Fálkinn - 06.03.1953, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA
Karl í krapinu
12.
— Þau kostuðu sextán dollara í Salt. Lake
City, en það verður að hafa það — ég get
ekki fleygt yður út alstripuðum. — Annars
held ég að ég hætti við að henda yður út.
— Var það ekki það, sem ég sagði? Verið
þér nú góður drengur og sleppið mér. Þér
eruð svo harðhentur.
— Já, ég get gert það, en ég aflæsi yður
hérna inni meðan ég fer til skipstjórans. Hann
getur líklega útvegað skyrtu, kyndarabuxur
og skóræfla handa yður. Og svo setur hann
yður í land áður en við komum út úr fljóts-
mynninu. Ef hann gerir það ekki skal ég sjá
til þess að þér mokið kolum það sem eftir er
ferðarinnar.
— En ég er Andréw Bowers og stýrimaður-
inn hefir fengið farmiðann minn og hann gild-
ir eingöngu á fyrsta farrými.
— Það stoðar ekki! Eg get sannað að þér
séuð alls ekki Andrew Bowers, að þér séuð
ekki þjónn minn, og að ég hafi ekki keypt
farmiðann handa yður. En nú getið þér gengið
fyrir skipstjórann í náttfötunum mínum og
reynt að sannfæra hann um að þér séuð ekki
laumufarþegi. Reynið þér það!
— Jæja, það er hugsanlegt að þér hafið
betur, sagði gesturinn og skreið upp í rúmið
aftur. — En væri ekki hentugra að þér tækjuð
gott og gilt loforð mitt um að ég borgi yður
útgjöldin innan tveggja tíma, eftir að við kom-
um til Buenaventura? Eg hefi aldrei verið
kolamokari áður, og ef skipstjórinn sendir mig
ofan í eldstóna, þá hafið þér tekið að yður
ábyrgð á lífi mínu. Þá verð ég að fara í land
í Buenaventura að öllum ásjáandi og tveimur
tímum síðar verður askan af mér flutt í leir-
krús í Cathedrál de la Vera Cruz.
— Hver skrambinn! tautaði Webster. —
Þá ábyrgð get ég ekki tekið á mig fyrir skítna
fimmtíu dollara.
Nú var drepið á dyr og þjónn kom inn:
Hringduð þið hérna?
— Já, ég var að hringja, sagði Webster.
— Látið þér okkur fá tvö glös og eina flösku
af besta víninu, sem þið eigið hérna um borð.
Eg held varla að það sé vert að gera tilraunir
með þennan golden frizz.
Þjónninn fór og unglingsbros uppljómaði
andlitið á Andrew.
— Já, ég gefst upp, sagði Webster. — Við
skulum fá okkur glas og reyna að kynnast bet-
ur. Og svo verðið þér að gera yður að góðu
klefann minn, náttfötin mín, vindlingana mína
og bækurnar mínar. Þér eruð gestur minn, og
þér skuldið mér ekki neitt, nema kannske að
sýna mér trúnað. En ég ætla ekki að gera þá
kröfu til yðar heldur. Hann rétti Bowers
höndina.
— Herra Webster! sagði ungi maðurinn
hrærður. — Eg er illa að mér í orðsins list,
svo að ég á ekki orð til þess að lýsa þakklæti
minu. Eg viðurkenni að þér eigið heimtingu á
að ég sýni yður trúnað, það má ekki minna
vera. Eg heiti......
— Nú, þér heitið Andrew Bowers, það dug-
ir í bráðina ....
— En . .. . ?
— Ekkert en núna. Eg hirði ekki um hver
þér eruð. Þegar ég minntist á trúnaðinn var
það viðvíkjandi smávægilegri atriðum.
— Jæja, spyrjið þér bara!
— Eruð þér amerískur borgari?
— Nei, ég er Sobrantíni.
— Þér hafið sagt mér að þér væruð ekki
þorpari. Og þess vegna eruð þér ekki að
strjúka frá Bandarí'kjunum? Það var víst ekki
annað að en að þér áttuð ekki fyrir fargjald-
inu, svo að þér urðuð að ná í einhvern, sem
gat borgað það fyrir yður? Þar af leiðandi get
ég ályktað að yður hafi legið mikið á að kom-
ast til Sobrante, og að afgreiðslumaðurinn hjá
Eimskip muni vera kunningi yðar.
— Alveg rétt. Hann vissi hvernig á stóð.
— Og það var njósnað um yður. Þér gátuð
ekki komist'frá New Orleans með venjulegum
hætti, það varð að gerast á laun? Þegar ég
pantaði báða farmiðana að þessum klefa og af-
greiðslumaðurinn vissi að þjónninn, sem átti
að fá annan farmiðann, var ekki til, þá tók
hann það ráð að gera yður að þjóni mínum.
Hann sagði yður hver ég væri og hvar ég ætti
heima. Og þér sömduð við bílstjórann og ók-
uð mér til skips. Og í bílstjóragervinu og með
farangurinn minn tölduð þér líklegt að þér
gætuð komist um borð án þess að óvinir yðar,
sem stóðu við landganginn, tækju eftir.
Andrew Bowers kinkaði kolli.
— Haldið þér að það hafi tekist? spurði
Webster.
— Eg veit ekki, herra Webster, en ég vona
það. En hafi þeir séð mig fara um borð þá
kemur herlögreglan á skipsfjöl undir eins og
við komum til Buenaventura, og svo ....
Hann yppti öxlum.
— .... fer askan yðar í dómkirkjuna?
Andrew Bowers stakk hendinni undir kodd-
ann og dró fram tvær skammbyssur og leður-
tösku fulla af skotum. Hann athugaði byss-
urnar gaumgæfilega og stakk þeim svo undir
koddann aftur.
— Eg skil Andrew, sagði Webster. —
Jæja, ég held að ég mundi helst vilja deyja
með vopn í hendinni líka. En við skulum vona
að þér komist hjá því. En meðal annarra orða:
hvers vegna hentuð þér bílstjórafötunum fyrir
borð?
— Eg hafði ekkert við þau að gera. Eg gat
ekki sýnt mig í þeim á þilfarinu hvort eð var,
því að þá hefði undir eins verið tekið eftir mér.
Eg vil yfirleitt ekki eiga á hættu að rekast
á neinn á leiðinni og þess vegna vil ég helst
fá að halda mig hérna í klefanum.
— En eitthvað verðið þér að hafa utan á
yður þegar þér farið í land?
— Þess þarf ekki. Við komum til Buena-
ventura síðla kvölds og liggjum í sóttkví um
nóttina. Eg hleyp fyrir borð og syndi í land.
Eg stíg fæti á fósturjörðina jafn nakinn og
ég kom úr móðurlífi. Það er vitanlega ekki
hættulaust — vegna hákarlanna.
— Eta þeir menn?
— Já, og það er krökkt af þeim í höfninni.
— Þér verðið veikur ef þér liggið hérna í
klefanum allan tímann.
— Eg er veikur. Eg er með snert af inflú-
ensu og þess vegna verð ég að láta færa mér
matinn hingað. Það kostar auðvitað ofurlítið
þjórfé aukreitis, en ég vona að yður verði ekki
skotaskuld úr því, þangað til ég get borgað vð-
ur aftur.
— Það er eins gott að þér fáið nokkra doll-
ara strax, sagði Webster og rétti honum tíu
dollara í silfri. — Það leggst í mig að þér séuð
viðriðinn einhverjar stjórnmálabrellur þarna í
Sobrante, en það kemur mér ekki við. Eg er
i fríi og hefi ekki annað að gera en að skemmta
mér. Og ef ég kemst að raun um að þér séuð
jafn skemmtilegur og mér hefir vmst til þessa,
þá skal ég reyna að gera mitt til að þér drep-
ist ekki úr leiðindum hérna í klefanum. Við
skulum tala um allt annað en kaupsýslu og
einkamál og láta það heita svo sem þér séuð
þjónn minn, Andrew Bowers. Því minna sem
ég veit um yður því færri skýringar þarf ég
að gefa, ef svo kynni að fara að þér hyrfuð
skyndilega.
Ágætt! sagði Andrew Bowers. — Þér eruð
maður eftir minu höfoi. Þakka yður innilega
fyrir! \
ÁÐUR en Webster hafði farið frá New
• Orleans hafði hann símað Billy Geary
og sagt honum að hann mundi koma með „La
Estrellita“. Og þessi frétt kom yfir Billy eins
og ateypiregn yfir skrælnaðan akur. Hann
hafði verið með Dolores Ruey á hverjum ein-
asta degi síðan hún kom til Buenaventura. Ef
hann hefði ekki óttast að hún yrði leið á
honum mundi hann hafa heimsótt hana tvisv-
ar á dag. Nú hafði hann verið með henni einu
sinni daginn, sem hann fékk símskeytið frá
Webster, en honum fannst samt að hann mætti
til að finna hana aftur og segja henni tíðindin.
— Halló, Dolores! kallaði hann með ung-
gæðishættinum, sem honum var laginn. — Var
það ekki það, sem ég sagði alltaf? Sá bíður
aldrei of lengi sem góðs bíður. Nú hefi ég frétt
af Webster!
— Góðar fréttir, Bill? spurði Dolores.
Henni hafði fallið vel við Bill siðan hún sá
hann í fyrsta skipti. Og það var orðin vika
síðan hún var farin að kalla hann Bill, því að
henni fannst ungum Bandaríkjamanni fara
það nafn svo vel.
— Veslingurinn, hann hefir fengið matar-
eitrun, sagði Billy. — Þeir urðu að bera hann
úr lestinni í San Louis og dæla upp úr honum.
En nú er hann víst búinn að jafna sig, að
minnsta kosti er hann um borð í „La Estrell-
ita“, fyrsta skipinu sem kemur til Buena-
ventura.
Þessum þúsund dollurum, sem Webster
hafði sent Billy, hafði honum gengið furðan-
lega að koma í lóg í ánægjulegum samvistum
við Dolores. Höfuðborgin í Sobrante hefir að
vísu ekki margvíslegan unað að bjóða, að
minnsta kosti ekki frá amerísku sjónar-
miði, en Dolores hafði notið góðs af því sem
til var. 1 landi sem setur jafn glögg mörk milli
hreins og blandaðs blóðs og þarna var gert,
var Billy alls ekki gjaldgengur í samkvæmis-
lífinu. Hann heilsaði hverjum manni með
handabandi hvort hann var blár við naglræt-
urnar eða ekki. Og maður sem hafði gleymt
svo eftirminnilega að hann var hvítur var
skiljanlega enginn aufúsugestur hjá fyrir-
fólkinu í Sobrante, sem eigi viðurkennir aðra
en afkomendur hins óblandaða Kastilíukyns.
Fyrsta skiptið sem Billy sýndi sig á Strand-