Fálkinn - 12.11.1953, Page 6

6
FÁLKINN
SKOTIÐ Á DANSMEYNA.
Egypska dansmærin Dawlath Soli-
man, sem stundum hefir verið nefnd
í sambandi við Farúk, sýnir listar
sínar í Miinchen um þessar mundir.
Þar var nýlega skotið á hana á leik-
sviðinu og særðist hún, en þó ekki
alvarlega, því að matbaun mun hafa
verið í byssunni en ekki blýkúla. —
Hér sést Soliman með plásturinn á
öxlinni.
EINS OG ELDFJALL. — Þegar
gúmmí brennur gýs upp þéttur reyk-
ur. Þetta fékk slökkviliðið í París að
reyna fyrir nokkru, er það var kvatt
til að slökkva bruna, sem orðið hafði
í haug af útslitnum bílbiirðum. Hér
sést slökkviliðið við gúmmíhauginn,
sem spýr reyk eins og eldfjall væri
að gjósa.
LEIKUR Á ALS ODDI. — Margareta
litla er fljót að skipta skapi eins og
börn á hennar aldri. Ilérn liggur
auðsjáanlega vel á henni.
Spennandi ástar- og leynilögreglusaga eftir Phyllis Hambledon.
Leyndnrmnl
(8) sHstroono
ur og sólpallinn fyrir ofan okkur.
Snögglega sáum við óvænta sýn —
sýn, sem hafði jafn hressandi áhrif
á okkur og vatnsglas á þýfstan mann.
Ung stúlka og ungur maSur stóðu
skammt frá okkur og spjölluðu og
hlógu.
Unga stúlkan var Helen í fallegum
bláum kjól. Ungi maðurinn var okk-
ur ókunnur, en hann var mjög mynd-
arlegur að sjá — hár og herðabreið-
ur með ljóst hár. Hann hélt báðum
höndum um hendur Helen.
„Þú ert sannarlega orðin fullorð-
in,“ sagði hann.
„Finnst þér það?“ sagði Helen.
„Veistu það ekki sjálf?“
„Ne-i — ég hugsaði ekki út í það.
Þú ert það raunar líka.“
„Þú ert yndisleg."
Þau hlógu bæði. Eg er næstum viss
um að þau vissu ekki sjá'lf að hverju
þau voru að hlæja. Við Martin brost-
um ósjálfrátt. Eg sá nú að mér hafði
ekki skjátlast þegar ég komst að þeirri
niðurstöðu að Helen væri fögur. Vang-
ar hennar voru rjóðir og augun glamp-
andi og hún líktist ekkert þeirri
Helen sem við höfum haft fyrir aug-
um siðan við komum til Bláskóga.
Þetta var ef til vill besta lækningin
fyrir hana, hugsaði ég. Eg tók eftir
]jví, mér til mikils hugarléttis, að hún
virtist meira að segja hafa gleymt
Toby í bili, hann snerist utan um þau
án ])ess að honum væri nokluir gaum-
ur gefinn.
Þau litu við og komu auga á okk-
ur. Ungi maðurinn leit vingjarnlega
lil okkar og Helen kynnti hann.
,.Má ég kynna Julíus Hocker — hr.
og frú Motcomhe.“
Við skiptumst á nokkrum luirteisis-
orðum. Júlíus var á svipinn eins og
eitthvað óvænt og yndislegt hefði hent
hann.
„Eg hefi ekki séð Helen siðan við
vorum hæði litil. Eg var með móður
minni i Ameríku öll stríðsárin.“
„Eg get ímyndað mér að hún hafi
breytst mikið,“ sagði Martin.
„Það hefir hún sannarlega,“ sagði
.Túlíus. „Hún var Inngt frá því að vera
sArlega falLegt barn, þegar ég man
eftir henni!“
„Hún hefir jafnvel kannske verið
með spöng á tönnunum,“ sagði ég.
„Það getur meira en vel verið,"
sagði Júlíus.
•,Nei, þakka þér fyrir!“ sagði Hel-
en. „En ég man að þú varst alltaf
með sorgarrendur undir nöglunum.
Mamnia þin sagði alltaf ....“
Suzy hafði heyrt til okkar og kom
nú frá húsinu til móts við okknr. Ilún
lcom þegar auga á .Túlíus, en mér virt-
ist Iiún ekki jafn hrifin af að rifja
upp gömirl kynni og Helen. Engu
að siður var hún mjög kurteis við
hann og sagði að það gleddi sig að
hafa þau í nágrenninu liann og móður
hans. Hún sagðist vonast til að hitta
])au sem oftast. Mér virtist samt kurt-
eisi hennar nokkuð yfirborðkennd.
„Eg verð eflaust svo þaulsætinn
hjá ykkur áður en lýkur að þið neyð-
ist til að fleygja mér á dyr. Eg ætl-
aði annars að byrja á að votta ykkur
samúð mína vegna hins hörmulega
atburðar, sem hér hefir skeð. Mamma
er sigrátandi og veit ekki sitt rjúk-
andi ráð af sorg.“
„Þakka þér fyrir,“ sagði Suzy.
„Komdu Helen, monsieur Dugand
þarf að tala við þig.“
Systurnar gengu heim að húsinu,
Július stóð kyrr og horfði á eftir
þeim.
„Suzy liefir alltaf sagt henni fyrir
verkum,“ sagði hann. „Frá mínu
sjónarmiði hlýtur að vera mesta böl
að eiga eldri systur. Sem betur íer á
ég ekki neina. Helen virðist talsvert
niðurdregin! Hefir hún ekki verið
veik? Þetta áfall hlýtur að seinka bata
hennar. Henni hefir alltaf þótt svo
vænt um frú Frenier."
„Þetta var og er hræðilegt áfall
fyrir hana,“ sagði ég.
„Eg mun gera mitt ýtrasta til að
dreifa huga hennar. Eg álit einnig að
það sé til mikillar blessunar fyrir hana
að þér eruð hér, þér og maðurinn
yðar. Þér virðist vera svo huguisam-
ar og móðurlegar — frú Motcombe."
Þetta fannst mér einum of mikið!
Eg sá útundan mér að brosið á Martin
náði yfir allt andlitið, en Július ór-
aði augsýnilega ekki fyrir því að orð
hans væru á nokkurn hátt móðgandi.
„Jæja, ég verð að koma mér heim.
Eg kom aðeins til að bjóða góðan dag-
inn.“
Hann stökk yfir girðinguna sem að-
skikli landareignirnar, og við gengum
heim að húsinu. Suzy kom til móts
við okkur.
„Eg fékk Helcn lil að fara upp á
loft og leggja sig,“ sagði lnin. „Hún
mátti ekki við meiri geðshræringu í
dag — og ekki bætti þessi framhleypni
ungi maður úr iskák.“
Af einhverjum óskiljanlegum ástæð-
um grömdust mér þessi orð Suzy. Ef
til vill rifjuðu þau upp fyrir mér
ummæli Júlíusar um ráðríkar systur.
„Eg hehl þér skjátlist Suzy, ég er
viss um að Helen hefir gott af að
umgangast hann. Hann hefir lag á að
dreifa huga hennar frá þvi sem hér
liefir skeð.“
„Eg er þeirrar skoðunar. Læknarnir
fullyrða að Helen þarfnist algerrar
hvildar og megi ekki við geðshrær-
ingu. Ilana skortir algerlega jafnvægi
og taugastyrk eins og er og hún væri
vís fil að verða ástfangin af strákn-
um, og afleiðingin verður sú að geðs-
munir hennar bila á ný — sér i lagi
ef liann vill ekkert með hana hafa.“
„Mér virðist ekkert benda til að
hann gæti ekki endurgoldið þær til-
finningar," svaraði ég.
Þegar öllu var á botninn hvolft var
ég tuttugu og sex ára en Suzy aðeins
tuttugu og tveggja, og ég sá því enga
ástæðu lil að láta liana ráða skoðun-
um mínum.
„Þú hefir aðeins þekkt Helen í einn
sólarhring," sagði Suzy.
Hún fór inn í húsið. Martin leit
á mig og gerði sig sekan um að hlæja.
„Þarna fékkstu það sem þú þurftir
með!“ sagði hann ertnislega.
„Eg efast ekki um að þér sé skemmt,
en ég er ekki þeirrar skoðunar að ég
hafi á nokkurn hátt látið i minni pok-
ann.“
„Eg hafði mestu skemmtun af að sjá
með eigin augum hvað tvær konur
eru fljótar till að flá andúð hvor á
annarri."
„Eg hefi enga andúð á Suzy, en mér
væri kært ef hún sparaði sér eitthvað
af þessu daðri við þig.“
Mér var vel ljóst að þetta var það
heimskulegasta, sem eiginkona gat
sagt. Mér hefndist líka fyrir það.
„Finnst þér i raun og veru að hún
geri það?“ spurði Martin uppveðrað-
ur. Hann var svo ósvifinn að vera
hreykinn og upp með sér. Hann vihli
gjarnan fá þetta endurtekið. „Mér er
ekki alls varnað ef piltagulli á
borð við Suzy líst vel á mig,“ skein
út úr svip hans. Eg hefði aldrei bú-
ist við sliku af Martin. Framkoma
bans, að viðbættum ummælum Július-
ar, olli mér sívaxandi gremju.
Eg hafði aldrei áður kennt afbrý'ði-
semi. Framkoma Suzy á dansleikn-
um í St. Helier hafði ekki vakið
minnstu afbrýði hjá mér. Mér varð
allt i einu ljóst að afbrýðin er ólg-
andi afl sem koilvarpar öllum góðum
ásetningi og vísar , skynsamri hugsun
á bug. Á þessari stundu fannst mér
ég gæti klórað úr Susy augun.
„Heldurðu annars, í alvöru að tala
að lienni Htist vel á mig,“ sagði
Martin og virtist skyndilega ekki ári
ehlri en Júlíus.
„Hún biður ])ig áreiðanlega að skrif-
ast á við sig áður en vikan er 1 iðin!“
fullyrti ég.
Hamingjan veit hvernig þessum
umræðum licfði lyktað, hefði Boudet
ekki komið út rétt í þessu. Eg heils-
aði honum sérlega hlýlega. Hann var
einnig mjög vingjarnlegur og tók strax
til að æfa sig í enskunni. Veðrið var
töfrandi fagurt i dag, sagði hann, og
mjög ömurlegt að þurfa að nota slík-
an dag til réttarkrufnings. Réttar-
höldin eftir líkskoðunina áttu að hald-
ast næsta dag. Hann lét í Ijós óslc
um að við fengjum ekki ])að álit, að
LOFTVARNABYRGI — KIRKJA.
Stóru loftvarnabyrgi úr steinsteypu,
sem var byggt í Diisseldorf-Herdt á
stríðsárunum, hefir nú verið breytt
í guðshús og heitir nú „Kirkja hinna
hcilögu sakramenta". í þessari ein-
kennilegu kirkju komast fyrir 1100
manns.