Fálkinn - 20.08.1954, Page 6

6
FÁLKINN
CHURCHILL MÚRARI. — Þrátt fyrir
bilun á heilsu er Winston Churchill
enn í fullu fjöri, og nýlega hafði hann
tækifæri til að sýna, að hann rækir
enn skyldur þær, sem hvíla á bresk-
um forsætisráðherra. Hann var beð-
inn um að leggja hornstein að nýrri
byggingu, „Borgarahúsinu“ í London,
og hér sést hann vera að múra stein-
inn.
VEL AF SÉR VIKIÐ. — Ursala Ober-
iiber er meistari á svonefndu „rhön-
hjóli“ og sýnir hér að hún getur vald-
ið því þó að hún noti ekki hendurnar.
Þessi hjól eru mjög vinsæl í Þýska-
landi, ekki síst hjá kvenfólkinu.
„BEST SEM VITLAUSAST“, virðist
stundum vera boðorðið sem fólk í
engilsaxneskum löndum virðast vera
að keppast um að rækja, er það held-
ur páskaærslin sín. — Myndin, sem
sýnir „páska-ærsla-hatt“ í Luton í
Englandi, er dæmi um þetta. Á „þak-
inu“ sést dansinn kringum maístöng-
ina.
FRAMHALDSGREIN.
KVEIVHETJAN
FRÁ ALASKA
„ÉG SKAL EKKI
ÞAÐ VAR erfitt og ekki sársauka-
laust að ná fötunum ofan af snúr-
uni, sem ])au hengu á, en mér tókst
að nú í flest af því, sem ég þarfn-
aðist. Sápu fann ég líka og hand-
klæði — og hreinar þurrkur til þess
að binda um handlegginn.
Ég hvíldi mig mikið. Eg gat risið
upp á hægra hnéð, en ekki staðið í
hægri fótinn. Eg hafði talsverðar
áhyggjur af þeim fæti, því að ég
kenndi til mikils sársauka í honum.
Ég gerði annan eld og gat náð í
dálítið vatn. Leðurstígvélið á hægra
fætinum var erfitt viðureignar og ég
komst ekki úr því — ef til vill hefi
ég ekki kært mig um það af ótta
við, að fótleggurinn liti verr út en
ég vildi vita.
Ég þvoði mér með svampi eins
vel og ég gat og skipti um umbúðir
á handleggnum. Það hýrnaði yfir
mér, þegar ég sá, að bólgan var farin
að hjaðna talsvert og handleggurinn
virtist vera alveg beinn.
Ég borðaði þurrkuð epli og feitmeti,
sem ég náði í, lagaði mér te, sem ég
drakk dýsætt og sjóðandi heitt, og bar
lampaolíu í hárið á mér til að fæla
mýsnar burt.
Þegar ég komst upp i rúmið með
dúnsængina í fyrsta skipti eftir að ó-
happið skeði, var ég orðin mjög lang-
þreytt og þurfi fyrir góða svefnhvild.
Fyrstu nóttina, sem ég svaf i rúminu,
naut ég þeirrar hvíldar líka i rikum
mæli.
MÉR VERÐUR oft hugsað til Dons.
Eg man vel, hvenær ég sá hann
fyrst. Það var i jólaveislu hjá frænda
mínum. Ég dansaði meira við hann
en alla aðra. Við höfðum djúp áhrif
hvort á annað þá strax. Að vísu skynj-
uðum við ekki strax, að ástin hafði
gagntekið okkur bæði, en það leið
ekki á löngu, uns við skildum það. Við
giftumst tveimur árum og fjórum
mánuðum seinna.
Ég man vel öll þau sumur, sem Don
og félagi hans, Sam, höfðu varið i
námuleitina. Sérstaklega minntist ég
þeirra sumra, er við Lloyd — eftir að
hann liafði aldur til — dvöldumst í
óbyggðunum með þeim. Og þá féllu
mér ekki úr minni öll þau skipti, er
þeir félagarnir héldu sig hafa fundið
gull, en urðu aðeins að þola sár von-
brigði.
Þeir liöfðu leitað víða, áður en þeir
komu liingað, ef til vill á 100 stöðum.
En aldrei fannst náma.
Hér urðu þáttaskil í gullleitarsög-
unni. Don fann fyrsta kvartsmolann
niðri á ströndinni, og hann glitraði af
gulli. Þeir gengu úr skugga um, að
þeir hefðu fundið gullæð, þar sem
liægt væri að vinna góðmálminn með
arðbærum árangri. Leitin að gullinu
— með öllu erfiðinu og vonbrigðunum
GEFAST UPP“.
— hafði þá ekki orðið til einskis.
Ég man hve hreykin við vorum yfir
fundi okkar. Þarna mundi verða kom-
ið á laggirnar námufyrirtæki — og
því ekki af lakara taginu. Svo sögðu
Don og Sam að minnsta kosti. Og það
þýddi mikla peninga i aðra hönd —
peninga, sem gætu veitt okkur ýmis-
legt af þvi, sem við hingað til höfðum
orðið að neita okkur um.
Hitt var okkur miklu meira virði
en peningar, að svitadroparnir, þreyt-
an, kuldinn, liungrið og vonleysið, sem
liafði oft þjakað okkur siðustu árin,
virtist ætla að bera ávöxt.
NÚ MUNDUM við verða talin „hepp-
in“ af þeim, sem ekki skilja það átak
og strit, sem að baki þessu liggur. Og
þeim er það fyrirgefanlegt, því að við
köllum okkur sjálf heppin. Erfiðleik-
arnir hverfa, ef uppskeran er góð eins
og döggin hverfur fyrir sólu.
Já, við töldum okkur gæfusöm,
þangað til óveðrið hrifsaði Don til sin
og skriðan gerði mig óstarfhæfa. Hvi
gat ekki annað okkar sloppið heilt á
liúfi og óskaddað úr greipum ofviðr-
isins? Hvers vegna varð svo að vera,
að Don gæti ekki hjálpað mér eða
ég honum, þegar þörfin var mest. Hví
þurfti ógæfan að dynja yfir okkur
bæði í senn?
Ég hata þessa námu. Eg þrái Don.
Eg þykist viss um, að eitthvað liræði-
Iegt hafi komið fyrir hann. Mig grun-
ar margt — allt hið versta — en veit
þó ekkerh í fyrstu vildi ég þó ekki
trúa því, að dauðinn hefði hrifið liann
til sín. Og enn reyni ég að þrjóskast
við að trúa því, þótt grunurinn ásæki
mig.
Ef Sam gæti komið, þá mundi við-
horfið breytast. Já, livers vegna kem-
ur hann ekki? Hvenær í ósköpunum
skyldi hann láta sjá sig? Sam er góður
maður, en samt hefir mér aldrei geðj-
ast sérstaklega vel að honum. Hann
er eirðarlaus og óþolinmóður — einn
af þessum mönnum, sem mega ekki
vera að þvi að staldra við til að liugsa,
af því að þeir eru svo önnum kafnir
við að fullnægja eirðarleysi sínu.
SAM HEFÐI auðvitað átt að bíða okk-
ar. Honum lá ekkert á, fyrr en við
vorurn öll tilbúin til brottferðar. Nám-
an er hans eign ekki síður en okkar.
Eiginlega er þetta allt Malt Logan að
kenna. Hann er gamall kunningi Sams
og honum reyndist auðvelt að fá Sam
til að slást i för með sér suður á
bóginn.
Þrátt fyrir allt þetta verð ég að
viðurkenna, að Sam er góður maður
— jafnvel sérstaklega hjartagóður,
þrátt fyrir allt eirðarleysið. Ég iðr-
ast þess nú, að ég skyldi ekki liafa
liaft meiri mætur á honum, og oft
hefi ég óskað þess að undanförnu, að
hann væri hérna hjá mér. Hann
mundi hafa leitað Don uppi, komið
honum heilum á húfi hingað til mín
og annast okkur bæði svo af mestu
kostgæfni. Nú er það mín eina von,
að Sam koini. Eftir því verð ég að
biða.
Hvað mundi Don annars helst vilja,
að ég gerði, meðan ég bíð?
Don var svo blíður og góður. Hann
hugsaði alltaf fyrst um velferð mína.
Sumarið hafði verið gott og Don
liafði hælt okkur Lloyd mjög fyrir
dugnað. Hann sagði, að við værum
fyllilega jafnokar tveggja góðra vinnu-
manna.
Mér reyndist erfitt að slita hugann
frá Don og afdrifum hans. Ef hann
er dáinn, vil ég finna lík lians og
hylja það rnoldu, áður en hrafnarnir
koma og gera því skil. En ef liann er
á lifi og hjálpar þurfi, þá verð ég að
leita hans strax og ég verð rólfær.
Ef til vill er liann einhvers staðar
niðri í gljúfrinu. Rödd lians bjargaði
mér þaðan. Nú verð ég að fara og
freista þess að endurgjalda honum þá
hjálp. Ég fer strax á niorgun.
ÉG ER ÞREYTT og mædd i dag. Eg
fór upp á liæðina í gær, en gekk að
sjálfsögðu vel frá veikari fætinum áð-
ur. Ég vissi, að ég varð að fara úr
stígvélinu, sem meiddu mig æ meira og
meira. Ég sá strax, að fótleggurinn
var ekki brotinn, því að bann var al-
veg beinn, en ég óttaðist að hann
kynni að vera sprunginn eins og bolli,
sem brestir eru í. Þess vegna þorði ég
ekki annað en fara varlega úr stígvél-
inu, því að annars gæti bresturinn
orðið að broti. Til þess að gera þetta
auðveldara, skar ég sólann af stígvél-
unum og botninn úr sokkunum og
nuddaði síðan iljarnar vandlega. Þá
fór mér strax að liða betur.
Eftir nokkra hvíld lagði ég af stað
upp brekkuna. Eftir langan tima
komst ég loks þangað, sem skriðu-
fallið hafði orðið.
»
SKRIÐAN er eins mikil og búast
mátti við. AIls konar rusli ægði þar
saman innan um aurinn og grjótið.
Einkum bar mikið á trjám, ýmist
brotnum eða lieilum. Sums staðar
hafði gljúfrið hálffyllst. Nokkru fyrir
neðan námugöngin okkar hafði
skriðan myndað eins konar stiflu
þvert yfir gljúfrið. Og náman okkar
sem svo miklar vonir höfðu verið
tengdar við, var horfin.
Ég sat góða stund á gljúfurbarmin-
um og horfði á eyðilegginguna fyrir
neðan mig. Siðan hélt ég áfram upp
með gljúfrinu og ætlaði upp á hæðina
til að svipast frekar um eftir Don, en
þgar þangað kom, var ég dauðupp-
gefin.