Fálkinn - 28.11.1958, Síða 12

12
FÁLKINN
ÁI5TIR í feluleiU
4.
FRAMHALDSSAGA
£■■ «~ -— —■—■— ——■—•—' -—- -—-—
þreyttust ekki á að hlusta á fréttirnar. Klukk-
an var yfir hálf sex þá loksins þær kvöddu
og fóru.
ALLT ER UNDIRBÚIÐ.
Elisabeth hafði afráðið að vera í Ijósgræn-
um kokkteilkjól um kvöldið, en Amy fór í
axlahaldalausan hvitan kjól, sem náði henni
niður á ökla. Hún var líka í rauðum boleró.
Elisabeth saup hveljur af aðdáun. Amy var
altaf töfrandi sýnum, í hverju sem hún var,
og hún vissi vel hvað henni fór best. Svo
langt' sem Elisabeth mundi aftur í tímann
hafði Amy gert sér ljóst að hvíti liturinn fór
henni best við gullna hörundslitinn, með ofur-
litlum viðauka einhvers sterks litar — há-
rauðs, græns eða blás. I kvöld hafði hún sleppt
að setja á sig demantcifestina, sem faðir henn-
ar hafði sent henni í afmælisgjöf þegar hún
varð tuttugu og eins árs fyrir nokkrum mán-
uðum.
— En það gerir ekkert til, sagði hún létt.
— Það er meira virði að leika hlutverk ung-
frú Mayne, og ég fæ eflaust ýms tækifæri
til að nota festina eftir að pabbi kemur heim.
Hún virti Elisabeth fyrir sér frá hvirfli til
ilja og sagði í viðurkenningartón: — Þér fer
svo vel græni liturinn, Elisabeth. Það er vafa-
laust einhver hérna í Mueng, sem verður bál
skotinn í þér í dag.
— Ég vildi óska að þú gætir hætt að tala
um ’karlmenn, sagði Elisabeth. — Við eigum
nóg með Julian Stanville, eins og stendur.
Amy smellti fingrunum. — Hann er vél —
ekki karlmaður. Komdu nú, við skulum fara
niður. Á leiðinni niður stigann spurði hún: —
Heldurðu að þú vildir giftast og setjast að í
Bolani? Ekki vildi ég það. Mér fellur að vísu
vel hitinn ,en mér þykir líka vænt um kalda
daga, þegar maður getur legið í stóru, hlýju
rúmi og lesið skáldsögur hálfan daginn, og
drekka te og borða bollur við arininn og fara
í lei'khús á kvöldin, vafin í mjúkan minka-
feld. Ég þoli ekki leiðindi. Eg er hrædd um
að mér hundleiðist hérna eftir að ég hefi verið
hérna stuttan tíma.
— Sá dagur getur komið að þig langi til að
giftast og að þú róist.
— Giftist, já, sagði Amy glaðlega. — En
ekki að ég róist — mér finnst leiðindakeimur
að þvi. Ég held að ég vilji giftast einhverjum
ríkum ungum manni, sem ekki þarf að hafa
neitt fyrir stafni — nema að skemmta sér.
— En setjum nú svo að þú verðir ástfangin
af manni, sem er alvörugefinn og vill helst
vera sístarfandi?
Amy baðaði út höndunum. — Nei, það kem-
ur ekki til mála. I fyrsta lagi gæti ég ekki
sætt mig við að maðurinn skipti sér milli mín
og starfsins, og í öðru lagi gæti ég ómögulega
elskað mann sem ætti glæsílega framtíð! Hún
sagði síðustu orðin með skýlausri fyrirlitn-
ingu. — Ég var einu sinni skotin í metnaðar-
gjörnum peyja, sem hafði ætlað sér að kom-
ast í stöðu í nýlendunum, en svo lenti hann
einhvers staðar sem hornreka, og nú man ég
ekki einu sinni hvernig hann leit út. En það
munaði minnstu að ég hengi á honum.
Elisabeth hló og stúlkurnar fóru inn í minni
stofuna. Julian var kominn og beið eftir þeim.
Hann var í góðum hvítum fötum og gljáði á
svart hárið í lampaljósinu — það glitraði í
hvítar tennurnar er hann brosti ertnisbrosinu
vanalega og hneigði sig.
— Gott kvöld, ungfrúr mínar. Hann leit á
þær með velþóknun. — Það liggur við að það
sé ekki réttlátt að tvær ungfrúr skuli eiga
svona mikla fegurð sameiginlega og halda
einstaklingseðli sínu samt. Hvernig farið þið
að því?
Amy svaraði um hæl: — Allt ungt fólk er
frísklegt og fallegt, Julian, en munurinn á
Amy og mér er sá að hún er greind, en ég
ekki nema í lakara lagi að vitsmunum. Mér
gerir það ekkert til. Það getur verið hagur
að því stundum að vera haldinn heimskur —
það er oft hægt að hafa gaman af öðrum með
því móti.
— Hvernig hefir ykkur liðið í dag? spurði
hann. — Féll ykkur vel við frú Coombs og
frú Mclver?
— Þær eru einstaklega viðkunnanlegar,
svaraði Elisabeth. — Við töluðum saman
meira en klukkutíma. Hverjir koma fleiri í
kvöld?
Þau settust hvert á sinn damaskstólinn og
hann sagði: — Auk þessara tveggja hjóna
kemur Sands og konan hans, skóiaforinginn
og hans kona og myndarlegur ungur kapteinn
úr setuliðinu. Hann brosti til Amy og bætti
við: — Mér datt í hug að ungfrú Mayne hefði
kannske gaman af að sjá liðsforingja í
hópnum.
— Þetta er alveg rétt hjá yður. Glettnin
skein úr dökkum augunum á Amy er hún leit
útundan sér til Elisabeth, og þetta varð lesið
úr þeim: Þarna sérðu. Hann hefir hugsað sér
þig! Svo hélt hún áfram: — Ég elska liðs-
foringjabúninga. Jafnvel tuskulegustu menn
verða eins og hetjur þegar þeir eru í þeim.
— Því miður er ég hræddur um að Cran-
wood kapteinn verði ekki í herklæðum í kvöld,
en hann er riddari fram í fingurgómana og
besti píanóleikari hérna á staðnum.
Það var auðséð að hann hafði hugsað sér
að Cranwood yrði sá fyrsti, sem Amy töfraði
þarna i Mueng, hugsaði Elisabeth með sér.
Hann var séður og fljótur að snúa sér við,
þessi Julian Stanville. Á þeim stutta tima sem
hún hafði þekkt hann hafði hann myndað sér
skoðun á Amy og getið hárrétt til. Hafði
hann verið jafn skarpskyggn á hana sjálfa?
hugsaði hún með sér.
— Ég talaði sem snöggvast við Kosi áður en
þið komuð niður, sagði hann. — Miðdegis-
verðurinn verður borinn fram tíu mínútum
eftir að síðasti gesturinn er kominn. Við kus-
um að nota kringlótt borð til þess að ekki
þyrfti að skera úr hver ætti að sitja við borðs-
endann. Ég held að við ættum að nota kringl-
ótta borðið þangað til sir Henry kemur heim
— þegar gestir eru, meina ég.
— Já, sjálfsagt, sagði Elisabeth.
Hann leit spyrjandi á hana. — Hafið þér
nokkuð á móti því að ég ber fram þessar til-
lögur? spurði hann.
— Nei, því þá það. Þér eruð staðgengill sir
Henrys. Þér sögðuð í gær að þér hefðuð gert
áætlun fyrir okkur. Megum við fá að heyra
eitthvað úr þessari áætlun?
Hann horfði enn íhugandi augum á hana,
eins og hann væri staðráðinn í að finna á-
stæðuna til þess að hún var svo stutt í spuna.
— I fyrramálið fáið þið tækifæri til að
synda í lóninu með fólki úr stjórnarskrifstof-
unum. Það er venjan árdegis á laugardögum.
Allir fara heim og hvíla sig tvo tíma eftir
hádegisverðinn, og klukkan f jögur daglega er
tennis og badminton, en polo tvisvar í viku.
Þið fáið fjölda af miðdegisheimboðum og
kvenfólkið gengst fyrir skemmtiferðum. Ann-
að kvöld eruð þið boðnar í miðdegisverð hjá
mér og á sunnudaginn hefi ég hugsað mér að
fara með ykkur í ferðalag um eyjuna. Mánu-
dag er afmælisveisla og þriðjudag ætla ég að
velja nokkrar kvikmyndir og hafa sýningu á
þeim.
— Og þá ættum við að verða orðnar svo
hagvanar að við gætum bjargað okkur upp
á eigin spýtur, sagði Amy barnalega.
Á GÖNGU MEÐ JULIAN.
Nú fóru fyrstu gestirnir að koma. Karl-
mennirnir voru I hvítum eða ljósrauðum föt-
um og kvenfólkið , léttum kjólum úr silki eða
georgette. Frúrnar fjórar voru allar milli fer-
tugs og fimmtugs. Frú Sands var rengluleg
og smáskitsleg og hæfði litla mynduga mann-
inum sínum, sem hún dáði auðsjáanlega mik-
ið. Frú Elliot, kona skólastjórans, var dökk-
hærð og hlédræg — ein af þeim sem fetar
ævibrautina án þess að láta fólk verða of nær-
göngult við sig.
Cranwood kapteinn var nærri því eins hár
og Julian, en virtist yngri, og faldi mest af
andlitsfríðleik sínum bak við gróskumikið
yfirskegg.
Hjartað í Elisabeth seig dýpra og dýpra
meðan Julian var að kynna gestina. Það var
áreynsla að þykjast vera annar en maður var,
til lengdar, og þessu fólki var svo umhugað
um að vera alúðlegt við dóttur landstjórans
og vinstúlku hennar, að Elisabeth óskaði að
hún nyti sömu alúðar sjálfrar sín vegna síðar.
Fáeinum mínútum áður en Kosi kom til
að tilkynna að maturinn væri til reiðu, tók
Sands hana afsíðis og sagði: — Ég hefi verið
að reyna fyrir mér, ungfrú Penlan. Eg hugsa
að mér takist að koma hundinum til dýra-
læknisins.
— Það var gaman að heyra. Þakka yður
innilega fyrir, sagði hún.
Þetta varð skemmtilegt borðhald. Allt þetta
fólk var tíðir gestir í landstjórabústaðnum og
eins og heima hjá sér. Elisabeth gat hvílst og
gætt sér á steikta fiskinum og kjúklingunum,
sem Kosi hafði framleitt. Hún tók eftir hve
auðvelt Julian veittist að halda uppi samræð-
unum og fara úr einu í annað, og hvernig
gestirnir ósjálfrátt sneru sér til hans þegar