Fálkinn - 12.11.1954, Qupperneq 5

FÁLKINN
5
og neðan. Gamansemi iiafði aldrei
Jiekkst í keisarahöllinni.
HIROHITO KEISARI.
Ljóminn hvarf meira og meira af
þessari tignu fjölskyldu, og hún hjúfr-
aði sig í kvíða kringum keisarann —
Hirohito. Og þessi litli maður, sem
lengi var haldinn krypplingur vegna
þess að bannað var að ljósmynda hann
aftan frá, reis upp sem táknmynd þjóð-
ar sinnar og tókst að halda virðingu
sinni gagnvart hinum nýju liúsbænd-
um, þó að ameríska flaggið blakti á
stöng fyrir framan keisarahöllina.
Keisarinn dvelur lengstum á vinnu-
stofu sinni. í mörg ár hefir hann feng-
ist við rannsóknir á lagardýrum, en
árangur þeirra rannsókna hefir aldrei
komist út fyrir hallardyrnar, og nafn
hans er aldrei nefnt í neinum vísinda-
ritum.
Hann er lítill og hægur, fer á fælur
klukkan sex á morgnana og æfir
morgunleikfimi útvarpsins.
Síðan borðar hann morgunverð með
drottningunni. Auðvitað að japönsk-
um liætti, en þó með nokkrum frávik-
um. Hann er t. d. ekkert gefinn fyrir
te, en það drekka Japanir tuttugu
sinnum á dag. Keisarinn er mjög
neyslugrannur. Hann drekkur heldur
ekki japönsk vín, segir að þau svífi
á sig, og hann reykir aldrei.
Keisarinn lifir eins og meinlætamað-
ur. Hann hefir alltaf gert sér far um
að lifa ekki við betri kost en almenn-
ingur, heldur vera hinn auðmjúkasti
allra Japana, og afneita öllum lysti-
semdum. En þetta minnist enginn á. I
augum þjóðarinnar er Hirohito ,,hinn
guðdómlegi sonur himinsins", maður-
inn sem er hátt hafinn yfir allt hið
mannlega.
En í æsku gekk á ýmsu fyrir honum
þrátt fyrir að hann hafði siðavanda
kennara. Annar þeirra var Nogi hers-
liöfðingi, sigurvegarinn frá Port Art-
hur í striðinu við Rússa 1905, og hinn
var Togo aðmiráll, sem kunnur er úr
siðari lieimsstyrjöldinni. Hirohito hef-
ir gaman af íþróttum, syndir, leikur
golf og tennis. Líka hefir hann gaman
af ferðalögum. Sem krónprins rauf
liann gamlar venjur og fór í utanlands-
ferð, fyrstur allra japanskra rikiserf-
ingja. Og hann lét meira að segja ljós-
mynda sig i sundbol, við sundlaug í
París. Hann langaði líka að fara með
neðanjarðarbrautinni í París, og af því
að hann liafði ekki aura á sér — hann
má nfl. ekki snerta peninga — reyndi
hann að smokra sér fram hjá eftirlits-
manninum. Af þessu leiddi árekst-
ur milli sendiráðsins og útanrikis-
málaráðuneytisins. Farmiðamaðurinn
þekkti ekki japanska krónprinsinn og
kærði hann .......
Þegar Hirohito kom til Japans aftur
varð hann ástfanginn af Nasimoto
prinsessu, fríðri könu og bráðgreindri.
En það var ekki hægt að brjóta erfða-
venjurnar: drottningin varð að vera
af einhverri liinna fimm ætta hins
gamla Fuzivara-ættbálks. Og Hiro-
hito varð að afsala sér elskunni sinni.
Ilann vildi ekki brjóta venjuna og
giftist Nagako, elstu dóttur Kuni
Kuniyoshi.
Þegar hann varð keisari fór hann að
temja sér hlutverk sitt sem „guð“. En
hann gleymdi aldrei því sem liann
hafði lært í æsku. Og honum hefir
tekist að láta Akihito son sinn fá þá
menntun sem hann sjálfur vildi.
Akihito hafa staðið allar leiðir opnar,
hann hefir alist upp eriendis að mestu
leyti og ferðast mjög mikið, og það
getur hann þakkað föður sínum, litla
manninum með yfirskeggið — Hiro-
hito keisara. *
1 næsta blaöi: Akihito krónprins
og uppéldi hans.
Diskur á málarastofunni.
— Ég elska þig svo heitt að ég gæti
vaðið cld til að hitta þig. Og á morgun
ætla ég líka að koma — ef ekki rignir.
— Nú verðum við að finna annað
ílát undir ruslið. Þessi er fullur.
— Nú verður þú að vakna, Alfred,
og taka svefnpillurnar sem þú gleymd-
ir að taka áður en þú sofnaðir!
Frægra manna kenjar
INN frægi fræðasjór dr.
Samuel Johnson hafði ýmsar
skrítnar venjur. Ein þeirra var
sú að þylja ..Faðir vor“ hvað eftir
annað í miðri máltíð. Þegar hann
var á gangi úti og átti leið með-
fram rimlagirðingu, lét hann end-
ann á stafnum sinum snerta
rimarnar og taldi þær. Ef honum
fipaðist i talningunni sneri liann
við þangað sem hann hafði byrj-
að og fór að telja á nýjan leik.
Eitt var það enn, sem hann lét
aldrei undir höfuð leggjast: að
láta tiltekinn fót vera á undan
þegar hann steig inn í herbergi.
Yrði lionum það á að stíga skökk-
um fæti fyrst, steig hann út fyrir
oröskuldinn aftur og gekk svo
inn á ný.
Isaac Newton, stærðfræðingur-
inn mikli, sem fyrstur gerði grein
fyrir þyngdarlögmálinu, var
þeirra skoðunar sjálfur, að stærð-
fræðirit hans væru lítils virði í
samanburði við athuganir þær,
sem hann gerði á Opinberunar-
bókinni. Hann var sannfærður
um að sér mundi takast að ráða
af Opinberunarbókinni ýmsan
fróðleik, til dæmis að geta vitað
það upp á dag hvenær jörðin
hefði verið sköpuð.
Amadeus Mozart talaði oft um
einhverja dularfulla veru, sem
stæði oft við hliðina á sér og væri
að þvinga hann til að semja sorg-
argöngulag, sem yrði notað við
hans eigin jarðarför. En Chopin
ætlaði að ganga af göflunum
hvenær sem hann sá flugu inni
í herberginu, sem hann sat i.
Benjamin Franklin taldi það
mikinn heilsugjafa að stæla
líkamann gegn kulda. Þó að ís-
kalt væri í svefnherbergi hans á
morgnana gekk hann allsnakinn
um gólf þar, áður en liann fór að
klæða sig. Og til þess að sér skyldi
ekki verða of heitt i bólinu á
nóttinni hafði hann fjögur rúm
í svefnherberginu. Þegar heitt var
orðið i einu flutti hann sig i það
næsta.
Montaigne og Byron voru báðir
ótrúlega hjátrúarfullir, þeir túlk-
uðu litilfjörlegustu atvik sem
fyrirboða og réðu drauma. Mon-
taigne skrifaði til dæmis aldrei
staf á föstudögum og forðaðist
töluna 13 eins og fjandann sjálfan.
John Donne, sem var prestur
við St. Pálskirkjuna i London á
17. öld, hafði líkkistu inni í svefn-
herberginu sínu til þess að minna
sig á „fótmál dauðans fljótt er
stigið“. Og til þess að innprenta
sér þetta enn rækilegar lá liann
nokkrar mínútur á hverjum degi
í líkkistunni.
Balzac var lika mjög kenjóttur.
Hann skrifaði aldrei staf nema
logandi kerti stæði á borðinu hjá
honurn, hvort heldur var um
miðja nótt eða miðjan dag.
Schiller skrifaði mikið af verkum
sínum í baðkerinu, — og það var
kalt vatn í þvi! Og stundum
fannst honum best að luigsa ef
liann' var berfættur með klaka-
skjöld undir fótunum.
Voltaire, hinn djarfi talsmaður
mannréttindanna og mikli liáð-
fugl, var afar myrkfælinn. Hann
háttaði aldrei nema að minnsta
kosti eitt kerti logaði í herberg-
inu, en lielst áttu þau að vera
fleiri.
Margir frægir menn og lærðir
eru mjög viðutan, en enginn nmn
hafa komist lengra í því en hinn
frægi þýski guðfræðingur Johann
Neander, sem uppástóð, einu sinni
er hann kom heim til sín, að liann
væri orðinn haltur. Þetta var at-
hugað, en ekkert reyndist vera
að fætinum á honum. En á leið-
inni heim til sín hafði hann geng-
ið með annan fótinn uppi á gang-
stéttarbrúninni en liinn niðri í
rennunni. Þess vegna var hann
haltur! *
Það er þjáning að vera fahír
FLESTIR þeirra sem gerast fakirar
gera það ekki til’að græða fé, heldur
af forvitni. Þeir vilja reyna á sjálf-
um sér hve langt er hægt að komast
með sterkum vilja.
— Ég fæddist farlama, segir franski
fakírinn Yvon Yva, sem er 22 ára. —
Ég var með tvo klumbufætur þegar
ég fæddist og var orðinn sjö ára þegar
ég gat staulast á þeim. Krakkarnir
hæddust að mér. Mörgum árum siðar
lærðist mér að skilja, að maður á ekki
að taka sér það nærri sem krakkar
segja. En þá fannst mér það kvöl.
Fimmtán ára var ég beiskur mann-
hatari. Eg fór einförum, þoldi ekki
að vera innan um annað fólk. Og þó
vissi ég að það var undir mér einum
komið að sigrast á vanmáttarkennd-
inni, sem var að eyðileggja mig. En
ég vissi ekki hvernig ég átti að fara
að því.
Svo dregur Yvon Yva ofurlítið
bögglað kver upp úr vasanum. — Ég
fann þennan pésa um fakírlistir einu
sinni í öskutunnu, og þar fann ég
leiðina. Ég varð að læra að stjórna
vilja mínum. Svo byrjaði ég með ýms-
um auðveldum æfingum, svo sem því
að stinga nál gegnum kinnarnar á
mér, og færði mig svo upp á skaftið.
Innan skamms fann ég að ég var
hættur að óttast mennina þegar ég
fann til líkamlegra þjáninga. Eftir
nokkur ár var vanmáttarkenndin
liorfin — sálarkvalirnar liur'fu fyrir
líkamsþjáningunum. Nú bitur það
ékkert á mig þó að ég sé vanskapaður,
svo að þeirra hluta vegna þyrfti ég
ckki að vera fakír. Enda hætti ég þvi
bráðum. Og þá ætla ég að skrifa bók
úm það sem ég liefi reynt.
En nú er Yvon Yva á frægðartind-
inum. Hann jafnast á við bestu fakíra
heimsins. Á við Scara Bey, sem hefir
stungið göt á hálsinn og bringuna á
sér svo oft, að nú hafa myndast æxli,
líkust krabbameini, ' á skrokkinn á
lionum. En hann heldur að hann geti
læknað þau með því að beita hugan-
um. Yvon Yva telur sig jafn færan
Karah-Kavak, sem getur dáleitt ljón,
tígrisdýr og krókódíla, og segist geta
skákað Yama-Kevadi, sem hefir livað
eftir annað sett heimsmet i þvi að
liggja grafinn lifandi í jörðu.
Yama-Iíevadi ætlar að láta grafa
sig þrjá metra ofan i jörð í líkkistu
og liggja þar í 72 tíma. Yvon Yva
heldur þvi fram að hann geti lifað
án súrefnis. Hann segist hafa látið
grafa sig lifandi í Geneve einu sinni,
undir lækniseftirliti. Á eftir lét hann
gegnumlýsa sig og læknirinn sagði
að lungun sýndu merki um að þau
hefðu vantað súrefni, og aðrir hefðu
kafnað undir sömu kringumstæðum.
Yvon Yva þarf alls ekki að gripa
til kveljandi tilrauna, því að hann
hefir nóg að liugsa að beita viljaþrek-
inu gegn þvi, sem hann verður að upp-
lifa sjálfur.
— Það eru margir sem halda að
ég finni ekki til sársauka þegar ég
er að leika listir mínar, segir hann.
— En ég líð óþolandi þjáningar og
eftir sársaukamiklar sýningar finnst
mér eftir á að ég sé að missa vitið.
Og alltaf verður eitthvað al' þjáning-
unni eftir, þó að æfingin sé endurtekin
livað eftir annað. Ég þykist til dæmis
vera orðinn vanur naglaflekanum svo-
kallaða. Öllum fakirum finnst þetta
kvalafull æsing í fyrstu. Þegar maður
Framhald á bls. 14.