Fálkinn - 21.01.1955, Síða 12

12
FÁLKINN

JEAN DARBOT:
11;
Fangi hjartans
Framhaldssaga.
>♦♦❖<>♦»♦♦❖»♦♦♦<>♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
fullt af óþvegnum borðbúnaði. En
hún var þannig uppalin, að hún
tók ekkert eftir að herbergin voru
þrifin og fáguð. Hún hafði van-
ist því alla sína nevi að skilja við
rúmið sítt óumbúið, og koma að
öllu i röð og reglu eftir nokkrar
mínútur. Ef hún hefði yfirleitt
hugsað nokkuð um það mundi
hún hafa komist að þeirri niður-
stöðu að hann hefði stúlku sem
tækí til hjá honum á morgnana,
því að hún hafði enga hugmynd
um hvað húshjálp kostaði, í hlut-
falli við það sem Clyde hafði úr
að spila.
Hún lagði töskuna sína og
hanskana á borðið við sófann, og
tók blaðið sem lá þar. En henni
var órórra en svo að hún gæti
fest hugann við blaðið og botnaði
lítið í fréttunum, sem þar voru-
Hún fór fram í eldhúsið og lit-
aðist um, gekk síðan um dagstof-
una og nam staðar við glugga og
horfði út á sjóinn. Hann var ekki
jafn tignarlegur þarna, þar sem
aðeins sá í lítinn blett milli tveggja
húsþaka, og hann var úr glugg-
anum heima.
Hún leit á klukkuna sina og
fór að bókaskápnum hans. Mest
læknisfræðibækur — ekkert um
geðsjúkdóma. Hann mundi ekki
hafa verið kominn svo langt þeg-
ar hann varð að hætta. Nokkrar
sakamálasögur. öll rit Platons i
stóru, þykku bindi.
Hún komst að þeirri niðurstöðu
eftir hálftíma, að rit Platons
mundu ekki vera rétta lesningin
þegar maður væri hræddur og
æstur. Hún reyndi eina sakamála-
söguna, en fyrsti kaflinn var lýs-
ing á samkvæmi, þar sem fjöldi
fólks var á sífelldum erli, svo að
það þurfti stálminni til að átta
sig á hver var hver.
Hún leit aftur á klukkuna. Hélt
að hún hefði setið þarna hálfan
dag, en svo var það ekki nema
klukkutími. Sólin virtist standa
kyrr.
Ennþá var hún hrædd og kvíðin,
en hún hafði ekki þessa kæfandi
tilfinningu um að hún væri að
sökkva í botnlaust díki. Það var
einhvers konar friðsæld í þess-
ari stofu, ró og öryggi. Eins og
persóna hans væri þarna á sveimi
með orðlaus loforð um að gæta
hennar. Já, hann mundi gæta
hennar, hún var viss um það. Allt
mundi fara vel. Hún mundi halda
frelsinu, ekki verða læst inni.
Hann mundi fá peningana og geta
lokið prófi. Þetta var allt jafn-
hentugt þeim báðum. Og síðan —
þegar hún væri orðin fullveðja
og hann orðinn læknir — gætu
þau skilið í bróðerni.
Hún leit aftur á klukkuna. Sólin
hafði hreyfst dálítið til hliðar við
pálmann þarna. Nú höfðu þau
borðað hádegisverðinn heima —
höfðu þau saknað hennar, eða
haldið að hún hefði farið í sjó og
gleymt að láta vita að hún kæmi
ekki í hádegisverðinn ? En þau
mundu fara að verða hrædd um
hana þegar hún kæmi ekki í mið-
degisverðinn. Þau borðuðu klukk-
an sjö. Þá mundi hún verða far-
in af stað til Arizona-
Hún fann ekki til neins trega,
neins samviskubits við tilhugsun-
ina um að hafa yfirgefið þau.
Henni datt alls ekki i hug að hún
ylli þeim sársauka, að þau yrðu
kvíðandi og hrædd er hún hyrfi.
Að þau mundu liggja andvaka og
brjóta heilann um hvað væri
orðið af henni. En þau hlutu að
gera það! Hún var eina barnið
þeirra, þó brjáluð væri. Þau hlytu
að verða voðalega hrædd. Hún
reyndi að vekja hjá sér með-
aumkun með þeim — reyndi að
gera sér ljóst hve kvíðáhdi og
hrædd þau yrðu út af hvarfi
hennar. En það var ómögulegt.
Hún gat það blátt áfram ekki.
Faðir hennar mundi bölva, eins
og hann var vanur þegar hann
missti stjórn á sér, sem ekki var
oft. Þau mundu gera lögreglunni
aðvart. Mamma mundi fara að
gráta. Allt myndir, sem runnu
saman í eina sviplausa flatneskju.
Og undir flatneskjunni var ekki
neitt. Hvernig gat hún litið svona
á þetta. Þau sem elskuðu hana!
„Gera þau það?“ sagði hún upp-
hátt. „Ég hefi aðeins heyrt þau
segja það — aldrei séð þau sýna
það nema í orði. Hvernig sýna
aðrir foreldrar að þau elski börn-
in sín? Hvers krefst ég eiginlega?
Hún leit enn einu sinni á klukk-
una. Tíminn skreið áfram, aldrei
ætlaði dagur að koma að kvöldi.
Clyde kom aldrei heim.
Hún settist á sófann og geisp-
aði. Það var eitthvað eftir í henni
af svefnpillunum sem hún fékk í
gærkvöldi. Hún var þreytt. Tók
af sér hælaháu skóna og lagðist
á sófann, stakk svæfli undir vang-
ann og sofnaði.
Djúpt niðri í glitríki draumanna
upplifði hún dásemdir. Hvert
smáatriði var glöggt og skýrt, en
samt hvarf það í móðu undir eins
og hún kom úr djúpinu og vakn-
aði. Síð, grá tjöld höfðu verið
dregin fyrir gluggann, ljós logaði
á lampa á skrifborðinu í horninu
og varpaði daufu Ijósi um her-
bergið. I eldhúsinu var bjart og
einhver skellti kæliskápshurð
aftur.
„Clyde?“
Hann kom inn með stórt hvítt
handklæði bundið um mittið.
„Ég hlýt að hafa sofið í marga
klukkutíma,” sagði hún.
„Þú hefir að minnsta kosti
sofið síðan ég kom heim,“ sagði
hann. „Mér lá við að fá slag þegar
ég kom heim og sá að dimmt var
í glugganum. En mér varð rórra
þegar ég kom inn og sá að þú
svafst."
„Varstu hræddur um að þau
hefðu náð í mig?“
„Náð í þig? Nei, það datt mér
alls ekki í hug — ég hélt að þú
hefðir iðrast eftir allt og farið
heim.“
„Og lá þér við slagi út af því?“
„Já, svei mér þá. Ég var að
enda við að selja bílinn minn til
þess að ná í peninga fyrir brúð-
kaupsferðinni. Það hefði verið dá-
laglegt ef ég hefði staðið hér eft-
ir — bifreiðarlaus.“
„Það var þá aðeins bíllinn, sem
þú varst að hugsa um,“ sagði
hún vonsvikin.
„Hvað hélst þú? En komdu nú
fram í eldhús og fáðu þér að
borða því að ,við verðum að
komast af stað sem fyrst. Ég hefi
hitað marga lítra af kaffi, svo að
við höfum eitthvað vékjandi og
sofnum ekki við stýrið.“
Enginn franskur yfirbryti hefði
getað bakað betri eggjahræru og
kaffið var eins gott og kaffi á að
vera< Sylvía kunni ekki að meta
það, hún hugsaði jafnlítið um það
og um að íbúðin hefði verið
snyrtileg — hún hafði aldrei á
ævinni borðað sóðalegan eða illa
gerðan mat og vissi ekki að matur
getur verið lélegur. Hann talaði
dálítið um áformin meðan þau
voru að borða. 'Hann hafði selt
bílinn, því að þau þurftu að geta
borgað prestinum og á einhverju
urðu þau að lifa næstu daga.
Undir eins og þau hefðu verið gef-
in saman í Yuma yrðu þau að
selja Packard-bílinn hennar, því
að ha.nn mundi vekja eftirtekt, og
kaupa annan minni og ódýrari, og
þá fengju þau peninga i milligjöf.
„Þú munt hafa skilríki fyrir því
að þú eigir bílinn?“ spurði hann.
„Þarf maður skilríki fyrir því?“
sagði hún undrandi. „Trúa þeir
mér ekki þegar ég segi að ég eigi
hann? Annars veit ég ekki hvort
ég á hann, pabbi á hann kannske.
En hann gaf mér hann — svo að
vitanlega á ég hann.“
„Góða min, enginn bílaprang-
ari tekur það gilt að þú segir
„pabbi gaf mér hann“ — allir
heimta skilríki. Annars verðum
við að selja hann fyrir miklu