Fálkinn - 20.03.1953, Page 12

12
FÁLKINN
Karl í krapinu
— Hvernig vitið þér það?
— Vitnið neitar að svara til að þaka sér
ekki refsingu.
— Gott og vel. Þá höldum við áfram. Það
eru miklar líkur til að þér verðið milljóna-
mæringur hér í Sobrante, en þér skuluð vara
yður á svarthærðum manni, sem reynir að
bregða fæti fyrir yður.
— Hvaða .svarthærða manni. Allir dagóar
eru meira eða minna svarthærðir.
— Það er ekki í mínum verkahring að fara
út í þess háttar aukaatriði, herra Webster.
Eg get aðeins gefið bendingar en svo verðið
þér að ráða gáturnar sjálfur. Lukkan beið
yðar í Bandaríkjunum, sé ég, en þér fóruð
á burt frá henni og tókuð ráði vinar yðar um
að leita hennar hérna. Nú iðrist þér líklega
eftir þetta og eruð að hugsa um að senda
digrum, gömlum manni símskeyti. Hann
vaggar þegar hann gengur. 1 símskeytinu
munuð þér afturkalla ákvörðun yðar um að
hafna tilboði, sem snertir atvinnu. En það er
orðið of seint. Digri maðurinn hefir ráðið mál-
inu til hlunns, og þér verðið að vera áfram í
Sobrante ef þér viljið græða peninga til að
bæta yður þetta tjón. Ja, svo held ég það sé
ekki fieira, hr. Webster.
Hann starði á hana, undrandi, aðdáandi
og forvitinn.
— Nú, sagði hún. — Hefi ég sagt nokkuð
skakkt?
— Þér hafið verið afar dugleg, af viðvan-
ingi að vera, en ég er hinn vantrúaði Tómas.
Eg verð að stinga fingrunum í naglaförin,
svo að segja, áður en ég trúi. Hvað snertir
gamla digra manninn sem vaggar þegar hann
gengur, þá hugsa ég að fullkomin spákona
gæti sagt mér hvað hann heitir.
— Jæja, ég er ekki nema viðvaningur, eins
og þér orðið það, en ég gæti reynt það. Eigum
við að veðja tíu dollurum um að ég geti nefnt
upphafsstafina í nafninu hans?
Hann starði forviða á hana. Þetta var
merkilegasta stúlkan sem hann hafði nokkurn
tíma hitt. Hann þóttist nærri viss um að hún
mundi vinna dollarana ef hann veðjaði, en
það var sannarlega tíu dollara virði að ganga
úr skugga um hvort hún hefði yfirnáttúru-
lega dulargáfu, eða hvort hún væri að gabba.
Svo tók hann upp gömlu vasabókina sína og
lagði tíu dollara seðil á borðið.
— Já, ég skai veðja, sagði hann.
— Fangamark mannsins er E. P. J.
— Hvert í heitasta ....
Hann stóð upp. — Þegar þér biðjið um
teið þá ætla ég að biðja um að fá mitt kalt.
Eg þarf kælingar við eftir þetta, sagði hann.
— Hérna eru tiu dollararnir yðar.
— Þökk fyrir, sagði hún og stakk seðlinum
inn á sig. — Eg er mjög fátæk, skal ég segja
yður, og lítið dregur vesælan, bætti hún við
og smellti fingrunum eins og dansstelpa.
— Og hvað kostar svo spáin? spurði hann.
— Finnst yður að ég eigi skilið borgun
fyrir hana?
— Auðvitað!
— Ja-á .... e .... ef .... ef ... .
Hún þagnaði og varð vandræðaleg og glápti
á tærnar á sér.
— Segið þér bara til — hvað á ég að borga?
— Jæja, úr því að þér hafið tekið Billy
frá mér í kvöld, þá gangið þér kannske í hans
stað .... ef yður finnst ekki of mikils kraf-
ist. Þegar við höfum borðað þá væruð þér til
með að leigja bíl og aka með mér út Strand-
götuna. Það eru hljómleikar þar í kvöld.
— Þó svo það væri það síðasta sem ég
ætti að gera á ævinni, ungfrú Ruey! hrópaði
hann. Jafnvel ekki tilhugsunin um Billy gat
aftrað honum frá að taka þessu boði.
ÞAU SÁTU við teborðið þegar þeim
• var litið upp við það að gengið var
léttilega um húsagarðinn. Og til þeirra kom
maður með rifinn hatt á eldrauðu og úfnu
hárinu. Að öðru leyti var hann í rifinni skyrtu,
sem ekki var girt ofan í strigabuxurnar, og
í ilskóm úr kaktustægjum, sem aðeins fá-
tækustu menn nota.
— Heyrið þér, hver er það sem kemur
þarna? spurði Webster.
— Það er einn af kunningjum Billys, ein
ástæðan til að hann nýtur ekki álits hér í
Buenaventura, hvíslaði Dolores. — Hann ætl-
ar sjálfsagt að tala við okkur.
Maðurinn kom upp á svalirnar, tók ofan
hattinn og hneigði sig með kastilianskri
kurteisi.
— Afsakið að ég dirfist að ganga fram fyr-
ir yður, ungfrú, sagði hann.
Hún brosti til þessa drykkjuræfils og
Webster ætlaði að losna við hann með því
að fleygja í hann skildingi, en Dolores sagði,
í ekta ameríkönsku gamni: — Herra Webster,
þér verðið að kynnast don Juan Cafetéro,
bon vivant og borgara í Buenaventura. Don
Juan, leyfið mér að kynna yður fyrir vini
okkar, herra John Stuart Webster, frá U.S.A
Herra Webster er félagi Williams Geary vin-
ar okkar.
En don Juan þekkti svo vel stöðu sína í
mannfélaginu að hann dirfðist ekki að koma
nærri öðrum eins höfðingja og Webster.
— Það var herra Webster sem ég þurfti
að tala við, sagði hann.
— Hvað var yður á höndum, maður minn?
spurði Webster.
— Leyfist mér að spyrja yður, hvort þér,
herra Webster — þegar þér voruð í New
Orleans — lentuð í tuski við digran, svartan
fant, með ör undir hægra auganu?
Webster rétti úr sér og horfði nú á þennan
glataða son Erins með meiri athygli en áður.
— Já, það er alveg rétt, sagði hann.
— Nú, er ekki þetta ný sönnun fyrir spá-
dómsgáfu minni, greip Dolores fram í. Munið
þér að ég varaði yður við svörtum manni,
sem mundi reyna að bregða fæti fyrir yður?
— Er yður illa við að segja mér hvað þér
gerðuð við dónann? spurði don Juan.
— Á sunnudaginn var hitti ég þennan
mann og félaga hans, er þeir voru að ráðast
á ungan, óvopnaðan, hvítan mann. Daginn
eftir hittumst við við landganginn á „La
Estrellita". Hann var að reka nefið ofan í
það, sem mér einum kom við, svo að ég tók
í nefið á honum og dró hann á því þangað til
hann skrækti. Og til þess að gefa honum betri
ráðningu reytti ég nokkur hár úr skegginu
á honum.
— Eg gæti hugsað mér að þér hafið móðg-
að hann eftirminnilega, sagði don Juan. —
Nú skal ég segja yður nokkuð. Eg er vinur
Ignaz Lebers, sem rekur stóra verslunarhúsið
í Calle San Rosario. Leber er líka umboðs-
maður símafélagsins, og þegar ég er ekki of
fullur ber ég út símskeyti fyrir hann. 1 morg-
un kom rigningarskúr, eins og þér hafið
kannske orðið var við. Þá var ég að bera út
skeyti og var kominn upp að stjórnarráðs-
höllinni þegar demban kom. Eg sá hvergi
nokkurn varðmann, svo að ég fór inn í varð
skýli og ætlaði að bíða af mér skúrina. Eg
hafði drukkið nokkur glös af aquadiente áð-
ur en ég fór, svo að ég varð syf jaður og blund-
aði.
Eg veit ekki hve lengi ég hefi sofið, en ég
vaknaði við að einhver var að tala inni í port-
inu og hafði hátt. „Hann heitir Webster og
dvelur á Hotel Matao,“ heyrði ég að einhver
sagði. „Hann er stór og sterkur, svo að þið
skuluð vara ykkur á honum. En þið 'verðið
að hafa gát á honum, og ef svo ber undir að
þið hittið hann einan á afviknum stað, þá
verðið þið að ganga þannig frá honum að
hann sletti sér aldrei framar fram í málefni
don Felipes framar. Eins og nú er ástatt get-
um við ekki þolað að nokkur gringo sé að
abbast upp á leyniþjónustu okkar, og þegar
hann í tilbót leyfir sér að móðga yfirboðara
okkar er mál til komið að tekið verði mál
af líkkistu handa honum.“ — „Si, si, mi
generále!“ sögðu þá hinir. Og svo þrammaði
hershöfðinginn inn í höllina en hinir héidu
áfram upp eftir götunni.
— Þér vitið þá hverjir þetta voru? spurði
Webster. \
— Já, og ég þekkti þá vel. Annar er ridd-
araliðsforingi og heitir Francisco Arredondo,
o^ hitt var José Benevides höfuðsmaður,
besta skammbyssuskytta og skylmingamað-
ur í hernum. Það var hann sem drap Gonzales
hershöfðingja í einvígi í mánuðinum sem leið.
— Hvernig lítur þessi Benevides út?
— Hann er hár og spengilegur með lítið
yfirskegg og demantshring á hægri hendi.
Hann er hvítari á hörund en Sobrantínar ger-
ast. Verið var um yður ef þér hittið hann í
bænum, því að hann reynir áreiðanlega að
ybbast upp á yður. Og farið helst ekki út einn
á nóttinni.
— Þakka yður fyrir, don Juan. Getið þér
sagt mér fleira?
— Það var nú eiginlega fleira, en herra
Geary sagði mér að ég skyldi ekki minnast
á það við yður. Það gerðist dálítið þegar ég
fór út með honum í bátnum hans Lebers, til
að taka á móti yður.
Webster fór til hans og klappaði honum á
öxlina. — Don Juan, ég fer bráðum til Banda-
ríkjanna aftur. Langar yður til að koma með
mér?
Það kom skuggi á vot augun á don Juan,
og hann hristi höfuðið. — Þegar ég er fullur
hérna þá skiptir enginn sér af því, sagði hann.
En í Bandaríkjunum yrði ég settur í Kjall-
ann á hverjum degi. Þakka yður fyrir, herra
Webster, en ég verð víst hérna þangað til
yfir lýkur hjá mér.