Fálkinn - 16.05.1958, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
11
K
*
K
*
A
*
rt
ERFIÐIR KOSTIR
FRAMHALDSSAGA
%
*
%
y
Js
y
K
*Þí)£*h)g*Þí)g*>í)&*>í)£* Nr. 22 *^#^#^*^*^*
'•— Antonía! Hvað ert þú að gera hér?
Hún leit við, sinnulaus. Þarna stóð Martin!
„ERT ÞÍJ HONUM NOKKURS
VIRÐI, ANTONÍA?“
— Martin! hrópaði Antonía og endurtók svo,
eins og hún tryði ekki sínum eigin augum:
— Martin! Hvað ert þú að gera hingað, á
skrifstofu Santocks? Ég hélt að þú værir ein-
hvers staðar í austurlöndum.
— Nei, ekki austar en í París. Ég á að fara
á eftir húsbónda mínum, sir Wililam eftir
nokkrar vikur. En það skiptir ekki máli. Eg
verð að tala við þig, Antonía.
Nú tóku þau eftir því að lyftudrengurinn
hlýddi á þau með athygli.
— Heyrðu ... Martin fór inn í lyftuna aft-
ur. — Þetta samtal við Santock getur biðið.
Ég verð að tala við þig.
— Alla leið niður? spurði lyftustrákurinn.
— Já.
Þegar þau komu út á götuna tók Martin
fast í handlegginn á henni. — Við verðum að
fara á einhvern stað, þar sem við getum tal-
að saman. Það hlýtur að vera kaffihús hérna
nærri.
— Það er ennþá betra í garðinum. Við
skulum fara þangað.
Þau gengu áfram, og á leiðinni sagði hún
aftur: — Ég skil þetta ekki. Eg sem hélt að
þú værir mörg þúsund mílur í burtu.
— Það er engin furða. En ég varð eftir
í París og sir William hélt áfram. Það var
ýmislegt sem þurfti að ganga frá, því að þessi
ferð bar svo brátt að. Og eins og ég sagði
á ég að fara austur bráðum.
— En hvers vegna komstu aftur, Martin?
Þau höfðu fundið sér bekk á afviknum stað
i garðinum, sem heita mátti mannlaus, og
einu hræðurnar er þau sáu voru nokkur börn,
er voru að leika sér og virtust alls ekki taka
eftir þeim.
— Shardon skrifaði eftir mér.
— Skrifaði Shardon! Það er ómögulegt.
Hann er í — ó, en hann hefir skrifað áður
en það gerðist. Hvernig vissi hann heimilis-
fangið þitt?
— Það veit ég ekki, Antonía. Líklega hefir
hann spurst fyrir í ráðuneytinu. Að minnsta
‘kosti fékk ég bréf frá honum í gær — í flug-
pósti. Og ég kom undir eins.
— En ég skil ekki hvers vegna hann gerði
boð eftir þér.
— Skilurðu það ekki. Hann sagði að þú
mundir skýra allt fyrir mér og að ég mundi
geta náð í þig fyrir milligöngu Santocks
málaflutningsmanns. Hann sagði að það væri
uppspuni, að nokkuð væri á milli ykkar. Ef
ég elskaði þig í raun og veru mundi ég koma
heim og heyra hvað þú hefðir að segja —
og að ég mundi jafnan iðrast eftir ef ég gerði
það ekki.
— Skrifaði hann þér? Hann hefir ekki
verið með öllum mjalla!
— Hvers vegna? Er þetta ekki satt? Er
einhver fótur fyrir að þið séuð elskendur?
Skelfing finnst mér þetta undarlegt. Ert þú
honum einhvers virði eða ertu það ekki?
— Vitanlega er ég það ekki. Hún bandaði
frá sér. — Það er ekki það, sem er mergur-
inn málsins. Heyrðu Martin, ef lögreglan fell-
ir grun á einhvern, rannsakar hún þá póst-
bréfin hans líka?
— Hvernig á ég að vita það. Martin var
eins og spurningarmerki. — Og hvað kemur
það þessu máli við?
— Það veltur allt á því. Æ, Martin, held-
urðu að lögreglan geri það? Lesi bréf fólks
sem það grunar?
— Ef um eitthvað alvarlegt væri að ræða
— og ef lögreglan hefði grun — mundi hún
líklega gera það. En hvers vegna erum við
ananrs að tala um lögregluna. Mig varðar
ekkert um iögregluna. Ég vil fá að vita allt
um þig og Shardon.
— Æ, en þetta er um Max. Veistu ekki að
hann hefir verið settur í varðhald vegna þess
að konan hans var myrt. Og ég er sú eina ...
— Hvað segirðu? Martin varð sem steini
lostinn, — Shardon?
— Já. Þetta er vitanlega ekki annað en
hræðilegur misskilningur. En hún fannst
skammt frá Banstead og það var skammbyss-
an hans, sem hún var skotin með, og hann var
þarna niður frá og ég var eina manneskjan,
sem var í húsinu.
— Varst þú. Hvar kemur þú til sögunnar?
— Það er það sem ég er að segja þér.
Hann og ég vorum alein i húsinu. Vinnufólk-
ið sefur ekki í 'húsinu og þess vegna er ég sú
eina, sem get vottað að ...
— Er það þetta sem þú kaliar að „skýra
allt?“ greip Martin fram í og svipinn sem
kom á hann hafði hún séð aðeins einu sinni
áður. — Hvernig á maður að skilja þetta,
að þú hafir verið ein í húsinu með Shardon?
Og hvar kemur þetta með konuna hans inn í
söguna? Og hvernig stendur á að þú ert í
loðkápu, sem kostar þúsund sterlingspund?
bætti hann við, ofsareiður.
— Ó, Martin ... Hún baðaði út höndunum
í öngum sínum, — ég verð að byrja á byrj-
uninni.
— Það er kannske ekki sem vitlausast,
svaraði hann snúðugt.
— Það gerir ekkert til þó að ég segi þér
það núna. Hann hefir eyðilagt það allt. Því
skyldi hann líka hafa verið svo fáránlega göf-
ugmannlegur?
— Segðu mér nú alla söguna, sagði Martin.
MARTIN FÆR AÐ VITA SANNLEIKANN.
Börnin hlupu fram og aftur og híuðu og
hæuðu og grátittlingarnir vöppuðu við fæt-
ur þeirra til að leita að brauðmylsnu, meðan
Antonía var að segja frá öllu því, sem við
hafði borið síðustu mánuðina. Nú var henni
það engin hugraun að segja honum sannleik-
ann um föður sinn — og svo fannst henni
líka, að þeir hlutir tilheyrðu annarri tilveru.
Hann varð ókyrr meðan hún var að segja
frá er hún hafði hnuplað skjalinu úr pen-
ingaskápnum og frá samningnum, sem hún
hafði gert við Shardon, og þegar hún kom
að uppistandinu, sem orðið hafði milli þeirra,
muldraði hann: — Mikið flón var ég að festa
trúnað á þennan þvætting.
Nú fór að verða erfiðara að segja frá ýmsu
því sem gerst hafði, og þegar hún kom að
laugardagsmorgninum, er hún hafði heimtað
að verða kyrr eftir að þau fréttu um morð-
ið, tók hann fram í: — Og þú ert að tala um
að hann sé göfuglyndur. Aldrei hefi ég heyrt
aðra eins fásinnu! Og þetta gerðirðu fyrir
mann, sem hafði leikið þig jafn grátt og hann
gerði, og mann sem þér stóð alveg á sama um.
— En, Martin — mér stóð ekki á sama um
hann og stendur ekki á sama um hann.
— Varstu ekki að segja að þetta ástar-
ævintýr væri uppspuni?
— Það var líka uppspuni. En nú er það
breytt.
— Þá það. Haltu áfram.
Og svo hélt hún áfram allt fram að sam-
talinu, sem hún hafði átt við Santock mála-
flutningsmann í mox’gun, og hann gat þess að
skýrslan sem hún gaf, kynni að verða dregin
í efa.
— En hvar kemur loðkápan til sögunnar?
spurði Martin.
— Loðkápan?
— Já, þessi fjársjóður sem þú ert í. Hvers
vegna þurfti hann að móðga þig með því að
gefa þér hana?
— Hann móðgaði mig ekki! Hann langaði
bara til að gefa mér hana.
— Mér finnst hann hefði getað hummað
það fram af sér! Veit hann ekki að maður
hagar sér ekki þannig við heiðarlegar
stúlkur?
— Það stóð alveg sérstaklega á um þetta.
Martin virtist tregur til að sannfærast um
það, og nú varð dálítil þögn. Loksins sagði
hann: — Þú elskar hann, er það ekki?
— Jú. Mér þykir þetta leitt, Martin — að
þú skyldir koma alla leið frá París til að
hlusta á það.
— Allt í lagi. Mér þykir vænt um að ég
skyldi koma. Það var ómaksins vert. Ég
vildi óska að þetta hefði allt verið öðruvísi,
en það er ekki smáræði að fá að vita, að þú
ert í raun og veru sú, sem ég hélt þig vera.
Að missa trúna á þig var nærri því verra en
að missa þig sjálfa. Mér fannst veröldin um-
hverfast..
— Já, það fannst mér líka, þegar ... hún
þagnaði.
— Hvenær?
— Þegar hún mamma sagði mér að Max
væri eins konar glæpamannaforingi.
Martin brosti allt í einu útundir eyru. Hún
móðir þín er nú ekki lambið að leika sér við,
þegar hún byrjar að Ijúga.
Antonía brosti veikt. — Nei, það er nokk-
uð til í því. Heyrðu Martin, hélt hún áfram,
— Max veit ekkert um tilfinningar mínar —
ég vil að þú vitir það, meina ég.
— Að þú elskir hann?
Svo varð ný þögn.