Fálkinn - 12.03.1954, Síða 11

FÁLKINN
11
RITSTJÓRI: RAGNHEIÐUR ÁRNADÓTTIR.
Á kaffiborðið
KALAKÖKUR:
300 gr. smjörlíki.
350 gr. hveiti.
60 gr. sykur.
1 egg.
Möndlumauk: 150 gr. möndlur, 150
gr. sykur, 2 eggjahvítur.
Deigið: Hveiti og sykri biandað
saman, smjörlíki mulið saman við og
siðast er vætt í með egginu. Deigið
linoðað.
Möndlumauk. Möndlurnar flysjaðar
og saxaðar (í möndlukvörn), sykri
blandað saman við og nokkrum drop-
um af vatni. Siðast er þeyttum eggja-
hvítunum hrært saman við. Ef óskað
er má lita möndlumaukið grænt með
ávaxtalit.
Deigið er flatt út í ferhyrning, sem
má vera aðeins breiðari á annan veg-
inn. Möndlumaukinu er síðan smurt
ofan á, deigið vafið upp á sama hátt
og slöngukaka og látið standa góða
stund á köldum stað (gjarnan yfir
nótt). Deiglengjan er síðan skorin í
ca. 1 cm. þykkar sneiðar og þær bak-
aðar við jafnan hita.
EPLAKAKA:
225 gr. hveiti.
60—70 gr. sykur.
1 tesk. lyftiduft.
120 gr. smjörlíki.
1 (4 dl. mjólk.
ca. 2 dl. rifin epli blönduð 75 gr.
af sykri og %—1 tesk. kanel.
Hveili sykri og lyftidufti blandað
saman, smjörlíki mulið saman við,
síðast er mjólkinni bætt í. Deigið
hnoðað og látið standa klukkustund
á köldum stað. Um það bil helmingur
deigsins er flattur út í ferhyrning, sem
síðan er látinn á smurða plötu. Eplum,
kanel og sykri hrært saman og smurt
yfir. Það sem eftir er af deiginu er
flatt út og skorið með kleinujárni eða
liníf í ræmur, sem eru lagðar með
stuttu millibili langs og þvers yfir
alla kökuna. Kakan síðan bökuð í ca.
hálfa klukkustund við góðan hita.
Siðan cr hún skorin í ferhyrnda bita.
Einnig má búa til tvær kökur úr deig-
inu og bera á borð f heilu lagi. Þessi
kaka er bragðgóð með kaffi og te
og má bera rjóma með henni. Jafn-
framt hefir hún þann kost að ekkert
egg þarf í hana og stundum getur kom-
ið sér vel að hafa slika uppskrift við
liendina.
SKÍÐASNJÓRINN ER KOMINN. — Þessi mynd sýnir nýjustu tísku varð-
andi skíðafatnað. Yfirhafnir þessar eru úr vattfóðruðu efni. Hinar áföstu
hettur minna á höfuðbúnað Eskimóa, og er spáð að þær nái miklum vinsæld-
um, enda hljóta þær að vera mjög hlýjar og þægilegar.
r-—------------------------------
MARY CASTLE er frægust fyrir
það hve Hk hún er Ritu Hay-
worth. Og svo á hún lika hest,
sem heitir Ali Khan. Þetta þótti
mjög grunsamlegt, og nú gengur
það fjöllunum hærra, að Ali Khan
— maðurinn en ekki hesturinn
— hafi frétt að Mary væri lík
Ritu, og farið að veita henni at-
hygli l)egar Rita brást. Og það
er fullyrt að hann hafi gefið
henni hestinn. Við seljum þetta
ekki dýrara en við keyptum, en
liérna er mynd af Mary, og svo
geta þeir sem þekkja Ritu — og
það gera ailir — dæmt um hvort
þær eru ekki svo líkar, að Mary
hafi átt skilið að fá hest fyrir
það. En svo mikið er vist, að
hún var i upphafi ráðin í k'vik-
mynd sem „stand-inn“ eða vara-
skeifa fyrir Ritu.
----------------—
Þú ræður hvort þú trúir þessu.
Konon í dyrunum
ÞEGAR ég var barn átti ég heima
hjá afa mínuin og önimu uppi í sveit,
7—8 kílómetra fyrir utan Stavanger.
Húsin voru nær hundrað ára. Nokkur
liundruð metra frá ibúðarhúsinu var
lágt útihús. Það var úr höggnu grjóti
með timburþaki. Þarna var geymt
alls konar gamalt rusl, ónýt búsáliöld,
tunnur, kassar og járnarusl. Það var
einkennileg lykt þarna, og dimmt var
inni, því að enginn gluggi var á veggj-
unum. Við krakkarnir fórum sjaldan
þarna inn, ekki einu sinni um há-
bjartan daginn, þvi að amma sagði
að þar væri draugagangur. Hún trúði
á drauga, oft hafði hún séð húsið opn-
ast á kvöldin og út kom einhver vera,
sem gekk út á túnið og varð að þoku-
hnoðra sem hvarf. Einu sinni var glaða
tunglsljós er hún sá þetta út um eld-
húsgluggann, svo að ekki kom til mála
að veran liefði horfið út í myrkrið.
Innan við dyrnar í skemmunni var
autt rúm á gólfinu, sem hafði verið
notað til að láta líkkislur standa á,
svo lengi sem fótk mundi, meðan Hk
voru látin standa uppi, en það var
oftast í viku. Amma hélt að þau mundu
ekki fella sig við að vera þarna og
þess vegna gengju þau aftur og opnuðu
dyrnar á kvöldin. Það var sérstaklega
ein gömul kona, sem sást oft. Var
skrafað að hún mundi hafa verið
kviksett. Gamla konan sást oft inni
í húsinu líka. Amma hafði séð hana
standa við rúmið sitt eina nóttina, en
þegar hún vakti afa leið konan upp
gegnum loftið og hvarf.
Við bróðir minn sváfum saman í
herbcrgi uppi á lofti í öðrum enda
hússins. Þar var aðeins þetta eina
herbergi, en að öðru leyti óinnréttað
framloft, sem við urðum að ganga um,
því að stiginn var i hinum endanum.
Engin liurð var á iierbergi okkar, en
við höfðum hengt brekán fyrir dyrn-

-j
ar, svo að þarna var vistlegt, þrátt
fyrir dimma loftið fyrir framan.
Eina nóttina vaknaði ég við óp.
Þegar ég settist upp i rúminu heyrði
ég krampagrát í bróður mínum, sem
svaf í rúminu á móti mér. Dauft
tunglsljós var, svo að ég sá að hann
hafði dregið yfirsængina upp yfir
höfuð. Eg þreifaði fyrir mér eftir eld-
spýtum, kveikti á lampanum og sptirði
hvað væri að honum.
— Það stóð gómul kona þarna við
brekánið i dyrunum, hikstaði hann.
Eg hélt að það væri hún amina og fór
að taíá við hana. Hún svaraði ekki og
þá spurði ég aftur: „Ert það þú,
amma?“ Hún svaraði ekki en leið inn
á gólfið að rúminu mí'nu. Þá æpti ég
og liún hvarf út gegnum brekánið.
Ég var fimmtán ára og hafði lesið
ýmsar bækur um skynvillur, svo að
ég reyndi að útskýra fyrir honum að
honum hlyti að hafa missýnst og þetta
væri imyndun. Þessar sögur sem
amma hefði verið að segja okkur hefðu
geymst í undirmeðvitund hans og haft
þessi áhrif — og þar fram eftir göt-
unum.
Svo leið vika. Þá var það eina nótt-
ina að ég glaðvaknaði allt í einu við
að kaldur gustur lék um andlitið á
mér. Fyrst datt mér í hug að við
mundum hafa gleymt að loka glugg-
anum og ég settist upp í rúminu. En
þá var líkast og blóðið væri að stirðna
í æðunum á mér, því að frammi við
tjaldið stóð gamla konan, með stórt
sjal á herðunum. Ég varð sannast að
segja agndofa af liræðslu. Nú reyndi
ég hvað það er, að verða svo hræddur
að maður geti ekki hljóðað. Það var
mjög skuggsýnt í herberginu, en
tunglsljósið lagði á ská innum' litlar
rúðurnar og myndaði sex lilla fer-
hyrninga á gólfið, ekki fullan hálfan
metra frá gömlu konunni.
Aldrei sagði ég neinum frá þessu,
þvi að ég hefi alltaf haldið því fram
að draugar væru ekki tií, svo að mér
þótti ekki viðeigandi að fara að segja
fró þvi sem ég hafði séð. *
Töframaðurinn hefir beðið lítinn
dreng í áhorfendasalnum að koma
upp á pallinn, hann ætlar að reyna á
honum einhver brögð:
— Við höfum aldrei sést áður,
drengur minn, er það?
— Nei, pabbi.
Hún: — Hvers vegna hefir þú þenn-
an kjaftastól með þér — við sem ætl-
um út að ganga?
Hann: — Þú sagðist ætla að lita í
búðargluggana í leiðinni, en ég er
ekki maður til að standa í marga
klukkutima.