Fálkinn - 12.11.1954, Side 8

8
FÁLKINN
MOLLY GRAHAM:
Ekki er allt fengið með peningunum
ELSIE lagði töludálkinn saraan einu
sinni enn, svo hallaði hún sér aftur á
bak og brosti sæl. Jafnvel sjálfur
Midas konungur hefir ekki verið á-
nægðari þegar hann var að telja gull-
peningana sína en Elsie var þegar hún
hafði lagt saman innlögin i sparisjóðs-
bókina sina. — Fimmtán hundruð
krónur, sagði hún við sjálfa sig — og
allt þetta liafði hún sparað síðan hún
kom úr sumarleyfinu. Og hver eyrir
flutti hana nær brúðkaupsdeginum.
Eins og vanalega hafði Elsie skrif-
stofuna fyrir sjálfa sig i matartíman-
nm, þvi að allar hinar stúlkurnar fóru
út til að borða. En nú heyrði hún
skvaldrið í þeim úti á ganginum, og
sumar stúlkurnar komu inn. Miðdep-
illinn í þeim fjöruga hóp var Babs,
geðsleg ljóshærð ung stúlka, sem hafði
svo gaman af fötum að oft keypti lnin
ýmislegt sem hún þurfti ekki á að
halda og sem hún hafði ekki efni á
að kaupa, með þeim litlu launum sem
hún hafði. í dag var það nýr hattur,
sem liinar stúlkurnar voru að dást
að — og öfunda hana af.
— Þetta er módell, sagði Babs mont-
in og strauk skinnið og flauelið í liatt-
inum eins og hún væri að gæia við
kött. — Hann er frá „Maison Chic“.
— Ertu gengin af göflunum? sagði
ein. — Hvað þurftirðu að borga fyrir
þetta?
— Aila peningana sem ég fékk í
jólagjöf og afmælisgjöf — og vel það,
svaraði Babs hlæjandi. Hann kostaði
220 krónur.
Umvöndunartónninn hjá Elsie
heyrðist upp úr kliðnum. — Tvö
liundruð og tuttugu krónur fyrir einn
hatt! Ég lield þú sért ekki með öllum
mjalla, Babs. Ekki átt þú neitt í spari-
sjóði þegar þú ferð að hugsa um að
gifta þig.
Babs sneri sér við og leit kersknis-
lega til Elsie. — Skítt veri með það,
sagði hún og hló. — Þegar John sér
mig með þennan hatt verður hann svo
hrifinn af mér að hann lætur sér
standa á sama um hvort ég spara eða
ekki. Honum þykir gaman að ég líti
vel út, og ég vil heldur vera bláfátæk
og ganga sómasamlega til fara en eiga
peninga í bankanum og lita út eins
og fuglahræða. — Jolin mundi verða
leiður á mér ef ég reyndi ekki að vera
eins fallega til fara og ég get, og til
hvers er að vera að spara og safna
peningum í bústofn ef enginn vill
giftast manni.
Elsie roðnaði. Undir niðri hafði liún
öfundað Babs lengi. — Já, síðán
Babs hafði sagt henni að liún og John
væru búifi að ákveða brúðkaupsdaginn.
Tony gat alltaf fundið einliverja af-
sökun þegar Elsie fór að ympra á
hvenær þau ættu að giftast. Síðasta
afsökunin var sú, að þau hefðu ekki
efni á þvi ennþá, og það var þá sem
Elsie hafði farið að spara af kaupi.
Nú fann hún að tárin voru ekki langt
undan og hljóp út til þess að láta hinar
ekki sjá hvernig henni var innan-
brjósts.
Babs starði á eftir henni og þótti
miður. — Alltaf þarf ég að gera öðr-
um mein með þvi sem ég segi, sagði
hún og andvarpaði. — John segir að
ég sé fædd ónærgætin, en ég meinti
ekkert illt með þessu.
Ein af stúlkunum hristi iiöfuðið og
strauk nýja hattinn. — Elsie hefir ekki
gert annað en spara upp á síðkastið.
Hún hefir meira að segja með sér
bollur og brauð á skrifstofuna til þess
að spara sér að kaupa almennilegan
mat. Hún hefir kannske haldið að þú
værir að sneyða að henni, Babs.
— En ég gerði það ekki, — svei
mér þá, sagði Babs.
Elsie stóð frammi í fatageymslunni
og var að liugsa um það sem Babs liafði
sagt, meðan hún greiddi sér og farð-
aði ofurlitið á sér nefbroddinn. Hún
horfði gagnrýnandi á hárið á sér. Hún
var hætt að leyfa sér það óhóf að fara
í hársnyrtingu. En kannske hafði Babs
rétt fyrir sér að nokkru leyti?
ÞEGAR vinnutíminn var liðinn var
Elsie ein af þeim fyrstu sem fóru, þvi
að þennan vikudag voru þau Tony
venjulega saman á kvöldin. Þau voru
fyrir löngu hætt að fara i leikhús eða
dýr veitingahús. Ef rigning var fóru
þau í bíó og ef veðrið var gott gengu
þau út. Það var gott á sumrin og haust-
in, en nú var vetur og ekki alltaf gam-
an að ganga. Elsie bretti upp kápu-
kraganum þegar hún kom út og fann
svíðandi gustinn við andlitið á sér.
Þau hittust á venjulega horninu og
fóru í venjulega matstaðinn. Tony
virtist svo undarlegur i kvöld, fannst
Elsie, alveg eins og hann skammaðist
sín fyrir eitthvað.
Þegar þau höfðu fengið kaffið spurði
hún: — Hvað gengur að þér, Tony? Þú
ert eitthvað svo skrítinn.
— Skrítinn? Hvernig skrítinn?
spurði Tony um hæl. Hann var alltaf
svo strákslegur að sjá, með freknótta
andlitið og úfna hárið. í kvöld fannst
Elsie liann minna sig á strákling, sem
liefði verið staðinn að því að stela
úr búrinu.
Hann hrærði i bollanum sínum án
þess að lita á hana og ioks kom það:
— Ég liefi keypt nokkuð, Elsie, nokk-
uð sem ......
Hún horfði spyrjandi á hann og
brosti, á báðuni áttum. — Góði, finnst
þér ekki að við ættum að vera saman
um að kaupa i búið? Hvað er það
sem þú hefir keypt? Ilún hugsaði um
fallegan mosagrænan gólfdúk, sem þau
höfðu séð og báðum þótt svo fallegur.
Gat hann hafa farið og ...... — Þú
heftir þó ekki keypt gólfdúkinn?
Þennan sem við sáum hjá Hale? Það
er misráðið að kaupa gólfdúk þegar
maður á ekkert gólfið að leggja hann
á, — og við erum ekki einu sinni trú-
lofuð ennþá.
— Það er þér að kenna, muldraði
Tony. — Ég vildi að við opinberuð-
um á afmælisdaginn þinn........
-— Ég er á móti löngum trúlofunum,
sagði Elsie einbeitt. — Við getum
opinberað þegar við erum ákveðin i
hvenær við giftum okkur. En — livað
keyptirðu?
—• Mótorhjól! Tony roðnaði og varð
niðurlútur.
— Hvað segirðu? Elsie trúði ekki
sínum eigin eyrum. — Tony, þér getur
ekki verið alvara! Hvað ætlar þú að
gera við mótorlijól?
— Aka á því, svaraði Tony þegj-
andalegur. — Mig hefir alltaf langað
til að eignast mótorhjól og þetta voru
kjarakaup. Ég fékk það fyrir 2500
krónur. Ja, vitanlega átti ég ekki svo
mikið, en ég fékk það með afborg-
unum. i ■ 1
— 2500 krónur! sagði Elsie svo liátt
að frammistöðustúlkan leit við og
horfði á þau. — Ertu þá kominn í tvö !
þúsund og fimm hundruð króna skuld?
Tony stóð upp snúðugt og sagði:
— Við getum talað um þctta þegar við
komum út. Það er ekki þörf á að tala
um það fyrir áheyrendahóp.
Hann borgaði og þau fóru út í kuld-
ann og rokið.
'Þau héldu áfram að rífast meðan
þau voru á gangi um garðinn. — Ég
reyndi að spara og spara svo að við
gætum gift okkur, sagði Elsie fokreið,
— og hvað gerir þú? Fleygir aleigu
þinni í gamalt mótorhjól.
Við getum haft gagn og gaman af
því bæði, sagði Tony afsakandi. — Á
sumrin getum við .......
— Ég kæri mig ekki um neitt mótor-
hjól! Elsie spýtti orðunum út úr sér,
svo reið var hún. — Þú verður að
segja manninum að kaupin verði að
ganga til baka.
En nú var Tony orðinn jafn reiður
og Elsie. — Mér detlur það ekki í hug,
sagði hann þver.
— Ég spara og spara og neita mér
meira að segja um almennilegan mat,
og ég hefi ekki keypt mér eitt einasta
fataplagg i ár. Ég er meira að segja
hætt að fara á hárgreiðslustofu. Elsie
sagði þetta síðasta eins og það væri
mesta fórn, sem hægt væri að hugsa
sér í þessari veröld.
Oll reiði var runnin af Tony þegar
hann svaraði: — Já, ég veit það,
Elsie. Ég vildi óska að þú eyddir svo-
litið meiri peningum í sjálfa þig. Þegar
öllu er á botninn hvolft langar mann
nú til að unnustan sé fallega ldædd,
og.......
— Og ég er ekki fallega klædd!
Elsie var svo reið að hún gat varla
komið orðunum út úr sér.
Tony hélt áfram eins og liann liefði
ekki heyrt svarið. — Mig langaði til
að gefa þér hring, en þú þvertókst
fyrir það, — það væri að fleygja pen-
ingum i sjóinn. Ég er orðinn hundleið-
ur á að fá ekki að brúka peningana
til neins, og veita mér ekki aðra á-
nægju en að rápa um garðana og ....
— Gott og vcl, þú skalt ekki þurfá
að rápa með mér framar. Elsie snerist
á hæli og hljóp eins og fætur toguðu
niður stíginn og út á götuna. Hljóp
upp i fyrsta strætisvagninn sem kom,
án þess að hafa hugmynd um hvert