Fálkinn - 19.03.1954, Blaðsíða 7

FÁLKIN N
7
PARÍSAR-ÍS. — Það er líkast og
veðráttunni hafi verið snúið við í
Evrópu í vetur — hlýtt nyrst og kalt
þegar sunnar dregur. I París voru
tjarnir lagðar um nýárið en ísinn þó
ekki orðinn manngengur þegar þessi
mynd er tekin, eins og sjá má af ungu
Parísardöminni, sem er að reyna
hann
Helen sæi ekki til hvers Martin not-
aði liann. Toby sökk til botns í flóan-
um við St. Cast, og brátt voru rák-
irnar, sem mynduðust á vatnsfletin-
um, einustu menjar tilveru hans. ÞaS
er venjan að segja aðeins gott um þá
sem dánir eru, cn mér þótti síst vænna
um hann eftir dauðann cn mér hafði
þótt meðan liann lifði. Það var ekki
nóg með það að hinn ótímabæri dauði
hans hefði komið i veg fyrir, að Hel-
en segði mér sannleikann, heldur
hafði hann einnig breytt Iienni úr
glaðri og lieilbrigðri stúlku í titrandi
taugasjúkling.
Við reyndum að hugga hana með
því, að hann hefði hvort sem er vcrið
farinn að eldast, og auk ])ess hefði
dauði lians verið kvalalaus, en Helen
svaraði okkur alls ekki. Okkur kom
sorg hennar og geðshræring vissulega
kynlega fyrir sjónir, en það varð að
taka tillit til þess, að hundurinn hafði
verið félagi hennar talsverðan hluta
ævinnar, hann hafði jafnvel tekið
þátt í dvöl hennar á heilsuhælinu.
Mér gramdist að Július skyldi vera í
París, Helen hafði aldrei haft meiri
þörf fyrir nærveru hans en nú.
Suzy beið okkar, er við komum heim
tii Bláskóga.
„Hvert fóruð þið?“ spurði hún. „Ég
hefi leitað ykkar um allt.“
„Við fórum til St. Cast. Það var
ekið yfir Toby,“ sagði ég. „Hann er
dauður.“
„Dauður?" endurtók hún lágri
röddu. Hún gleymdi gremju sinni yfir
fjarveru okkar, svo mjög varð henni
um þessa frélt. Hún harkaði af sér,
gekk til Helen og lagði handlegginn
utan um hana.
„Vesalings Helen min,“ sagði hún.
„Ég samhryggist þér innilega.“
Óvæntur atburður skeði. Helen
hristi hana harkalega af sér, fór upp
stigann til herbergis síns, og við
heyrðum, að hún aflæsti herbergis-
dyrunum.
„Það er ekki til neins að skipta sér
af henni,“ sagði Martin. „Það er ef-
laust best að láta hana í friði, meðan
hún er að jafna sig.“
Rödd hans bar með sér, að hann
skorti þolinmæði til að umbera slíkan
óhemjuskap. Honum fannst eðlilega
sjálfsögð skylda hvers eins, sem tók
ástfóstri við dýr á þennan hátt, að
gera sér grein fyrir þeirri staðreynd,
að þau lilytu að deyja fyrr eða síðar.
Suzy leit á hann, opnaði munninn,
eins og til að segja eitthvað, en hætti
við það og hljóp út úr húsinu út i
garðinn.
„Hamingjan góða, eru allir í þessu
húsi gengnir af göflunum?" hrópaði
Martin. „Góða Rosalind, lielltu í glas
handa mér, mér er ekki vanþörf á að
fá einhverja hressingu!"
Ég hellti í glös handa okkur báðum,
og við drukkum úr þeim og meira
til, þá klukkustund, sem Súzy var úti
í garðinum. Þegar hún kom inn aftur
virtist hún róleg og í jafnvægi.
„Við verðum víst að finna okkur
eitthver snarl að borða,“ sagði hún.
,,Ég veit ekki livað ég gæti gert við
þau Pierre og Josephine, ef ég næði
til þeirra. Ég verð að útvega einhverja
húshjálp á morgun.“
Hún raðaði matarílátum á bakka
handa Helen.
„Ég ætla að fara upp til hennar
með þetta,“ sagði hún. „Henni líöur
betur, ef hægt er að fá hana til að
borða. Hún læsti dyrunum, en það er
enginn lykill að hurðinni á milli
herbergja okkar.“
Hún kom að vörmu spori niður
aftur.
„Hún hefir látið snyrtiborðið fyrir
hurðina að herbergi mínu.“
„F.n það uppátæki!“ sagði Martin.
„Það er best að ég tali við liana.“
„Nei, ég skal gera þaÖ,“ sagði ég.
„En það liggur ekkert á þvi. Við skul-
um lofa henni að vera i friði svolítið
lengur.“
Við vorum nýsetst við mathorðið,
þegar Sebastian Guavara kom. Hann
gekk rakleitt inn i liúsið eins og hann
ætti það sjálfur. Hann var mjög hár
vexti, þeldökkur og svarteygður.
Það leyndi sér ekki að hann var
fokreiður. Hann starði illilega á Suzy
án þess að virða okkur viðlits.
»Ég var að frétta að þau Josephine
og Pierre væru farin,“ sagði hann.
„Er það satt?“
Suzy svaraði þreytulega, án þess að
líta á hann. „Já, það er satt.“
„Hvað á það að þýða að mér er ekki
skýrt frá því. Mér er aldrei sagt frá
neinu sem gerist i þessu húsi.“
Ég skildi ekki hvað hann varðaði
um það, sem hér skeði! Bláskóga-
luisið var nú i eigu Denis, og öllum
var Ijóst að hann hafði megnustu fyrir-
litningu á Sebastian.
„Toby er dáinn!“ sagði Suzy,- einn-
ig án þess að líta upp.
„Dáinn?“ éndurtók bann.
Mér til mikillar undrunar, sá ég að
honum varð um þessa fregn. Suzy
hafði litið upp og starði nú á hann.
Þau þögðu bæði um stund. Síðan sagði
hann í skipunarrómi:
„Komdu með mér út í garð, ég þarf
að tala við þig.“
Þess hefði mátt vænta, að Suzy
gremdist heimtufrekja hans, en svo
var þó ekki. Hún hlýddi umyrðalaust.
Ég dró af þvi þá ályktun, að atburðir
dagsins hefðu svipt hana öllum mót-
stöðukrafti. Við Martin sátum ein eftir
yfir matarleifunum.
„Jæja, það er víst best að halda
áfram að borða,“ sagði liann. „Okkur
veitir ekki af að halda óskertum lífs-
og sálarkröftum ef rás viðburðanna
heldur áfram með óbreyttum hraða.“
„Mér sýndist einhver vera að
koma,“ sagði ég. „Skyldi ])að vera
Boudet? Ég neyðist til að segja hon-
um að herbragðið hafi misheppnast.
Raunar var sumt af þvi sem Helen
sagði athyglisvert, mér virtist hún að
minnsta kosti viðurkenna að hún væri
dauðhrædd við Josephine, og mér er
minnisstætt, hversu henni létti. þeg-
ar hún heyrði að þau Josepliine og
Pierre væru farin.“
EN það var ekki Boudet sem kom,
heldur var það ofur hversdagslegur
ungur maður.
Við störðum bæði undrandi á hann.
Ilann brosti kunnuglega.
„Góðan daginn,“ sagði hann.
„Góðan daginn," svöruðum við hik-
andi. Allt í einu bar ég kennsl á hann.
„Auðvitað,“ sagði ég. „Dansleikur-
inn! Eruð þér ekki Edgar?“
„ROSIE“ ER ALLTAF SAMFERÐA. — í smáþorpi í Englandi býr maður,
sem nú er orðinn 72 ára og heitir Sargent. Fyrir þremur árum bjargaði hann
asnanum Rosie frá því að lenda hjá slátraranum, og síðan eru þeir óaðskiljan-
legir. „Rosie“ fcr meira að segja með eiganda sínum inn í búðirnar, í stað
þess að bíða fyrir utan.
MATREIÐSLUBÓIv BLINDRA.
Þýski matsveinninn Emil Joerns frá
Braunschweig, sem missti sjónina í
orrustunum í Póllandi 1944, hefir
gefið út stóra matreiðslubók í tveim-
ur bindum, með blindraletri, ætlaða
blindum húsmæðrum. Joerns rekur
nú matreiðsluskóla. Hér sést hann
lesa fyrir matreiðsluuppskriftir.
„Þekktuð þér mig ekki?“ spurði
Edgar undrandi.
Nei, við höfðum sannarlega ekki
þekkt hann. Dvöl okkar i Jersey var
jafn fjarlæg og óljós og löngu liðinn
draumur.
„Er Suzy heima?“ spurði Edgar.
„Hún er ekki viðlátin i svipinn,"
sagði Martin. „Þér verðið að hinkra
við.“
„Þá það,“ sagði Edgar rólega.
Hann settist á stól við gluggann og
horfði vonaraugum á borðið. Á því
stóðu enn jarðarber, sykur og rjómi.
Ég sótti disk handa honum.
„Kærar þakkir," sagði Edgar bros-
andi.
„Hafið þér i hyggju að dveljast hér
lengi?“ spurði Martin.
„Aðeins til morguns. Ég kom með
snekkju vinar míns. Við ætlum að
sigla með ströndum til Biarritz. Dvelj-
ið þér hjá frú Frenier?"
Við störðum á hann orðlaus af
undrun.
„Hvað er að?“ spurði liann.
Við áttum bágt með að trúa því að
hann væri svo fáfróður. Martin sagði
honum, að frú Frenier væri dáin.
„Dáin!“ endurtók Edgar feimtraðbr.
„Hamingjan góða! Það þykir mér leilt
að heyra. Hún var auðvitað lalsvert
feitlagin, og konum með likt holdar-
far hættir til að deyja snögglega.“
„Sú var ekki dánarorsökin í þetta
skipti,“ sagði Martin.
Við sögðum honutn alla málavexti.
Honum varð svo mikið um, að liann
gat ekki sagt orð í samhengi næstu
fimm minúturnar.
„Hver gerði það?‘ spurði hann. ,.Ég
hefi ekki séð nein ensk dagblöð, og
ég les ekki frönsku. Hcfir lögreglunni
ekki tekist að finna morðingjann?"
Rétt i þessu komu þau Suzy og
Sebastian inn aftur. Edgar spratt á
fætur, þrýsti liendur Suzy og sagði
cilthvað við hana, sem ég ekki hcyrði.
Ég sá að Sebastian var sótsvartur af
gremju.
„Hvaða náungi er þetta og hvað er
hann að vilja?“ spurði hann Martin.
„O, þetta er aðeins einn af átján,
aðdáendunum hennar Suzy!“
Þetta var vissulega illkvittnislega
mælt, enda varð svipurinn á Sebasti-
an hálfu verri eftir. En nú tók Suzy
til sinna ráða.
Framhald í næsta blaði.