Fálkinn - 29.05.1953, Side 8

Hgeiuir í Cbícago
Lögreglusaga
JAKE MULTON drakk viskíglas-
ið í botn og ýtti því þegjandi til
Pete, sem fyllti það aftur.
Jake kinkaði kolli og renndi
augunum yfir salinn, sem var í
þoku af tóbaksreyk. — Hann hef-
ir verið á veiðum í kvöld og það
var gerðarleg veiði, sem hann var
að eltast við.
Það byrjaði með því að Henry
fannst í ánni með heilt kíló af blýi
í skrokknum. Kvöldið áður hafði
'hann sést með stelpunni hans
Sam Duncan. Og það er nú svo
með hann Sam og hyskið hans
að það er alls ekki hættuiaust að
kankast við það, og ekki bætti
það úr skák að Henry var lög-
reglumaður.
Jake taldi víst að þetta væri
gamla sagan. Stelpan komin úr
einhverju afdalaþorpi að vestan,
og hélt að hún mundi geta komist
á græna grein í Ohicago. Einhver
dómaraafglapi í fegurðarsam-
keppni hafði líklega sett í hana
grillur. Og svo hafði hún lent hjá
Sam Duncan, sem kunni að meta
fallegar stelpur og vissi hvernig
hann átti að hafa á þeim tökin.
Varla var hún svo vitlaus að hún
sæi ekki hvers konar atvinnu þeir
.stunduðu, Sam og kumpánar
hans, og svo hafði hún tekið það
ráð að kjafta frá.
Jgeja, Henry fékk tækifæri til
að gefa skýrslu, og Jake sagðist
þora að éta hattinn sinn upp á að
;líf stelpunnar væri ekki meira
virði en pund af maís.
Jake þótti vænt um að húsbóndi
hans hafði falið honum þetta er-
índi, Honum var ekkert óljúft að
tala við þennan náunga, sem hafði
fengist við Henry.
Hann vissi að stelpan hans Dun-
cans kom oft í krána hans Pete,
og svo framaríega sem þeir höfðu
ekki nú þegar „farið í ferð með
hana“ mundi hún koma hingað,
og þá voru kumpánarnir sjálfsagt
á næstu grösum. Jake varp önd-
ínni, Hann vissi nóg um Sam til
þess að geta komið honum í raf-
mangsstólinn sex sinnum, en það
yar erfitt að fá kviðdóm til að
trúa því. Sam var séður. Hann
hafði alltaf fjarverusönnun á tak-
teinum, og hann hafði góð sam-
bönd.
Jake leit aftur kringum sig,
Hann hafði sex aðstoðarmenn,
sem sátu á víð og dreif um sal-
inn. Þeir kunnu allir að halda á
skammbyssu, hann hafði válið
þá sjálfur. Mikið mátti vera ef
ekki yrði volgt hérna inni í kvöld.
HANN sá hana undir eins og hún
kom inn á milli glerhurðanna. Og
það fyrsta sem honum datt í hug
var: „Mikið ljómandi er stelpan
falleg!“ Hún var með eldrautt
hár og græn augu, og í svörtum
kjól sem var svo nærskorinn að
það var líkast og hann væri límd-
ur Við bjórinn. Það var engum
vafa bundið að þetta var stelpan
hans Sam Duncans.
Hún kom og settist við hliðina
á Jake og gaf Pete bendingu. —
Einn Martini, ungfrú Carry?
sagði Pete.
Hún kinkaði kolli og tók sér
vindling úr gullhylki. Taskan
hennar var þung, það skall í þeg-
ar hún setti hana frá sér á
drykkjuborðið.
Þegar Pete var farinn sagði
Jake: — Það er ekki hollt að
ganga með skammbyssu í tösk-
unni sinni, litla mín!
Stúlkan leit á hann, fokvond,
og roðnaði. Jake sá að það fór
henni vel. Hann færði sig nær
henni og stakk hendinni í vasann
eftir Jögreglumerkinu, Hún lét
sem hún sæi það ekki og leit und-
an aftur.
— Þér voruð að tala við Henry
Mills í gær, sagði Jake. Stúlkan
sneri sér að honum, nú var hún
náföl.
— Hvað eigið þér við? sagði
hún.
— Hlustið þér nú á, sagði Jake.
— Þér sögðuð Henry ýmislegt
um Sam Duncan og bófana hans.
Sam hefir komist að þessu og svo
gerði hann ráðstafanir til þess að
Henry gæti ekki gefið lögreglunni
skýrslu um það sem þér sögðuð
honum. Hann fannst í morgun
með sex skot í bringunni. — Það
er annars skrítið að þér skuluð
leika lausum hala ennþá. Eg held
það sé best að þér segið mér það
sem þér vitið, — áður en það
verður of seint, bætti hann þjösna-
lega við. Stúlkan leit á Jake. Aug-
un voru stór.
— Eg veit ekki neitt, ég get
ekki sannað neitt, sagði hún, —
en ég held að Sam hafi verið við-
riðinn þetta sem gerðist í Michig-
an Lane. Eg 'held það hafi verið
Sam sjálfur sem skaut varðmann-
inn.
Jake virtist verða vonsvikinn.
— Það er alltaf svona með Sam,
sagði hann. — Aldrei hægt að
sanna neitt. Hann tók langan
drátt úr vindlingnum og hélt
áfram: — Það stoðar ekkert að
láta yður eina mæta Sem vitni.
Sam hefir duglega, samviskulausa
málaflutningsmenn, þeir geta
undið málið þannig að þið hafið
orðið ósátt og þess vegna séuð
þér að reyna að ná yður niðri
á honum. Og þá verða málalokin
þau að yður verður stungið inn
fyrir rangan framburð og sví-
virðilega árás á saklausan mann.
Þér getið ef til vill bjargað lífi
yðar með þessu móti, en við ná-
um ekki tangarhaldi á Sam.
Jake góndi út í bláinn um stund,
svo leit hann á stúlkuna og sagði:
— Hann er víst vitlaus eftir yður?
— Já, svaraði hún ofur blátt
áfram. —■ Eg held hann mundi
aldrei sleppa mér með góðu. Það
er víst ástæðan til að hann hefir
ekki .... Hún þagnaði og það
fór hrollur um hana.
— Veit Sam að þér gangið með
skammbyssu? spurði Jake.
— Já, svaraði hún. — Hann gaf
mér hana sjálfur á afmælisdag-
inn minn, hún er skráð á mitt
nafn. Eg hefi leyfi til að bera
vopn. Sam annaðist um það.
Jake tæmdi glasið sitt, svo
renndi hann sér niður af kollu-
stólnum.
— Eg kem aftur eftir dálitla
stund, sagði hann. Hann varð að
skerpa gáfurnar en honum var
það ómögulegt með 50 kíló af
lambaketi við hliðina á sér.
Hann reikaði að borðinu sem
Burns lögregluþjónn sat við,
með hræðilega jarðarberjarauðan
kokkteil fyrir framan sig og leið
bölvanlega í smokingfötunum.
Það var ekki orðið áliðið en
ekki nema fátt gesta á staðnum
ennþá. Auk Jake-mannanna munu
hafa verið þarna 30—40 gestir.
Jake athugaði þá hvern af öðr-
um, en gat ekki fundið neinn, sem
ástæða væri til að forvitnast um,
og svo ranglaði hann aftur a.ð af-
greiðsluborðinu. Best að tala of-
urlítið betur við þessa Carry-
stelpu.
Lítill og digur maður var að
tala við stúlkuna. Hann var í stór-
köflóttum fötum með bláum
röndúm, og meira þurfti ekki til
að Jake yrði uppsigað við ná-
ungann. Þegar maðurinn leit við
sá Jake að hann var með fjólu-
blátt hálsbindi og þá tók útyfir.
Náunginn tók stúlkuna undir
arminn og þau gengu fram að
dyrunum. Jake stóð kyrr og dáð-
ist að vaxtarlaginu og hreyfing-
unum. Hann gaf Burns bendingu
og hélt í humátt á eftir þeim.
SAM stóð með hendurnar í vös-
unum og horfði á rauðhærðu
stúlkuna. Hann var herðabreiður,
hár og grannur og dálítið lotinn.
Andlitið var heillandi og lék um
það ungæðislegt bros, en augun
voru dauð — ísköld og dauð.
— Jæja, Carry, þú hefir gam-
an af að kjafta frá, sagði hann
og glotti út í annað munnvikið,
Fyrrum hafði hún töfrast af þessu
brosi. En nú vakti það viðbjóð
hjá henni.
— Þú veist hvernig fór fyrir
Henry, hélt hann áfram og bros-
ið varð breiðara. Hún fann til
svima og ógleði.
—Mér hefir dottið í hug að láta
þig fara sömu leiðina, hélt hann
áfram, — en ég er svo hjartagóð-
ur, — ég skal gefa þér tækifæri
. .. , Brosið hyarf og nú kom
harðneskja í andlitið,
— Eg skal gera þig svo háða
mér að þig langi ekkert til að
kjafta frá oftar, hvæsti hann.
Hann dikaði fram og aftur um
gólfið nokkrum sinnum, svo sneri
hann sér að henni aftur.
— Þú þékkir Slim, sagði hann.
— Hann er farinn að verða dálítið
erfiður, það er langt síðan mér
datt fyrst í hug að losna við hann.
Það er mátulegt verk handa þér.
Hann slökkti vandlega í vindl-
ingsstubbnum, svo tók hanp í
handlegginn á henni og fór með
hgna út á götuna og inn í stóra
bifreið. Þar sátu tveir inni fyrir,
Þessi ökuferð var eins og mar-
tröð. Sam sat við hliðina á henni.
Hann ríghhélt um handlegginn á
henni og slakaði ekki á eitt augna-
blik. Hún sá uppljómaðar göturn-
ar eins og í þoku. Ekki hafði hún
neina hugmynd um hve lengi þau
óiku, en hún tók eftir að þau voru
komin út fyrir borgina. Bifreiðin
sveigði út af aðalbrautinni og nam
loks staðar fyrir utan stórt
skuggalegt hús. Hún vissi að hún
hafði komið þarna áður, — vissi
að Slim átti heima þarna.
Mennirnir tveir urðu eftir í
bílinum en Sam fór út og hringdi
dyrabjöllunni. Það leið eilífðar-
timi þangað til Slim opnaði. Sam
hrinti stúlkunni inn á undan sér
og læsti hurðinni eftir sér.
Slim horfði spyrjandi á þau, svo
sneri hann frá án ;þess að segja