Fálkinn - 05.12.1953, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSÁGA: 22.
Þeir elsftuðu hunu tveír.
Skáldsaga eftir Anne Duffield.
svo mikilli varúð, nú hélt hann svo fast að
það lá við að hana kenndi til .... Allt vilja-
þrek hennar hvarf, og hún hallaði sér upp
að honum og gleymdi umhverfinu ....
Hvorugt þeirra sagði orð meðan þau voru
að dansa, í meðvitund beggja var þetta milli-
bilsástand, nokkurra augnablika sæla sem
þau stálu, og sem hlaut að enda þegar tón-
arnir þögnuðu. Fætur þeirra fylgdu hljóm-
faliinu og fingurnir þrýstust saman án þess
að þau vissu hvað þau gerðu, og þegar hljóm-
sveitin þagnaði slepptu þau hvort öðru eins
og feimin 'börn og sögðu ennþá ekki orð.
Hljómsveitin byrjaði nýtt lag og aftur seidd-
ust þau í dansinn, þögul eins og í dásvefni.
Þegar dansinum lauk liðu þau hvort frá
öðru aftur, og John sagði formlega: — Þökk
fyrir dansinn. Má ég bjóða þér eitthvað að
drekka?
— Já, þökk fyrir.
Þau gengu eins og brúður hlið við hlið inn
í krána. John bað um drykk og lyfti glasinu
móti 'henni:
— Skál, Rósalinda! Svo hélt hann áfram
samræðunni: — Margt fólk hér í kvöld!
— Já. Rósalinda dreypti á glasinu og setti
það frá sér aftur. — John .... Röddin var
lág og hikandi: — Það var fallega gert af þér
að dansa við mig.
— Hvers vegna segir þú það?
— Eftir það sem hefir komið fyrir ....
— Góða Rósalinda, datt þér i hug að ég
kynni ekki að bíða lægra hlut! Og yfirleitt
er alveg ástæðulaust að auglýsa okkar einka-
mál fyrir allri Cairo.
— Já, vitanlega. Hún þreif glasið
og tæmdi það. Hún þráði að hljómsveitin
byrjaði aftur, en jafnframt óttaðist hún það
að hann byði henni í nýjan dans jafnmikið og
hún kveið fyrir að hann yfirgæfi hana. Hjarta
hennar barðist svo hart að hún .hélt að hann
hlyti að taka eftir því, og höndin skalf.
John stóð við hliðina á henni, háttvis og
sítalandi.
— Eg afber þetta ekki, hugsaði hún með
sér og bað þess innilega að dansinn byrjaði
áður en hún færi að gráta. Og í sömu and-
ránni heyrðist hljómlistin. Jöhn fór með
henni inn í danssalinn aftur, hneigði sig og
sagði: — Þökk fyrir dansinn, Rósalinda —
og svo fór hann. Hún sá hann fara yfir þvert
góifið og bjóða Suzette í dans. Þegar þau liðu
út á gólfið sneri. hún sér frá og laumaðist út.
Hún gat ekki staðið þarna ein og enginn virt-
ist ætla að bjóða henni í dans.
Það var mannlaust í fatageymslunni og
Rósalinda hneig niður á stól og tók höndunum
fyrir andlitið.
Hún hafði dansað við John! Þau höfðu þrýst
sér hvort að öðru — eins og skipbrotsfólk á
eyðihólma. Augnabliks vitfirring — og svo
allt úti — um aldur og ævi.
— Við megum ekki dansa saman oftar. Eg
afber það ekki. Eg afber ekki neitt lengur.
Hvernig á ég að þreyja þetta kvöld. Og hvern-
ig á ég(að halda áfram að lifa — eftir þetta?
— Eg elslca þig, John, ég elska þig......
SUZETTE OG JOHN.
John dansaði við Suzette. Fallegt par, hugs-
aði Agatha með sér og brosti ánægjulega, og
það voru fleiri en hún sem höfðu augun á
háa tígulega manninum og hinni fríðu, dökk-
hærðu stúlku. Hún var í bleikrauðum kjól
og fyrir það varð litarháttur hennar sjálfrar
enn gleggri. Það var annarleg ró yfir henni
í kvöld. Hún var ekki sama lífsglaða, hávaða-
sama og borginmannlega stúlkan sem Cairo-
hafði smám saman vanist — og sætt sig við.
Hún virtist eldri og rórri. John tók líka eftir
þessari breytingu, og kunni betur við Suzette
en áður.
— Þú ert svo falleg i kvöld, fallegri en
venjulega, sagði hann og brosti.
— Er ég það?
Suzette háði baráttu við sjálfa sig. John
féll vel við hana, og honum gæti fallið enn
betur við hana — og nú var Rósalinda enginn
Þrándur í Götu framar .... Eg gœti sigrað
hann .... og hvers vegna ætti ég ekki að
sigra hann? Hvers vegna á ég að bera um-
hyggju fyrir Rósalindu? Hún hefir ráðið sinni
leið sjálf.
En Suzette var ærlegri en svo að hún vildi
fara á bak við Rósalindu, jafnvel þó að þær
elskuðu sama manninn. Myndin af Rósalindu
í rúminu, fölri og útgrátinni, var skýr í huga
hennar. Nei, hún gat ekki ....
Suzette staðnæmdist allt í einu í miðjum
dansinum og sagði stutt: — Við skulum koma
svolítið út. Mig iangar til að tala svolitið
við þig í næði.
Þau fóru út á svalirnar og að bekk sem
stóð inni á milli rósarunnanna.
— Hvað er þér á hjarta? spurði John er
þau voru sest.
— Hvers vegna lætur þú Rósalindu gana
út í aðra eins bölvaða flónsku og að giftast
prinsinum? Suzette gusaði oðunum út úr sér.
John rétti úr sér og sagði ergilegur: — Eg
skil ekki hvað þú átt við. Eg hefi eklcert
vald á Rósalindu.
— Æ, drottinn minn! Suzette ieit á hann
og dæsti. — Þið gerið mig vitlausa. Þú ert
alveg jafn ótækur og hún er. Þú elskar hana,
en samt situr þú rólegur og horfir á að hún
giftist öðrum.
— Eg er engu ráðandi um þetta. Rósalinda
er sjálfri sér ráðandi, svaraði hann þurrlega.
— En þú elskar hana, gerirðu það ekki?
— Þetta er samviskuspursmál og nærgöng-
ult. Hann svaraði í iéttum tón, en það var
auðheyrt að honum fannst þetta slettireku-
háttur af Suzette.
Suzette hélt áfram hin rólegasta: Þú þarft
ekki að svara. Eg veit að þú elskar hana.
— Ef þú veist það þá finnst mér best að
láta þessa spurningu falla niður og tala heldur
um eitthvað annað.
— Nei, það getum við ekki. Eg náði í þig
hingað til 'þess að segja þér dálítið, og þú
verður nú að iáta svo litið að hlusta á mig,
jafnvel þó að ég verði að halda þér hérna
með valdi.
— Naumast að þú ógnar! Jæja, ég skal sitja
kyrr og hlusta á þig. Hún sá í myrkrinu að
hann brosti, en augun voru raunaieg.
Nú gat ekkert stöðvað Suzette. — Þú átt
ekki skilið að ég segi þér neitt — og reyndar
ekki hún heldur, ef ég á að segja sannfæringu
mína. Af öllum þrákálfum sem ég hefi fyrir
hitt, eruð þið þeir verstu. Reyndar ert þú sá
versti, John. Eg skil ekki hvernig blindur
þrákálfur getur setið í stöðinni þinni . . . .!
— Heyrðu, Suzette, tók John fram í. —
Hvað hefi ég unnið til þess að fá svona
skammadembu ?
— Þú lætur Rósalindu giftast Ali prins.
— Eg get ekki afstýrt því.
— Hefurðu reynt það?
— Já, og það mistókst algerlega.
— Eg vissi það, sagði Suzette alveg óvænt.
— Eg vissi að hún hafði sent þig burt áður
en við komum í gær.
— Suzette, heyrðu mig ....
— Hvers vegna fórstu? Hvers vegna gerð-
iröu ekkert?
— Hvað átti ég að gera? Rósalinda hafði
tekið sína ákvörðun. Eg felli mig ekki betur
við þetta hjónaband en þú gerir, og ef ég á
að vera hreinskilinn þá vildi ég heldur vita
hana dauða en gifta tyrkneskum prins, iafnvel
þó að hann heiti Ali Yussuf. En ég stend
vopnlaus uppi. Rósaiindu .... þykir ....
vænt um hann!
— Hefir hún sagt þér það?
— Já.
— Og þú trúðir henni?
— Vitanlega. Mér finnst allt benda á þetta.
Rósalinda 'hefir verið svo lengi hér í land-
inu að hún þekkir allar aðstæður — og veit
hvað hún færist í fang með svona hjónabandi.
Ekkert nema ofurást getur komið stúlku eins
og Rósalindu til að fremja annað eins glap-
ræði.
— Sagði hún þér hvernig það atvikaðist
með þessa trúlofun í fyrstu?
John starði á hana felmtraður. — I fyrstu?
endurtók hann.
— Já, það er einmitt það, sem mig langar
til að tala við þig um, sagði Suzette með
áherslu og svo sagði hún honum frá samtali
sínu við Rósalindu. — Eg veit ekki nákvæm-
iega hvað gerðist inni hjá prininum, en þar
hlýtur að hafa orðið einhver uppsteit um
nóttina, og ég er ekki í vafa um að þessi trú-
lofun varð til út af Iris — til að bjarga henni.
Hún játaði það líka sjálf.
— Iris .... John var orðinn fölur. — Sú
böl ....
— Já, það er hún, skaut Suzette inn i. Hún
hefir alltaf verið svona. Eg mundi aldrei hafa
hreyft hönd né fót til að bjarga henni, en
Rósalinda hefði ekki verið sjálfri sér lík ef
hún hefði ekki komið þarna fram eins og
engill. Og auðvitað þóttist hún verða að standa
við orð sín. Og af því að þú hafðir yfirgefið
hana eftir rimmu ....
— Já, það er eftir þá rimmu, sem hún
komst að þeirri niðurstöðu að sér þætti
vænt um Yussuf, sagði hún ....
— Um Ali Yussuf! Ertu alveg steinblindur,
John! Rósalinda elskar þig meira en allt ann-
að í heiminum. Hún hélt að þú hefðir yfir-
gefið sig fyrir fullt og allt, og þegar þú komst
til baka núna — eftir að hún hafði heitbundist
Ali — gat hún ekki risið undir því sem á
hana hafði verið lagt ....
— Ó, Rósalinda — Rósalinda! stundi John
og tók báðum höndum fyrir andlitið.
En nú var það Suzette sem fölnaði. Það