Fálkinn - 19.11.1953, Page 8

8
FÁLKINN
#
Lykillinn að hjarta hennar
I'AÐ var vorþeyr i loftinu þó að enn
væri ekki komið nema fram á ein-
mánuð, og alls staðar ís og snjór þar
sem sólin náði ekki til. Og á kvöldin
var jafnan frost og meinhált fyrir
gangandi fólk, sem ekki liafði tæki-
færi til að hreyfa sig fyrr en á
kvöldin.
Hilde Bjerke hafði setið innilokuð
i moilulofti á skrifstofunni allan dag-
inn og öfundaði fólkið sem gat veitt
sér að ganga út fyrir hæinn i góða
veðrinu. í matartimanum um hádegið,
sem ekki var nema þrjú kortér, hafði
hún ótal mörgu að sinna auk matar-
ins. Hún liurfti að koma sokkum í
viðgerð, kaupa meira garn í peysuna
sem hún var að prjóna, sækja kjói,
sem ihún Ihafði komið í hreinsun og
margt fleira. Svo að ekki urðu nema
fímm mínútur efti'r til að sleikja sól-
ina undir næsta húsvegg við skrif-
stofuna.
Það var á þessum fimm mínútum
sem Hans Borg „uppgötvaði“ hana.
Hann sagði á eftir við félaga sína í
bankanum að margt hefði hann séð
failegt um dagana, hæði heima og
erlendis, en aldrei neitt jafn full-
komið.
„Hárið eins og spunnið gull, skil-
urðu, og augun eins og djúp fjalla-
vötn. Hörundið eins og .... glitskel,
og aldrei á ævinni hefi ég séð önnmr
eins augnhár! Eða vöxtúrinn! Því
geta engin orð lýst! Hún var í ein-
földum, gráum útifötum og með sam-
litan flókaihatt með blárri fjöður, alls
ekkert áberandi en samt leit hún út
eins og greifadóttir!"
Þá er ég illa svikinn ef það er ekki
hún Hilda frænka min sem hann hefir
séð! luigsaði Erik Ström með sér, en
ég skal ekki afhjúpa iiana. Hann hefir
ekki nema gott af að vera á glóðum
um stund. Hann iheldur alltaf að hann
geti komið, séð og sigrað. En upphátt
sagði hann:
„Hver veit nema hún hafi verið
greifadóttir. Hví skyldu þær ekki
mega standa undir húsvegg og sleikja
sólina eins og aðrir? Kannske hefir
hún skroppið út til að ná sér i bíó-
miða ..“
„Nci, ihún var áreiðanlega skrif-
stofustúlka. Hún leit á klukkuna áður
en hún nam staðar til að njóta sólar-
innar, og eftir 5 mínútnr leit luin aft-
ur á klukkuna. Og þá var eins og
henni brygði við og hún hljóp við fót
yfir torgið. Eg verð að kynnast
henni.
„Þú verður að auglýsa," sagði Erik
ögrandi. „Unga stúlkan, með hár eins
og spunnið gull og augu eins djúp
og fjallavötn o. s. frv.“
„Hún mundi aldrei svara auglýs-
ingu!“ sagði Hans Borg, — hann
renndi ekki grun í að Erik var að
draga dár að honum. Honum var blá-
köld alvara. Það er að segja — hann
efaðist ekki um að hann gæti töfr-
að hvaða stúllui sem vera skyldi, ef
hann bara gæti náð tali af henni. En
hvernig mátti það ske?
„Jæja, ef ekki dugir að auglýsa
verðnr þú að lifa í voninni um að
hún sleiki sólina oftar, þarna á sama
stað,“ sagði Erik hughreystandi.
Hann ætti bara að vita, hugsaði
Erik með sér, — að greifadóttirin
. . . .ég fann að minnsta kosti lykil .... lykilinn að hjarta þínu ....
hans ætlar að borða miðdegisverð hjá
okkur í dag!
Nú varð svo mikil ös i bankanum
að þeir höfðu engan tima til að tala
um einkamál, og það var ekki minnst
meira á hinn fagra sóltilbeiðanda
þann dagínn.
En vfir miðdegismatnum sneri Erik
sér að hinni fríðu fræn'ku sinni og
spurði livort hún hefði sieikt sólina
á torginu um daginn.
Hún leit forviða á hann og svaraði
að hún hefði staðið þar réttar fimm
mínútur. „En hvers vegna spyrð þú
um það?“
„Það stendur svoleiðis á því, að
við höfum fengið nýjan kvennabósa
i bankann, og hann gekk um torgið
þegar hann var að koma úr hádegis-
matnum. Og eftir lýsingunni sem hann
gaf á fegurðardrottningunni sem hann
sá, datt mér i hug að það hefði verið
þú. Hvernig varstu klædd?“
„Heldurðu að ég tiafi margs konar
ldæðnað dags daglega?" sagði hún og
hló. „Eg var í gráa jakkanum og með
hattinn með fjöðrinni — það hangir
hérna frammi í ganginum.“
„Þetta sagði hann einmitt — og hér
eftir áttu á hættu að ráðist verði á
þig. Hann svifst einskis til að kynn-
ast þér.“
Hilda hló og spékoppar komu í
„glitskeljakinnarnar".
„Það er naumast að þú tekur djúpt
í árinni, Erik,“ sagði lnin. „En þakka
þér fyrir að þú aðvarar mig. Hvernig
lítur þessi maður út?“
„Það er ekkert úl á útlitið á honum
að setja, og reyndar ekki heldur á
manninn að öðru leyti. En hann tek-
ur eftir fallegum stúlkum og heldur
að hann geti gert þær áslfangnar af
sór, ef hann aðeins fái að kynnast
þeim. Iiann getur víst ekki imyndað
sér að nokkur stúlka geti haft nokkuð
út á hann að setja. Hann er hár og
herðibreiður og 'ljóshærður. Eg lél
hann vitanlega ekki á mér slíilja, að
stúlkan sem hann var að dásama gæti
verið frænka mín. Eg býð ekki í mig
daginn sem hann kemst að því.“
„En livað þú ert ertinn, Erik,“
sagði konan háns. „Eg man nú þá
tíð að þú varst svona Jika, en þú hefir
víst gleymtiþví. Undir eins og einhver
hefir fest sér stiilkuna með giftingar-
hring og öllu tilheyrandi verður hann
svo sjálfbirgingslegur og iítur niður
á aðra. Eg er viss um að Hans Borg
— því að það mun vera hann sem
þú ert að tala um — er mesti myndar-
piltur og vel þess verður að kynnast
honum.“
„Eg skal heilsa honnm frá þér og
segja honum það,“ sagði Erik og
og gretti sig framan í konuna sína.
„Eg skal bjóða honum heim á sunnu-
daginn."
„Já, því ekki það. Og við biðjum
Hildu um að koma lika. Og vilji hún
ekki halda kynnunum áfram ]iá hefir
hún einhver ráð til að losna við hann,
ef ég þekki hana rétt.“
„Ne-já-nei . ...“ sagði Hilda, cn það
var ekki hægt að skilja hvort það var
sunnudagskoman eða það að losna
við manninn aftur, sem hún átti við.
„Á'lltaf skaltu spilla ánægjunni fyr-
ir mér,“ sagði Erik. „Eg sem hafði
hugsað mér að hann skyldi verða
nokkra mánuði að leita slúlkuna
uppi.“
En hvernig sem það nú var þá kom-
ust hau samt að málamiðlun. Erilc átti
að fá gamanið og Þyri átti að fá sinu
framgengtlhvað sunnudagsboðið snerti
.... Hilda gekk að því eftir nokkurt
þóf að leika hlutverk i gamanleik
Eriks.
„Ertu við nokkuð sérstakt bundinn
á sunnudaginn?“ spurði Erik hann á
föstudeginum, er þeir urðu samferða
úr bankanum.
„Sunnudag .... nei, ekki svo að ég
muni.“
„Kannske þú viljir borða miðdegis-
matinn hjá okkur. Konan mín bað mig
um að spyrja hvort þér jiælti góð
hreindýrasteik."
„Já, hún er afbragð,“ sagði Hans.
„Heilsaðu konunni þinni og þakkaðu
henni boðið.“
Svo kom þeim saman um að fara út
í göngu saman fyrir miðdegisverðinn,
til að auka matarlystina.
Á sunnudagsmorguninn hiúngdi
Erilc til Hans og sagðist því miður
ekki geta komið á tilsettum tima, og
stakk upp á að fresta göngunni um
einn klukkutíma.
„Eg þarf að heimsækja kunningja
sein liggur veikur, fyrir utan bæ, við
Holmenkollen, en ef þú nennir get-
urðu ekið þangað og hilt mig þar.
Hans hafði ekkert við það að at-
liuga. Þeiir töluðu um að hittast þar
klukkan tvö. Hans fór ekki með spor-
brautinni heldur gangandi og kom
nokkru fyrir tímann á staðinn. En
honum brá heldur cn ekki i brún er
Erik kom með hina fögru sólardís
frá torginu. ITún var ennþá fallegri
núna en þá! Hvernig hafði Erik náð
í hana?
„Þarna ertu þá! Eg fór að undrast
um þig!“ kallaði Erik er hann sá
Hans. Og þegar hann kom að honum
hvislaði hann:
„Þessi ungfrú þefir týnt lyklakipp-
unni sinni. Það gerðist i gærkvöldi.
Það var svo mikil hálka að hún datt
— einmitt hérna. Og líklega hefir hún
misst lyklana þá. Eg sagði henni að
kunningi minn sem var á ferli hér í
gærkvöldi hefði fundið lyklakippu.
Þarna hefir þii leik á borði. Þú getur
vitanlega ekki að þvi gert þó að það
séu ekki réttu lyklarnir sem þú fannst.
Því að þetta er hún, eins og þú sérð.“
„Heiðursinaður ertu!“ sagði Hans
og gekk til hinnar fögru ókunnn. Þeg-
ar hann færðist nær henni veifaði
hann lyklakippu.
„Eg heiti Hans Borg,“ sagði hann.
„Eru þetta yklarnir sem þér misst-
uð?“
Hilda lét sem hún heyrði ekki riáfn-
ið en fór að skoða lyklaria nákvæm-
lcga.
„Þökk fyrir,“ sagði hún. „Þeir eru
þarna allir með tölu. „Hve mikið