Fálkinn - 13.03.1953, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
VIÐ James Bellamy bjuggum sam-
an í Grammeroy Park. Bellamy
var ungur og efnilegur rithöfundur,
orðheppinn, glæsimenni og greindur.
En ég var blaðamaður við Republican
og skrifaði um flesta glæpi, sem
framdir voru í New York.
Einn daginn var ég sendur á Natan,
gott og kyrrlátt gistihús nálægt Was-
hington Square. Lögreglan taldi að
glæpur hefði verið framinn þar. Ann
nokkur Wilson og Robert bróðir henn-
ar höfðu flutt í gistiliúsið kvöldið
áður ásamt Herbert Horton einka-
njósnara. Njósnarinn var með þeim
vegna þess að ungfrú Wilson 'hafði
erft mikið verðmæti í skartgripum,
og hafði einmitt verið að vitja þessa
arfs hjá málafiutningsmanni fjölskyid-
unnar.
Hún hafði farið með þessa dýru
gripi með sér, þótt málaflutningsmað-
urinn réði henni frá þvi. Það var
orðið áliðnara en svo að hægt væri
að koma þeim í geymslu í banka, og
síðasta brautarlestin heim til Stam-
ford var farin. Þess vegna fór Horton
með 'systkinunum á gistihúsið, til von-
ar og vara.
Þau fengu þrjú herbergi á efstu
hæð, út að götunni. Herbergin lágu
samhliða, en ekki innangengt á milli
þeirra. Númerin voru 21, 23 og 25.
Ann Wiison fékk herbergið í miðið,
Horton nr. 21 og Robert nr. 25. Þegar
þau höfðu komið sér fyrir iangaði
Ann í boila af tei. Bróðir liennar
þurfti að skrifa bréf og sat kyrr í
'herberginu sínu. Þess vegna fékk hún
honum skartgripina til geymslu og
fór niður i gildaskálann. Horton var
líka kyrr í sínu herbergi.
Ármaðurinn sá hana fara inn i
veitingasalinn og hálftíma síðar sá
hann hana koma út þaðan og fara í
lyftuna upp. Þerna sá hana koma út
úr lyftunni á ef'stu hæð og ganga að
herbergisdyrunum sínum. Skömmu
siðar heyrði þernan sárt neyðaróp
sem hún taldi koma úr herbergi Ann
Wilson.
Þernan stóð sem steini lostin og
starði á dyrnar. Horton og Robert
komu æðandi og reyndu að komast
inn í nr. 23, en dyrnar voru læstar.
Þeir hrópuðu og börðu á hurðina en
fengu ekki svar.
Þegar Horton leit við kom hann
auga á þernuna og spurði livort hún
hefði séð ungfrú Ann fara inn í her-
bergið. Robert tók öxi úr eldvarnar-
skáp á þiíinu og braut hurðina. Ilorton
hljóp inn með skammhyssuna á lofti
en stansaði forviða þegar hann kom
inn úr dyrunum. Robert gægðist yfir
öxlina á honum.
Herbergið var mannlaust og þar
var allt i röð og reglu. Kápa Ann hékk
í skápnum, þar sem hún hafði hengt
hana þegar hún kom. Allt virtist vera
með sörnu ummerkjum og þegar hún
fór út. Glugginn var hespaður að
innanverðu.
Horton áleit að þeim hefði skjátlast
og að ópið hefði komið úr öðrum
stað, þó að þernan fullyrti að 'hún
hefði séð ungfrú Ann fara inn. Ro-
■bert fór niður til að athuga hvort
systir hans væri ennþá í veitinga-
salnum. Hann kom aftur að vörnm
spori, náfölur, og sagði að ármaður-
inn hefði horft á Ann fara upp i lyft-
íinni. Ármaðurinn þekkti hana vel,
því að liún hafði oft verið á Natan
áður.
Þeir fóru að spyrja þernuna nánar
og hún fullyrti enn að hún hefði séð
stúlkuna fara inn í herbergið.
'Horton athugaði dyrnar vandlega,
opnaði gluggann og lokaði honum.
Óhugsandi að komast þá lciðina, egg-
sléttur múrveggur beint niður og
hvergi stallar eða fótfesta. Engin leið
út úr herberginu nema um dyrnar
og ekki að sjá að neitt handalögmál
hefði orðið í herberginu. Yfirleitt
ekkert sem benti til að nokkuð óvenju-
legt hefði átt sér stað. En Ann 'hafði
farið inn í herbergið, hljóðað, og ekki
komið út aftur! En hins vegar var
ómögulegt að hún hefði farið inn úr
Jiví að Ihún var þar ekki nú. Loks kom-
ust þeir að þeirri niðurstöðu að Ann
;hefði alls ekki komið upp aftur, þrátt
fyrir það sem ármaðurinn og þernan
'sögðu. Hún hlaut að hafa farið út
úr gistihúsinu.
Þeir biðu hennar allt kvöldið og
nóttina en hún kom ekki. Klukkan
fjögur hringdi Horton til lögregl-
unnar.
Lögreglan yfirlieyrði vitnin og
rannsakaði herbergið, en árangurinn
varð samur og áður. Hér var ekki
um morð að ræða heldur dularfullt
hvarf. Vitanlega hafði stúlkan Itorfið
nauðug, annars hefði hún látið liróður
sinn vita.
Nú var hafin umfangsmikil rann-
sókn. Allar lögreglustöðvar í New
York fengu lýsingu á Ann Wilson,
en hvergi fundust spor eftir hana.
Eg 'kom ekki heim fyrr en eftir
miðnætti, og Bellamy var háttaður.
Eg háttaði undir eins en þegar ég
var nýsofnaður hringdi siminn. Það
var fréttaritstjórinn við Republican.
„Farið þér til Natan undir eins.
Þeir hafa fundið ungu 'stúlkuna —
myrta!“
wHvar fannst hún?“ hrópaði ég í
simann.
,yHún var hak við tunnustafla í
kjallaranum. Einhver af vinnufólkinu
á gistihúsinu fann hana þar af til-
viljun. Flýtið yður eins og þér getið!
Eg bið með að láta blaðið fara i press-
una þangað til ég hefi fengið greinina
yðar.“
Eg klæddist í snatri. Bellamy kom
út í náttslopp. „Hvaða háttalag er
þetta — að vekja mann á þessum
tima?“ tautaði hann. „Mér er ómögu-
legt að sofna aftur þegar ég er vakinn
um miðja nótt. Hvað gengur nú á?“
Eg sagði honum frá því í sem
stytstu máli.
„Og hvaða staðreyndir hafa þeir
að styðjast við?“ spurði hann og
teygði úr sér i hægindastólnum við
arininn.
Þegar ég setti upp hattinn vissi
hann allt sem ég vissi, og þegar ég
fór út úr dyrunum sagði hann: „Eru
allir sakamálahlaðritarar jafn vitlaus-
ir og þú ert?“
Einn starfsmaðurinn á gistihúsinu,
William Graham, hafði falið whisky-
flösku bak við tunnurnar í kjallar-
anum. Þegar hann fór að vitja flösk-
unnar nokkru síðar, fann hann líkið
af 'stúlkunni.
Ilann gerði lögreglunni orð, og þeg-
ar ég 'kom í gistihúsið Natan var
kominn þar lögreglufulltrúi, sem var
að yfirheyra Grahain. Fulltrúinn var
að sleppa honum þegar Graham bað
uin að mega bæta nokkrum orðum
við framburð sinn.
„Mig langar til að segja yður dá-
lítið, en ef ég segi frá því neyðist
ég til að játa á mig óleyfilegt atliæfi,
sem ég hefi gert mig sekan í. Eg skal
gefa yður mikilsverðar upplýsingar
ef þér lofið því að kæra mig ekki.“
„Hvað er þetta óleyfilega?“
„Þér ætlið þá ekki að kæra mig?“
„Nei, látið þér það fjúka,“ sagði
fulltrúinn.
„Eg er áfengis'smyglari og er vanur
að geyma það sem ég kemst yfir bak
við þessar tunnur. Kvöldið sem stúlk-
an hvarf voru .... e-eh .... við-
skiptavinir hjá mér. Þeir konni niður
i kjallarann til að taka þar kassa með
gin-flöskuni, sem ég hafði útvegað
þeim. Kassinn stóð bak við tunnurn-
ar, þar sem ég fann stúlkuna. En hún
var þar ekki þá — ekki það kvöhlið.
Eg faldi whiskyflösku í kjallaran-
uni klukkan fimm í morgun er ég fór
að vinna, en stúlkan var þar ekki þá
heldur. Eg fann hana ekki fyrr en
eftir miðnætti, þegar ég fór að vitja
um flöskuna."
Fulltrúinn kveikti sér í vindlingi
og sat þegjandi um stund. Loks spurði
hann: „Getið þér svarið að hún hafi
ekki verið þar klukkan fimm?“
„Er hugsanlegt að nokkur hafi
komist ofan í kjallarann án þess að
tekið væri eftir því?“
„Já, það er hægðarleikur. Kjallar-
ínn er stór um sig.“
Upplýsingar Grahams gerðu málið
enn flóknara en áður. Lögreglan
komst nú á þá skoðun, að Ann Gra-
ham hefði farið upp í herbergið. Eg
hafði aldrei verið í vafa um það. Hún
hafði farið inn og einhver sem hafði
falið sig inni hafði 'slegið hana í rot
og flúið með hana.
Ann hlaut að hafa séð mórðingjann
áður en hann sló hana, úr því að hún
ililjóðaði. En hvernig komst hann út
úr herberginu? Ein önnur leið var
úr hcrbcrginu en ómöguKgt að fara
hana.
Þernan var úti í ganginum og
Horton og Wilson komu hlaupandi
út undir eins og þéir Iieyrðu hljóðið.
Það voru ekki einu sinni liðnar þrjár
mínútur þegar þeir brutu hurðina. Á
þessum þremúr mínútum hafði morð-
inginn komist undan með líkið! Og
daginn eftir hafði hann komið aftur
og falið líkið í kjallaranum!
„Hann getur ekki hafa falið sig i
gistihúsinu," sagði fulltrúinn. „Við
Horton rannsökuðum hvern þumlung
daginn sem hún hvarf. Hann hlýtur
að hafa falið sig utanhúss og komið
aftur með lí'kið í kvöld.“