Fálkinn - 12.11.1953, Side 13

FÁLKINN
13
Eftir dálitla stund hafði Agatha af nær-
gætni sinni rekið alla fjölskyiduna út úr
salnum, svo að Rósalinda og prinsinn gætu
verið ein. Ali sagði við hana: — Eg skil að
þér fellur ekki vel að trúlofun okkar sé til-
kynnt. Það verða sjálfsagt engin gleðitíðindi
vinum þínum, en ....
— Ekki þínwn vinum heldur, tók Rósa-
linda fram í.
— Eg er smeykur við að þú hafir rétt fyrir
þér, en þegar á allt er litið kemur þetta mál
okkur einum við.
— Já, og einmitt þess vegna vildi ég
óska ....
— Að við giftum okkur í kyrrþei og hyrfum
á burt, áttu við?
Rósalinda kinkaði kolli.
— Nei, sagði hann einbeittur. — Það væri
ósæmileg framkoma.
— Já, náttúrlega, sagði hún lágt.
— Eg veit að þetta verður þrekraun fyrir
þig, en ég held að þú standist hana, hélt hann
áfram. — Þú ert hugrökk stúlka, Rósalinda,
það hefir þú þegar sýnt.
Og Rósalinda skildi að jafnvel þó að hann
elskaði hana mundi hann aldrei beygja sig
fyrir óskum hennar ef honum fyndist þær
ó-hyggilegar. Nú hafði -hún hitt fyrir sterk-
ari vilja en sinn eiginn og varð að læra að
hlýða. En henni þótti það ekki að öllu leyti
miður. Hún fann að öryggi var í að láta hana
ráða, áður hafði hún orðið að standa á eigin
fótum og taka allar ákvarðanir sjálf. Það
var ágætt að aðrir bæru ábyrgðina.
— Eg skal ekki kikna, sagði hún i fullri
einlægni.
— Eg veit það, svaraði hann og tók um
hönd hennar. — Þú getur ekki kiknað. Hann
dró -hana að sér og nú veitti hún ekki við-
nám.
Agatha hafði boðið öllum vinum sínum í
Cairo til kokktei'ldrykkju daginn eftir, líka
Kitty, og nú heilsaði Rósalinda 'hikandi öll-
um dömunum, sem -höfðu látið eins og þær
sæu hana ekki í klúbbnum. Sem gestir Agöthu
gátu þær ekki annað en heilsað Rósalindu á
hennar eigin heimili. Allir gestirnir höfðu
safnast saman í stóra salnum. Ali prins kom
með þeim seinustu. Þegar Agatha gaf Tew
merki smáll í kampavínstöppunum og nú voru
glösin borin á milli. Allt skvaidur þagnaði
og gestirnir horfðu forviða á Agöthu, sem iét
á sér sjá að 'hún hefði eitthvert stórtromp
í bakhendinni. Loksins höfðu allir fengið glös
og Agatha sagði: — Eg óska að þið drekkið
skál Rósalindu Fairfax og Ali prins, sem nú
hafa opinberað trúlofun sína!
Rósalinda stóð út við gluggann. Hún var
föl en bar höfuðið -hátt. Prinsinn hafði fært
sig til hennar um leið og kampavínsflöskurn-
„Ilefirðu ekki séð hann Jón?“ — „Jú, liann
stendur þarna.“
ar voru opnaðar. Nú varð leiðindaþögn eitt
augnablik. Yngsta -fólkið var fljótast að jafna
sig og óskaði til -hamingju með háreysti, aðr-
ir pískruðu en elsta fölkið glápti á þessi tvö
sem stóðu við gluggann, eins og það gæti ekki
trúað að Agatha segði satt. Prinsinn var ró-
legur og þakkaði brosandi fyrir hamingjuósk-
irnar, en Rósalinda var fálát. I-Iún sá hvernig
Kitty glápti á hana, brosti fyrirlitlega og gaut
augunum til vinkvenna sinna. Helen og Bill
Maitland reyndu ekki að leyna hve hissa þau
voru og óskuðu mjög formlega til hamingju.
Aðeins yngsta fólkið virtist sjálfu sér líkt, —
því stóð alveg á sama um þetta. Flest af því
voru nýgræðingar í Cairo og gerði sér ekki
grein fyrir hvað svona trúlofun var. Rósa-
linda brosti þakklát til þeirra.
Eftir að fólk hafði jafnað si-g eftir þessa
óvæntu fregn fór það að gerast háværara.
Kampavinið og kokkteilarnir sem Tew bland-
aði áttu eflaust nokkra sök á því. Allir drógu
vel á bátinn af sandvíkurbrauðinu, kökun-
um, ávöxtunum og hnetunum, og svo var
að sjá, að minnsta kosti á yfirborðinu, að
gestirnir hefðu sætt sig við fréttina. Að vísu
hafði sumar eldri frúrnar langað til að segja
meiningu sína og straunsa burt, en mennirnir
þeirra depluðu augum til þeirra svo að þær
fóru gætilega. Ekki kom þeim -við hvað Rósa-
linda gerði, og Ali Yussuf var voldugri maður
í Cairo en svo að þær gætu látið eftir sér
að móðga hann.
Ali prinsins, öruggum og veraldarvönum
fríð-leikismanninum, veittist létt að koma fram
sem ástfanginn og nýtrúiofaður maður. Rósa-
linda var venju fremur hljóð en tókst að leyna
því hve illa hún kunni við sig þarna, og hélt
sig jafnan hjá prinsinum og þeir eftirtektar-
sömustu sáu að hún lét hann halda í höndina
á sér.
— Hann er vitlaus eftir henni, pískruðu
gestirnir. — Þetta er ótrúlegt — en 'hún um
það! Hún er nógu gömul til að sjá að hún
gerir sig ekki að athlægi!
Heldra fólkið í Cairo blaðraði um trúlof-
unina í samkvæmum — og kvað upp sinn
dóm. Kona prins A-li skyldi aldrei vera boð-
in i samkvæmi nema við einstaka tæki-færi
— formsins vegna. Ensk heimili sem máli
skiptu yrðu lokuð henni framvegis, að minnsta
kosti í Egyptalandi. Það var almannarómur.
Rósalinda hafði vitað þetta fyri-r og ekki
liðu margir dagarnir þangað til -hún skildi
hve víðtækar afleiðingarnar voru af ráða-
breytni -hennar. Með al-ls konar móti, stund-
um mjög opinskátt og stundum hjúpað, sýndu
fyrrverandi kunningjar henni hvernig þeir
litu á athæfi hennar. Rósalinda sagði við
sjálfa sig að sér gerði það ekkert til, en
skemmtilegt var það ekki.
Helen og Bill töluðu við hana og reyndu
með öllu móti að fá hana til að slíta trúlofun-
inni. Þetta var einna sárast, en Rósalinda var
föst í rásinni. Hún endurtók hvað eftir annað
að hún elskaði prinsinn og ætlaði að giftast
honum — og fullvissaði þau um að hún bæri
engan kvíðboga fyrir framtíðinni.
Þessu lauk svo að þau hættu fortölum sín-
um, sannfærð um að hún elskaði prinsinn.
— Þegar á allt er litið er prinsinn mjög ólík-
ur öðrum innfæddum mönnum, sagði Helen
við vinkonu sína, — hann er göfugur maður
og mun gera henni alit til geðs sem hann
getur.
Green gamli tálaði við hana iíka, en tókst
ekki betur en öðrum og varð að gefast upp
og hrista höfuðið því að Rósaiinda lét engan
bilbug á sér finna.
En Agatha var stórhrifin og alls ekki hissa
á trúlofuninni, og lét ekk'ert tækifæri ónot-
að til að sýna þeim nýtrúlofuðu sóma — eða
gefa þeim tækifæri til að vera einum.
Suzette sagði ekkert — en hún hugsaði
þeim mun meira.
Sjálf gekk Rósalinda ákveðnum skrefum
fram leiðina sem hún hafði kosið sér, afráðin
í því að koma áformi sínu fram. Hún ætlaði
sér að gera Ali hamingjusaman, og aldrei
skyldi hann fá að vita að hún var ekki ham-
ingjusöm sjálf.
Ali umgekkst hana enn með mestu varúð,
en hann tók eftir því að -hún sýndi minni og
minni mótstöðu þegar hann dró hana að sér.
Armar hans voru sterkir og það var líkást
og þeir yrðu -henni öruggt athvarf gegn þeirri
harðbrjósta veröid, sem hún hafðist við í.
Henni fannst hún örugg þegar hann var ein-
hvers staðar nærri, og hún átti aðeins eina
ADAMSON
Hann hafði gleymt
áburðinum gegn mý-
bitinu.