Fálkinn - 01.10.1954, Page 9

FÁLKINN
9
um og hvessa ásakandi augum á
yður. Tónninn varð byrstari og
byrstari. Henni fannst hún mega
til að búast til varnar.
— Hvers vegna haldið þér að
hann hafi svo mikið að áfellast
mig fyrir?
— Maðurinn yðar var ekki
hamingjusemur. Ég gat séð það
á honum. Og það var vegna þess
að hann sá í gegnum yður.
Hún stundi. Hún vissi að hún
gat beðið þennan mann að fara
út, en það var eins og dregið
hefði úr henni allan mátt. Og ein-
hvers staðar innra með henni var
eitthvað sem krafðist þess að
þessi viðkvæma yfirheyrsla færi
fram.
— Hann þekkti yður sjálfsagt
miklu betur en þér hélduð að
hann gerði.
— Hefir hann gert yður að
trúnaðarmanni sínum?
— Ekki beinlínis. En það var
enginn vandi að skilja hvert hanr.
fór. Og nú eigið þér loksins að
svara öllum spurningunum, sem
hann hafði ætlað að leggja fyrir
yður fyrir löngu. Þér eigið að
standa reikningsskap á svikum
yðar, ótryggð og lygasögum.
Hann brýndi röddina svo að hún
varð gjallandi.
—r Þér hafið ekkert leyfi til að
segja þetta, hrópaði hún. — Ég
hefi ekki hagað mér eins illa og
þér segið. Hann var líka léttúð-
ugur stundum. Hann hefir........
hún reyndi að rifja upp myndir
frá ýmsum tímum, er hann hafði
duflað við ungar konur að öllum
ásjáandi.
— Ef hann hefir hagað sér
þannig, hélt óvingjarnlega rödd-
in áfram, — þá hefir það verið yð-
ur að kenna. Við karlmenriirnir
teljum konuna hreina og heilaga.
Þegar hún bregst þá hrynur svo
mikið af tilverunni í rústir. Yður
þýðir ekkert að reyna að flýja frá
þessu — eða frá honum. Ég veit
að hann fylgir yður eftir .... gét-
ið þér ekki séð hann fyrir yður?
Henni varð litið af augum kær-
andans og út að glugganum, eins
og hún vildi flýja á náðir þok-
unnar.
Allt í einu fór krampatitringur
um hana og það var eins og blóð-
ið yrði að klaka. Hún sá hann
þarna úti. Andlit hans birtist allt
í einu í þokunni. Nú var andlitið
rétt fyrir utan rúðuna, — augun
störðu köld á hana.
— Getið þér ekki séð hann fyr-
ir yður? hélt röddin fram. — Jú,
vitanlega getið þér það, ég sé það
á yður. Mér þykir það leitt, að
nú eigið þér ekki nema eins úr-
kosta: að verða honum samferða.
Viljið þér gera það? Núna undir
eins? Ég get hjálpað yður. Og ég
er fús til að gera það.....
Hann stóð upp og færði sig
Súrar hvihmyndadísir fii sór epli- frá blaðamannokonum
hægt nær henni. Hann hafði
hægri höndina í vasanum á
sloppnum.
AU sátu í strigastólunum á
þilfarinu. Loftið var kyrrt
og þrungið af sól. Þau héldust í
hendur og augu þeirra fylgdu máv-
unum eftir. Það hafði verið
heillaráð að hann fór með hana
í þessa ferð eftir áfallið mikla.
Það var ekki fyrr en löngu eftir
að hún hafði fengið taugaáfallið,
sem hann sagði henni hvernig í
öllu lá. „Brun aðstoðarlæknir"
var sjúklingur og hafði strokið af
sálsýkisdeildinni á sjúkrahúsinu.
Hann hafði stolið sér læknisslopp
og farið út, og það var einber til-
viljun að hann hringdi í húsi
Holms yfirlæknis. Kona sjúklings-
ins hafði farist í bifreiðarslysi
nokkru áður og maðurinn brjál-
ast, og það hafði riðið honum að
fullu að hann frétti síðar að kon-
an hafði verið með elskhuga sín-
um er hún fórst. Og svo hafði
hann tekið sér dómsvald yfir öðr-
um eiginkonum.
— Líður þér vel, Elisabet?
Hann þrýsti að hendinni á henni.
— Já, Paul. Hún brosti til hans
og þakklæti skein úr augunum.
— Mér finnst svo undarlegt að
ég skuli hafa fengið þig aftur,
eins og gjöf frá lífinu. Þegár ég
sá geiðveika manninn standa yfir
þér með hníf í hendinni, sá ég þeg-
ir að stað líf okkar í nýju Ijósi.
Geturðu skilið það?
Hún kinkaði kolli. — Ég skil
það vel, því að ég varð sjálf að
ganga gegnum alllar hörmung-
arnar til þess að finna þig — og
— sjálfan mig. Fæðing, líf og
dauði endurtekur sig sí og æ, en
á miðri ævi getur maður byrjað
nýtt 'líf.
Hann stóð upp og dró hana
brosandi með sér út að borð-
stokknum.
Sjáðu, sagði hann og benti á
spegilslétt hafið — það er land
framundan. *
Ungur enskur maður skrifaði af
rælni ofurlítið bréf aftan á peninga-
seðil. Og seðillinn gekk niann frá
manni uns hann lenti hjá ungri ríkri
ekkju, sem las orðsendinguna og
skrifaði manninum hlýlegt bréf. Nú
eru þau gift. Og í þakkarskyni hafa
þau gefið safni Englandsbanka lukku-
seðilinn sinn. — í því safni er mikið
af fáséðum mótuðum peningum, og
seðlum sem eitthvað sögulegt er við.
Þar er m. a. seðill sem hefir bjargað
mannslífi. Árið 1856 komst þessi 5-
punda scðill í hendur ensks höfuðs-
manns suður í Capetown. Hann tók
eftir að máðir stafir voru á seðlinum
og tók stækkunargler og gat þýtt staf-
ina. Þetta var orðsending frá hvítum
manni, sem hafði lent i höndum svert-
ingjaflokks, scm hafði hann í haldi.
Tilvisunin á seðlinum var svo glögg,
að hægt var að senda liermannaflokk
á staðinn og bjarga manninum.
Pressuklúbbur kvenna í Hollywood
úthlutar á hverju ári verðlaunum leik-
ara þeim og leikkonu, sem hafa ver-
ið „samvinnuþýðust" við blöðin, þ. e.
fúsust til að veita blöðunum viðtal.
Verðiaunin heita „gullna eplið“, en
eru þó ekki epli, heidur fá leikkon-
urnar gullnælu og ieikararnir bók-
merki úr gulli. Á síðasta ári fengu þau
hjónin Dale Evans og Roy Rogers
„gulleplið“. Þau leika oft saman i
kúrekamyndum hans.
En svo tilnefnir sama blaðakvenna-
félag líka á liverju ári þá leikara, sem
erfiðast er að eiga við, og sem mesta
skömm hafa á blaðafólki. Þeir fá
„súra eplið“ svonefnda, en þeirri
nafnbót fylgir enginn minjagripur
heldur — skammargrein i öllum blöð-
um.
Það var Esther Williams, er fékk
þessa nafnbót á síðasta ári og hafði
þá unnið hana í annað sinn. Hún af-
sakaði sig með þvi að hún hefði alls
ekki mátt vera að því að taka á móti
blaðafólki því að hún hefði haft mikið
að gera við kvikmyndaleik og auk þess
eignast barn.
Þessa afsökun vilja þó blaðastúlk-
urnar ekki taka gilda. Þær segja að
Virginia Mayo hafi haft miklu meira
að gera en Esther, en liafi samt alltaf
tima til að veita blöðunum viðtal og
láta taka myndir af sér í öllum hugs-
anlegum stellingum. Enda munaði
minnstu að hún fengi „gulleplið" síð-
ast. Og hjónin sem fengu gulleplið.
Dale og Roy Rogers, hafa líka nóg að
hugsa. 'Þau eiga mörg börn og hafa
leikið i mörgum myndum og komið
fram í útvarpi og víðsjá. Og þau hafa
haldið einkaskemmtanir og aðstoðað
á skemmtunum til ágóða fyrir liknar-
starfsemi, en samt hafa þau alltaf tima
til að tala við blaðafólk.
Af karlmanna hálfu var það Dale
Robertson, sem fékk súra eplið. Þegar
hann var að verða frægur svaraði
hann blaðamanni með þessum orð-
um: „Ég er i þessu til að græða pen-
inga.“ Mitzi Gaynor tók fram í fyrir
honum og sagði, að til þess að geta
leikið yrði maður að liafa áhuga á
hlutverkinu. „Ekki ég,“ svaraði Dale
með þjósti, „ég hefi aðeins áhugá á
peningunum, sem ég liefi upp úr
þessu.“
Árið 1944 var það Sonja Henie, sem
varð að bita í súra eplið.
Dansar fjórtán kíló-
metra á kvöldi
Næst kvikmyndunum er dansinn
vinsælasta skemmtun Englendinga. Er
talið að 5 milljónir Englendinga sæki
dansskemmtun að minnsta kosti einu
sinni í viku, og hinir 10.000 dansstaðir
í landinu fengu 25 milljón sterlings-
pund i inngangseyri á síðasta ári.
Hvað samkvæmisdansa snertir hefir
hinn svokallaði enski stíll verið fyrir-
mynd annarra þjóða um langan aldur.
Englendingar dansa allra manna
prúðmannlegast. Fyrir 40 árum fóru
Englendingar til París og Wien til að
læra að dansa. En nú fara danskenn-
arar þusundum saman til London til
að læra nýjasta nýtt i dansi.
Á dansstöðunum er kvenfólkið í
meirihlúta. Það kemur þangað karl-
mannslaust, en karlmennirnir eru svo
Esther Williams, sem fékk súra eplið
1953 og 1954.
hæverskir að þeir hafa oftast dömuna
með sér á dansstaðina.
Mestu dansfiflin koma á dansstaði
sex kvöld i viku, en allur fjöldinn ekki
nema eitt eða tvö. Á 3—4 timum getur
maður dansað 12—14 kílómetra vega-
lengd. Það kvað vera hollt fyrir vaxt-
arlagið. Og dansinn er ódýr skemmt-
un, kostar ekki nema kringum 5 kr.
á flestum stöðum. Mikil áhersla er lögð
á að fallega sé dansað og ef mikið
bregður út af er fólki vísað út.
Ekki er krafist samkvæmisklæða á
þessum stöðum nema við sérstök tæki-
færi. En fólk verður að vera sæmi-
lega til fara. Á sumrum mega karl-
menn dansa snöggklæddir, en — axla-
bönd mega ekki sjást. Kvenpilsin mega
ekki vera mjög stutt og kjólarnir ekki
mikið flegnir.
Góðir danskennarar geta haft 40
punda tekjur á viku og dómarar við
samkeppni láta borga sér 50 pund.
Góð hljómsveit liefir 200 punda tekjur
á kvöldi og góð dægurlög eru oft gefin
út i 300.000 eintökum.
Sir Arthur Sloggett hershöfðingi var
skotinn gegnum hjartað í orrustunni
við Ondurman árið 1898. ÖUum lækn-
um til mikillar furðu lifði hann í 31
ár eftir þetta og varð 71 árs.
Maður nokkur kom inn í áfengisút-
sölu ,en á gangstéttinni fyrir utan sá
hann blindfullan mann liggjandi. Þeg-
ar inn kom segir maðurinn alvarleg-
ur við afgreiðslumanninn: „Þér verð-
ið að fara út og hengja upp auglýsing-
una yðar. Hún hefir dottið niður á
götuna."