Fálkinn - 17.09.1954, Page 11

FÁLKINN
11
FRAMHALDSGREIN. III.
Horlent Dietrich
„STRÍÐSHETJAN" OG AMMAN.
VINSÆLL HERMAÐUR.
ÞjóSverjar reyndu hvað eftir annað
að ná í Marlene til Berlinar. Von
Ribbentr.op heimsótti hana sjálfur á
gistihúsi í London er hann var sendi-
herra þar. En prússneska herforingja-
dóttirin svaraði honum hiklaust neit-
andi.
Marlene var trú hinni nýju ættjörð
sinni, og hún reyndist góður U.S.A.-
borgari er Bandaríkin lentu í stríðinu
1941. Hún gaf sig þegar fram sem
sjálfboðaliði, fyrst við þýsku útvarps-
sendingarnar og síðan ferðaðist lnin
milli herstöðvanna, ýmist æfiiiga-
stöðvanna i U.S.A. eða herslöðva á
fjarlægari stöðum.
Marlene reyndist „góður hermaS-
ur“ — hún fór möglunarlaust hvert á
land sem hún var send, hvort heldur
var til Alaska, Evrópu, Asiu eða Af-
ríku, þó að Hollywood þyrfti á henni
að halda, þvi að nú liafði fundist mót-
leikari sem henni var samboðinn:
franskur flóttamaður sem kom vestur
1941: Jean Gabin!
En Marlene lagði samkvæmiskjól-
ana á hilluna og fór í hermannaföt og
fórnaði þægindunum heima fyrir
kalda braggavist. Margir ypptu öxlum
yfir þess háttar „herþjónustu" og
töldu að Marlene gerði þetta í aug-
lýsingaskyni. En þetta var alls eng-
inn gamanleikur. Oft fór Marlene í
margra mánaða ferðir við hin erfið-
ustu skilyrði og oft skaif hún i svefn-
poka í köldum bröggum. En aldrei
kvartaði hún.
— Þetta er það eina þarflega sem
ég hefi gert á ævinni, sagði hún
hróðug.
Rétt eftir að bandamcnn höfðu náð
fótfestu á Ítalíu var Marlene komin
þangað. í Bari fékk hún lungnabólgu
og varð að leggjast á hersjúkrahæli,
en hélt áfram störfum undir eins og
hún var komin á fætur. Hún var ein
af fyrstu einkennisbúnu Ameríku-
mönnum sem fór með Clark hers-
höfðingja inn í Róm, og sania kvöldið
skemmti hún í gamalli lilöðu, ekki
langt frá vigstöðvunum.
í janúar 1945 er Þjóðverjar voru
að undirbúa síðustu varnarsókn sina
var Marlene i klofsnjó uppi í Ardenna-
fjöllum með hernum. Patton hershöfð-
ingi heimtaði að tveir lífverðir yrðu
látnir fylgja Marlcne. Hann vildi ekki
eiga á hættu að hún gengi í greipar
fyrrverandi landa sinna. En Marlene
hvorki særðist né var liandtekin í orr-
ustunum miklu i Ardennafjöllum. Hins
vegar kól hana svo illilega á höndum,
að hún var lengi að gróa eftir ])að.
En erfiðið á vígstöðvunum kom
henni samt að gagni. Hún hafði lengi
þjáðst af svefnleysi, en nú steinsofn-
aði hún undir eins og hún hallaði sér
út af, og svaf eins og steinn.
Marlene var orðin vinsæl sem leik-
kona áður en striðið hófst. Nú varð
persónan vinsæl líka. Og þegar hún
skilaði einkennisbúningnum sínum
aftur fékk hún æðsta heiðursmerkið,
sem Ameríkumenn eiga handa borg-
aralegu fólki: Medal of Freedom. Hún
var oröiii þjóðhetja.
Hún lék líka í ýmsum myndum A
stríðsárunum, m. a. „Sjö syndarar“,
„Kona meöal karla“ og „Kismet".
MARLENE OG JEAN GABIN.
Eftir stríðið sá Marlene sjón sem
hana sveið: Hún sá Berlin. Þar var
engin „Iieimkoma". Henni fannst hún
vera í annarri veröld er hún gekk
um göturnar, scm hún hafði þekkt svo
vel forðurn — allt var horfið og eyði-
lagt.
En luin lét þetta ekki ganga fram
af sér. Hún hafði ákveðið erindi til
Berlínar. — Skönmm eftir að þjóð-
verjar gerðu innrásina í Tékkóslóvak-
íu hafði fjölskylda Rudi Siebers vcrið
„tekin í geymslu“ og var nú í fanga-
húðum á rússneska hernámssvæðinu.
Marlene sigraðist á öllum vandkvæð-
um uns hún stóð andspænis rússnesk-
um ofursta. Og luin kom sinu fram.
Sieber-fjölskyldan var látin laus og
fékk fararleyfi til Ameríku.
Fyrsta myndin sem Marlene lék í
eftir stríð, „Sköpuð fyrir karlmenn"
var leikin í París og þar lék Jean
Gabin á móti henni. Það var einkenni-
legt umliorfs í París eftir striöiö. Há-
værir „existentialistar“ skvöldruðu í
nið nýrra dægurlaga á kaffihúsunuip,
skuggamarkaðsprangarar voru á
hverju götuhorni og nenicillín og ame-
rískar sígarettur gengu kaupum og
sölum með sihækkandi verði.
Marlene heillaðist af þessari París,
sem minnti hana á ólgulífið í Berlin
á árunum eftir 1920. Nú hófst ný
frægðaröld hjá henni sem mótleikara
Jean Gabins og blöðin orðuðu þau
saman.
Marlene er fræg fyrir að hún er
stórgjöful, svo að stundum fer út í
öfgar. Þegar hún hafði leikið í París
og séð live frönsku verkamennirr.il-
við kvikmyndastöðina voru illa til
fara, lét lnin senda sér á eigin kostn-
að 30 klæðnaði frá Ameríku.
En París og Gabin gátu ekki haldiÖ
i Marlene. Ameríka seiddi — Marlene
var orðin meiri Ameríkani en Evrópu-
maður. Hún dró sig í hlé og fór vest-
ur, en Gabin varð eftir. Hann kvænt-
ist skömmu síðar ungri sýnistúlku, en
vinir liahs segja að hann hafi aldrei
náð sér eftir Marlene-missinn. Ma
Grande .... kallaði hann hana.
Franski leikarinn Jean Gabin, mót-
leikari Marlene eftir stríðið.
Marlene og Heidi horfa á sirkussýningu.
UNGLEGASTA AMMA í HEIMI.
Ný hlutverk biðu Marlene þegar til
Bandaríkjanna kom. Og svo varð hún
amma. Sonur Heidi var skirður i New
York haustið 1948. Og nú var hin fyrrr
um fcita Heidi orðin grönn og falleg
og glöð móðir, og orðin kunn úr sjón-
varpi undir nafninu Maria Riva. Eftir
stutt og leitt hjónaband, sem ekki stóð
nema tæpt ár kynntist Heidi ungum
leikhúsmanni, William Riva, og nú
búa þau sainan i besta yfirlæti i New
York.
Þegar barnið var skirt sat Márlene
hjá manni sínum, Rudi Sieber. Hún
var hrærð — ef til vill yfir fleiru en
barnabarninu. Svo keypti hún hús
fyrir kringum 700.000 krónur og gaf
dótturinni. Oft gekk hún í Central
Park meS dóttur sinni og Micliael
litla og vanalega hélt fólk að hún væri
hvorki móðir né frænka barnsins held-
ur ammá þess.
En auglýsingastjórar hennar voru
ekkert lirifnir af þessu. Hingað til
hafði hún verið auglýst sem konan
mcð fallegustu fætur í heimi, en nú
var farið að kalla hana „unglegustu
önimu i heimi“. Loks fannst Marlene
nóg uffl og sagði: — Víst er ég amma,
og ekki dettur mér i hug að leyna því.
En það er nú samt ekki aðalstarf
mitt.
En ömmuheitið varð henni enginn
Þrándur í Götu. í Þýskalandi lék hún
i myndinni „Vörður siðferðisins" —
það var fyrsta myndin sem hún lék
í á móðurmáli sinu eftir „Bláa eng-
ilinn“. í Bandaríkjtmum lék hún i
„Zigaunablóð" og i Engíandi í reyf-
aramynd seín heitir „Sakleysissönn-
unin mikla“. Árið 1952 lék hún i ame-
rísku myndinni „Notorious“. Marlene
er eina leikkonan á.þeim aldri, sem
aldrei liefir verið frá verki í lengri
tíma.
MARLÉNE ER ÆRLEG.
Ýmsir hafa furðað sig á hvers vegna
Marlene hafi ekki verið vandfýsnari
i hlutverkavali en raun ber vitni, en
leikið hvað sem henni hefir verið
boðið. Svarið cr það að hún mátti
til. Greta Garbo var búkona og hafði
lag á að safna peningum, en Marlene
eyðir alltaf þvi sem hún aflar. Hún
hefir marga hildi háð við skattheimt-
una og einu sinni þegar luin stóð búin
til Evrópuferðar á bryggjunni i New
York var gert lögtak i farangri henn-
ar! — Og i öðru lagi hefir hún verið
hógvær og tekið því sem að hcnni var
rétt en aldrei sett sig á háan liest. Hún
hcfir talið hlutverk sitt að skemmta,
en lagt minni áherslu á listrænt gildi
þess sem hún fór með. Hún notar
tækni sem engin önnur beitir. Það eru
bæði fegurri fætur og andlit en henn-
ar til í Hollywood, en aðeins ein
Marlene er til.
Ernest Hemingway segir um hana:
— Ég legg ekki á mig að ígrunda i
•hverju dularmáttur hennar er fólginn.
En ætti ég að nefna eitthvaÖ af því
sem vissulega er hægt að finna hjá
sumum öðrum, en er sameinað í einni
persónu hjá Marlene, þá segi ég: Mar-
lene er ærleg. Hún hatar að falsa
sjálfa sig og játar að sér þyki vænt
um þegar henni er hrósað. Leti og
slóðaskapur er ekki til i henni. Hún
er hraust og höfðinglcg. Og trygg —
fyrst og fremst gagnvart kalli sínu og
lífsreglum. Falleg, greind, gáfuð og
dáð gæti lnin gert allt sem lienni dylti
í hug. En hún gerir aðeins það sem
liún heldur að sé rétt. Hún er mjög
ströng gagnvart sjálfri sér.
Það er tíska i Hollywood núna að
skrifa endurminningar sínar og fólk er
forvitið um hvernig endurminningar
Marlene verði. Þegar blaðamaður
spurði hana hvað bókin ætti að heita
svaraði hún brosandi: Hún á hvorki
að heita „Um ást“ né „Menn, sem ég
hefi þekkt heldur: „Fegurðin skyn-
villa“.
Marlene dvelur oft i New York síð-
ustu árin því að nú hefir dóttirin
eignast annan strák. Og svo á liún lika
íbúð þar.
Hún er farin að stillast. Það eru
einu ellimörkin, sem séð verða á henni.
Hún eyðir enn 114 tima á dag fyrir
úflitið á sér, en er ekki eins mikið
i samkvæmum og áður. Hún liittir dótt-
ur sína og manninn sinn nær daglega,
og það mundi ekki liða yfir gamla
vini þeirra þó að þeir fréttu að þau
væru tekin saman aftur.
Marlene hefir enst vel. Fyrir 25
árum varð hún heimsfræg og ]iað
ljómar af henni enn þann dag i dag. *
ENDIR.
SKRÍTLUR.
—• Reyndu að geta upp á hvað ég
hefi til miðdags í ilag, góði!
— Komdu með mgtinn á borðið —
þá skal ég reyna að geta.
— Hafið þér heyrt að öll bréf sem
koma frá Ameriku eru opnuð?
— Og lil hvers er það gert?
— Til þess að hægt sé að lesa
þau.