Fálkinn - 09.09.1955, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
r~
Hver
•— ----------------------------■ ■—■
O PURNINGIN um livort þú hafir
gifst rétta manninum, gelur vakn-
að viku, úri eða tiu árum eftir brúð-
kaupsdaginn. Nína upplifði þetta eftir
fjögurra vikna hjónaband, og það
byrjaði — þó thún gerði sér það ekki
ljóst einmitt þá — þegar maðurinn
hennar fór að leggja það i vana sinn,
að skiija eftir skákborð 'hér og hvar
í borðstofunni.
— Heyrðu, Frank, sagði hún og elti
hann eins og krakki, sem langar til
að læra nýtt tafl. — Hvað er þetta?
Ætlarðu í damm? Er það keppni?
Kunningjar okkar taka þátt i bridge-
lceppni og þeir spila canasta, en ég
hefi aldrei heyrt talað um damm-
keppni fyrr! Iíannske ég eigi að bjóða
rjómakökur og límonaði ...?
Frank sneri sé,r við og smellti kossi
n nefið á henni. — Nei, barnið mitt,
sagði hann, — þetta er allt annað. Og
það er eins gott að ég meðgangi fyrir
þér undir eins, að ég er vitlaus i að
tefla skák.
Nina hugsaði sig um. Jæja, verra
gat það verið. Fað gat jafnvel orðið
gaman að því. — Segðu mér betur
frá þessu, sagði liún.
— Ég tefli skák skriflega. Skilurðu
—enginn af kunningjum okkar hérna
nálægt teflir skák, og þess vegna verð
ég að skiptast á leikjum í pósti. Við
sendum hverjir öðrum leikina bréf-
lega, þangað til annar hvor er orðinn
mát.
— Einmitt, já! En hvað á ég þá
að gera? sagði Nína.
Hann varð vandræðalegur. Þú get-
ur ekki tekið þátt í því. Ég hefi þetta
mér til dægrastyttingar meðan þú ert
að setja saman leppateppin þín og
b.ekla ...
Nú er best að stilla sig, hugsaði hún
með sér. Hún sleppti að segja honum
frá, að leppateppin og hekludótið
fengist hún við til að gera heimilið
vistlegra, þó að hægt væri að eyða
kvöldunum i annað skemmtilegra. Og
á (eikinn?
svo settist hún á stólbríkina hjá hon-
um meðan hann var að raða mönn-
unum á skákborðið. Svo tók hann
bréf úr vasa sínum.
— Hvenær kom þetta? spurði hún
og hnyklaði brúnirnar.
— í morgun. Ég sagði strákunum,
að ég hefði ekki tima fyrr en eftir
nokkrar vikur.
— Áfsakið mig, strákar, ég þarf
bara að gifta mig, sagði hún ertandi.
— Skrifið þið mér eftir nokkrar vik-
ur, þá er ég til!
Hún hellti aftur í bollann sinn og
settist út i horn. En hann lét sem
hann vissi ekki af henni.
Hann var niðursokkinn í taflið, var
utan við þennan heim i einn klukku-
tima og tíu mínútur. Svo kom hann
til hennar og togaði í hárið á henni
og lét eins og ekkert væri. Eins og
hann vissi ekki, að það var meira en
klukkutími síðan hann liafði kysst
hana.
— Ég verð víst svokölluð „skák-
ekkja“, sagði liún alvarleg.
— Bull. Yið förum í bíó á morgun.
En svo leið að því, að hún taidi sig
■ekki geta komist hjá að taka til sinna
ráða. Frank hafði setið yfir skákborð-
unum fjögur kvöld í röð. Nú var eitt
á skenknum, annað á tevagninum og
|jögur á útvarpstækinu. Hún hafði
fengið ströng fyrirmæli um að hreyfa
ekki við þeim, og þegar hún hafði
spurt hvernig hún ætti að fara að því
að þurrka rykið af, hafði hann svarað:
— Vertu ekki að hugsa um það. Þið
kvenfólkið eruð alltaf að hugsa um
að þrífa til.
En Nína vildi nú ekki sætta sig við
þetta. Hún tók hvert taflborðið eftir
annað og stakk þeim inn i skáp. Svo
þurrkaði liún rykið og fágaði hús-
gögnin þangað til þau urðu gljáandi.
Þegar Franlc kom heim leit hann
yfir stofuna áður en hann sneri sér
að Ninu og spurði: — Hvar eru töfl-
in mín?
-----------------------------------------í
— Ég stakk þeim inn í skáp, svar-
aði hún ofur rólega.
— Nina! Hann starði á liana eins
og mannýgt naut. — Ég sagði þér
að þú mættir ekki snerta þau. Þarna
kemur fægisóttin þín. Hvernig á ég
að geta munað taflstöðuna núna? Og
égj'sem var að þvi kominn að máta
Berner!
— Já, skelfing var það leiðinlegt,
sagði hún reið. — En ég tók alls
ekki skákborðin vegna þess að ég
þyrfti að þurrka af, heldur af þvi að
ég er orðin hundleið á að sjá þig koma
heim kvöld eftir kvöld og hanga yfir
þessum skákum og segja ekki eitt ein-
asta orð. Manstu ekki að ég er til?
Hvernig fyndist þér ef ég settist og
sneri bakinu að þér og steinþegði?
— Þetta er nú ósanngjarnt. Hann
átti erfitt með að hafa taumhald á
röddinni. — Við vorum í bíó tvö kvöld
í síðustu viku, og við vorum i tveimur
hundleiðinlegum samkvæmum, sem þú
vildir endilega fara í. Og ég sit ekki
allt kvöldið yfir skákinni — aldrei
meira en tvo tíma. Og auk þess sagð-
irðu, að þú hefðir svo gaman af bók-
inni, sem þú fékkst léða i safninu ný-
lega.
— Mér þykir alls ekki gaman!
hreytli hún framan í hann. — Ég verð
veik af að sjá þig hlaupa í póstkass-
ann á hverjum morgni, eins og ein-
livern strákbjálfa. Og sitja yfir þessu
allt kvöldið, eins og þú ættir lífið að
leysa! Þú sagðir mér aldrei af því
að þú værir svona — hefði ég vitað
það þá hefði ég aldrei gifst þér! Þú
giftist mér á fölskum grundvelli!
Það gat nú verið skap í Frank líka.
— Og þú sagðir mér aldrei að þú lægir
með pappirssnifsi i hárinu á nóttinni
og að þú reyktir i baðkerinu. Ég hefi
andstyggð á hvoru tveggja, en mér
fannst að úr því að ég væri giftur þér
á annað borð, yrði ég að sætta mig
við það.
— Þú þarft alls ekki að „sætta þig
við“ mig! æpti hún.
— Nei, það segirðu dagsatt. Ég þarf
þess ekki! svaraði hann og rauk út.
Hún heyrði að hann skellti útidyr-
unum.
Hann er farinn frá mér, hugsaði
hún með sér, milli steins og sleggju.
Hún bjóst við tárunum fram i augu,
eri þau komu ekki. Hún var ánægð
með sjálfa sig, að hún skyldi hafa
verið svona skýr á annarri eins al-
vörustund. Hann er farinn frá mér,
hugsaði hún með sér. En ég hleyp
nú ekki heim til hennar mömmu fyrir
það.
Hún útmálaði fyrir sér live forviða
kunningjar þeirra yrðu, þegar hún
segði þeim frá slitunum, rólega og
afdráttarlaust: — Jú, við skildum að
borði og sæng fjórum vikum eftir að
við giftumst. Vissuð þið það ekki?
Alveg eins og í Hollywood, finnst
ykkur ekki?
En svo þyrmdi yfir hana og liún
grét og fannst hjartað vera að springa..
Fallegi svæfillinn i sófanum vöknaði
af tárunum.
NÍNA fór ekki að hátta fyrr en seint
og lá vakandi og þráði Frank. ■— Hvei
einasta taug í henni lilustaði eftir
fótataki hans, og hún hoppaði hátl
i rúminu, er liún heyrði fótatakið hans
í stiganum.
Kannske hefir hann iðrast, hugsaði
hún vonglöð með sér. En hún ætlaði
að láta sem hún svæfi, og láta það
bíða til morguns að hrosa sparibros-
inu og láta sem allt væri fyrirgefið.
Þá mundi hann grafa hausinn á sér
við öxlina á henni, og hún mundi
strjúka honum um hárið og segja, að
þetta gerði ekkert til.
Æn hann virtist alls ekki iðrandi
Hann var þungstígur þegar liann kom
inn i svefnherbergið. Svo fór hann
að afklæða sig.
— Ég verð að fá að sofa einhvers
staðar, sagði liann þumbaralega. —
Það er svo erfitt með húsnæði núna.
Svo lagðist hann endilangur upp i
rúmið og breiddi yfir höfuðið. Og að
vörmu spori steinsvaf hann.
Nú veit ég að mér hefir skjátlast,
hugsaði hún beiskjufull. Ég hefði
aldrei átt að giftast honum — aldrei!
Hún lieyrði Frank fara á fætur
morguninn eftir og fara inn í bað-
klefann. Ég ætla ekki að fara á fætur
og veifa til hans úr glugganum, hugs-
aði hún með sér. Ég skal ekki! Hún
heyrði að hann blistraði er hann setti
upp ketilinn úti í eldhúsinu, og svo
kom lykt af steiktu fleski inn í her-
bergið. ‘
Síðan varð þögn um stund, og svo
heyrði smella í gangahurðinni og
svó ný, hræðileg þögn. Hún bylti sér
í rúminu og fór að gráta.
Hún fór á fætur kringum klukkan
ellefu og klæddi sig vandlega. Held-
ur en að gera ekkert fór hún út og
keypti ýmislegt smávegis. íbiiðin var
ein af morgum í stóru leiguhúsbákni,
og er hún kom fram á ganginn sá hún
að dyrnar stóðu upp á gátt að einni
ibúðinni.
Fyrir innan stóð maður við málara-
hring og sneri bakinu að henni. Það
var eitthvað heillandi við þetta breiða
bak og jarpa hárið, sem var hrokkið
i hnakkanum. í herberginu óð allt á
súðum og sterka kaffilykt lagði fram
á ganginn.
— Afsakið þér, sagði hún, — ég