Fálkinn - 16.07.1954, Síða 7

FÁLKINN
7
MÓÐIR HERSHÖFÐINGJANS.
Móðir hins nýja yfirmanns Hjálp-
rœðishersins, Wilfreds Kitchings, er
enn á lífi. Hún er 86 ára og hefir ver-
ið í Hjálpræðishernum síðan hún var
á tíunda árinu. Og maður hennar, sem
dáinn er fyrir 25 árum, var ritari hjá
stofnanda Hjálpræðishersins, William
Booth. — Hér er frú Kitching með
eitt af barnabarnabörnum sínum.
og með viprur um munnvikin. Eric
fannst hann sjá í augnaráði lians eins
konar endurspeglun af þvi, sem hann
sá í augum Mildred, dulda brjálsemi,
sem brotist gat út á hverri stundu.
„Ungfrú Mildred,“ sagði Collins
vandræðalega. „Við erum hingað
komnir til að sækja hr. Victor.“
„Þau hafa vitað það frá uppliafi!“
æpti Martlett skyndilega skerandi
röddu. „En livað munar Draycott
fjölskylduna um morð við og við?
Við verðum að hafa hendur i hári
hans og hengja hann! Engin kona
er óliult meðan hann gengur laus.“
Eric stökk snögglega til þeirra og
þreif i handlegg Martlett. „Vitið þér
það ekki, maður, að konan min er
lijá honum! Hann er í kofa Carters.
Við verðum að hraða okkur þangað.“
Mennirnir þrömmuðu gegnum skóg-
inn og þau Mildred og Eric í liumátt
á eftir þeim. Þeir námu staðar við
limgerðið hjá kofanum og svipuðust
um eftir forsprakkanum Martlett, en
liann var skyndilega á bak og burt.
„Áfram nú, Collins," hrópaði ein-
hver. „Við verðum að brjótast inn og
sækja hann!“
„Ef við höldum vörð hér,“ sagði
Collins hikandi, „kemst hann ekki
undan. Það væri ef til vill réttast
að lir. Eric sendi eftir lögreglunni."
Rétt i þvi opnuðust kofadyrnar og
þau Victor og Bridget komu út.
Auðheyrt var' á andardrætti mann-
anna að þeim brá mjög. Þeim hafði
að visu ekki verið fullljóst við hverju
þeir bjuggust, sennileg froðufellandi
ófreskju, að minnsta kosti höfðu
þeir alls ekki búist við að sjá há-
vaxinn, glæsilegan og þróttmikinn
karlmann, sem gekk rólega að lim-
gerðinu til móts við þá! Skyndilega
leiftruðu blá augu Victors af glettni
— eins og ævinlega þegar hann átti
erfiðleika eða hættu framundan. „Gott
kvöld,“ sagði hann kurteislega með
djúpri, hljómmikilli röddu. „Frú Brid-
get Draycott var þegar búin að skýra
mér frá, að von væri á sendinefnd,
sem ætti erindi við mig. Segið mér
hvað ég get gert fyrir ykkur?“
Þeir virtu hana þögulir fyrir sér.
Victor teygði sig og rýndi yfir þá út
i myrkrið. „Mildred! Eric! Mér fannst
ég sjá ykkur? Hvað vilja þessir menn
mér?“
Mildred ruddist fram úr þyrping-
unni. „Látið hann ekki leika á ykkur,“
sagði hún kuldalega. „í honum búa
tveir menn — og annar þeirra er vit-
firringur."
í einu vetfangi sveiflaði Victor sér
yfir limgerðið og stóð við hlið liennar.
„Þú ert ekki með sjálfri þér! Hvað
er að þér Mildred?“
„Það var myrt kona i dag.“
„Já, en ég var í London. Það er mér
óviðkomandi. Bridget, klæðskerinn,
járnbrautarvörðurinn, þú sjálf og
Pamela Mitchell, þið sáuð mig öll og
getið borið vitni um það.“
„Frú Mitchell!“ hrópaði Collins.
„Hún nefndi það ekki einu orði.“
Þá var það að skerandi neyðaróp
heyrðist úr skóginum.
VEÐRIÐ var dungalegt og kuldalegt
daginn, sem Bridget steig á skipsfjöl
ásamt frú Draycott. Morguninn eftir
hina hræðilegu nótt hafði Eric farið
til klúbbs sins i London. Bridget hafði
reynt að ná tali af honum, en öll sú
viðleitni hafði verið unnin fyrir gýg.
Að lokum tók hún það ráð að senda
honum farseðilinn í pósti merktan
dagsetningu og brottfarartima. Kæmi
hann ekki hafði hún til einskis fært
fórn sina.
Hún gat varla sagt að hún hefði
séð Victor síðan. Hún fann ekki leng-
ur til liinnar heitu ástar á honum, i
stað þess var liugur hennar þrunginn
undarlegum tómleika og óljósri þrá.
Hún hafði ótrautt búið sig undir
brottförina, í trausti þess að Eric
kæmi með.
Eftir því sem hún gat best séð var
Eric ekki á bryggjunni. Hún fór því,
ásmt frú Draycott, undir þiljur og
sýndi lienni vistlegar káeturnar. „Það
er svo óralangt síðan ég hefi ferðast
með svona stóru og veglegu skipi,“
sagði tengdamóðir hennar glöð í
bragði.
„Við höfum nógan tíma til að
snyrta okkur fyrir kvöldverðinn,“
sagði Bridget brosandi. „Fáðu þér
tesopa i borðsalnum, ég kem þangað
til þin eftir stundarkorn.“
ÞEGAR Bridget var orðin ein snyrti
hún sig og tók síðan skartgripaöskj-
una til þess að finna brjóstnól, sem
hún ætlaði að næla í jakkaliornið á
göngubúningnum sinum. Hún opnaði
öskjuna — og minntist þess um leið,
að það var i fyrsta skipti, sem hún
gerði það, síðan hið furðulega kvöld-
verðarboð var lialdið á Bededown.
Hún leit i efsta hólfið og sá mjóu
gullkeðjuna, en stóra demantinn, sem
átti að 'hanga i henni, vantaði. Á
þeirri stund skildi hún loks hvað
Pamela hafði átt við, þegar Victor
bjargaði henni úr greipum Sam
Martletts, sem var á góðri leið með
að kyrkja hana. Hún hafði hrópað
kjökrandi og stynjandi: „Það var
ekki satt. Allt sem ég sagði var upp-
spuni.“ Hún liafði bent á þau Eric
og Mildred. „Þau keyptu mig til að
ljúga ........“
Bridget grúfði andlitið i höndum
sér, gagntekin skelfingu og viðbjóði,
þegar Eric kom inn. Hann gekk hægt
i áttina til hennar og hafði ekki aug-
un af opinni skartgripaöskjunni. Sið-
an rétti hann fram hendina, án þess
að mæla orð frá vörum, og lét dem-
antinn detta niður í hólfið. Bridget
kom ekki upp nokkru orði.
„Pamela skilaði peningunum aftur,“
sagði liann. „Ég keypti demantinn
aftur.“
Hún fékk skyndilega aftur kjarkinn
— og málið. „Ég svipaðist um eftir
Niðurlag í næsta blaði.
HERRA SAMGÖNGUMÁLANNA.
Þýski myndhöggvarinn Josef Limburg
í Berlín hefir gert þetta uppkast að
minnismerki, sem á að tákna vald
mannkynsins yfir samgöngunum. En
stundum eru það nú samt mennirnir,
sem verða undir hjólunum.
BRÉF MEÐ 1625 FRÍMERKJUM. —
í Hamborg hefir verið boðið til sölu
bréf, sem er nokkuð einstakt í sinni
röð, því að á því eru 1625 frímerki
og 942 stimplar. Þetta er ábyrgðar-
bréf og var á sínum tíma sent frá
Alexandrovsk í Ukraine til Steyr í
Austurríki. Þetta var á miklum geng-
isfallstíma, svo að burðargjaldið hafði
orðið 460.250 rúblur, en engin frí-
merki voru til hærri en 250 rúblur svo
að póstmaðurinn varð að líma 4 metra
langan og '/2 metra breiðan pappír
við bréfið til að koma frímerkjunum
fyrir. Nú er þetta bréf talið um 500
sterlingspunda virði.
FYRSTA SJÓBAÐIÐ á vorinu er það,
sem þessi telpa er að koma úr. Hún
er að þurrka hárið á sér eftir baðið.
SKYLDI ÞAÐ TAKAST? — Það er
fallegt að sjá systkini hjálpa hvert
öðru, og þess vegna ekki nema gott
að stóribróðir skuli bjóðast til að
klippa ennistoppinn á litlabróður.
Hann notar gamalreynda aðferð: að
klippa meðfram brún á skál, sem hann
hvolfir á höfuð bróður síns. Vonandi
verður árangurinn góður.
KONUNGLEGT SÆLGÆTI. — Þegar
Elízabcth Englandsdrottning kom í
heimsókn til Gibraltar ásamt börnum
sínum, fengu þau vitanlega að sjá ap-
ana þar, en þeir eru einu aparnir sem
lifa í frelsi í Evrópu. — Hér sést Anne
prinsessa vera að gefa öpunum hnetur.
MARGHENT? — Það gæti stundum
komið sér vel að hafa fleiri hendur
en tvær en þó að annað sýnist þá hef-
ir þessi stúlka ekki nema tvær hend-
ur. Hinar eru á öðrum leikfimistúlk-
um, sem standa bak við hana á mynd-
inni.