Fálkinn - 17.09.1954, Side 6

6
FÁLKINN
FRAMHALDSGREIN.
KVEIVHETJAN
FRÁ ALASKA
JÓL í SKÁLANUM.
STÓR GAUKS-KLUKKA. — Úrsmið
einum í Wiesbaden hefir hugkvæmst
að gera gauksklukku eina afar stóra
úr framhliðinni á húsinu sínu. Kringl-
ótti glugginn er úrskífan. En vísarnir
eru málaðir á skífuna, svo að vilji
maður vita hvað klukkan er, verður
hann að líta á klukkuna í búðar-
glugganúm.
GETTU NÚ! — Það er mjög kunnur
maður, sem felur á sér hausinn í silf-
urbikarnum. Nefnilega Philip hertogi,
sem er að fá sér kampavínssopa úr
bikarnum, sem hann hefir unnið fyrir
sigur í reið-polo.
L'n þó sjaidnar nú orðið en fyrst. Eg
er heldur ekki annað en dauðleg
manneskja — og liefi auk þess verið
allharðlega leikin.
Stundum liefi ég spurt sjálfa mig
að því, hvernig standi á þvi, að ég
liafi ekki heyrt liljóðið í bát Sams,
þegar liann kom aftur. Eg get ekki
brugðist öðru visi við þvi en á þann
hátt að vera betur á verði en áður
gagnvart öllum hljóðum og öllum
breytingum á umhverfinu, svo að
sams konar óhapp komi ekki fyrir
aftur.
Þótt ókunnir menn kæmu á báti inn
víkina og lentu þar, væri alls ekki
víst, að þeir færu upp í kofann á
ströndinni. Og þótt þeir færu þangað,
er næsta óliklegt, að þeir mundu reka
augun í bréfið frá mér, sem ég skyldi
þar eftir. Þeir mundu ekki komast að
því, að ég væri hér upp frá. Það er
heldur engin von til þess, þar sem
þeir eiga ekki von á mér hér.
Eg liefi velt því mikið fyrir mér,
hvernig ég gæti best gert vart við
mig, ef slíkt bæri að höndum. Og nú
held ég, að ég hafi lausnina. Eg ætla
að sprengja dýnamit. Þrjú skot eru
neyðarmerki, sem allir eru siðferði-
lega skyldugir að hlýða. Eg liefi að
vísu aldrei sprengt dynamit, en ég
hefi séð, hvernig Don og Sam fara að
þvi, og liérna er nóg sprengiefni og
þráður.
í dag skar ég nærfatnað niður í
bleyjur. Sumar þeirra urðu mjög li’tl-
ar, en samt eru þær nógu stórar fyrir
smábarn. Þegar hún stækkar, get ég
vafalaust náð mér í eitthvað betra.
Ég ber barnið mjög hátt og lít varla
út fyrir að vera vanfær. Mér liður
ágætlega og henni virðist heldur ekki
vera neitt að vanbúnaði.
Dagarnir líða fljótt. Það er komið að
jólum, og ef ég væri heima núna, væri
ég önnum kafin við að útbúa jóla-
gjafir og senda venslafólkinu pakka,
Ef til vill stæði ég líka á kafi í bakstri
og silfrið væri allt gljáfægt uppi í
skáp.
Ég lield, að ég verði að hafa svolitil
jól hérna fyrir mig og barnið. Þá fæ
ég eittlivað til að hugsa um, og ég mun
hafa ánægju af því að standa i þvi.
Ég get búið til ýmsa góða jólarétti
úr því, sem ég hefi hérna. Eiginlega
vatnar elckert nema kalkúnann.
Ég verð að ákveða jóladaginn sjálf,
því að ég er ekki alveg viss um, hvaða
mánaðardagur er. En það ætti ekki
að skipta neinu máli, ef ég hefi jóla-
matinn, söngvana, tréð og hið rétta
jólaskap.
Veðrið er að breytast. Það er hlýrra
og himinninn er að verða skýjaður.
Dagarnir eru svo stuttir á þessum tima
ársins, að þeir endast mér ekki til
þess, sem ég þarf að gera, og næturnar
eru svo langar, að ég get ekki sofið frá
því að myrkrið skellur á, þangað til
birtir á ný. Þegar veður er lieiðskírt,
kveiki ég sjaldan á lampa, því að mér
finnst gaman i rökkrinú, en ég kveiki
hins vegar alltaf, þegar loftið er þung-
búið.
Eg fer á fætur i fyrstu morgún-
skímunni, kveiki eld, set ketilinn yfir,
skrið aftur í bólið og horfi í glæð-
urnar. Ég hlusta á snarkið í eldinum
og bíð með óþreyju eftir suðinu í katl-
inum.
Allur viðurinn, sem ég hefi, er gul-
ur viður. Það leggur svo góða
lykt af honum og auk þess brotnar
liann, um leið og hann brennur. Hann
skilur hvita ösku eftir sig.
Þegar ketillinn gefur merki, fer ég
fram úr, set meiri við á eldinn og
klæði mig fyrir framan hann. Síðan
er ég á fótum fram til myrkurs, en
reyni svo að halda kyrru fyrir í rúm-
inu, þangað til aftur birtir af degi.
Ég hefi búið til snjóskó fyrir hækj-
una mín og miklast mjög af uppfinn-
ingasemi minni. Til þess notaði ég
aðeins biikkbrúsa og málmdisk, sem
ég festi neðan á hana. Ég fór út til
að reyna hana og til þess að sækja
púðrið. Eg gat ekki beðið lengur. Ef
bátur skyldi koma, vil ég vera til-
búin.
Ég náði í púðrið og undirbjó allt
það, sem ég gat, en holurnar gerði ég
ekki.
Ég ætlaði að setjast niður og sauma,
en datt i hug, að það væri ekki ráð-
legt, þvi að ég vildi ekki óhreinka
litlu fötin liennar með púðri. Það er
annars einkennilegt, að ég skuli alltaf
segja „hún“, en einhvern veginn
Óbuðnanlegor
mínútur
Stundum vill það til, að menn, sem
misst hafa vald yfir sjálfum sér, klifra
upp á húsþök og hóta að kasta sér
niður, ef einhver komi nálægt þeim.
Þannig var það nýlega með 53 ára
gamlan tannlækni í Oxford. Lögreglan
og brunalið voru kvödd á vettvang og
brunaliðsmaður hélt athygli tann-
læknisins með hrópum og köllum,
meðan lögregluþjónn klifraði upp á
húsþakið ag gat gripið hinn vitskerta
mann aftan frá.