Fálkinn - 13.06.1958, Page 12

12
FÁLKINN
Eldur á§tarinnar
Ástarsaga frá Portúgal. - 3.
hefði siði landsins í heiðri. Melanie sagði við
sjálfa sig, að hann mundi verða fyrir von
brigðum, ef hann reyndi að fá hana til að
semja sig að landsvenjunum. Hún ætlaði að
byrja á sama hátt og hún hafði hugsað sér
að halda áfram, og fjárhaldsmaður hennar
skyldi ekki fá að verða varðhundur hennar.
Hún hafði fengið nóg af svo góðu.
Þegar hún hugsaði um það núna, skildi hún,
að ef hún hefði notið meira frjálsræðis, og
hefði getað umgengist fólk á sínu reki eins
og aðrar ungar stúlkur, mundi hún ekki hafa
gefið fyrsta manninum sem hún kynntist
hjarta sitt. Þá hefði hún verið glöggskyggn-
ari á það, sem fólst bak við töfra og glæsi-
mennsku Tony Gorings.
Hún gat ekki varist að hugsa til Tonys,
þegar hún hafði fengið vitneskju um hinar
nýju ástæður sínar. Hún hugsaði með sér:
Ef hann frétti þetta mundi hann koma til
mín aftur'. Þá þyrftum við ekki að bíða nema
tvö ár til að geta gifst.
En hún vissi líka, að þótt hún hefði vitað
núverandi heimilisfang hans, mundi hún ekki
hafa reynt að ná fundi hans. Ást þeirra hafði
aðeins verið draumur, og þann draum hafði
Tony rofið, og um framhald á honum gat
aldrei orðið að ræða. Tony hafði slitið allar
hennar vonir upp með rótum og sýnt henni,
að maðurinn, sem hún elskaði, hafði í raun-
inn aldrei verið til. Nú var ekkert eftir nema
kvölin, og Melanie fannst eitthvað hafa verið
slitið úr hjartanu á sér.
— Gyrðið beltin, við förum að lenda, sagði
flugfreyjan. Melanie kipptist við þegar hún
sá að vélin var komin yfir flugvöllinn. Hún
hafði ekki einu sinni tekið eftir að hún var
komin yfir land.
Stóra vélin lækkaði flugið og Melanie sá
landið nálgast, eins og það væri að koma á
móti henni. Hún var komin yfir landamæri
gamla og nýja lífsins.
Og hún var að byrja nýtt líf.
EIN I ÓKUNNU LANDI.
Nokkrum mínútum síðar stóð hún í þrengsl-
unum á flugstöðinni og var að búast við að
einhver úr fjöldanum, sem þarna kom til að
taka á móti kunningjum, mundi ávarpa sig.
En hún stóð enn ein þegar fjöldinn fór að
dreifast, og þó hafði Studholme málaflutnings-
maður fuilvissað hana um, að einhver mundi
verði látinn taka á móti henni og að hún
mundi ekki lenda í vandræðunum hjá toll-
þjónunum. Þótt hún hefði átt annríkt áður
en hún fór, hafði hún samt lært nokkrar
portúgalskar setningar — hún var lagin á
að læra mál. En er hún heyrði skvaldrið í
fólkinu kringum sig, varð hún sannfærð um
að hún gæti ekki borið eitt einasta orð rétt
fram.
Hún hefði ekki þurft að hafa áhyggjur af
þessu. Burðarkarl hafði komið til hennar og
spurt „English?“ og hafði fylgt henni í toll-
afgreiðsluna, og þar komst hún að raun um,
að hún gat notað sitt eigið mál.
Þegar hún hafði lokið erindum sínum í toll-
afgreiðslunni sneri hún sér til eins flugstöðv-
arumsjónarmannsins og sagði honum hvernig
ástatt væri fyrir sér. Hún spurði hann hvort
hægt væri að fá bíl til að flytja sig heim í
einkaíbúð Featherstones. Nafnið hafði sömu
áhrif og töfrasproti. Bíll ók fram þegar í stað,
og flugvallarstjórinn harmaði mjög þennan
misgáning, það hlyti að vera einhverjum mis-
skilningi að kenna, að enginn skyldi vera
þarna til að taka á móti henni. Hús Feather-
stones, „Quinta Azeitonas“ væri um tuttugu
kílómetra fyrir utan borgina, og hún mætti
ekki fara þangað ein síns liðs. Hann vildi síma
til Featherstones en hún þvertók fyrir að hann
gerði það. Svo fylgdi hann henni út að bíln-
um með miklum beygingum og fyrirbænum,
og hún ók af stað.
Þá stundina var henni alveg sama um hvort
langt væri eða skammt á ákvörðunarstað-
inn. Hún hefði viljað gefa hvað sem var til
þess að mega snúa aftur til London. Það var
auðséð að Brett Featherstone gilti alveg einu
um hana, annars hefði hann sent einhvern til
að taka á móti henni.
En þrátt fyrir þessa leiðinlegu byrjun gat
hún ekki varist að láta hækka á sér brún-
ina er hún ók um hina fögru borg. Þetta var
allt svo gerólíkt því, sem hún hafði áður séð.
Svörtu og hvítu tíglarnir á gangstéttunum,
Ijósrauð, gul og hvít húsin með grænum kop-
arþökum, sem glóðu í sólskininu.
Henni fannst það hlyti að vera gaman að
fara kynnisferðir um þessa heillandi borg og
gera kaup í verslununum í hliðargötunum,
sem ’hún sá bregða fyrir er hún ók framhjá.
En það var blár himininn og skæra sól-
skinið og tært og hreint loftið, sem henni
fannst mest til um. Þegar hún fór frá London
hafði borgin verið hjúpuð þoku, en hér sást
hvergi móta fyrir skýi eða þykkni, aðeins
blár himinn og sól í ’heiði.
Nú komu þau út fyrir borgina. Þar voru
húsin í felum bak við blóm og runna og múr-
veggirnir alþaktir vafningsjurtum með gulum
og ljósrauðum blómum. Bílstjórinn, sem tal-
aði ágæta ensku og sagði henni að hann hefði
verið í þjónustu enskrar fjölskyldu í mörg
ár, benti henni á húsin, sem ýms stórmenni
bjuggu í.
Hann sagði henni að húseign Featherstones
væri með þeim veglegustu á þessum slóðum.
Senor Featherstone mundi verða mjög, mjög
reiður er hann frétti að enginn hefði verið
til að taka á móti henni á flugvellinum. Bíl-
stjórinn bætti því við, að hann hefði heyrt
að mjög erfitt væri að umgangast Senor þeg-
ar hann reiddist.
Þegar þau höfðu ekið svo sem þrjú kortér
benti hann framundan sér. Heimreiðin að
„Quinta Azeitonas" var lokuð með sterkum
grindum úr smíðajárni, og þegar bílstjórinn
hringdi bjöllu opnaðist lúka við hliðið. Og
eftir stutt samtal við vörðinn var hliðið
opnað.
Brosandi og brúneyg kona dyravarðarins
heilsaði Melanie með miklum orðaflaumi,
sem hún skildi ekki, en bílstjórinn túlkaði
fyrir hana. Senoritan var velkomin. En þetta
voru hræðileg mistök, hvílík vandræði. Hvað
mundi húsbóndinn segja? Þetta stafaði af mis-
skilningi — þau höfðu ekki búist við henni
svona snemma.
Þetta var í miðri miðdegishvíldinni og eng-
ir aðrir þjónar viðstaddir. Catarina fór og
vakti manninn sinn, en á meðan bar bílstjór-
inn farangurinn úr bílnum, og sagði Melanie
að bílstöðin mundi senda Senor reikninginn.
Hann þakkaði fyrir vikaskildinginn sem hún
rétti honum og var ekinn á burt þegar Cat-
arina kom aftur.
Catarina fylgdi henni upp að húsinu, en
fallegra hús hafði Melanie aldrei séð. Rauðir
múrveggirnir voru alþaktir vafningsviði með
ljósrauðum og dreyrrauðum blómum. Möndlu-
trén voru í fullum blóma og dökk og grönn
kyprustrén skáru úr við blómskrúðið með-
fram húsveggnum. En það voru bláu blómin
á jacarandatrjánum, sem mestan fögnuð vöktu
hjá henni. Hún stóð grafkyr og horfði á þau
eins og í leiðslu, en Catarina fór inn til að
láta vita að hún væri komin.
FYRSTU SAMFUNDIRNIR.
1 allri þessari fegurð gleymdi hún alveg
raunahugleiðingunum, sem hún hafði verið í.
Hún horfði kringum sig með innilegri gleði
en nú heyrði hún fótatak bak við sig, og er
hún leit við sá hún mann koma fyrir hús-
hornið. Hún hafði ofbirtu í augunum af sól-
inni svo að hún sá manninn aðeins óljóst
þangað til hann kom inn í skuggann. Þetta
var hár maður, dökkur í framan af sólbruna,
með ljósgrá augu, sem horfðu spyrjandi á
hana.
Fyrst hugsaði hún með sér: Dæmalaust er
þetta fallegur maður! Hárið var hrafnsvart,
andlitsdrættirnir regulegir og munnurinn við-
kvæmur.
Maðurinn lyfti brúnunum og sagði: — Af-
sakið þér, voruð þér að biða eftir einhverjum?
— Já. Hún hikaði og fór allt í einu hjá sér.
— Er herra Featherstone heima?
— Já. Hann brosti innilega. — Ég heiti
Featherstone.
Hún starði á hann. — Ég hugsa að þér sé-
uð ekki sá Featherstone sem ég þarf að hitta.
Það — það er Brett Featherstona. Hann á
von á mér.
Hún sá að svipur hans breyttist, en ekki
gat hún lesið hugsanir hans. Svo heyrði hún
djúpu röddina aftur: — Ég er Brett Feather-
stone.
Melanie starði á hann og gat ekki komið
upp nokkru orði. Það getur ekki verið rétt,
hugsaði hún með sér agndofa. Þessi maður
var svo gerólíkur manninum, sem hún hafði
búist við að hitta.
Það var óhugsandi að hann væri meira en
íósklega þrítugur. Ekki ungur í samanburði
við Melanie, en hins vegar enginn Metúsalem.
— E-en ... Hún þagði og sótroðnaði þegar
hún fann að hann horfði á hana. Svo harkaði
hún af sér og sagði eins virðulega og hún gat:
— Ég er Melanie Stafford.
— Ha? Hann horfði enn á hana og hnyklaði
brúnirnar.