Fálkinn - 20.03.1953, Síða 7

FÁLKINN
7
„Eg hefi hugmynd sem er milljón
króna virði.“
„Hvað á hún að kosta?“
„Fimmtíu-kall.“
Hann tók höndunum fyrir andlitið
og þorði ekki að líta upp fyrr en
Idrís kom til þeirra og sagði þeim
að fara til vinnunnar.
Hvorugur þeirra vissi hvað þeir
gerðu í púðurgerðinni þennan dag.
Það eina sem þeir vissu var að hver
tími var eilífð. Loks var komið kvöld.
— Við geymsluskúrana, sagði
Trench.
Þeir beygðu inn í fyrsta sundið
sem þeir komu að. Á horninu stóð
maðurinn með eldspýturnar.
— Eg heiti Adbul Kader, sagði
hann, — og ég á að hjálpa ykkur til
að flýja. En það er ekki hægl sem
stendur.
Það lá við að Trench liði út af þegar
hann heyrði þetta.
— Hvers vegna er það ekki hægt?
spurði Feversham stamandi.
— Eg kom með þrjá úlfalda til
Omdurman, en tveir þeirra eru dauð-
ir. Hvíti maðurinn í Suakin lét mfg
fá peninga, en ekki nóga. Eg gat ekki
leigt úlfalda til vara. Ef þið viljið
senda bréf með mér til hvíta manns-
ins og biðja hann að fá mér tvö
lnindruð pund, skal ég koma þessu
i ■ kring, og koma aftur eftir þrjá
mánuði.
Trench sneri sér undan svo að
Feversham sæi ekki framan í hann.
Aldrei hafði liann búist við að upplifa
svona erfitt augnablik. Þctta var allt
svo ljóst fyrir honum. Abdul Kader
vildi ekki leggja neitt i hættu til að
lijálpa þeim. Hann ætlaði að ferðast
fram og aftur milli Suakin og Omdur-
man meðan Feversliam fcngist til að
skrifa bréf og biðja um meiri peninga.
En hann mundi aldrei koma flóttan-
um í framkvæmd.
— Eg hefi ekkert til að skrifa með,
sagði Feversham.
Abdul Kader tók upp blað og blý-
ant. — Fljótt! sagði hann. — Skrifið
þér fljótt, svo að ekki verði tckið
eftir okkur!
Feversham skrifaði, þótt honum
væri ljóst að það var þýðingarlaust.
— Þarna er bréfið, sagði hann og
rétti Abdul miðann. Svo tók hann
undir handlegginn á Trench og þeir
leiddust burt þegjandi.
Þeir komu út úr sundinu og slög-
uðu áfram með bæjarmúrnum. Sól-
in var gengin til viðar. Á vinstri hönd
glitraði í ána, næst landi var hún
ólívugræn, fjær rósrauð og grasgræn
við hinn bakkann. Stjörnurnar fóru
að koma fram á himninum og i austri
var orðið dimmt. Úr bænum innan
múrsins heyrðust fáránleg trumbu-
slög. Báðir voru niðurlútir og horfðu
niður fyrir fætur sér. Þeir voru lam-
aðir af örvæntingu eftir síðustu von-
brigðin. Feversham gat ekki hugsað
um garðinn heima, og Trench datt
ekki í hug brjálæðið, sem hann hafði
verið svo liræddur við. Þeir gengu
hægt og mæltu ekki orð. Það var eins
og hlekkirnir væru orðnir tífalt
þyngri. Þeir voru svo sinnulausir að
þeir tóku ekkert eftir að Arabi nokk-
ur köm í humátt á eftir þeim.
En nú sagði Arabinn ofur lágt:
— Úlfáldarnir !)íða í eyðimörkinni,
líu mílur beint í vestur.
Hann sagði þetta svo lágt að menn-
irnir tveir gátu ekki skilið það. Arab-
inn endurtók orðin, og Feversham
leit upp. Loks rann upp fyrir Eng-
lendingnum hvað þetta þýddi — og
nú bar hann kennsl ’á ókunna mann-
inn.
— Abou Fatma! stundi hann.
— Þei, svaraði Abou Fatma. —
Úlfaldarnir bíða.
— Núna?
— Já, núna.
Trench hallaði sér upp að múrn-
um með augun aftur. Andlitið var ná-
fölt. Það virtist ætla að líða yfir
hann. Feversham tók undir handlegg-
inn á honum.
— Er það satt? stundi Trench upp.
Abou Fatma hélt áfram áður en
Feversham gat svarað: — Haldið þið
hægt áfram. Dragið kápurnar yfir
höfuð og vefjið þessum druslum um
öklana, svo að ekki hringli í hlekkj-
unum. Snúið við og komið svo aftur,
farið heint niður að ánni fyrir neðan
geymsluhúsfn. Þar skal ég bíða með
mann, sem getur sorfið af ykkur
hlekkina. Hyljið vel á ykkur andiltin
og stansið ekki á leiðinni. Hann
heldur að ])ið séuð þrælar.
Hann rétti þeim tuskur og svo hvarf
hann.
Þeir gengu hægt í áttina til fang-
elsisins. Það varð dimmara á meðan.
Svo settust þeir og vöfðu druslunum
um fæturna. Og enn varð myrkrið
svartara.
Svo sneru þeir við sömu leiðina og
þeir höfðu komið. Trumbuslátturinn
var orðinn háværari en áður og ljós
sáust á víð og dreif í bænum. Þegar
þeir komu niður að ánni var aldimmt.
Þar stóðu Abou l'atma og smiðurinn.
Hann svarf sundur hlekkina þegjandi.
— Eltið þið mig, sagði Fatma. —
Það er ekki tunglsljós í kvöld. Hve
langt verður þangað til þeir sakna
ykkar í fangelsinu?
— Ilver veit. Kannske hefir Idris
saknað okkar nú þegar. Kannske gerir
hann það ekki fyrr en í fyrramálið.
Fangarnir eru svo margir.
Þeir hlupu upp árbakkann, gegn-
um dimmustu göturnar og yfir kirkju-
garðinn. Fyrir handan kirkjugarðinn
stóð mannlaust hús. En maður sat
fyrir utan dyrnar og stóð upp þegar
þeir komu.
— Biðið þið! sagði Abou Fatma og
hvarf inn í lnisið með manninn með
sér. Þeir komu aftur að vörmu spori
með sinn úlfaldann livor, og létu þá
leggjast.
— Farið þið á bak! sagði Abou
Fatma stutt. — Haldið þið vel i taum-
ana á meðan.
— Eg kann þetta frá fornu fari,
sagði Trench.
Feversham settist fyrir aftan hann,
en Arabarnir tvímenntu á liinum úlf-
aldanum.
— Tíu milur vestur, sagði Abou
Fatma og sló í úlfaldann sinn.
Ljósin i bænum hurfu að baki þeim
og trumbuþyturinn liljóðnaði.
XXVII. Suðurkrossinn hverfur.
Kaldur gustur hlés á norðan. Úlf-
aldarnir voru í góðu skapi og fóru
greitt.
— Þetta gengur of seinl! sagði
Trench og beit á jaxlinn. — Nú hefir
Idris kannske uppgötvað að við erum
horfnir.
— Jafnvel þótt svo væri þarf tals-
verðan tima til að undirbúa leitina,
svaraði Feversham. Þeir verða að ná
sér i úlfalda, og svo er orðið dimmt.
Orðin voru hughreystandi en samt
var hann sjálfur alltaf að líta við í
áttina til bjarmans yfir Omdurman.
En honum fannst huggun að heyra
ekki lengur í trumbunum. Þeir voru
sjálfir í landi þagnarinnar og þar
getur maður komist fljótt áfram og
alveg hávaðalaust. Það var alls ekki
óhugsandi að leitarmenn væru á
harða spretti rétt fyrir aftan þá.
Feversham leit við og rýndi út í
myrkrið. Hann bjóst við að gi'illa í
hvítan vefjarhölt þá og þegar.
En Trench leit aldrei við. Hann
starði frumundan sér og beit á jaxl-
inn. Það var enginn vafi á að hann
var miklu hræddari en Feversliam.
Hann þorði blátt áfram ekki að líta
aftur og gat ekki um annað hugsað
en hvað leitarmennirnir væru komnir
langt.
Hann hrökk við þegar Feversham
sagði eitthvað og bætti svo við án þess
að lita til baka: — Hvað er þetta?
Meira var ekki sagt fyrr en tvær
verur komu fram úr myrkrinu og
Abou Fatma sagði lágt: — Instanna!
Þeir stöðvuðu úlfaldann og létu
hann leggjast á linén.
— Eru hinir úlfaldarnir ekki
hérna? spurði Abou Fatma. Arabarn-
ir hurfu strax og komu að "Vörmu
spori með fjóra úlfalda. Svo voru
liöfð reiðtygjaskipti i snatri.
— Eru þesSir góðir? spurði Fev-
ersharn meðan hann hjálpaði til að
leggja á úlfaldana.'
— Frá Anafi, svaraði Abou Fatma.
— Flýtið ykkur! Flýtið ykkur. Hann
starði látlaust í austur og hlustaði.
— Hvar eru vopnin? spurði Trench.
— Eru þa uhérna? ■
— Þú skalt fá þau rétt strax, svar-
aði Abou Fatma, en Trcnch var að
tryllast af óþolinmæði. Hann var enn
ókyrrari en hann hafði verið á leið-
inni.
—- Höfum við nóg af skotfærum?
spurði liann óðamála.
STÆRSTU BOÐORÐIN í HEIMI. — Því fcr fjarri að þeir sem lært hafa boðorðin tíu breyti eftir þeim. Sum-
ir gleyma þeim fljótt. Og sumir hafa aldrci lært þau. En þeir sem koma í bæinn Murphy í North Carolina
í Bandaríkjunum komast ekki hjá að sjá þau. í brekku við veginn eru þau letruð með tveggja metra háum
bókstöfum úr hvítum steini. Og uppi á hæðinni sést Nýja testamentið.— Á myndinni sjást fulltrúar frá kirkju-
söfnuðum úr 15 fylkjum Bandaríkjanna í heimsókn í Murphy.