Fálkinn - 13.06.1958, Qupperneq 9

FÁLKINN
9
— liann skal verða hestur, sem allir
geta setið. Þó svo ég ætti að hálsbrjóta
mig ...
Nú kom á hann svipur, sem hún
mundi vel frá fornu fari. Einu sinni
þegar hann hafði klifrað upp á kirkju-
þakið til að laga hellu á þakinu. Ef
hellan hefði runnið mundi hann hafa
runnið ofan af þakinu líka. Þá var
þessi neisti í auganu á honum. Þá
hafði hún sagt: — Frcderick, þú mátt
ekki ... og nú komu þau orð aftur.
— Fred, þú mátt ekki ... 1
Hann kinkaði kolli til hennar. —
Það er orðið iangt siðan þú hefur kall-
að mig Fred, Anna. En ... Þú hlýtur
að skilja, að ég get ekki látið hestinn
ráða . Nú ætla ég að láta liann vera i
friði í tvo daga, en á laugardaginn
reyni ég hann aftur, með hundum og
lúðrum og öllu tilheyrandi,og fer vel
að honum, og þá skulum við sjá til ...
Hann gekk að hestinum og klapp-
aði honum á hálsinn. — Við skulum
verði vinir, sagði hann. Og það gladdi
ihana. Hann beitti ekki liörðu, svo að
honn hlaut að vera góðmenni ennþá,
eins og hann var í gamla daga.
En ... í dag var miðvikudagur. Eft-
ir þrjá daga, eftir þrjá daga ... Hún
varð að segja honum sannleikann, en
ekki núna. Þau höfðu verið svo góðir
kunningjar fyrrum, þrátt fyrir öll
barnabrek og rifrildi, og þegar hann
fengi að vita þetta — um svikin, sem
gátu kostað hann lífið, þá mundi hann
. .. Allt í einu fannst henni að kannske
væri hann ekki aðeins kunningi, en
eitthvað meira, að eitthvað hefði kom-
ið fyrir — jafn fljótt og þegar blóm
springur út. Henni hafði ekki verið
það ljóst áður. Og nú ... ef hún segði
honum ... Nei, lnin liafði ekki þrek
tíl að bera fyrirlitningu hans.
Hún heyrði rödd hans, og það var
líkast og hún kæmi úr fjarska. — En
citt er þó allajafna víst, Anna, að þú
situr vel á hesti.
— Ef ég bið þig, Frederick!
Hann liafði farið úr jakkanum og
reyndi að hrista úr honuní vætuna.
— Frederick, þvi þá það? Fyrir
stuttu kallaðir þú mig Fred.
— Viltu ekki selja mér hann Gamm?
Viltu það ekki, Fred?
Hann hló. — Ertu frá þér, góða
min! Æ, góða, en ég tala eins og fyrr-
um. Selja aftur ... Hvernig mundi það
Ííta út. Gefast upp fyrir hesti? Hann
tók gróft handklæði upp úr hnakk-
töskunni og meðan hann var að þurrka
svitann af tryllingnum sínum útmál-
aði liann fyrir Önnu hvernig hann
ætlaði að fara að þvi að gera Gamm
jafn eftirlátan og hamingjusaman
brúðguma.
En Anna andvarpaði. Hún var
þeirrar skoðunar að hræðslan í hest-
inum væri jafn varanleg og ör eftir
hólusetningu.
Ailan þennan dag var hún að brjóta
heilann um hvað hún ætti að gera til
að afstýra hinu yfirvofandi slysi. Hún
talaði um þetta við Tom gamla, en
Iiann kunni ekki heldur nein ráð, þótt
hann væri gamalreyndur hestamað-
ur. Það var skritið hve ólikir hestar
gátu verið, sagði hann. Gammur og
Svalur voru sammæðra og samfeðra.
F.ngan mun var liægt að sjá á útlitinu,
en innrætið ... Gammur var trylltur
en Svala auðsveip.
Og það var þetta, sem að lokum
gaf Önnu hugmyndina. Hún kom yfir
hana cr hún lá i rúmi sínu um kvöld-
ið, og hún varð svo glöð að hún gat
ckki sofnað. Að ytra útliti voru þeir
eins og tvö bláber, Gammur og Sval-
ur — á þvi ætlaði hún að bjarga sér.
Þetta rnundi kosta allmikla peninga,
og luin hafði ekki of mikið af þeim,
en peningar skiptu engu máli í því
sambandi.
Ef hún uppgötvaðist ... Nei, hún
varð að liaga því þannig, að enginn
fengi neinn grun um þetta, jafnvel
ekki Peter Nash. En hún varð að fara
til Eastern Lodge til að kynnast stað-
háttunum og njósna. Fred mátti leggja
hvaða merkingu i það sem hann vildi.
Iíún gæti rekið þar inn nefið, eins
og af hendingu, og gert sér til crindis
að spyrja um Gamm.
Eftir hádegi fór hún með braut-
arlestinni til Lingfield, sem var hálf-
tím leið, og var svo heppin að hitta
Peter Nasli heima. Hún vék formála-
laust að erindinu. Hún vildi kaupa
Sval, og hún vildi fá hann strax —
helst í dag. Hún gerði sér ljóst að
verðið mundi ekki verða neitt smá-
ræði, en hún var undir það búin að
borga. Þrjú hundruð pund.
Nash tók um hökuna. Ekki svo að
skilja að þrjú hundruð pund væri
ekki sæmilegt verð fyrir ekki meiri
hest en Sval, og ungfrú Mitchell væri
viðfelidin ung stúlka en ... þegar
hún var svona áfram um þetta ...
Hann strauk báðar kinnarnar.
— Þrjú. Nei, ekki get ég gengið
r.ð þvi. En ef við segjum þrjú hundr-
uð og fimmtíu ...
— Tvö hundruð og fimmtiu og
Gamm í kaupbæti, sagði hún.
— Nú, svoleiðis. Hann hugsaði sig
um. — Ég gæti vitanlega selt ein-
hverjum veðreiðamanninum hann, en
þá yrði ég að segja honum frá göll-
unum, og verðið mundi fara eftir þvi.
Ilann hugsaði málið betur. — Tvö
hundruð og fimmtiu, og svo Gamrii
fyrir hann Sval, sem ég gerði mér
ckki von um að fá meira en tvö
hundruð fyrir. Góð verslun. Ágæt
verslun ...
— Jæja, af því að þér eigið í hlut,
ungfrú Mitchell. En þér getið ekki
fengið hestinn fyrr en á morgun,
fiistudag. Eigum við að segja síðdegis
á morgun.
Hún hugsaði sig um. — Ef við segj-
um annað kvöld, þá skal ég hafa ávís-
unina með mér. En hann Gamm fáið
þér ekki fyrr cn á laugardagsmorgun,
herra Nash. Og þessi verslun okkar
verður að fara leynt. Þér verðið að
gefa mér drengskaparheit um það.
Hann pírði á hana augunum. Þcssi
stúlka vissi hvað hún gerði. Hver veit
nema hún gerði sér gróðabragð úr
þessu. Kannske hafði liann verið flón.
Ilann hefði eins vel getað sagt fjög-
ur hundruð. En töluð orð urðu ekki
aftur tékin. Og hún var svo ... ja,
svo töfrandi að eiginlega unni hann
henni þess að græða á þcssu. Ljóm-
andi myndarleg stúlka ...
Anna brosti ekki á móti og Nash
setti upp kaupmannssvipinn aftur. —
Eins og þér viljið, ungfrú. Upp á
drengskap minn.
Það var föstudagskvöld og klukk-
an orðin nær tíu þegar Anna kom frá
Lingifield og stöðvaði nýkeypta hest-
inn sinn við hlöðuna bak við hest-
húsið á Easton Lodge. Hún fór af
baki og teymdi héstinn variega upp
að hesthúsinu. Ráðagerð hennar var
ofur einföld. Hún ætlaði að fara ofur
varlega og var undir það búin að vaka
alla nóttina, ef þörf gerðist,- Hún
þekkti hestluisið á Easton Lodge því
að hún hafði með mestu varfærni
spurt Tom Cavan um h vernig tilhög-
unin væri á því, og um h áttalag vin 11111-
mann anna . .. Og Fred, sem átti sér
einsk ís ills von, hafði sjálfur sýnt
henni i hvar lykillinn hékk.
Hún var komin að markinu. tók
lykili nn og opnaði. I fyr ramálið m látti
Fred prófa gæðinginn sinn eins og
liann vildi.
Hú n klappaði Sval ; á lendina og
hann fór inn i tóman b ás.
Sköminu siðar hafði hún sett múl
á Garnrn og hélt í tauminn á honum.
En í sömu svifum skelltist hesthús-
hurðin aftur með svo háum smelli að
luin fékk hjartlsátt. Vasaljósið ...
hvar var vasaljósið? Hún rataði ekki
út að dyrunum í myrkrinu. Hafði hún
lagt það af sér þegar hún var að leysa
liestinn? Hún hlustaði. Bara að eng-
inn hefði heyrt skellinn í hesthús-
hurðinni! Þarna ... þarna sá hún loks
móta fyrir dyrunum. En það var erf-
ilt að opna. Og Gammur var farinn
að krafsa og stappa. Nú varð hún lika
að sctja Sval inn á rétta básinn. Það
var ekki vandalaust að vera svikari!
En svo voru það dyrnar. Loksins tókst
henni að opna og nú kom hún með
hestinn undir bert loft. Bara að hann
Framhald á bls. 11.
Arabiski sheikinn
sem á 39 konur, en hefir beðið frú Roosevélt, Anitu Ek-
berg og Piper Laurie.
Höfðingi Taiyah-beduína, Sul-
eiman A1 Huzail vill eignast vest-
ræna konu. Hann er 72 ára, en
vill ekki heyra á það minnst að
hann sé orðinn gamall. Enda hefir
hann aldrei orðið veikur. í gamla
daga var hann mikill bardaga-
maður, og segist liafa lagt 200
manns að velli sjálfur, í bardög
um við nágranna sína. Hann á
39 konur, en segir að það sé ckki
nóg. Hann vill eignast ameríska
konu, hann hefir séð þær marg-
ar á kvikmynd og lýst vel á þær.
Þó að Eleanor Roosevelt hafi
aldrei þótt fríð hefir hann samt
bcðið hennar. En sú fyrsta vest-
ræna sem hann sá berum augum
var kona blaðamanns, sem var á
ferð þar eystra og gisti sheikinn.
Hinn aldni höfðingi 17.000 Bedú-
ína bauð mjög hátt verð fyrir
konuna og lofaði að byggja höll
handa henni, en blaðamaðurinn
sagði að konan væri ekki til sölu.
Suleiman gafst upp, en blaða-
maðurinn lofaði að hjálpa hon-
um, að koma auglýsingu i Ame-
rikublöðin: „Ríkur Araba-sheik
óskar eftir stúlku, yngri en 22
ára, sem 40. konu sinni. Lysthaf-
endur sendi ljósmynd og æfi-
ágirp. Öll þægindi. Sheikinn borg-
ar fcrðakostnað stúlkunnar og
þernu hennar ... o. s. frv.“ En
engin gaf sig fram.
Þá skrifaði Suleiman þremur
kvikmyndadísum í Hollywood.
Einhver vestrænn gestur liafði
skilið cftir hjá honum kvik-
myndablað, og þar voru myndir
af Anitu Ekberg, Kim Növak og
Pipcr Laurie. SuJeiman skrifaði
þeim öllum bónorðsbréf.
Hann þóttist viss um að þær
tæki allar giftingartilboðinu feg-
ins hendi, því að ekki létu þær
afmynda sig í blaði nema til þess
að reyna að ná sér í mann. Og
ekki gátu þær fengið betri mann
en Suleiman A1 Huzail.
Hann var lengi að átta sig á
því, að engin þessara þriggja þáði
boðið. Hann skilur aldrei hve vit-
lausar þær gátu vcrið.
Þó var einn Ijós blettur í þess-
um sorta. Það var Suzan Cumm-
ings, sem einu sinni hafði sýnt
afskræmdan arabadans; lnin
bauðst til að koma austur. En
hún heimtaði milljón dollara
borgun út i hönd áður en hún
færi af stað, og áskildi sér rétt
til að fara lieim aftur eftir eitt
ár, ef sér semdi ekki við Sullei-
man.
Þessu tilboði svaraði Suleiman
með arabisku orði, sem á islensku
þýðir „svei“! Og nú er hann fok
reiður amerisku blöðunum, sem
eru að skopast að þessum göfuga
pótentáta.
En Iivernig er nú tilveran lijá
þessum syni eyðimerkurinnar?
Fcrðast hann á úlföldum? Er
hann klæddur eins og betlari?
Nei. Hann ferðaðist um eyði-
mörkina í siðustu gerð af Crysler-
bil, með gullflúri. Og hann hefir
jafnan vopnaðan lífvörð í för
með sér. Sjálfur cr hann með
rýting við beltið og stundum
sverð.
Hann gengur daglega ofur blátt
áfram til fara, en við hátiðleg
tækifæri hefir hann nóg af spari-
fötum, svo sem 241 skikkju, al-
settar gimsteinum. Þær kosta frá
50 til 100 þúsund krónur hver.
Og árstekjur hans munu nema
35—40 milljón krónum. En það
kostar líka mikið að hafa 39 kon-
ur ó fóðrum og auk þess þau 140
börn, sem hann hefir gengist við
faðerni að.
Eftir arabiskum mælikvarða
fer vel um konur hans — en varla
eftir amerískum. Arabisku kon-
urnar eru fæstar góðu vanar í
æsku og þykjast vera á grænni
grein hjá Suleiman. Hann býðst
til að byggja yfir amerisku kon-
una, ef hún fæst. Og hann ætlast
ekki til að fá hana gefins, harin
vill borga 500 þúsund dollara fyr-
ir hana, ef lnin er gallalaus. Hún
fær þessa peninga ])egar ég leyfi
henni að fara úr kvennabúrinu
alfarinni,“ segir liann.
Eyðimörkin sem Suleiman hefst
við i, er innan landamæra ísra-
els, en af því að hann er Arabi
fær hann að lifa i fjölkvæni. Hann
segist ráða yfir 50 öðrum ætt-
stofnum, en ekki hafa þau völd
fengist viðurkennd. Lætur liann
þá deilu liggja í láginni um sinn,
þvi að hann sinnir engu öðru
núna, en að ná sér í konu frá
Bandarikjunum. Hann hitti Jam-
es Roosevelt fyrir nokkru, og bað
hann þá fyrir skilaboð til móður
sinnar: hvort hún vildi ekki koma
til sin og verða konan sín. Hann
lofaði að fara vel með hana.

•3

s
Vy'
Í
'ó
r
ó