Fálkinn - 18.06.1954, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
koma fyrr en um seinan til að bjarga henni.
Ekki svo að skilja að henni félli ekki vel
við Bill Crane, en hann virtist bara vera full
kærulaus. Þetta mál sem þau voru að fást við
var alvarlegt mál — Richard March og John
March báðir dánir af bílagasi og Carmel sök-
uð um morð tengdaföður síns. En Bill
hagaði sér eins og þetta væri bara leikur.
Hann...........
„Hérna er mjólkursalan, ungfrú.“ Það var
bílstjórinn.
Ann brosti er hún sá litla hvíta húskass-
ann. Þarna var ekkert dularfullt að sjá. En
einhvers staðar varð hún að byrja, og hún
brosti sparibrosinu sínu til unga afgreiðslu-
piltsins um leið og hún bað um mjólk og
rjóma.
I öðru bréfinu frá Deliu til Richards stóðu
orðin: „Láttu vita í mjólkursölunni". Bréfið
hlaut að vera skrifað fyrir tveim sumrum, því
að Richard hafði verið dauður í níu mánuði,
og það var engum erfiðleikum bundið að fá
piltinn til að leita i bókunum og finna hverjir
höfðu afbeðið mjólk í síðari helmingi júlí-
mánaðar það sumar. Hann ieitaði og sá að
Raymond Maxvell, February Lane 12, Brook-
field, hafði afbeðið mjólkina 19.—20. júlí.
Ennfremur gat hann sagt Ann að húsið í
February Lane væri eign fasteignasalans
Charles G. Jameson í Brookfield, og hann
fann líka bréf frá frú Maxwell með beiðni
um að byrja að senda mjólk. Ann kipptist
við þegar hún sá fjólubláa bleklitinn og rit-
hönd Deliu.
Þétt trjáröð var meðfram ósléttum vegin-
um til Brookfield, svo að það var líkast og
að aka gegnum jarðgöng. Crane sat álútur og
var að hugleiða fyrirlesturinn, sem Ann hafði
haldið yfir honum um hættur áfengisnautn-
arinnar. Það var margt vitlausara en að hug-
leiða það sem hún sagði stundum. Að
minnsta kosti hafði henni tekist vel að kom-
ast á sporið eftir Deliu.
„Það er víst svo komið að ég skulda þér
flösku af mjólk,“ sagði hann.
„Kampavíni," sagði Ann.
„Alveg rétt. Hvers konar kampavín viltu?“
„Demi-sec .... magnum.“
„Það skaltu fá,“ sagði hann og svo fór
hann að segja henni hvað hann hefði heyrt í
vrnstofunni — hvernig aðkoman hefði verið
að líki Richards, og það hefði verið varalitur
á andlitinu á honum og gardeníu-lykt af jakk-
anum hans. Þau töluðu um hvað mundi hafa
vakað fyrir Talmadge March er hann var að
reyna að fá Carmel til að tala af sér. Hafði
þetta bara verið gaman eða . ... ?
„Ég fer að halda að eitthvað hafi verið
milli Richards og Carmel,“ sagði Crane.
„Það hefir verið stolið frá mér. Hvar er
þjófurinn?“
„Að hún hafi látið frænda mannsins síns
halda við sig?“ sagði Ann.
„Það er hugsanlegt.“
Nú voru þau komin út á skóglaust svæði.
Þarna voru víðir akrar með maís-stökkum
báðum megin vegarins.
„Taktu bara eftir Peter,“ hélt Crane
áfram. „Það verður ekki annað séð en hann
og Carmel séu mestu mátar.“
„Já, hann sagði mér að hann vildi ná í
bréfin til að vernda mannorð ungrar dömu,“
sagði Ann. „Og ýmislegt sem hann tæpti á,
benti á það að þessi dama gæti verið Carmel
og að bréfin væru mjög áríðandi." Svo
renndi hún augunum til hans. „Og þá datt
mér ráð í hug.“
„Þú ert snillingur," sagði Crane.
„Nú verðurðu að vera alvarlegur. Hvað
mundir þú gera ef þú værir giftur Carmel og
uppgötvaðir að hún væri í þingum við Ric-
hard?“
„Ég mundi auðvitað hata Richard."
„Einmitt.“
„Fari það í heitasta!" Crane starði á hana
uppglenntum augum. „Þú heldur vist ekki
að John hafi drepið hann?“
„John hefði getað séð Carmel í bílnum hjá
Richard (Það kemur heim við gardeníu-ilm-
inn), látið hana fara inn í klúbbhúsið og síðan
drepið Richard.“
„Hvernig?“
Ann brosti. „Ég er ekki komin svo langt
ennþá.“
„Mér dettur nokkuð í hug,“ sagði Crane
og stakk vindlingi í munninn, „og ég skal
segja þér hvað það er, ef þú lofar að hætta
að verða reið við mig.“
„Ég er ekki vitund reið við þig. Eg vildi
bara óska að þú fengir þér ekki svona mikið
í staupinu.“
„Gott og vel. Hlustaðu nú á.“
Og nú lýsti hann hugsmíð sinni að morðinu
(ef um morð hafði verið að ræða) fyrir
henni. Richard, sagði hann, hafði sofnað við
stýrið, og svo hafði John, eða einhver annar,
fest gúmmislöngu við útblástursrörið á bíln-
um og stungið hinum endanum inn um glugg-
ann á bílnum, um rifu með rúðunni. Og síðan
hafði hann sett hreyfilinn í gang. Þegar Ric-
hard var dauður tók morðinginn slönguna
burt.
„Þetta er bráðsnjöll hugmynd," sagði Ann
hrifin.
„Hún er ekki afleit.“ En svo bætti hann
við hugsandi: „En við erum engu nær um
hver það var sem drap John.“
„John fyrirfór sér. Samviskubit!“
Crane horfði á hana með lotningu. „Þetta
gæti maður vel hugsað sér. En March gamli
er sannfærður um að Carmel hafi framið
bæði morðin."
„Og það er lika góð tilgáta."
Crane hafði dottið annað nýrra í hug.
„Kannske Carmel hafi notað nafnið Delia
þegar hún var að skrifa Richard?"
„Nei, rithönd Carmel er öðru vísi.“
„Þú hefir komið ýmsu í framkvæmd í
morgun?“
„Annað hvort okkar verður að vinna.“
Það væri dálaglegt ef henni tækist að leysa
gátuna upp á eigin spýtur, hugsaði Crane með
sér og varð órótt. Þá sneypu mundi hann
aldrei ná sér eftir. Það setti hroll að honum
er hann fór að hugsa til þess að hann yrði
að fara að láta hendur standa fram úr
ermum.
Þau óku nú fram aðalgötuna í Brookfield-
þorpinu, og Ann lagði bílnum fyrir utan hús
með stórum rúðum á neðstu hæð, og á ann-
arri þeirri stóð nafnið Charles G. Jameson.
Þarna bjó fasteignasalinn.
Þau hittu gamlan mann inni í skrifstof-
unni, — hann var í inniskóm og var að fást
við útvarpstæki. Hann var í jakka og buxum
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN - VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM - Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10-12
og 1-6. Blaðið kemur út á föstudögum. Áskriftir
greiðist fyrirfram. - Ritstjóri: Skúli Skúlason. Fram-
kv.stjóri: Svavar Hjaltested. - IIERBERTSprent.
ADAMSON
Adamson er viðbúinn.