Fálkinn - 12.03.1954, Síða 9

FÁLKINN
9
fann liann aö Olga var alls ekki til
augnayndis. Hún var ekki svo liölvuð
í laginu, hnellin en þó ekki feit, flöt
ura magann, brjóstamikil — en allt
hitt! Nei!
■—■ Heyrðu, hvað hefirðu gert við
tennurnar i þér.
— Ég hefi haft tannkaup.
— Tannkaup?
— Já, tannlæknirinn fékk þcssar
sem í mér voru •— og svo fæ ég aðrar
i staðinn eftir þrjár vikur.
— Hvað kostar það?
— Tvö hundruð krónur.
ívar blánaði í framan. — Hver á
að borga þetta? spurði hann skjálf
raddaður.
— Til dæmis þú — finnst þér það
of mikið — ég hefi þrælað hérna !ijá
þér í fimm ár — og aldrei fengið svo
mikið sem hettuklút lijá þér — svíð-
ingurinn!
ívar japlaði góða stund áður en
hann gal komið upp orði.
— Þú hefðir að minnsta kosti getað
spurt mig.
— Spurt þig. Þú hefðir svarað: —
Við sjáum nú til. Annars þurfa kon-
urnar ekki að spyrja mennina sína
um það sem þær þurfa.
— Ekki erum við gift.
— Nei, það er alveg satt. Ég var
búin að gleyma því.
ívar fór út, skellli á eftir sér liurð-
inni. Nú var liann reiður.
Og hann hugsaði sér gott til glóðar-
innar. Hann ætlaði að fá sér nýja
ráðskonu. Jafnvel þó að liún yrði dýr-
ari. Ákveðið mál! Hann las auglýsing-
arnar í blaðinu með enn meiri athygli
cn áður, auglýsingar höfðu ])ó alltaf
verið hans uppáhaldsbókmenntir, en
hann sá ekki neitt sem honum leist
á. Kröfurnar voru svo miklar hjá
öllum ráðskonunum.
Olga reyndi stundum að fá hann
iil að segja eitthvað á kvöldin er hann
sat við auglýsingalesturinn — þvi að
enn var vopnahlé hjá þeim — en ívar
svaraði engu nema urri. Eitt kvöldið
spurði hún:
— Jæja, hvað verður úr þessu —
ætlarðu að kaupa Suðurkotið? Það var
nýlega orðið laust vegna þess að ábú-
andinn sálaðist og var til sölu, þvi að
ekkjan gat ekki fengið neitt hjú. Húsin
voru léleg en túnið í sæmilegri rækt,
og það var næsta kot við Tobbakot. Ef
þessum kotum væri slegið saman gat
orðið úr þeim sæmilegt býli.
— Við sjáum nú til, muldraði ívar.
— Þú hefir nú séð til í liálfan mán-
uð, og nú fer að verða liver siðastur,
því að búið er að gera boð i kotið.
— Jæja, það hefi ég ekki heyrt.
Ojæja. ívar hélt áfram að lesa anglýs-
ingarnar.
Olga hafði breytst mikið í öllu sínu
háttalagi, hún fór sinu fram og fór
hvað eftir annað i bæinn án þess að
láta ívar vita af því, svo að hann
fékk ekki mat þegar hann kom heim
á kvöldin úr skóginum. Nei, þetta var
augljóst mál — hann varð að fá sér
aðra ráðskonu. Og svo var það einn
daginn að hann las auglýsingu í blað-
inu, sem honum leist vel á, svo vel
að hann varð lafineyrður þegar hann
las hana. Hún hljóðaði svo:
„Góð og gild miðaldra stúlka óskar
eftir ráðskonustöðu hjá einhleypum,
ráðsettum karlmanni, helst kotbónda
eða skógartómthúsmanni. Engin krafa
gerð til friðleika. Hjúskapur ef um
semst. Getur lagt 25.000 krónur i
búið.“
— 25.000 krónur! Nei, það var of
gott til að geta verið satt, svona gull-
fuglar mundu aldrei hreiðra um sig í
kotinu hans. En ráðsettur var liann og
einhleypur var liann og skógar-
höggsmaður var hann — og engin
krafa gerð til fríðleika — það var þó
alltaf einhver von. Fyrst datt honum
í húg að hann skyldi „bíða og sjá til“
en svo hélt hann áfram að liugsa og
þvi meira sem hann hugsaði þvi á-
kveðnari varð hann. Og svo tók hann
ritfærin og klóraði svar.
— Hverjum ertu að skrifa? spurði
Olga.
•— Henni systur minni sem er í
Ameríkunni, svaraði ívar, — annars
kernur þér það ekkert við.
Nei, vitanlega kom ekkert svar,
gullfuglinn ætlaði að hreiðra um sig
annars staðar.
Vika leið en eitt kvöldið þegar hann
kom heim úr skóginum var komið
bréf lil hans. Það var skrautritað með
fallegri skólatelpuhönd og hljóðaði:
„Af þeim fjölda svara, sem ég fékk
við auglýsingunni minni, leist mér
best á yðar. Ég gat séð á rithöndinni
að þér haldið fimlega á öxinni og sög-
inni í skóginum, og að þér eruð ráð-
settur og ábyggilegur — og ég hugsa
að ég kunni vel við mig í Tobbakoti.
Ég hefi einu sinni farið þar hjá í
berjatúr og mig minnir að ])að liggi
vel við sól. Af því að þér eigið sjálf-
sagt erfitt með að komast í höfuðstað-
inn er best að við mætumst á miðri
leið og ég komi til móts við yður í
Sandvik og að við liittumst fyrir utan
veitingahúsið „Breiðablik" á föstu-
dagskvöldið klukkan 7. Til þess að
ég þekki yður er besl að þér verðið
n)eð blómvönd í hendinni."
ívar fékk hjartslátt. Föstudag —
það var á morgun. Það var ágætt þvi
að Olga hafði aldrei þessu vant lálið
hann vita að hún færi í bæinn á morg-
un, og þá mundi hún ekki vita annað
en hann færi í skóginn eins og liann
var vanur. Svo að hann gæti þvegið
sér og greitt sér og týnt blóm i næði.
En svo komu vonbrigðin. Hann
stóð þarna eins og frávillingur fyrir
utan „Breiðablik" og góndi á allar
kvensurnar sem komu, en engin þeirra
virtist eiga erindi við hann. Einu
sinni liafði honum sýnst kvenmaður
með eilifðarkrullur gægjast út úr
bifreið og lita á blómin hans, en svo
ók hún áfram. „Engin krafa gerð til
friðleika". — Nei, ónei, en liklega
hafði hún hætt við allt saman, þegar
hún sá fríðleikann á honum. Klukk-
an varð hálfátta, og bæði ívar og
blómin hengdu hausinn. Fari það allt
til fjandans! sagði ívar loksins og
fleygði blómunum og labbaði burt.
Þegar heim kom sat Olga i stofunni,
en þetta var ekki sú venjulega Olga.
Það var Olga í nýjum sumarkjól, með
farðaðar kinnar og roðaðar varir, ei-
lífðarkrullur og svo skein í mjallhvit-
ar tennur þegar hún brosti.
— Jæja, tókst þér að selja þau?
— Selja — hver?
— Blómin, vitanlega — mér sýnd-
ist þú standa fyrir utan „Breiðahlik"
og bjóða blóm til sölu þegar ég ók þar
hjá. En það ér víst erfitt að selja blóm
núna — það er svo mikið af þeiin.
— Hvað er að sjá þig? sagði ívar,
en mildaðist er hann horfði betur á
hana og sá hvað liún var lík stúlku,
sem hann liafði þekkt fyrir tuttugu
árum og hét Olga.
— Já, nú ætla ég að flytja mig, sagði
liún og benti á nýja handtösku á gólf-
inu.
— Ilvert?
— Að Suðurkoti — ég er búin að
kaupa það.
ívar góndi á hana. Honum fannst
allt hringsnúast.
— Hefirðu eignast peninga? spurði
hann.
— Já, ég vann 25.000 í happdrættinu
í mánuðinum sem leið.
— 25.000 — svo að það varsl þá
þú sem auglýstir?
— Já, eitthvað verður maður að
gera sér til skemmtunar, það má ekki
minna vera fyrir öll þessi ár.
— Já, en — Olga, sagði ívar og
færði sig nær lienni, — þá- er þetta
allt í lagi —- „hjúskapur ef um semst“
slóð i auglýsingunni.
— Já, en það er víst enginn sam-
komulagsvilji fyrir hendi.“
— O sei-seijú, Olga — sei-sei-jú.
— Við sjáum nú til. En nú flyt ég
að Suðurkoti — og svo getur þú komið
og heimsótt mig — en mundu það,
ívar, að þú verður að hafa með þér
blóm, biðlarnir í ástarsögunum gera
það alltaf. Og þú verður að kaupa þér
gítar og læra á hann og koma svo á
kvöldin og spila eitthvað sem þeir
kalla „serenade“ fyrir mig_— þeir
gera það á Spáni.
— Vertu ekki að þessu bulli, Olga!
— Má ég ekki bulla — ríkl fólk eins
og ég hefir efni á að bulla.
— Nú fer ég lil prestsins strax á
morgun, sagði ívar.
— Já, gakktu til prestsins, ívar, þér
veitir ekki af að fermast aftur.
—- Ég bið um lýsingu.
— Biddu um lýsingu, en ekki fyrir
mig.
— Hvernig ertu orðin, Olga, —
peningarnir hafa stigið þér til höfuðs.
Við skulum tala skynsamlega um
þetta — komdu með skírnarattestið
þitt!
— Já, já — úr því að þér liggur
svona mikið á — alltaf skuluð þið vera
svona bráðlátir, karlmennirnir. Þú
verður að læra að fara þér hægt, ívar
— þú verður að hlaupa af þér hornin,
annars iifir þú ekki lengi — þú sálast
úr flýti. Mér finnst við ættum að bíða
og sjá til, ívar.
— Nei, fjanda korninu ef ég bíð
lengur — ég liefi biðið meira en nóg.
— Jæja, það er kannske eitthvað í
því, sagði Olga og rétti honum skirnar-
arseðilinn. *
Tannlæknirinn: — Hvar er veika
tönnin?
Húseigandinn: — Á neðstu hæð til
vinstri.
Á reikningi frá málaflutningsmanni
stóð þessi liður: „Vaknaði aðfaranótt
1. okt. og liugsaði málið .... kr. 20.00
LITLA SAGAN:
Honn stytti sér leii!
Ingiríður liin ljóshærða leit ólund-
íirlega á unnustann.
— Nei, Egill, við getum ekki hugsað
til að giftast fyrr en við vitum hvort
þú ert maður til að komast áfram í
heiminum. Það eru tvö ár siðan þú
byrjaðir sem skrifstofumaður, og þú
erl það enn. Skilurðu ekki að þú
verður að taka starfið alvarlega, ef þú
átt að komast áfram? Líttu á hann
Jón! Hann geklc á námsskeið á kvöld-
in og nú er hann orðinn skrifstofu-
stjóri.
EgiII var með ólund lika. Hann var
orðinn hundleiður á þessu sífellda
masi. I marga mánuði hafði hann orð-
ið að hlusta á lirókaræður um hve
duglegir aðrir menn væru og hve ríkir
])eir yrðu.
— Þú skilur, Inga mín, að ég get
ekki orðið skrifstofustjóri eins fljótt
og þú vilt. Sá núverandi er litlu eldri
en ég, og hefir sjálfsagt ekki hugsað
sér að dej'ja í bráð.
— En þá hann Vikmann, sem á fyr-
irtækið. Hefirðu athugað hve lengi
hann getur stjórnað þvi, kominn yfir
sjötugt? Hann hættir þá og þegar.
Hann á engan son til að taka við, bara
dóttur, sem — ég skal viðurkenna að
hún er lagleg, en ekki getur hún
sljórnað verslunarfyrirtæki.
— En þú álítur þá að ég geti tekið
það að mér?
— Einmitt! En þá verðurðu að herða
þig! Það dugir ekki að hverfa af skrif-
stofunni undir eins og klukkan slær
4 og hugsa ekki um annað en hvernig
við eigum að skemmta okkur á
kvöldin.
— Það er naumast þú liugsar hátt,
Inga. Það eru talcmörk ....
— Það eru engin takmörk fyrir hve
langt maðurinn getur komist ef hann
bara vill. Fyrst áttu að fá námskeið
í tungumálum. Þú ert of illa að þér í
málum. — Nei, þegiðu á meðan, ég
þoli ekki mótmæli, og það er best að þú
byrjir námskeiðin undir eins. Við
megum ckki hittast eins oft og liingað
til. Þú verður að sitja lengur á skrif-
stofunni en allir aðrir, og reyna eins
og þú best getur að komast í sem
nánast sambandi við Vikmann sjálfan.
Það er þess konar sem cr framavegur,
skilurðu það?
— Já.
— Segirðu já? Ætlarðu að gera eins
og ég segi?
— Já, ef þú elskar mig svo mikið að
ég eigi á hættu að missa þig, ef við
verðum minna saman en áður.
— Nei, mér þykir enn vænna um
þig ef þú gerir þetta.
Hún kyssti liann og svo byrjaði hann
á námsskeiðunum daginn eftir. Hann
vann alltaf yfir timann án þess að
hafa orð á því, og tókst svo vel með
tvo sámninga sem hann hafði gert
við útlend firmu, að Vikmann kallaði
hann inn til sin til að hrósa honum.
Svona liðu nokkrir mánuðir. Hann
vann fram yfir á hverjum degi og
sótti námsskeið á kvöldin. Þau Inga
sáust bara um helgar.
Svo lauk hann tungumálanámsskeið-
únum en Inga var ekki ánægð. — Ef
þú tekur námsskeið i bókfærslu ferðu
fram úr skrifstofustjóranum og öllum
hinum, sagði hún.
— Mér dettur það ekki i hug, sagði
Egill. — Nú liefi ég fengið 300 króna
kauphækkun á mánuði og við getum
gifst upp á það. Frh. ó bls. 10.