Fálkinn - 12.11.1953, Page 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA: 19.
Þeie eískuðu hanei tveír.
Skáldsaga eftir Anne Duffield.
hérna. Eg gæti hugsað mér að kaupa óðal
í Frakklandi, til dæmis í Provence.
Rósalinda hafði játað því öllu. Því fyrr sem
þau giftust því betra. Cairo yrði engin sælu-
staður meðan hún væri trúlofuð prinsinum.
Vinir hennar mundu hneykslast þó að þeir
neituðu að vísu ekki að umgangast hana. Ali
prins var meiri áhrifamaður en svo. En vin-
irnir gátu sýnt vanþóknun sína með svo mörgu
móti. Rósalindu varð hugsað til atburðanna
i klúbbnum og það fór hrollur um hana. Jú,
hún vissi hvernig þetta mundi verða.
Ali vissi auðvitað líka hvernig það mundi
verða, og það var vafalaust þess vegna sem
hann vildi giftast sem fyrst og fara til útlanda.
Hún var innilega þakklát honum fyrir hugul-
semina, og er þau sátu þarna saman á svöl-
unum í morgunsólinni fannst henni vinirnir
í Cairo ekki skipta neinu. Skoðanir þeirra og
háttalag gátu að minnsta kosti engu breytt
um það sem mest var um vert: ást prinsins
til hennar!
ÞEGAR Rósalinda var komin upp í herbergi
sitt um kvöldið kom Iris inn til hennar. Þær
höfðu ekki hitst einar allan daginn, og Rósa-
landa hafði ekki heldur gert neitt tii að verða
ein með henni.
Iris settist á rúmstokkinn og sagði, kæru-
laus eins og hennar var vandi: — Eg vona að
þú hatir mig ekki fyrir það sem ég sagði í
gærkvöldi?
— Eg ætti að minnsta kosti að gera það,
svaraði Rósalinda rólega. — Það var iubba-
legt að ætla að bjarga sér þannig, Iris.
— En það var eina leiðin til að bjarga mér.
Fred var brjálaður af afbrýði.
— Eg veit það. En hvað um mig?
— Æ, prinsinn hjálpaði þér svo vel úr klip-
unni. Nú grunar Fred ekkert framar.
— Það var gaman að heyra það, sagði
Rósalinda háðslega.
En háðið beit ekki á Iris. Hún hélt áfram,
með hugann við sjálfa sig eina, eins og vant
var: — Auðvitað er ég þér ákaflega þakklát.
Mér þykir leitt að þetta kom fyrir, en ég skil
ekki enn hvers vegna Fred þurfti að vakna
einmitt þá stundina? Hann svaf eins og steinn
þegar ég fór út. Jæja, það er gagnslaust að
hugsa meira um það. Og hvað þig snertir þá
er þetta ekki annað en málamyndatrúlofun.
Þið getið sagt hvoru öðru upp undir eins
og við komum til Cairo, — ég á við að Fred
fer bráðum heim ....
— Eg hefi ekki hugsað mér að segja upp,
svaraði Rósalinda.
— Hvað segirðu? Iris spratt upp. — Áttu
við að þú ætli ....
— Eg ætla að giftast Ali prins.
— Drottinn minn! Dettur þér í hug að
hann nenni að halda þessum leik áfram?
— Það er enginn leikur. Ali prins hefir
beðið mig um að verða konan sín og ég hefi
svarað jái.
— Eingöngu af því að hann bjargaði þér
úr kröggum í gærkvöldi! Ertu orðinn vitlaus,
Rósalinda?
Rósálinda brosti. — Ali elskar mig.
— Þi g !
— Já, ég hefi vitað það lengi, en hann
hefði aldrei fengið ástæðu til að biðja mín —
ef ég hefði ekki flækst í þessar „kröggur11,
sem þú kallar, i gærkvöldi.
— Hann elskar þig? Iris starði á hana tryll-
ingslega. Augnablik var andlit hennar jafn
gersneytt öllum fríðleik og jafn andstyggilegt
og það hafði verið kvöldið áður.
Rósalinda tók eftir þessu og gat ekki að
sér gert að hún kenndi í brjósti um hana.
Þó að Iris væri bæði spillt og siðlaus, var
enginn vafi á því að hugur hennar til prinsins
var ósvikinn.
— Mér þykir það leitt — en það var mér
að kenna að hann var svona mikið með okk-
ur, sagði Rósalinda.
Iris hló gjallandi. — Svo að það var þín
vegna .... Hún sneri frá henni og færði sig
nær dyrunum. En — þykir þér vænt um
hann?
Hún skellti á eftir sér hurðinni og Rósa-
linda var ein.
Mundi henni takast að trúa því sjálf að
lokum, þó að hún segði það hvað eftir annað
við aðra, að hún elskaði Ali prins? Rósalinda
vafði morgunsloppnum betur að sér og opn-
aði gluggann.
Fyrir utan var garðurinn, laugaður í
tunglsljósi. Hús prinsins var eins og dimmur
skuggi fyrir handan. Þar sást hvergi ljós í
glugga, prinsinn var ekki kominn heirn enn-
þá, hann sat niðri í gestasalnum og var að
tala við Green. En hvar voru hinar dömurnar.
Voru þær farnar að hátta? Og hvernig mundi
ævi hennar verða þegar hún væri orðin kona
prinsins og húsmóðir hérna? Mundi hún
nokkurn tíma verða heimavön hér? Hún
hugsaði til hússins fyrir handan litlu skítugu
kofana, sem stóðu í þyrpingum fyrir utan
múrinn sem var kringum aldingarðinn fagra.
Rósalinda skalf og hún færði sig frá glugg-
anum. I kvöld fannst henni garðurinn ekki
vera fagur, friðaður lundur heldur drunga-
legur annarlegur skógur, sem hún vildi helst
komast út úr. Hvað var það sem faldi sig
þarna úti í myrkrinu?
Eins og svar við spurningu sinni heyrði
hún klukknahljóm úr fjarska eilífðarsönglið
úr turninum í þorpinu barst inn til hennar
með blænum.
— Allah! — Allah! — Allahu Alcbur!
Allt í einu og án þess að hún gerði sér
ljóst hvers vegna það var, fleygði Rósalinda
sér á rúmið og grét eins og barn sem hefir
villst.
Ömurinn úr þorpinu hljóðnaði, aðeins ekki
og kvein Rósalindu rauf næturþögnina.
AGATHA AUGLÝSIR TRÚLOFUNINA.
Þau héldu til Cairo snemma morguninn
eftir.
Rósalinda sat í litlu, opna tveggja manna
vagninum prinsins en hin óku á eftir í stóra
Daimler-bílnum. Ali vafði voð utan um Rósa-
lindu og sagði umhyggjusamur: Eg vona að
þér verði ekki kalt? Það hefði kannske verið
hyggilegra að þú hefðir sest í hina bifreið-
ina, en mig langaði svo til að hafa þig hjá
mér.
Það var hik á höndunum sem vöfðu værð-
arvoðinni að henni og dimmu augun hans
voru nærri hennar. Rósalindu varð órótt og
hún varðist að horfast í augu við hann. Ali
brosti viðkvæmur en færði ekki hendurnar
til. — Þú ert eins og smáfugl, sagði hann, —
þú ert svo fljót að verða hrædd. Þú verður
að venja þig af að vera hrædd við mig.
— Eg er ekki hrædd, Ali.
— Augu þín segja annað. Þau tala mál
hræðslunnar.
— Nei, Ali, ég er ekki hrædd, endurtók
hún og horfði í augun á honum. Svo brosti
hún og sagði alvarleg: — Eg er bara ekki
búin að jafna mig. Þetta hefir gerst svo
fljótt að ég hefi ekki vanist á að vera trú-
lofuð ennþá. Hún hallaði sér fram og tók um
höndina á honum. — Þú mátt ekki halda
að ég sé ekki sæl, Ali, en það er aðeins þetta,
að það er svo ótrúlegt að ég skuli vera trú-
lofuð — og meira að segja þér! 1 gær var ég
fátæk, foreldralaus og vinalaus telpa, i dag
er ég trúlofuð prins!
— Rósalinda, ástin mín! Hann laut niður
að henni og kyssti hana á ennið. Svo rétti
hann úr sér og hló glaður: — Nei, ég verð
að reyna að muna að við erum ekki ein!
Þau töluðu ekki mikið saman á leiðinni.
Vegurinn var mjór og varhugaverður og prins-
inn varð að hafa gát á stýrinu. Rósalinda
sat þögul og starði beint fram. Hún tók ekki
eftir þvi sem þau óku fram hjá og hafði
ekkert gaman af að sjá allar þessar undar-
legu verur, sem viku úr vegi fyrir bílnum,
eins og hún mundi hafa gert áður. Ilugur
bennar var annars staðar.
Hamingjusöm? Auðvitað var hún ham-
ingjusöm, sagði hún við sjálfa sig. En hvað
kom þá til þess að hún fór að gráta í gær-
kvöldi? Voru taugarnar að biia? Mundi aldrei
gróa yfir endurminninguna um John? Nei,
hún rétti úr sér. — Eg er kveif, hugsaði hún
með sér. — Eg má ekki láta svona hugsanir
ná valdi á mér. Þetta má ekki endurtaka sig.
Hin bifreiðin var alltaf rétt á eftir þeim,
og þegar þau komu á leiðarenda í Cairo hopp-
aði Agatha undir eins út og bauð prinsinn ao
koma inn og borða hádegisverð með þeim.
Ali prins þakkaði fyrir og innan skamms
sat allur hópurinn yfir borðum.
— Og hvað er nú næsta mál á dagskrá?
spurði Agatha. — Á ég ekki að setja trúlof-
unina í blöðin? í „Gazette“ eða „Sphinx“?
En Ali var ekkert áfram um það. Hann
vildi láta skyldfólk sitt vita um trúlofunina
áður.
— Eg skil, sagði Agatha. — Þér eigið svo
marga ættingja og líklega veit enginn þeirra
neitt um þetta ennþá nema móðir yðar. En
ég hefi hugsað mér að hafa móttöku hérna
á morgun, og þá mun ég að minnsta kosti
mega segja nánustu vinum okkar þessi gleði-
tíðindi.
Rósálindu varð órótt og hún horfði bænar-
augum á prinsinn, en hann misskildi hana og
sagði rólega:
— Það væri heillaráð!