Fálkinn - 26.02.1954, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Þær vissu að herbergi sem var miklu minna
en drottningarherbergið, en samt stærra en
nokkurt af herbergjunum heima hjá Önnu.
Hann talaði svo rólega og eðlilega að hún
gleymdi um stund því, sem hún hafði átt
svo bágt með að skilja — að hún var gift
þessum manni — og gift með alveg sérstökum
skilmálum.
„Jæja, er það hérna sem þú átt að sofa?“
,,Já. Ef þú sérð draug þá er ekki annað
en kalla á mig.“
„Þú heyrir það ekki. Þú ert svo langt und-
an og svo sefur þú auðvitað eins og steinn.“
„Ég ætla mér að taka vel eftir öllu sem
gerist fyrir innan þínar dyr. Vertu óhrædd
— ég skal verða fljótur að gegna ef þú kailar.“
Hann talaði i sama glaðlega tóninum og
áður. En svo ieit hann upp frá töskunni, sem
hann var ao taka upp úr, horfði á hana og
það var eitthvað í augnaráði hans sem kom
hreyfingu á blóðið í henni og hún kafroðnaði.
„Ég .... ég var auðvitað að gera að gamni
mínu. Ég er alls ekki myrkfælin!“
Anna hvarf inn til sín og lagði aftur hurð-
ina. Til þess að hafa eitthvað fyrir stafni
og reyna að lægja umrótið, sem í sál hennar
var, afréð hún að taka upp úr töskunni sinni
líka. En svo mundi hún að hún var búin að
þessu og dótið hennar lá í röð og reglu á snyrti-
borðinu. Og þá gat hún ekki fundið annað
betra að gera en að bursta á sér hárið.
Hún var að því þegar John kom inn til
hennar aftur. Hún sá mynd hans í speglinum
og flýtti sér að koma hárinu i lag aftur.
„Þegar við komum til London aftur vil ég
að þú farir til fyrsta flokks hárgreiðslustofu
og látir greiða hárið á þér með nýju móti —
skil í miðju. Ég held að það fari þér miklu
betur en þetta. Spurðu Vivian!“
Það fór fyrst ánægju-ylur um hana, en
þegar hann nefndi Vivian, var hann fljót.ur að
hverfa. Vivian! Jæja, það var þá hún sem átti
að umskapa hana, hún átti að verða stæling
á Vivian til þess að geta orðið John að skapi!
Hvers vegna vildi hann giftast mér? hugsaði
hún með sér, auðmýkt og sár. Hvernig datt
honum í hug að vilja giftast mér — úr því
að hann hafði hana?
Nú var drepið á dyrnar og inn kom full-
orðin stofustúlka með hvíta svuntu og hvíta
hettu. „Lafði Melton sendi mig til að hjálpa
yður til að hafa fataskipti fyrir miðdegis-
verðinn!"
„Æ, það er óþarfi,“ sagði Anna. „Ég er
vön að klæða mig hjálparlaust.“
„Ég tók upp úr töskunni yðar og tók eftir
að það var ekki nema einn kvöldkjóll." Það
var eitthvað í rómnum, sem olli því að Anna
leit við.
„Afsakið að ég segi það, en lafði Melton
og ungfrú Vivian nota talsvert .... hm, ....
íu m y n cl
Hvar er eigandi hestsins?
viðhafnarmeiri kjóla, því að það verða svo
margir gestkomandi. Og á eftir koma allir
sem starfa í höllinni inn til að heilsa nýju frú
Melton.“
Anna saup hveljur. „Það var leiðinlegt ....
ég hefi aðeins þennan eina kjól með mér.“
Stofustúlkan hneigði sig og gekk til dyra.
„Afsakið að ég minntist á þetta, en mér datt'
í hug . .. . “
„Það var fallega hugsað, en ég get ekki
gert neitt við þessu.“ Anna reyndi að sýna
á sér eitthvað sem líktist
bi’osi. En þegar hún var
orðin ein horfði hún
kvíðafull á gamla, gráa
silkikjólinn sinn. Gráan
eins og herskip. gráan,
leiðinlegan og heima-
saumaðan fyrir tveimur
árum.
Og þó hafði efnið verið gefið henni af góðum
hug .... Heima í Little Cople hafði verið göm-
ul kona, rúmfastur sjúklingur, sem faðir henn-
ar hafði stundað í mörg ár. Hún hafði verið
yndislegasta gamla konan, sem hægt var að
hugsa sér, og Anna hafði oft setið við rúm-
stokkinn hennar og talað við hana. Frú
Smythe hafði átt systur, sem sjaldan sagði
vinsamlegt orð, og þess vegna hafði Anna orð-
ið forviða er hún kom með krans þegar gamla
konan dó.
„Ég veit að systir mín hefði óskað að þér
fengjuð þetta efni til minningar um hana.
Einu sinni hafði hún ætlað það í brúðarkjól
handa sér .... en skipið, sem unnusti hennar
var stýrimaður á, fórst, svo að brúðkaupið
varð aldrei. En þér skuluð eiga þetta silki til
minningar um hana.“
Anna kom heim með böggulinn með silkinu
og Moira hafði athugað það vandlega. „Svona
vandað silki sést ekki nú á dögum. En verst
hvað liturinn er leiðinlegur! Þú verður eins
og þrumuský í þessu, Anna!“
Anna hafði saumað kjólinn sjálf, og þegar
hún fór í hann í fyrsta sinn sá hún að systir
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN - VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM - Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10-12
og 1-6. Blaðið kemur út á föstudögum. Áskriftir
greiðist fyrirfram. - Ritstjóri: Skúli Skúlason. Fram-
kv.stjóri: Svavar Hjaltested. - HERBERTSprent.
Hún vissi nákvæmlega
hvaða gallar voru á kjóln-
um, vissi hve leiðinlegur
liturinn var, að hann var
of víður um mittið og
ermarnar þröngar að
framan. Hana hafði lang-
að að skilja hann eftir í
Little Cople, en hafði þó
haft hann með sér því að
þetta var eini siði kjóll-
inn, sem hún átti. Það
var aldrei að vita.......
„Nei, það var ekki
hægt. Og það hefði verið
miklu verra að hafa eng-
an síðan kjól — en verst
var þó að eiga að mæta
augnaráði lafði Melton
og Vivian í þessum kjól!
Að því var liún þegar John kom inn aftur. Hún sá hann í speglinum og
flýtti sér uð setja upp hárið aftur.

ADAMSON
Rjargvætturinn
verður að flýja.
Copyriehi P I. B. Boa 6 Cop*nhagen