Fálkinn - 26.11.1954, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
„Veslingurinn," sagði hann og snerti
sem snöggvast höndina á henni, „ég
skil vel hvernig yður líður. En nú
eruð þér ekki einstæðingur lengur —
þér hafið föður miijn .......... og mig
„Þökk fyrir,“ sagði Karen. „Þér
eruð svo vingjarnlegur við mig og
þó þekkið bér mig ekki neitt.“
„Pabbi segir að hann hafi aldrei
gleymt yður síðan þér voruð svolitil
hnáka, en ef hann fengi að sjá yður
núna........ Guð lijálpi mér! En eigið
þér ekki spegil?"
„Ekkert bnl 1!“ sagði Karen. „Ég
kunni betur við yður áðan.“
„Fyrirgefið þér. Ég get ekki að þvi
gert að ég er hreinskilinn, en ef yður
fellur ]>að illa, þá ........?“ Karen
hló.
„Ekki beinlínis illa, en þáð er auð- j
veldara að tala við yður ef þér haldið
yður ...... innan ákveðinna tak-
marka ...... Ég hefði kannske átt
að bjóða yður eitthvað. Hvað má ég
bjóða yður?“
„Heyrið þér, ungfrú Björlein. Mér
skilst að sambúðin sé ekki sem best
milli yðar og frænku yðar. Haldið
þér að henni mundi líka að þér byðuð
mér eitthvað?“
„Auðvitað,“ sagði Karen en þagnaði
og varð rjóð í andliti.
„Ég skil hvað þér hugsið,“ sagði
Sveinn, „en þér snúið ekki á mig. Frú
Lövström rnundi bjóða mér góðgerðir
ef hún væri lieima, en þér ........“
„Einmitt,“ svaraði Karen, , ég hefi
engan rétt lil að koma fram sem hús-
rnóðir."
„Þess vegna dettur mér annað í
hug! Viliið þér ekki verða gestur minn
í kvöld? Ekki hérna heldur á veitinga-
húsi.“
Karen sat hljóð um stund. Það
mundu hljótast óþægindi út af því,
auðvitað, hann var tengiliður milli
hennar og fortiðarinnar, sem hún
vissi svo lítið um.
„Ég tek á mig ábyrgðina,“ sagði
hann. „Eg vona að þér séuð ekkert'
hrædd við mig? Þér verðið að líta
á mig sem frænda og lofa mér að
kalla yður Karen .........“
„Þökk fyrir, Sveinn,“ sagði hún.
NÝJAK UPPGÖTVANIR. Hugvitsmenn
hafa opnað hina árlegu sýningu í
Versailles fyrir utan París. Þar sýna
900 hugvitsmenn ýmsar uppgötvanir,
sem vitanlega eru meira og minna
gagnlegar. Fjöldi uppgötvana, sem sótt
er um einkaleyfi á, er aldrei hagnýtt-
ur, en aðrar breiðast út um allan
heim. Þetta flutningareiðhjól virðist
ekki hafa -neitt sérstakt til síns ágæt-
is, en það bætir úr, að falleg stúlka
situr á því.
„Þú mátt ekki halda að ég sé alltaf
svona beygð! Ég er oftast í góðu skapi,
en það var endurminningin um pabba
og mömmu, sem gerði mig svona
dapra."
„Jæja, ætlarðu að koma?“
„Ekki strax,“ sagði hún, „ég verð
að þvo þvott og viðra fötin, sem frú
Lövström sagði mér að láta út, áður
en hún fór.“
„Kallar þú hana frú Lövström?“
sagði Aamann og linyklaði brúnirnar.
„Eða .......?“
„Ég kalla liana alltaf svo. Fyrst
vildi hún að ég segði það þegar gestir
væru viðstaddir, en ég ka-as þá lieldur
að gera það að staðaldri, og hún am-
aðist ekki við því.“
„Hvað segir þú þá við dóttur henn-
ar, frænku þína?“
„Ekkert, ef ég kemst hjá þvi, ann-
ars segi ég ungfrú Siri.“
„Þetta tekur út yfir! Og þetta er
kallað ættrækni! Hvenær get ég komið
og sótt þig? Klukkan sex?“
„Já, ég verð sjálfsagt tilbúin þá, ef
ég hefi þá eitthvað til að fara i. Við
megum ekki fara í mjög fínan stað.“
„Nei-ei,“ sagði hann, „en ég veit
að þú sómir þér i hverju sem þú ert.“
Karen roðnaði en hún andmælti
honum ekki, því að þetta sem hánn
sagði var eitt af því, sem Lövström
þótti verst.
Og klukkan sex var hún komin í
einfaldan, svartan kjól, sem Siri hafði
átt. Karen hafði sprett af honum
paljettunum, sem höfðu verið á hon-
um í fyrslu, en voru farnar að losna.
I staðinn hafði hún þrætt ljósbláa
líningu í liálsmál og ermar, til að lifga
kjólinn upp. Það bláa fór vel við liára-
litinn. Aamann horfði aðdáunaraug-
um á hana.
„Þú ert ljómandi, Karen,“ sagði
liann. „Enginn sem sér þig skyldi
halfla að þú hefðir staðið yfir þvotta-
balanum í dag. Góða huldumærin hefir
sent þig með töfrasprota ....“
„Kannske er það koma prinsins sem
veldur þessu ......“
Hún þagnaði og liló vandræðalega,
því að hún minntist niðurlagsins á
ævintýrinu.
„Ég er nú enginn prins,“ sagði
liann, „en ef Öskubusku líst vel á
mig skal ég reyna að gera mitt besta.
En nú gleymum við öllum þvotti og
fatnaði. Við erum prinsessan og prins-
inn í Ævintýralandinu.“
Hann tók i aðra höndina á henni,
þær voru lirjúfar en nettar og ekki
rauðar, vegna þess að þær höfðu verið
vel hirtar, þó vinnuhendur væri. Það
hafði Ivaren leyft sér að gera.
Kvöldið leið eins og í draumi og
Karen var ósegjanlega þakklát.
Þegar klukkan sló eitt sagði Karen
að það mundi vera tími til kominn
að Öskubuska hypjaði sig heim, og
Sveinn reyndi ekki að andmæla því.
Ilann ætlaði að sjá um að þetta yrði
ckki síðasta skemmtikvöldið sem
Öskubuska lifði. Þegar bifreiðin nam
staðar við lnisið sem Lövström bjó
í hrópaði Karen:
„Sjáðu! Það er ljós í íbúðinni. Ég
er viss um að ég slökkti. Þær eru
áreiðanléga komnar heim!“
„Þá kem ég með þér upp og heilsa,“
sagði Sveinn. „Það verður gaman að
heyra hvcrnig þær taka á móti þér.
Ég ætla að hafa mig hægan og gera
ekki vart við mig strax.“
Karen liafði ekki fyrr stungið lykl-
inum í skráargatið en einliver kom
æðandi fram að dyrum og opnaði upp
á gátt. Það var frú Lövström.
„Jæja, þarna ertu þá komin, dækj-
an! Ég vissi alltaf að það er ekki
hægt að treysta þér. Hvar hefirðu
verið?“
„Ég var úti og dansaði við kunn-
ingja minn,“ svaraði Karen rólega.
„Því skyldi ég eiga að sitja heima
sí og æ.“
„Já, það mun vera laglegur félags-
skapur, sem þú hefir náð í bak við
mig! Komdu hingað, Siri, við skulum
sjá hvaða kjól liún hefir stolið af þér.“
Dyrnar stóðu opnar, svo hver sem
kom upp stigann gat heyrt rausið í
frú Lövström. Og nú kom Sveinn
Aamann fram.
„Gott kvöld,“ sagði hann. „Ég veit
ekki livort frú Lövström þekkir mig
aftur. Eg var svo litil! þegar þér flutt-
uð í höfuðstaðinn. Ég lieiti Sveinn
Aaman, og með yðar leyfi ætla ég að
koma inn fyrir og taka svari Karenar."
„Sve.......Sveinn Aamann! En þér
ætluðuð ekki að koma fyrr en á morg-
un ......?“
Sveinn fór inn í ganginn og lét
hurðina aftur eftir sér. Karen stóð i
sömu sporum. Hún var náföl, en hún
virtist ekki lirædd.
„Nei, cn það varð breyting á ferða-
áætluninni," sagði hann. „Og af því
að það var fyrst og fremst Karen, sem
ég ætlaði að heimsækjapbauð ég henni
út til að borða kvöldverð með mér.
Og svo dönsuðum við á eftir. Hvað
getið þér fundið að því?“
„Komið þér inn!“ sagði frú Löv-
ström byrst. „Hvað eigið þér við með
því, að það hafi verið Karcn, sem þér
ætluðuð að hitta?“
Sveinn fór úr frakkanum eins og
hann væri kominn i 'héimsókn á miðj-
um degi. Nú var Siri komin fram, en
enginn gaf henni gaum fyrst í stað.
Hún beið átekta til að sjá hverju fram
yndi.
„Það er best að byrja á byrjuninni,“
sagði Sveinn þegar hann var sestur.
„Það sem ég ætla að segja, er frétt
fyrir Karen lika. Við höfum skemmt
okkur i kvöld, en ekki talað um al-
varleg mál. Þér vitið kannske, frú
Lövström, að faðir Karenar og faðir
minn ráku kaupsýslu saman? Fyrir-
tækið gekk ekki sérlega vel, og ef
Björlein verkfræðingur hefði lifað,
mundi hann hafa staðið í skuld við
föður minn, sem lagði til peningana.
Faðir minn hefir aldrei minnst á þá
skuld, og hver liefði átt að borga
hana? Eftir því sem mér heyrðist
áðan mundi frú Lövström varla hafa
gert það ......“
„Eins og við höfum ekki gert nóg
fyrir stelpuna!" fnæsti frúin.
„Þeirri hlið málsins ætla ég ekki
að skipta mér af núna,“ liélt Sveinn
áfram. „Enda hefir enginn gert kröfu
til peninga. Hins vegar er svo mál
með vexti, að náma, sem Björlein og
faðir minn höfðu lagt peninga í, hefir
nú loksins sýnt að hún er gróða-
fyrirtæki. Hún liefir ekki verið rekin
vegna þess að enginn liafði trú á lienni,
en nú hafa verið gerðar tilraunir með
hana á ný, og tekist vel. Karen á
rétt á helmingnum af ágóðanum ....“
Ivaren andvarpaði. Gat þetta verið
satt? En frú Lövström, sem fann að
hún stóð berskjölduð reyndi.ekki að
fara dult með ágirndina.
„Þá get ég kannske fengið einhverj-
ar bætur fyrir allt sem liún hefir
kostað mig,“ sagði hún.
„Það er á valdi fátækrafulltrú-
anna að reikna út livers þér gætuð
krafist. En annars er best að þér
reynið að verða yður úti um vinnu-
konu strax. Ivaren kemur með mér
lieim til föður mins. Ég sé að luin
liefir ekki átt neina sældardaga
liérna — hjá yður og dóttur yðar.“
Hann benti með liöfðinu þangað
sem Siri stóð.
„Það er of seint fyrir hana að ferð-
búast í kvöld, en ég kem og sæki liana
i fyrramálið. Þú skalt vera ferðbúin
klukkan tíu í fyrramálið, Karen."
Sveinn gekk til stúlkunnar sem
stóð þarna eins og opinberun frá
öðrum heimi. Hann tók í báðar axlir
henni, liorfði beint inn i augu hennar
og kyssti hana að þeim mæðgunum
ásjáandi.
„Vertu hughraust, nú byrjar nýtt
líf hjá Öskubusku." •
Frú Lövström var svo reið að hún
sýndi sig líklega til að ráðast á Karen.
„Prinsinn má taka hana með sér
strax, hún liefir fengið sig fullsadda
á norninni," sagði Karen.
Og prinsinn lét ekki segja sér það
tvisvar. Ilann fór með Karen inn og
hjálpaði henni til að taka saman dótið
hennar. Svo náði hann í bifrcið, og
með því að tala við næturvörð-
inn og stinga að honum peningum,
tókst honum að fá herbergi handa
Karen á sama gistihúsinu, sem hann
var i.
Það var liamingjusöm Öskubuska,
sem hallaði glóbjörtu hö.fðinu á kodd-
ann. Hún vissi hvernig sögulokin
mundu verða, og fannst sem hún hefði
vcrið að bíða komu Sveins alla ævi.
Og þetta með peningana var gott
lika. Fyrir bragðið gat liún orðið
laus allra mála við Lövström. En vit-
anlega liefði Sveinn útkljáð þá hlið
málsins líka.
En Sveinn brosti í kampinn inni i
herberginu sínu. Það sem náman gaf
af sér var ekki fyrir meiru en skuld
Björleins við föður lians. Hann hafði
gert meira úr þessu en vert var, til
þess að auka Karen sjálfstraust. —
Vafalaust var til nóg af vitnum að
því hvernig frú Lövström liafði farist
við Karen, þegar til þess kæmi að
gera upp skiptin við liana. Og hér
eftir var það hann, Sveinn Aamann,
sem ætlaði að koma fram fyrir hönd
Karenar! *
STERK STÚLKA. — Alice Penfold
heitir 21 árs stúlka, sem á heima í
Bury-þorpi í Sussex, Englandi. Hún
er allmiklu sterkari en kvenfólk ger-
ist, því að það eru engar ýkjur að
hún sé margra manna maki. Undan-
farið hefir hún unnið hjá föður sínum,
sem er ölmaður, en nú ætlar hún
að ráða sig að fjölleikahúsi og sýna
aflraunir. Hérna sést hún bera öl-
kagga á maganum og stelpu á herð-
unum, en það veitist henni létt.