Fálkinn - 16.07.1954, Qupperneq 6

6
FÁLKINN
HÚN HEITIR KARIN. — Karin ligg-
ur á maganum í fjörunni og sólbakar
sig, en á meðan hefir vinkona hennar
gert henni þann grikk að mála nafnið
hennar á bakið á henni með varalit.
Og þess vegna vita allir nærstaddir
baðgestir að hún heitir Karin, þvi að
hún gengur með nafnið á bakinu, án
þess að vita af því.
BRÚÐUR MEB HUND. — Það er ekki
algengt að sjá hunda í kirkjubrúð-
kaupi. En þó kom það nýlega fyrir
í London. Brúðurin kom í kirkjuna
með rakka, sem brúðguminn hafði
gefið henni. Vitanlega vakti þetta at-
hygli, enda mun leikurinn hafa verið
til þess gerður.
HVOLPURINN hefir fundið sér til-
kjörinn stað í morgunskó og virðir
fyrir sér umhverfið þaðan.
FRAMHALDSSAGA.
ÍIO)
í skugga Jortíiorinnor
Spennandi ástarsaga eftir Mary Howard.
„Hrædd?“ Pamela hló. „Já, morð
eru alltaf óhugnanleg, finnst yður það
ekki lika? Það gegnir allt öðru máli,
þegar raunveruleikinn er annars
vegar. Hópur óþokka og bjálfa er í
þann veginn að ráðast gegn saklausum
manni .........“
„Saklausum!“ sagði frú Cliandler
skelkuð. „Hvernig dettur yður í hug
að segja það? Þér komuð heim i gær-
kvöldi í rifnum og tættum fötum
eftir .......“
„Eftir hvað? Ég sagði ekki neitt. Eg
grét bara — svona.“ Hún lét fallast
niður á bekkinn og kjökraði ofboðs-
lega. Síðan stóð hún upp aftur. „Slikt
er ekki mikill vandi þegar leikkona á
í hlut.“
„En við héldum öll, að það væri
hans sök, vegna þess að hann fylgdi
yður heim, og vegna þess hvernig
liann lítur út.......“
„Hafið þér nokkurn tímann séð
•hann?“ spurði Pamela. „Victor Dray-
cott,“ sagði hún drafandi röddu, „er
glæsilegasti karlmaður i heimi. Og
þótt allt sem sagt er um liann væri
satt, væri liann engu að síður mörgum
sinnum fremri öllum öðrum...........“
Chandler glotti skyndilega og svip-
ur hans bar skyndilega vott um skort
ú virðingu fyrir Pamelu Mitchell.
„Hann hefir ef til vill ekki viljað láta
veiða sig. Þess vegna tölduð þér kon-
unni minni trú um þetta — er ekki
rétt til getið?“
„En Betli-Anna var þó myrt í dag,“
sagði frú Chandler.
„Já, en Victor var í London i allan
dag — ég var á járnbrautarstöðinni
og sá, þegar hann steig út úr lestinni
.... ég átti að liitta manneskju, sem
var með lestinni með þúsund pund
handa mér.“ Hún opnaði tösku sína
og tók seðlabunka upp úr henni.
„Systir Victors sá hann einnig.“
„Systir hans kom hingað í kvöld,
þegar mennirnir voru farnir að hóp-
ast hérna fyrir utan, en hún nefndi
ekki einu orði að hr. Draycott hefði
farið til London. Hún skýrði þeim
Sam Marlett og Collins frá því, að
allar likur bentu til að bróðir hennar
væri morðinginn, hins vegar hefði
hún ekki skýrt frá sálarástandi hans
fyrr vegna móður sinnar. „Hún sneri
sér að Pamelu. „Og nú drepa þeir
hann, og þér eigið sök á því.“
PAMELA liorfði á hana um stund,
siðan lagði hún peningana í töskuna
aftur og gekk í áttina til dyranna.
Henni var ekki fyllilega ljóst hvað
hún ætlaðist fyrir, lnin vissi aðeins
að liún varð að ná mönnunum, áður
en þeir fyndu Victor. Hún gekk út
i þokuna og myrkrið og hljóp upp
veginn.
Hún var umhverfinu vel kunnug frá
fyrri árum og hún mundi að það var
hægt að stytta sér leið eftir einstigi
til kofa Carters. Hún sá ljósker
mannanna og heyrði hróp og fóta-
stapp .... Skyndilega var hún kom-
in i bjarmann frá ljóskerunum. Hún
hrópaði, en enginn heyrði til liennar.
Hún tók stökk og þreif í handlegginn
á einum mannanna, en hann sneri
liana af sér og skundaði áfram. Hún
sá þau Eric og Mildred, en þau hröð-
uðu sér framhjá og virtust ekki sjá
hana. Henni varð fótaskortur og hún
datt, en stóð samstundis upp aftur
og hugðist gera úrslitatilraun til að
komast að kofanum, en rétt í þvi
kom skugginn af manni fram undan
kjarrinu að baki hennar og grófar,
sterkar hendúr lukust um háls hennar.
8. KAFLI.
Eric og Mildred höfðu setið að lokn-
um kvöldverði og lilýtt á útvarpið á-
samt Draycott. Þau sátu bæði þögul
en í áköfum taugaæsingi og forðuðust
að líta hvort á annað — Mildred,
vegna þess að bún var niðursokkin
í skýjaborgir sínar, og Eric, vegna
þess að útlit og framkoma Mildred
bar það með sér, að frá því kvöldið
áður, var hún ekki með öllum mjalla.
í fyrstu er hann heyrði ráðagerðir
hennar hafði honum að visu fundist
þær harðneskjulegar — en ekki
brjáisemiskenndar. Nú virtist honum
aftur á móti öll fyrirætlun hennar
hreinræktað brjálæði. En það var of
seint fyrir hann að draga sig í lilé
— og þegar allt kom til alls vildi
hann það ekki sjálfur, þvi að frá því
um morguninn hafði hann óskað eftlr
dauða bróður síns. Stríðið hafði
varpað Victor í hyldýpi örvæntingar-
innar, og Mildred hafði öll árin eftir
það séð um að koma honum æ lengra
niður á við, en þrátt fyrir það hafði
hann endurfæðst í sinni fyrri mynd
og unnið sinn mesta sigur: náð ástum
Bridget. Hann hafði lesið það i aug-
um liennar. Ef það hefði ekki bætst
ofan á allt annað, hefði liann séð að
sér, hugsaði hann. Og nú komu þorps-
búar i hópum til þess að drepa Victor,
og hann liafði ekki hugsað sér að
koma í veg fyrir það!
Sem svar við hugsunum hans barst
ómúrinn af hrópum og köllum inn í
stofuna. Hann skotraði augunum til
Mildred sem sat teinrétt með leiftr-
andi augu.
„Nú eru þeir að koma,“ sagði hún.
Frú Draycott leit upp frá saumun-
um. „Hverjir eru að koma? Við eig-
um ekki von á neinum — nema Brid-
get og Victor, ef til vill. Æ, ég vildi
óska að Bridget færi að koma, ég er
svo hrædd við þokuna.“ Rétt í því
heyrðist ýskur í hemlum.
„Hún er að koma!“ hrópaði Dray-
cott, og auðheyrt var að henni létti.
„Hún ætti samt ekkí að aka svona
ógætilega hratt.“
„Ég var að vona að hún kæmi lield-
ur seinna.“
„Eric þó,“ sagði frú Draycott ásak-
andi. „Hvernig dettur þér í liug að
segja þetta?“
Nú fyrst rann upp fyrir henni, að
eitthvað illt væri á seyði. Hún leit
á þau Eric og Mildred ú vixl og sá
æsinginn í svip þeirra, og varð á
CHAPLIN YNGRI. — Charles Chaplin
yngri, sonur hins fræga Chaplins var
nýlega á ferð í Þýskalandi. Ljósmynd-
arar náðu þessari mynd af honum þar
sem hann er á gangi með 22 ára gam-
alli leikkonu, sem heitir Susan Cook,
og segir sagan að þau séu trúlofuð.
— Ungi Chaplin hefir fetað í fótspor
föður síns og leikur bráðlega Ame-
ríkumann í gamanmynd einni.
svipstundu gripin skelfingu. Eric lok-
aði útvarpinu. Þögnin, sem þá ríkti
i herberginu, gerði að verkum að þau
lieyrðu óminn af mannamáli fyrir ut-
an og siðan létt fótatak, sem fjar-
lægðist húsið.
Mildred stökk upp úr stólnum.
„Hún kemur ekki inn. Hún hefir farið
til þess að aðvara hann. Þú verður
að koma i veg fyrir það!“
Eric varð fölur sem nár. Bridget
hafði lagt af stað ein gegnum skóginn
— án þess að nokkur ótti kæmist að
hjá henni fyrir tilhugsuninni um
hættuna, sem vofði yfir Victor. Færi
hann ekki á eftir henni, gæti farið
svo, að hún yrði myrt á sama liátt
og beltikerlingin! En hann var hrædd-
ur, eins og hann hafði alltaf verið —
hræddur við myrkrið, æstan skrilinn,
og sjálfan sig .........
Mildred fór fram og opnaði dyrnar.
Háværar ógandi raddir færðust æ nær.
Gladys stóð skelkuð í ganginum og
hlustaði.
„Var frú Bridget að koma?“ spurði
Mildred. „Hvers vegna kom hún ekki
inn?“
Stúlkan svaraði ekki. „Svarið mér!“
Mildred reiddi upp liöndina, eins og
til höggs.
Gladys liörfaði undan. „Frú Bridget
fór til þess að aðvara hr. Victor —
ég þorði ekki sjálf gegnum skóginn.
Ég sagði henni að þér hefðuð ekki
beðið um lögregluvernd fyrir hann.“
„Fór liún til vitfirringsins þess
arna!“ æpti Mildred. „Hvernig dirfist
þér að skipta yður af málum annarra?
Snáfið þér burtu úr húsinu."
Gladys sagði skýrt og skorinort. „Ég
væri farin héðan fyrir löngu, hefði
frú Bridget ekki verið hér .... ]>að
er ekki hr. Victor, sem er vitfirring-
urinn í þessu húsi!“
Skyndilega heyrðist þungt fótatak
rétt við dyrnar, og síðan var barið
harkalega að dyrvim.
„Hvað vilja þeir?“ sagði frú Dray-
cott skelfd. „Hvað er á seyði?“
Mildred reif dyrnar upp á gátt og
stóð teinrétt, Iiátíðleg á svip, rétt eins
og hún væri að taka ú móti gestum.
Fyrir utan stóð hópur tuttugu-þrjú-
tíu manna með ljósker og byssur.
Collins póstur var fremstur í
flokknum. Við hlið hans stóð Sam
Martlett tryllingslegur til augnanna