Fálkinn - 04.06.1954, Qupperneq 8

8
FÁLKINN
RAJA RATNAM:
Tígrisdýrið
ATIMA fann svalt, gult
vatnið í ánni leika um sig.
Það var með bjarma, líkt
og af brenndu gulli, í kvöldroð-
anum. Hún mældi árbakkann með
augunum og óð lengra út, þangað
til vatnið tók henni í mitti. Votur
kyrtillinn límdist að holdmiklum,
brúnum líkamanum, svo að mót-
aði skýrt fyrir brjóstum og maga
þungaðrar konu. Kringluandlitið
með breiðu kinnbeinunum, sem
eru svo sérkennileg fyrir Malaýa,
var ekki með hinum dimma til-
finningasvip lengur, en dreym-
andi dapurlyndi skein þó úr svört-
um skásettum-augunum. Það var
líkast og hún mændi til leyndra
krafta inni í sjálfri sér. — Hún
kastaði höfði og gljásvarta hárið
losnaði og vindurinn lék sér að
því. Þar sem hún stóð gat hún
hvorki heyrt eða séð þorpið, sem
var í felum bak við tré og vafn-
ingsviðinn á oddanum, sem stóð
út í ána. Framundan henni var
bambusinn eins og múr, og þéttur
laufskógur. Við og við rauf ein-
mana vaðfugl næturkyrrðina, eða
garg heyrðist í uglunum, sem
voru sofandi ennþá. Stundum
hoppaði rotta út í ána svo að
skvampaði í, en hrædd smákvik-
indi skutust gegnum stargresið og
flækjujurtirnar. Loftið var mett-
að af villiblómum, forarlykt og
remmu úr kjarrinu. Allt í einu
setti að henni angur og hugleysi.
Svona hlaut það að hafa verið
dagana sem verið var að skapa
jörðina, og hún var eins og rjúk-
andi grautur með feiknastórum
frumdýrum á sundi.
Þessi kennd var enn sterkari
er hún heyrði urrið í tígrisdýrinu.
Og svo rak það upp grenjandi
öskur. Eitt augnablik fannst
henni að dýrið ætti heima í þess-
um lifandi draumi, sem hún
hrærðist í. Tilfinningar hennar
sveifluðust eins og pendúll í
klukku, þangað til draumurinn
bliknaði og skilningarvitin gátu
sannað henni, að tígrisinn væri
ekki neitt hugarfóstur.
Hún sá hausinn og herðablöðin
á stóru dýrinu niðri á árbakkan-
um, í umgerð bambusins — ekki
mei’ra en tuttugu metra undan.
Sólin gaf augum dýrsins illsku-
fullt, gult leiftur og eyrun lögðust
aftur á við. Tígrisinn leit sitt á
hvað og urraði, sleikti sig með
rauðri tungunni og vígtennurnar
voru eins og spjót.
Vonlaus skelfing greip Fatimu.
Það var eins og klaki legðist að
sál hennar er hún sá starandi augu
dýrsins og heyrði þögnina allt í
kring. Hún þorði ekki að hreyfa
legg né lið og ekki heldur að líta
af dýrinu, sem einblíndi á hana.
Það virtist hafa orðið agndofa
yfir því að sjá manneskju svona
óvænt.
Fatima og tígrisdýrið horfðust
í augu. Hún varð hrædd og það
varð athugulla. Að undanskildu
urrinu, við og við — að það varð
lægra er frá leið — sýndi tígris-
inn engin merki þess að hann ætl-
aði að ráðast á hana. Þvert á
móti virtist hann hugsa minna um
hana en áður. Hann teygði fram
lappirnar og hjó klónum í grasið
öðru hverju. En þegar hún
hreyfði sig virtist hann hafa gát
á henni. Gljáinn hvarf úr augun-
um en í staðinn skein úr þeim
eitthvað letilegt og líðandi. Fa-
timu þótti skrítið að sjá þessi geð-
brigði endurspeglast í augum
dýrsins.
Nú hafði myrkrið læðst yfir
ásana og hin fögru litbrigði sólar-
lagsins frá því rétt áðan, höfðu
máðst út. En i staðinn voru gráir
skuggar komnir yfir landið, og
þeir urðu dekkri og dekkri. Iskr-
andi vællinn í skortítunni og
ugluvællinn í fjarska báru með
sér að nú var dagurinn að breyt-
ast i nótt.
I j | ,
Eftir að mesta hræðslan við
tígrisinn var afstaðin, fór Fatima
að finna þreytuna koma yfir sig.
Hún skalf af kulda, og þegar tígr-
isinn sýndi ekki neitt fararsnið á
sér, féllst henni hugur við tilhugs-
unina um að eiga að verða að
standa þarna um alla eilifð, nötr-
andi af kulda í ánni, og gustinum,
sem lagði uppeftir henni. Hún
strauk höndunum um kvið sér, og
er hún gerði sér ljóst að það
voru tvö mannslíf sem hún bar
ábyrgð á, afréð hún að flýja. 1
rökkrinu gat hún enn greint hvar
tígrisdýrið var. Fatíma hafði
haft nánar gætur á því, og hafði
fundist að það hefði augun af
henni annað veifið. Hún beið, rétti
úr sér í vatninu og hættan jók
henni þor. Svo herti hún upp hug-
ann, stakk sér í kaf og synti með
botninum áleiðis til lands. Fatima
stefndi á hinn árbakkann og kom
aðeins upp úr vatninu þegar lung-
un voru að springa af loftleysi.
Úti í miðri ánni fékk hún svima
og hélt að síðasta stund sín væri
komin, og þegar hún heyrði
tígrisinn öskra í fjarska varð hún
enn hræddari, en hún hafði verið
meðan hún var nær honum. Hún
synti til lands eins og hún ætti
lífið að leysa, og loks rankaði hún
við sér er hún sá ljósin frá olíu-
lömpunum í þorpinu og heyrði
mannamál. ■
AÐ fór geigur um alla þorps-
búa er móðir Fatímu gekk
á milli hreysanna og gaf hræði-
lega lýsingu af því, sem Fatíma
hafði upplifað. Hún var sannköll-
uð plága hvað það snerti, kerling-
in. — Drottinn minn! hrópaði hún,
og Drottinn minn! andvarpaði hún
og flýtti sér á milli bæjanna og
lét dæluna ganga.
Kvenfólkið gaggaði eins og
hænur, sem hafa komið auga á
hauk. Þær söfnuðu krógunum sín-
um að sér. Þær læstu hurðarlás-
unum og hrópuðu til karlmann-
anna að þeir yrðu að láta hendur
standa fram úr ermum og ganga
milli bols og höfuðs á þessum
tígrismorðingja. Og þarna voru
karlmennirnir eins og þeytispjöld,
þeir voru svo hræddir um kýrnar
og geiturnar, en bölvuðu öllu arg-
inu í kvenfólkinu. Karlarnir
tuggðu betelrót og spurðu hvern-
ig stæði á öllum þessum bægsla-
gangi.
Fatíma lá magnþrota á sef-
mottu þegar höfðinginn í þorpinu
kom í fylkingarbroddi síkjaftandi
þorpsbúa, til að spyrja hana spjör-
unum úr um tígrisdýrið. Móðir
Fatímu hóf nú mjög áhrifamikla
frásögn um fund dótturinnar og
þess „hærða“ sjálfs. En höfðing-
inn benti henni ónotalega, og skip-
aði gömlu konunni að halda sér
saman um sinn. Það var auðséð
að hún gerði það með ólund, því
að hún þóttist viss um að dóttir
hennar mundi spilla sögunni.
Nú fór höfðinginn að spyrja
Fatímu. Hún svaraði spurningum
hans ólundarlega. Það var svo að
sjá, sem hún væri ekki nærri eins
hrædd og fólkið kringum hana,
og að henni væri á móti skapi að
tígrisinn yrði drepinn. Höfðing-
inn tók eftir hve ófús hún var á
að svara spurningunum, og hann
hnyklaði brúnirnar og fór að síga
í hann.
— Allah, sagði gamla konan, og
reyndi enn einu sinni að verða
sú persóna sem mestu skipti í
þessum hóp.
— Það var forsjón Allahs, sem
hreif dóttur mína út úr gininu á
sjálfum „hærða“. Hún baðaði út
handleggjunum, sem voru lítið
annað en bjór og bein, og þakkaði
Allah.
En höfðinginn yppti bara öxl-
um.
— Getur verið, sagði hann, —
en ekki er það víst að Allah verði
eins náðugur í næsta skipti. Tígr-
isdýr getur orðið heillað af
mannakjötsþef, og þá er ekkert
gaman að hafa það í nánd við
þorpið. Til þess að róa fólkið og
tryggja konur og börn verðum við
að hefjast anda um að drepa dýrið,
þegar í stað.
Hann horfði rannsóknaraugum
á fólkið í kring. Það gerðist hljótt
en því var órótt. öllum var ljóst
að það var hættuspil að leggja
í tígrisveiðar að nóttu til. Sér-
staklega ef dimmir bambusskugg-
arnir krefðust þess að maður
þyrfti að fara nærri rándýrinu.
Þá var ekki auðvelt að forða sér
undan ....
— Jæja? sagði höfðinginn.
Karlmennirnir góndu á tærnar
á sér. Það komu kippir á andlit
höfðingjans, og hann ætlaði að
fara að úthúða þeim fyrir rag-
mennsku, en þá kom Mamood inn.
Áhuginn ljómaði úr ungu andlit-
inu og byssan hékk í ól á öxlinni.
— Hvað er verið að segja mér?
spurði hann ákafur. — Kvenfólk-
ið segir að stórefnis tígrisdýr
hafi ráðist á hana Fatímu. Er það
satt?
Brúnin lyftist á höfðingj-
anum er hann sá piltinn, og nú
sagði hann honum alla söguna af
því, sem gerst hafði. Mamood
þuklaði á nýju tvíhleypunni sinni
og virtist óþolinmóður. Það var
auðsjáanlega veiðihugur í honum.
Þetta var eitthvað annað en að
eltast við villidúfur og villisvín.
Hann langaði til að leggja í
tígrisinn undir eins, blátt áfram
af því að hann elskaði dýraveiðar.
Og úr því að tígris var í boði varð
hann enn áfjáðari.
— Þetta er þá dagsatt, sagði
Mamood er höfðinginn hafði
skýrt honum frá málavöxtum. Við
verðum að hugsa um konurnar
og börnin. Þau mundu ekki þora
að fara út fyrir hússins dyr,
veslingarnir fyrr en þau væru
viss um að tígrisinn væri dauður.
Það er skylda karlmannanna að
vernda konurnar og smælingjana.
— Jæja, hver vill fara með
Mamood og hjálpa honum til að
drepa tígrisdýrið, hrópaði hann.
— Svo sannarlega sem ég er son-
ur móður minnar skulum við
koma heim með hræið af þvi áð-
ur en dagur rís, ef einhver vill
hjálpa mér.
Þeir hikuðu um stund, en svo
gáfu sig eitthvað tólf fram, sem
höfðu komist í vígahug við orð
Mamoods. Þeir vissu að hann var
góð skytta.
— Gott, sagði Mamood og
strauk fingrunum um hlaupið á
byssunni. — Ég vissi að ég gat
treyst ykkur.
Og svo fór hann og hinir með
honum.
— Treystu mér, dóttir, sagði
gamla konan um leið og hún skaut