Fálkinn - 23.09.1955, Side 12

12
FALKINN
CUNNE — S5MSÆR1Ð
Lögreglusaga eftir; RALPH INCHBALD-
fannst þeir vera að mála fjandann á þilið, en
brátt varð mér ljóst að þarna var hætta á
ferðum. Um þær mundir voru að minnsta
kosti fimm hundruð leynihreyfingar í Evrópu,
— en hver stóð bak við þetta allt? Það var
spurningin. Stjórnin sendi mig til gamals vin-
ar míns, Tony Brocklesdowne, sem stjórnaði
einni njósnadeildinni. Ég spurði hann hvaða
starf ætti að fela mér, og hann svaraði því, að
sér væri kunnugt að ég hefði staðgóða þekk-
ingu á ýmsum löndum í Evrópu, og það var
satt, enda tala ég nokkur mál eins og innbor-
inn maður. Og nú ætlaði hann að fela mér
að grafast eftir aðalstöðvum þessara leyni-
hreyfinga og fletta ofan af höfuðpaurnum.
Hann rétti mér miða, sem sex orð stóðu á.
Þau voru ekki skrifuð heldur klippt úr blaði
og límd á miðann. Þar stóð:
„Leitið í útlöndum að EN heima.“
Orðið EN var klippt úr fyrirsögn, en hin
með venjulegum lesmálsstöfum. EN gat ekki
táknað einhvern og einhvern, það hlaut að
tákna nr. 1, með öðrum orðum höfuðpaurinn,
leiðtogann. Það áleit Tony líka. En ég taldi
vonlaust að fara í þessa leit án þess að hafa
eitthvað til að styðjast við. Ég las vandlega
öll plöggin, sem Tony hafði viðað að sér, og
þar rak ég augun í nokkrar línur. Hver veit
nema þarna væri fær leið. Sama kvöldið fór
ég fljúgandi til Róm, ég hafði njósnaravega-
bréf og meðmæli til ítölsku lögreglunnar. En
ekkert gagn varð mér að þeim. Hins vegar
leitaði ég uppi prest í fátækrahverfinu og
fyrir hans tilstilli komst ég í samband við
„undirheimana“.
KIT saup á glasinu og kveikti aftur í pípunni
og hélt svo áfram: — Það var lítill vandi að
rekja ýms spor. Þau voru ógreinileg en mað-
ur þokaðist spölkorn áfram. Nú skal ég ekki
þreyta þig með því að segja allar mínar ferða-
sögur ýtarlega, því að ég fór um þvera og endi-
langa Evrópu. En þræðirnir sem ég hafði náð
í, röknuðu hver eftir annan. Og nú fór mér
að verða ljóst að allt mitt starf hefði verið
til ónýtis, og að það væri vegna þess áð eng-
inn vissi nokkurn hlut. Það voru svo margir
milliliðirnir og fólkið fékk skilaboðin sín með
sendlum, sem fóru mann frá manni. I neyð
minni tók ég það örþrifaráð að njósna um
einn af þessum sendlum í Dússeldorf og elti
hann að litlu húsi í Beethovenstræti. Þegar
hann hafði læst sig þar inni braut ég upp
hurðina og lét hann skilja að ég óskaði ým-
issa upplýsinga; fengi ég þær ekki mundi það
koma honum sjálfum í koll. Ja, þú skilur að
ég beitti ofbeldi. Þetta var litil angi, sem
reyndi í lengstu lög að snúa sig af mér. Ég
tók fyrir kverkar honum og kreisti að, þang-
að til við urðum málkunnugir. Þegar ég spurði
hann hvaðan hann fengi fyrirskipanir sagðist
hann ekki vita það, en sagðist halda að þær
kæmu frá Englandi eða Skotlandi. Skilaboð-
in kæmu til Norður-Hollands og væri dreift
þaðan um alla Evrópu.
Ég hugsaði um þetta um stund, og komst
að þeirl’i niðurstöðu, að eitthvað gæti verið
til í því. Var hugsanlegt að aðalstöðvarnar
væru í Englandi eða Skotlandi? Þá datt mér
nokkuð í hug og spurði:
— Hvers vegna fór Rudolf Hess til Skot-
lands?
Hann gretti sig í framan, og ég vissi að ég
var á réttri leið. Hess hafði spurt eftir kunn-
um, enskum aðalsmanni, en gat það ekki staf-
að af því að hann hafði lent á öðrum stað en
hann hafði ætlað sér? Maðurinn svaraði að
Hess hefði verið brjálaður og hefði ætlað til
Englands til að koma á friði milli Englands
og Þýskalands, en hann gat ekki blekkt mig.
Annars var vafasamt hvort hann þekkti leynd-
armálið; hann vissi tæplega að Hitler hafði
sent Hess til að komast í samband við nr. 1
— höfuðpaurinn.
Ég þvingaði hann eins og ég gat og ég
spurði og spurði, en hafði lítið upp úr krafs-
inu. Loks gafst hann upp. Hann stakk hend-
inni í innvasann og dró upp silfurskjöld. Á
hann var grafin talan „1“ og lárviðarkrans
í kring. Og nú gerðist það, sem ég hafði ekki
búist við. Meðan ég var að skoða skjöldinn
dró hann upp skammbyssu og skaut sig í
hjartað.
Kit rétti út höndina og saup á glasinu, en
ég var orðinn forvitinn. Ég leit á Angelu,
sem ekki mun hafa heyrt þetta áður, því að
hún sat með opinn munninn og starði á Kit.
— Maðurinn hneig niður á gólfið og hafði
fengið bana, hélt Kit áfram. — Ég laut niður
að honum og áður en hann tók síðasta and-
varpið hvislaði hann einu orði:
— Gun (byssan), sagði hann.
Já, skammbyssan lá á gólfinu. Ég vafði
vasaklútnum mínum um hana og stakk henni
í vasann. Svo slökkti ég ljósið og fór.
Um nóttina hélt ég til Hollands og þaðan
áfram til London, og þóttist sannfærður um
að hafa rekið erindi mitt, þó að árangurinn
kynni ekki að virðast mikill að svo stöddu.
Hvað hafði ég eiginlega afrekað? Ég hafði
hvorki fundið aðalstöðvarnar né leiðtogann.
Ég hafði komist yfir minjagrip, skammbyssu,
sem manngarmur hafði beðið mig að stinga
í vasann. Ég hafði skoðað hana hvað eftir
annað, ég hafði skrúfað hana sundur til að
athuga, hvort þar væri ekkert leyndarmál.
En ég varð ekki annars vísari en að þetta
var amerískt vopn, Derringer-skammbyssa,
ekkert annað. Hvað gat maðurinn átt við?
Það var gáta, sem ég gat ekki ráðið.
Kvöld eftir kvöld var ég gestur hjá Durr-
ance aðmírál. Og þar var ég kynntur manni,
sem ég fékk þegar andstyggð á. Það var Ric-
ardo Gunne.
Ættarnafnið sló mig. Gun og Gunne er bor-
ið fram eins. Var það þetta nafn sem mað-
urinn í Dússeldorf hafði átt við?
Sama kvöldið fór ég með járnbrautarlest
til Skotlands, því að ég vissi að Tony
Brocklesdowne var þar sér til heilsubótar. Ég
sagði honum alla söguna, og hann varð ekk-
ert hissa þegar ég stakk upp á að Ricardo
Gunne yrði athugaður svolítið nánar, enda
leggur hann það ekki í vana sinn að verða
hissa. Ég held varla að það mundi líða yfir
hann þó að honum væri sagt að bróðir hans
væri bendlaður við samsæri gegn konungs-
fjölskyldunni.
— Gunne, sagði hann bara. Röddin var ró-
leg og hlutlaus.
Við urðum samferða til London, og svo
varð ég hans ekki var í hálfan mánuð. En
þá gerði hann boð eftir mér, einn góðan veð-
urdag.
— Gunne, sagði hann.
— Já, hvað er um hann? spurði ég.
— Ég held þú hafir rétt fyrir þér, Kit.
Viltu gera svo vel að taka hann að þér. At-
hugaðu hann vel.
Ég gerði það eins vel og ég gat, en varð
ekkert ágengt, en svo fól ég Barry Townsend
að skyggja hann. Barry var réttur maður í
það. Hann var skarpur og athugull, flestum
mönnum fremri, en sauðheimskur að sjá og
heyra. Hann kom beint frá Oxford í utanrík-
isráðneytið og starfaði í upplýsingadeildinni.
Loks tókst honum að verða einkaritari hjá
Gunne, og sendi utanrikisráðuneytinu margar
fróðlegar skýrslur. Hann kom aldrei hingað,
en við hittumst í London þegar hann hafði
eitthvað á hjarta. Síðustu skilaboðin fékk ég
frá systur hans. Þar stóð: „Kem í klaustrið
24.“ Ég fékk þessa orðsendingu 22.
OG I DAG er tuttugasti og sjötti, sagði ég.
— Já, það var ekki líkt Barry að vera
óstundvís, svaraði Kit. Hann er stundvisasti
maðurinn sem ég hefi þekkt. En hann hefir
verið umsetinn, og hann ... hindraðist.
Við sátum þegjandi nokkrar mínútur. Svo
að það var þá hann, þessi myrti maður þarna
inni í dagstofunni! Loks stóð Kit upp og barði
úr pípunni.
— Að hann var myrtur fyrir utan hús-
dyrnar hjá mér, finnst mér benda til þess
að ég sé umsetinn líka, sagði hann. — Það
er aðvörun.
— Ég skil það, sagði ég. — Get ég orðið
þér að nokkru liði?
— Já, viltu ganga í stað Barrys, sagði
hann.
Ég klóraði mér bak við eyrað. — En ...
byrjaði ég.
— Ég veit hvað þú ætlaðir að segja. En
þetta er viðfangsefni handa þér. Að vísu ertu
ekki eins flónslegur og Barry var, en ...
— Fallega mælt, sagði ég. — En ég er
hræddur um, að ég reynist meira flón en ég
sýnist. Nei, annars, svo bölvað er það ekki.
— Hvaða bull, Bill. En enginn grunar þig
um njósnir?
— Hann sá mig í veitingahúsinu.
— En þú talaðir ekki við Angelu!
— Nei. Ekki þar. En hann mætti okkur
á leiðinni.
— Heldurðu að hann hafi tekið eftir
þér þá?
— Já, ætli ekki það. Hann er ekkert flón.
— Jæja, þá það. En viltu gera þetta, Bill?
— Það er mjög freistandi sagði ég og leit
á Angelu.
— Þá skal ég segja þér betur frá öllu, sagði