Fálkinn - 02.05.1958, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Elizabeth þorði ekki að líta á Adam, en hún fann að hann horfði á hana . . .
Fom ást - og ný
Aðeins einu sinni áður liafði Eliza-
betli Crane orðið ástfangin, og þá
stóð ln'in á tvítugu. Þetta stóð eitt
ár, en þegar hún og Harohl Scott loks-
ins gengu saman inn kirkjugólfið var
hún ekki brúður hans heldur brúðar-
mey i brúðkaupinu hans. Ög á eftir
stóð hún í gestahópnum og kastaði
konfetti yfir brúðhjónin, og svo ók
Harold á burt með Miriam, bestu vin-
stúlknnni hennar.
Elizaiietli hafði tekið sér þetta
ósköp nærri, og hún sat i sorgum heilt
missiri. En svo einsetti hún sér að
hrista þetta af sér og drekkja sorg-
um sinum í vinnunni.
Nú var hún orðin 26. Hún hafði
fengið sjálfstæða stöðu hjá starfs-
fólksumsjóninni í stærsta verzlunar-
fyrirtækinu í Hartford. Hún hafði
tamið sér að vera fremur þur á marin-
inn og fálát eins og fólki hæfði, sem
var i hcnnar stöðu.
Elizabeth hafði rúmgóða íbúð á
besta stað í bænum og allt sem hún
hafði kringum sig voru urvalsgripir.
Hún ias nýju bækurnar, sein út konm,
og kom svo oft til London, að hún
gat fylgst með öilum nýjungum í tísk-
unni. Og hún sá líká nýju leikritin,
sem leikhúsin sýndu. í vinalióp og
kunningja var hún talin skemmtileg
og ræðin, en nokkuð kaldlynd.
Það kom fyrir að hjartað í henni
brá venju og sló hratt. Til dæmis
þegar litill angi i barnavagni fleygði
bangsanum sinum á gólfið í leik-
fangadeildinni, eða þegar hún sá ný-
gift hjón vera að kaupa sér i búið.
En þegar slíkt kom fyrir lokaði hún
augunum og hugsaði til Harolds, sem
hafði sært hana svo mjög. Og svo
hugsaði hún til þess hve blessanlega
trygga og rólega ævi hún ætti núna.
Einn morguninn kom skrifstofu-
stúlkan inn og sagði: — Herra Booth
vill tala við yðurl
— Látið þér hann koma inn, sagði
Elizabeth og hélt áfram að skrifa
bréfið, sem lá fyrir framan hana. Eft-
ir dálitla stund tók hún eftir að dyrn-
ar voru opnaðar og lokað aftur. —
Góðan daginn, sagði liún og leit upp.
Og samstundis tók hjartað í henni
kipp. En hún lét ekki á neinu bera.
— Get ég gert nokkuð fyrir yður?
sagði hún rólega.
— Mér var sagt að snúa mér til yð-
ar, sagði Adam Booth brosandi. Hann
var hár vexti, slóðalega til fara, aug-
un syfjuleg en þó glettnisleg um leið.
— Ég hefi verið ráðinn til að sjá um
gluggasýningarnar. Morgan forstjóri
vildi að ég talaði við yður áður en
ég byrjaði.
Elizabeth brosti hæversk: — Gerið
svo vel að fá yður sæti.
Hann tók stól og settist við hliðina
á herini i stað þess að setjast á móti
Iienni við skrifborðið, þar sem fólk
sat vanalega þegar það talaði við
hana.
Hún tók spjald og fór að skrifa
upplýsingarnar, sem liann gaf henni.
Adam Booth var 29 ára, hafði fengið
góða menntun og gengið í listskóla.
Þetta langt var hún komin þegar
vindlingahylki úr silfri var opnað við
nefið á henni: — Má bjóða yður vindl-
ing?
Elizabeth hikaði, en hún leit ekki
á hann meðan hann var að kveikja
i hjá henni. — Þökk fyrir, sagði hún
og beygði sig svo aftur yfir spjaldið.
— Viljið þér verða meðlimur í eftir-
launasjóðnum hérna?
Nú varð þögn. Elizabeth horfði
spyrjandi á hann og hann brosti: —
Eruð þér meðlimur? spurði hann.
— Ég? sagði Elizabeth og deplaði
augunum, hissa. — Já, ég er það.
— Þá er best að ég verði það líka.
Þó að hann væri ekki eldri en þetta,
þóttist Elizabeth sjá á dráttunum
kringum munninn á honum, að hann
hefði reynt sitt af hverju um ævina.
Hún lauk við að ganga frá spjaldinu,
stimplaði það og lagði það til hliðar.
— Þá var það ekki annað, sagði liún
svo og leit á hann, en flýtti sér að
líta af honum aftur. — Þér finnið allt
sem til sýninganna þarf í kjallaranum.
Hann stóð upp og nú skein glettn-
in úr augunum: — Ég fæ vonandi að
sjá yður við og við, ungfrú?
Elizabeth fór að raða saman blöð-
unum kringmn sig. — Ég kem oft inn
í verslunardeildirnar, sagði hún stutt.
Það var ekki að sjá að hann væri
að flýta sér. — Það var aðeins eitt,
sem ég vildi minnast á, sagði hann.
— Nú?
Hann laut fram og benti á spjaldið,
sem hún liafði verið að skrifa. — Þér
hafið skrifað nafnið mitt skakkt, sagði
hann.
Elizabeth leit á spjaldið. Hún hafði
skrifað Harald Scott í stað Adam
Booth. — Hvaða flónska er þetta?
sagði hún. Og hana hitaði í kinn-
arnar.
Hún tók sjálfblekungirin og leið-
rétti villuna. Þegar hún leit upp var
Adam Booth farinn.
NÆSTA mánuðinn fannst Elizabeth
hún sjá gluggaskreytarann óþarflega
oft. Henni fannst hún rekast á hann
i hvert skipti sem hún kom út fyrir
skrifstofudyrnar. Hann brosti alltaf
kurteislega til hennar, og stundum
heilsaði hann kunnuglega.
Það er hættulegt að venjast mönn-
um á þennan hátt, hugsaði Elizabeth
með sér. Þess vegna fór hún að loka
augunum og hugsa um Harolds hven-
ær sem hún mætti Booth. En það var
bara þetta, að hún átti erfitt með að
muna andlitið á Harold.
Skelfingar vitlcysa er þetta, hugs-
aði hún með sér einn morguninn er
hún sá Adam framrni í versluninni,
hann er ekki nema ofurlítið meira
en venjulegur maður, og lítur alltaf
á mig þegar liann sér mig. Hann lítur
eflaust alveg eins mikið á liinar stúlk-
urnar hérna í versluninni. Og svo er
hann vafalaust giftur.
Þá heyrði hún rödd bak við sig: —
Ég þarf að spyrja yður að dálitlum
hlut, ungfrú Crane.
Hún leit við og þar stóð Adam með
gullfiskaskál i höndunum. — Það var
viðvíkjandi þessum gullfiskum, sagði
hann. — Eiga þeir að vera í eftir-
launasjóðnum?
Hún gat ekki stillt sig um að brosa.
— Ég skal skrifa spjald fyrir þá, sagði
liún.
Adam studdi öxlinni að þilinu.
Hann virtist ekki vera að flýta sér.
— Viljið þér borða með mér i kvöld?
Þetta kom flatt upp á Elizabeth. —
Ég veit ekki. Hún fann að Adam
horfði á hana. — Jú, ég held að ég
geti það.
Hann brosti aftur. — Ágætt. Ég
kem og sæki yður klukkan 7.
— Ég á lieima í ...
— Ég veit það. ‘ Það stendur i
símaskránni. Svo lyfti hann fiska-
kerinu hærra upp á bringuna og hvarf
inn í ganginn. Eyrst nú fann Eliza-
beth hve greiðlega hún hafði fallist
á að fara út með honum. Hún reyndi
aftur að hugsa um Harold, en sá
ekkert nema brosandi andlitið á Ad-
am. Hún flýtti sér inn i skrifstofuna
sína og náði í spjald Adams. Hann
var ógiftur.
Klukkan rétt fyrir sjö var hringt
hjá henni. Þar stóð Adam.
— Ég skal verða tilbúin undir
eins, sagði hún og lét hann fara fram
hjá sér inn í stofuna. Hún fór inn
í svefnherbergið. Þar stóð hún tals-
vert lengi fyrir framan spegilinn. Þeg-
ar hann gekk framhjá henni úti i
ganginum liafði hún séð bregða fyrir
rósum með löngum legg, sem hann
hélt fyrir aftan balc. Hún hafði líka
séð hrifninguna í augunum á honum.
Hún tók samkvæmistöskuna og káp-
una og fór inn í stofuna. Adam stóð
á miðju gólfi, eins og dómari, fannst
henni. Hann hafði lagt rósirnar á lít-
ið borð.
— Þær eru fallegar, sagði liún og
leit á blómin, — en þér hefðuð ekki
átt að eyða svona miklum peningum
i þetta.
— Þetta var bara afgangur úr
glugga, sem ég var að skreyta.
— Nú, einmitt? Röddin varð allt
í einu flatneskjuleg. Hún fór fram
i eldhús til að ná í glas undir blómin.
Meðan hún var að koma þeim fyrir
í vatn gekk Adam um stofuna og skoð-
aði bækurnar og málverkin hennar.
— Ég kann vel við þessa stofu, Eliza-
betli, sagði hann — hér er allt svo
kyrfilegt og öllu vel niður raðað.
Augun voru i ertnislegra lagi.
— Er það? spurði hún á báðum
áttum.
Svo breikkaði á honum brosið. —
Alveg eins og þér sjálf. Ekki citt hár,
sem eklti er á rétlum stað.
Hún forðaðist að líta á hann og
smeygði sér í kápuna áður en hann
komst til að hjálpa henni. Þegar hann
opnaði dyrnar sagði hann* eins og í
trúnaði: — Getum við ekki þúast. Og
kallaðu mig Adam. Það gera allir.
Adam var einkar vel lagið að segja
hlutina eðlilega, hugsaði Elizabeth
með sér þegar þau voru komin fram
í ganginn. Þau höfðu ekki talað mikið
saman, en samt liafði honum tekist