Fálkinn - 05.12.1953, Blaðsíða 7

FÁLKINN 7
á, við hverja hún átti. Nunnan sem
hafði farist i ioftárásinni á klaustrið
hafði ilieitið systir Theresia.
„Vesalings Heien mín!“
Suzy talaði blíðlega og innilega við
hana og hélt handleggnum utan um
hana. En Heten hrisli liana af sér og
rétti úr sér i rúminu.
„Eg sá hana,“ hrópaði hún aftur
og rödd hennar var skerandi af geðs-
hræringu. „Eg segi ykkur satt að ég
sá hana með mínum eigin augum. Hún
stóð við fótagaflinn á rúminu og
horfði á mig. í j)elta skipti var ekki
um martröð að ræða. Hún var þarna!
Eg veit vel að þið trúið mér ekki,
en ég sver að ég segi satt. Rosalind,
ég er ckki geðveik, trúðu mér!“
Þeir Denis og Pierre höfðu einnig
bætst í hópinn. Og nú var það Denis
sem tók til máls.
„Stilltu þig, Helen!“ sagði hann. „Þú
segist hafa séð systur Theresíu. Hvað-
an kom hún?“
„Þaðan! Dyrnar opnuðust og hún
kom út. Sjáið bara, þær eru enn
opnar.“
Hún benti á einn hinna griðarstóru
Bretagne-skápa. Hann var greinilega
nógu stór til að hægt væri að fela sig
í honum. Denis gekk að skápnum og
hreyfði hurðina. Eg skildi strax til
hvers þegar ég heyrði að það brakaði
í hjörunum. Brakið hlaut að geta vak-
ið 'hvern sem var af værum blundi.
Hann sneri sér að Suzy.
„Heyrðir þú ekki neitt? Herbergin
eru samliggjandi svo að þú ættir að
liafa lieyrt eitthvað.“
„Eg tók svefnmcðal í gærkvöldi,“
sagði Suzy, „ég er raunar varla vökn-
uð enn. Auk þess hygg ég að það hafi
ekki verið neitt að hcyra. Helen hefir
verið að dreyma — eins og svo oft
áður. Helen mín, þú komst í geðs-
hræringu í gær og þess vegna hefir
þig dreymt illa. Systir Theresia var
])ér svo góð að hún myndi sist allra
vilja hræða þig.“
„Eg sá hana!“ sagði Helen. „Mig
var ekki að dreyma! Eg sá hana
mjög greinilega. Það blikaði á kross-
markið, sem hún bar alltaf á brjóst-
inu — og perlubandið hennar. Eg
veit að ég sá hana. Eg veit það!“
„Jæja, hún er að minnsta kosti
horfin núna,“ sagði Suzy. „Þú sérð
að hér er cnginn nema við. Reyndu
að hvíla þig, Helen mín. Eg skal leggja
mig ihérna hjá þér.“
Hún sneri sér að okkur hinum.
„Hún verður óróleg aftur ef hún
liefir svona marga i kringum sig,“
Við sjáum hérna franska leikkonu og
kabarettstjörnu, Georgette Any að
nafni, þar sem hún stendur við
þvottabala, en svo er mál með vexti,
að hún leikur þvottakonu í kvikmynd
með Bing Crosby.
sagði hún. „Viljið þið ekki fara núna.“
Hún hélt áfram og raddblær hennar
bar vott um reiði. jjNei, heyrðu nú
Denis!“
Denis hafði, án þess að spyrja um
leyfi, farið inn í herhergi hennar og
dregið gluggatjöldin frá glugganum.
Itann tyllti sér meira að segja á rúm-
ið sem hún var nýstaðin upp úr •—
])að sáum við öll. Það virtist næstum
brot á almennu velsæmi.
„Það má vera að hér hafi aðeins
verið um draum að ræða,“ sagði hann.
„En ég vildi gera að tillögu minni að
húsið yrði rannsakað — húsið mitt,“
bætti hann við byrstum róini.
„Eins og þér þóknast," sagði Suzy.
Það fór ihenni mjög vel að vera reið,
„Mér er sarna hvað þú gerir ef þú
lætur okkur í friði."
„Eg vil ekki hafa þig hjá mér!“
hrópaði Helen. „Eg vil aðeins hafa
hana RosaIind!“
„Heten, nú ertu eigingjörn og
heimtufrek,“ sagði Suzy.
„Eg skal vera hjá henni,“ sagði ég.
Mér var auðvitað ekki meira en svo
gefið um aðdáun Helenar á mér, en
i þetta skipti var mér ómögulegt að
synja bón hennar. Rúmið hennar var
vissulega nógu stórt fyrir tvo.
„Jæja, þú ræður því, Helen,“ sagði
Suzy. „Það var engu síður leitl að þú
skyldir verða til að vekja alla í hús-
inu.“
Hún fór inn í herbergi sitt til að
fara i eitthvað utan yfir sig og kom
að vörnm spori aftur. Og þá var það
að augu mín opnuðust fyrir því að
karhnennirnir horfðu allir á liana.
Eg var í þokkalegum og verkleg-
um slopp, en sloppur Suzy var einn
þéirra sem fremur beina athygli að
vaxtarlaginu en hylja bað — og ég
áttaði mig nú fyrst á því, að, áður
en hún fór í liann, hafði hún aðeins
verið i rósbleikum næfurþunnum nátt-
lcjól. Sloppurinn var einnig mjög
gagnsær og karlmennirnir litu hana
auðsjáanlega ekki allir sömu augum.
Augnaráð Denis var kuldalegt og
hæðinislegt en augnaráð Martins
........?
Eg gat varla láð honum það, hún
var vissulega fögur á að líta.
Undarleg sársaukakennd gagntók
mig. Allt annað hvarf úr huga mér,
nunnan eða öllu heldur draumur
IJelenar um nunnu, Helen sjálf,
Josephine, sem rétt í þessu var að
gefa Helen að drekka úr könnu. Eg
skynjaði aðeins augu Martins sem
hvíldu á Suzy, hinu fagra vaxtarlagi
hennar. Eg áttaði mig á, að hann
myndi sennilega hafa horft svona á
hana frá því að hún fyrst kom inn
i herbergið. Martin, sem ég hafði alltaf
talið mig svo vissa um að það liafði
aldrei hvarflað að mér að tortryggja
hann á nokkurn hátt. Eg hafði alltaf
verið viss um að hann elskaði mig
og enga nema mig!
Allt var nú að færast í cðlilegt horf.
Helen drakk mjólkina, sem .Tosephine
hafði fært henni. Pierre var farinn
og hann hafði engu síður en Josep-
hine verið skoplegur á að líta. Hún
hafði hó verið í náttfötum en hann
hafði hins vegar verið klæddur sið-
um náttjakka og niður undan honum
bíöstu við sjónum beinaberir Toðnir
fætur. Það leit því út fyrir að það
væri konan sem bæri buxurnar i
hjónabandinu þvi. Eg var einnig
sannfærð um að hún væri húsbóndinn
á heimilinu að meira en ]>ví leyti!
Martin hætti að stara á Suzy og
sneri sér snöggt frá henni. Denis
skipulagði húsrannsóknina og Martin
hjálpaði honum. Þeir yfirgáfu her-
bergið en við — Helen, Suzy, Josep-
hine og ég urðum eftir. Það var tekið
að l)irta af degi, máninn var að hverfa
og fuglarnir hófu söng sinn.
„Hún sofnar núna,“ sagði Suzy lágt
við mig. „Josephine lét svefnmeðal i
mjólkina.“
Helen sofnaði von bráðar og Suzy
fór inn í herbergi sitt og lokaði dyr-
unum gætilega. En mér kom ekki dúr
á auga, ég var glaðvakandi þegar
Josepiiine færði mér morgunkaffið.
„YKKUR ætti ekki að verða skota-
skuld úr að komast til botns í þessu,“
sagði Martin.
Þetta var síðar um daginn. Sólin
var þegar liátt á lofli og það var mikil
umferð um flóann fyrir neðan okkur.
Ileien svaf enn og Denis var farinn
til Dinard. Við Suzy, Martin og ég
sátum á sólpallinum og drukkum
ávaxtadrykk úr háum glösum.
Við Martin höfðum ekkert talað
saman einslega. Eg hafði sótt fötin
mín meðan hann var i baði, hann hafði
að vísu kallað til rrtín, en ég hafði
ekki svarað honuin. Hugur minn var
enn í uppnámi og ég átti bágt með
að gera mér grein fyrir tilfinningum
mínum. Það var hræðilegt — ég hafði
aldrei áður þekkt slíkt sáiarástand
i hjónahandi minu.
Það gat auðvitað átt sér stað. að
það væri óeðlilegt að hjónaband okk-
ar hafði verið algerlega án missættis,
])að var ef til vill tími til kominn
að eitthvað yrði til að raska ró okkar.
Eg tók eftir iþví að Martin forðað-
ist að líta á Suzy. Hann hefði getað
sparað sér það ómak, þvi að nú var
hún í bláum síðbuxum og hvítri
peysu — hún var ekki fáklædd í þetta
skipti.
„Það er ekkert tii að komast til
botns í,“ sagði Suzy fremur gremju-
lega. „Eg hefi þegar- sent eftir lækn-
inum. Helen þarf auðsjáanlega að
fara aftur á heilsuhælið. Þetta, sem
kom fyrir í nótt, var einmitt það sama
og kom fyrir áður en luTn fór á
heilsuhælið í fyrra skiptið — hún sá
systur Tlifresíu í draumi.“
„Vissu allir um þann draum henn-
ar?“ spurði Martin.
„Flestir hér í húsinu að minnsta
kosti. Hvers vegna spyrðu?"
„Það er hugsanlegt að hér hafi
raunverulega verið um veruleika að
ræða,“ sagði Martin. „Það iiefði ein-
hver getað klæðst nunnubúningi til
að hræða hana.“
„Hví skyldi nokkur gera það? í
hvaða tiigangi?“ hrópaði Suzy. „ITver
gæti verið svo svivirðilegur?"
„Það hefi ég ekki hugmyml um,“
sagði Martin. „En mér virlist Helen
mjög sannfærandi. Og hefði einhvér
hrotist inn til að stela væri ekki fá-
anlegri hetri dularhúningurl“
„Eg er öldungis sannfærð um að
hér hefir ekki verið um neinn að
ræða. Þú skilur þetta ekki Martin.
IJelen hefir alltaf fundist hún eiga
sök á dauða systir Tcresíu. Nóttina
sem loftárásin var gerð vöktu nuiin-
urnar nemendurna og fylgdu þeim
niður i loftvarnabyrgið. Helen hljóp.
upp á loft aftur eftir bænabókinni
sinni — það var bók sem móðir okk-
ar hafði átt — og systir Thercsia hljóp
á eftir henni. Þær voru rétt að koma
inn í ioftvarnarbyrgið þegar sprengj-
an féll — systir Theresia var á eftir og
var ekki komin inn úr dyrunum. 'Hel-
en fékk voðalegt taugaáfali og hún
stagaðist í sifellu á þessum orðum:
„Bara að ég liefði ekki snúið við eftir
bænabókinni minni.“
GÁFAÐ MANNSLÍKI. — Þessi merki-
lega vera, sem ungi maðurinn er að
horfa á er mannslíki — robot — sem
hefir verið skírt mr. Magnetron Hann
er eitt af furðuverkunum á stórri úi-
varpstækjasýningu, sem nýlega var
opnuð í Earls Court í London, og
getur svarað ýmsum spurningum, sem
lagðar eru fyrir hann.
Þetta eru pólskir þjóðdansarar, sem
eru að sýna listir sínar í London. Þau
eru bæði landflótta.
BLAÐALJÓSMYNDARINN STARFAR.
Fólk gerir sér tæplega ljóst hve
hættulegt starf blaðaljósmyndarans
getur verið stundum. Þessi ljósmynd-
ari er að vísu elvki í liættu þegar
myndin var tekin, en hann fékk ann-
að verkefni erfiðara, nfl. að fylgjast
með 6.500 mílna löngum bifreiðakapp-
akstri á vegleysum Ástralíu. Það er
þess vegna sem hann hefir fengið sér
rykgrímu.