Fálkinn - 23.09.1955, Side 11

FÁLKINN
11
LITLA SAGAN.
Húsið tions Henribsens
ÞETTA gerðist í þá dásemdardaga,
sem ekki þurfti byggingaleyfi. ÞaS
er langt síðan þetta "var, en ennþá
stendur húsið hans Henriksens á
traustum grunni og ekki að sjá að
nokkurn tíma hafi orðið grátur og
■ gnistran tanna i því eða út af því.
Pétur Henriksen var þrjátíu og átta
ára piparsveinn, einn af þessum
traustu mönnum, sem hafa unnið sig
upp úr vinnukonuherbergi með tága-
stólræfli og smurðu brauði með mysu-
osti í gilda bókhaldarastöðu hjá ríku
firina, og eignast sparisjóðsbók með
háum tölustöfum í. Þess vegna kom
það flatt upp á bæði hann og aðra er
það sannspurðist að hann væri trú-
lofaður Veru Hábrá. Harðtrúlofaður.
Þetta kom ekki eins flatt upp á Veru
sjálfa, ef trúa má þvi sem hinar stúlk-
urnar á skrifstofunni sögðu, að hún
hefði „hramsað hann“! Þeim liafði
öllum fundist Henriksen girnilegur,
en talið ógerning að fá hann til að
bíta á.
Vera Hábrá —eða Vesta, sem móðir
hennar og eldri systurnar tvær köll-
uðu hana; þær lágu báðar við stjóra
á hjónabandshöfninni — vissi hvað
hún vildi. Og Henriksen vildi það
sama. Og nú ætlaði liann að byggja
sér hús.
Það er að segja: þau ætluðu að
/ byggja hús. Og ekki þau tvö ein. Það
urðu allt i einu svo margir um gamla
drauminn hans. Því að gamla Hábrá
vildi leggja orð i belg. Og systurnar
tvær, Súreng lektorsfrú og Bertelsen
lögmannsfrú líka. Og svo mágarnir
tveir, vitanlega. Því að þeir áttu báðir
svo þægileg hús, sagði sú gamla.
Henrilcsen sagði ekkert. Hann hafði
afráðið fyrir löngu hvernig allt ætti
að vera. Hann hafði teiknað húsið
sjálfur og gert það í samræmi við lóð-
ina sina. Skógarlóðina, sem hann
hafði dottið ofan á fyrir nokkrum
árum.
Hann fékk Veru til að koma þangað
með sér eina fyrst. Þetta var ilmandi
vorkvöld og liann benti og útskýrði.
Jú, lienni fannst þetta skrambi fal-
legt. En var það ekki nokkuð út úr?
— Út úr? Rétt við aðalveg með
strætisvögnum, hálftíma leið í bæinn.
Og rétt við rafleiðslu og símalinu.
— En vatnið? — Ágæt vatnsæð
fimmtíu metra uppi í brekkunni. —
En sorpræsi? Því að vitanlega urðu
þau að hafa bað og vatnskamar. —
Rotþró, sagði Henriksen. Eins og
hann hefði ekki hugsað fyrir þessu
öllu.
En næsta sunnudag kom lögmaður-
inn með bílinn sinn og ók þeim öll-
um út að lóðinni. Þau liorfðu hvert
á annað og hristu höfuðið. — Dettur
þér í liug að láta hana Veru eiga heirna
bérna? sagði gamla Hábrá. — Hér úti
i eyðimörkinni. Þú ætlar að einangra
ykkur, ég sé það. — Eða þá kaupmað-
urinn! sagði frú Bertelsen. — I al-
vöru talað, þú ættir að athuga þetta
betur, sagði lögmaðurinn. — Já, Pési
minn, sagði Vera. — Við verðum að
athuga þetta betur.
Nú fór að síga í Pétur, liann beit
fast í pípumunnstykkiði. Hann var
enn dulari á svipinn en áður, þegar
hann afþakkaði boð málaflutnings-
mannsins um að verða með i bilnum
upp að nýbýlahverfinu á Hofsási.
★ Tískumyn4ir ★
__________________'
Málaflutningsmaðurinn hafði kaup-
rétt að nokkrum lóðum þar.
Hann kom þangað síðar og varð að
játa að staðurinn hafði margt til síns
ágætis, og verðið á lóðunum var sann-
gjarnt líka. En þetta var bara ekki
hans lóð. Vera horfði dreymandi
kringum sig og andvarpaði. — Mikið
er útsýnið dásamlegt hérna! sagði
hún. •— Þú mátt ekki misskilja mig,
Pétur — þin lóð er falleg líka. En
hugsaðu til mín, sem á að vera þar
alein allan daginn. — Það er auðvelt
að selja þá lóð, sagði málaflutnings-
maðurinn. — Nei, fari það í helviti,
sagði Henriksen. — Þú ræður þessu,
elsku Pétur, sagði Vera.
Nokkrum vikum síðar var hann far-
liann er þeir voru í sunnudagsmatn-
um hjá gönjlu Hábrá, hvort hann væri
búinn að selja lóðina sína i skógin-
um. — Henni er ráðstafað, svaraði
Henriksen stutt. Mágurinn móðgaðist,
en Vera klappaði unnustanum á hand-
arbakið og deplaði um leið 'augunum
til mágs sins. Henriksen leit upp og
sá það og roðnaði. En Vera roðnaði
ekki.
Það var einn af kostum Veru, þessi,
að hún var svo nærgætin. Enda veitti
ekki af. Eftir því sem húsið komst
lengra áleiðis risu fleiri og fleiri
deilumál sem þurfti að jafna. Gamla
Hábrá sletti sér fram í af lífi og sál.
Og systurnar fóru heldur ekki dult
með skoðanir sínar á því hvernig lilut-
irnir ættu að vera og ekki að vera. Og
svo bættist það ofan á að Súreng
lektor reyndist vera sérfræðingur í
byggingum. — Ég hefi heyrt að þú
værir kunnáttumaður í frönsku lika,
sagði Henriksen. — Fjölhæfni, kæri
mágur — fjölhæfni, sagði Súreng. —
En hann Pési er svo fjölhæfur líka,
sagði Vera, — hugsið þið ykkur hve
teikningarnar hans eru rómantískar,
og hvað allt er hagfellt.
Hún var svo nærgætin, hún Vera.
Fyrst og fremst varð nú að útskúfa
öllum teikningunum hans Henriksens,
svoleiðis hús máttu eltki sjást á Hofs-
ási. Og svo féllst hann á hús, eins og
Vera vildi hafa það, i samráði við
húsameistarann. Súreng, gamla Hábrá,
málaflutningsmaðurinn og systurnar
höfðu öll gert leiðréttingar á teikn-
ingunni, svo að luin var fulikomin.
Svo fullkomin að Henriksen var alveg
ofaukið. Það er að segja, það vir hægí
að nota hann til ýmiss konar púls-
vinnu undir eftirliti hinnar samein-
uðu hugsjónar. En þar varð fjölskyld-
an að láta í litla pokann, Henriksen
skrópaði.
Allt í einu hætti hann að láta sjá
sig eftir skrifstofutíma. Hann sagðist
hafa svo milda yfirvinnu. Gamla Há-
brá nöldraði, en Vera sagði að það
væri best að láta Pétur í friði. — Það
gengur betur við húsið þegar hann
er ekki við, og svo vinnur hann sér
peninga á yfirvinnunni, sagði hún. —
Og við höfum nóg við peningana að
gera.
Daginn sem málararnir tóku til
starfa í nýja húsinu á Hofsási var
veisla hjá gömlu Hábrá. — Eigum við
að skreppa og skoða húsið, sagði Vera
er þau höfðu borðað. — Við skulum
fara og skoða kofann, sagði Henrik-
sen. —v Nú skuluð þið fá að sjá dálítið
skrítið.
Þau fóru að ókyrrast er þau sáu
að ferðinni var heilið upp að skógar-
lóðinni. Og þegar þau nálguðust sáu
þau að þar var komið lágt og langt
luis. Húsið hans Henriksens.
— Hérna ætla ég nú að eiga heima,
FERÐBÚIN. — Það er auðséð að
þessi ungfrú er altilbúin í ferðalag
mariubláum ullartausfrakka með hvít-
um hnöppum. En mesta athygli vekur
hin rúmgóða kálfskinnstaska sem er
óvanalega falleg og þægileg að hafa
með sér og góður hlutur að eiga þegar
heim er komið.
NÝTÍSKU SCOOTERJAKKI úr rauð-
og hvítröndóttu efni. Hann er alveg
sléttur, með klauf að aftan svo að
hann verður ekki bögglaður þó óvar-
lega sé með hann farið. Undir hinum
stóra kraga með stóru hornunum má
hafa klút sem helst ætti að vera.svart-
ur eins og hanskarnir.
sagði Henriksen. •— Hitt luisið sel ég
þeim sem best býður. Viljið þið gera
boð í það?
Þannig atvikaðist það að Henriksen
er enn eldri og traustari piparsveinn
en hann var fyrir tuttugu og tveimur
árum. *
FALLEG BLÚSSA.
sem má nota allt órið og hvort sem
maður vill utan yfir eða undir pilsinu.
Efnið er hvítt jersey með svörtum
röndum. Það sem gerir hana svo sér-
stæða og fallega er hvernig röndun-
um er fyrirkomið.

BEIGO-FRAKKI frá Desses með hinu
fallega prinsessusniði. Frakkinn'gerir
konur sérstaklega grannar vegna stóra
kragans, sem má ef vill hneppa sam-
an.
Amerikumeyjar sem langar til að
fá mynd af sér um leið og þær eru *
að ljúka við að farða sig, geta nú
fcngið spegilinn og ljósmyndavél sam-
byggt og tekið mynd af sér sjálfar, á
þvi augnabliki sem þær þykjast allra
fallegastur. Þessi spegill kostar 850
dollara.