Fálkinn - 11.03.1960, Qupperneq 12

12
FALKINN
FRAMHALDSSAGA
HvehkatarihH
*
*
*
15
Hann opnaði dyrnar að stóru herbergi með dýr-
indis húsgögnum og daufri birtu. í einu horninu
var rúm og tjaldhlíf fyrir framan. Hjúkrunar-
kona las upphátt fyrir sjúklinginn og stóð upp
þegar læknarnir komu inn.
„Jæja, hérna komum við, lafði Milsdon,“ sagði
Chilcombe mjúkur í máli .... Nú hef ég náð í
einn bezta skurðlækninn í London. Ég er viss
um að honum tekst að gera yður albata.“
MacDonald brosti og gekk að rúminu. Þetta
var ljóshærð dama, rúmlega þrítug. Hún virtist
vera mjög þungt haldin og mörgum koddum var
hlaðið undir herðarnar á henni. Hún mændi á
nýja lækninn. En hann stóð um stund eins
og hann væri límdur við gólfið. Nú vissi hann
hvers vegna honum hafði fundizt hann kannast
við Milsdon-nafnið. Það var nafn Clare, eftir að
hún giftist — þessi kona var sú sama, sem hafði
svikið hann fyrir fimmtán árum. Hvernig hafði
hann getað gleymt nýja nafninu hennar?
Að lafði Milsdon hafði þekkt hann aftur, gat
hann séð á roðanum, sem kom á fölt, veiklulegt
andlitið. En hin óbifanlega skapró, sem hafði
hjálpað henni yfir svo margar torfærur, brást
henni ekki núna heldur.
„Ó, Philip,“ sagði hún og rétti fram máttlausa
höndina, „ hvað það var gaman að sjá þig aftur
eftir öll þessi ár.“
Philip stillti sig eins og hann gat og hneigði
sig.
„Já, það eru einkennilegir samfundir. En leið-
inlegt að það skuli vera undir svona kringum-
stæðum.“
„Þú gefur mér bráðlega heilsuna aftur, Philip?
Ég verð að geta tekið þátt í því skemmtilegasta,
sem fer fram hérna í London, meðan ég stend
við.“
MacDonald tók eftir hinum geigvænlega kvíða,
sem hún reyndi að fela undir gamanseminni.
Grönn hönd greip krampataki um höndina á hon-
um.
„Vitanlega,“ sagði hann með kaldhæðni sem
lafði Milsdon ein gat skilið. „Þú leggur bráðlega
alla London fyrir fætur þér, eins og forðum
Edinburgh.“
Er hann hafði rannsakað hana ýtarlega sá hann
að Chilcombe hafði sízt gert of mikið úr sjúk-
dómnum. Konan var aðeins hársbreidd frá dauð-
anum. Og uppskurður mátti alls ekki bíða.
„Þú skerð vitanlega,“ sagði Clare Milsdon og
röddin var skipandi og og svipurinn eins og títt
er á síngjörnum konum.
MacDonald hristi höfuðið hugsandi. Úr andliti
Chilcombes læknis mátti lesa undrun og von-
brigði.
„Ég er hræddur um, að ég geti ekki tekið
þennan uppskurð að mér.“
Clare æpti og hörðu augun urðu eins og gler,
af skelfingu.
„Jú, jú, þú verður að gera það, Philip! Ég
dey ef einhver ahnar sker mig.“
„Ég skal tala við MacDonald yfirlækni undir
fjögur augu, lafði Milsdon,“ sagði Chilcombe.
Hann hafði jafnað sig aftur og klappaði henni á
höndina. „Okkur MacDonald yfirlækni semur
áreiðanlega um þetta.“
Læknarnir tveir fóru út á ganginn.
„Heyrið þér, MacDonald,“ sagði Chilcombe.
„Þér megið ekki bregðast mér. Hún er móður-
sjúk og alvarlega veik, og hún verður að fá
sínu framgengt. Hvers vegna viljið þér ekki
taka þetta að yður? Hún er rík. Mjög kunn í
samkvæmislífinu. Meðmæli frá henni mundu
fylla stofuna yðar af ríkum sjúklingum. Eða —
hann tók málhvíld og horfði spekingslega á hann
— er tilfellið of erfitt fyrir yður?“
Köld augun í MacDonald leiftruðu.
„Þér vitið vel að það er ekki of erfitt fyrir
mig, Chilcombe,“ sagði hann stutt. „Ég hef per-
sónulega ástæðu til þess að vilja ekki taka
þennan uppskurð að mér. En af því að hér er
um líf og dauða að tefla, skal ég gera það — með
einu skilyrði: Það -verður þegar í stað að flytja
lafði Milsdon á sjúkrahúsið mitt, þar sem mitt
eigið starfsfólk getur h(júkrað henni.“
„Hvers vegna, ef mér leyfist að spyrja?“ sagði
Chilcombe læknir, og togaði ólundarlega í skegg-
ið á sér. „Sjúkrahælið mitt er með öllum full-
komnustu tækjum.“
MacDonald starði beint framundan sér um
stund áður en hann svaraði. Hann gat ekki sagt
þessari höfðingjasleikju, að tilhugsunin ein um
að eiga að skera Clare Milsdon væri honum svo
ógeðfelld, að hann gæti hvergi gert það nema á
sinni eigin skurðstofu og við þær aðstæður, sem
hann var vanur.
Honum gæti kannske tekist að gleyma hver
sjúklingurinn væri og hafa allan hugann við
verkið, ef hann hefði Sonju Harrison og Elsie
Smith til að hjálpa sér.
„Ég set þetta skilyrði, Chilcombe læknir,“
sagði hann fálega. „Annað hvort verðið þér að
ganga að því eða ég kem ekki nærri þessu.“
Chilcombe brosti eins og flón.
„Æ, þið þessir sérfræðingar. Þið eruð svo þrá-
ir. Þið viljið hafa allt öðruvísi en aðrir. En ég
sé að ég verð að láta undan. Ég vona eigi að
síður að lafði Milsdon verði flutt hingað aftur
undir eins og hún er orðin nógu hraust til að
þola það.“
„Ég hef ekkert við það að athuga,“ svaraði
MacDonald. „Mig langar ekkert til að hafa sjúkl-
inginn mínútu lengur en nauðsynlegt er.“
Fjárþvingun.
„Æ, hef ég ekki meiri peninga en þetta?“
Djúp hrukka kom í létt ennið á Elsie Smith
meðan hún var að leita í handtöskunni. Það kom
á daginn, að allt sem hún átti til að sjá sér borg-
— . . . . hjartans þakkir fyrir
fallega lampann, sem þér senduð
okkur í brúðkaupsgjöf . . .
ið til næsta kaupgreiðsludags var fjórir shill-
ingar og 7% pence. Hvernig átti hún að kaupa
sér ný föt úr því að fjárhagurinn var svona? Og
eitthvað nýtt utan á sig varð hún að fá. Það
gat ekki þýtt nema eitt, að MacDonald hafði
kynnt hana fyrir móður sinni. Hann var orðinn
alvarlega ástfanginn af henni. Hingað til hafði
Elsie Smith ekki verið viss um hvar hún hefði
yfirlæknirinn. Það var ekki takandi mark á þó
að þau litu hýru auga hvórt til annars á sjúkra-
húsinu, en þetta boð heim til hans hlaut að þýða
allt annað. Hún sá í anda hátíðlegt höfðingja-
brúðkaup, sá sig í hásæti í Harley Street sem
konu frægs manns. Philip mundi vafalaust hljóta
aðalstign fyrr eða síðar. Og „lafði MacDonald“
var fallegt frúarheiti. En til þess að öðlast þetta
varð hún að halda áhug hans vakandi sí og æ,
og þetta gat orðið erfitt, nema mikið vaéri lagt
í klæðaburðinn, því að allar stúlkur sem hann
umgekkst voru auðvitað miklu glæsilegar klædd-
ar en hún. En hvar átti hún að taka peningana
til þessa? Hún gat alls ekki fengið neitt lánað
í tízkuverzlununum lengur, og engar hinar
hjúkrunarkonurnar höfðu eyri afgangs til að
lána henni. Allt í einn sá hún í huganum mynd af
háum, laglegum ungum manni, sem var að opna
meðalaskáp í lyfjabúðinni. Hann hellti ein-
hverju í glas. Óupplitsdjörf ung hjúkrunarkona
stóð við hliðina á honum. Hún þreif glasið og
saup það sem í því var í einum teig.
„Nú þarftu ekki að vera hrædd lengur, Kath-
een,“ hafði ungi maðurinn sagt og klappað henni
á öxlina.
Elsie hafði horft á þetta litla atvik gegnum
glerhurðina daginn áður en Kathleen O’Hara
veiktist. Fyrst hafði húu verið einráðin í að segja
Mary yfirhjúkrunarkonunni frá því, en þegar
MacDonald yfirlæknir hafði sagt frá, að hann
hefði sett Sonju Harrison af, því að hann grun-
aði hana um að hafa afhent hættulega lyfið, af-
réð Elsie að þegja. Max Brentford hafði gefið
Kathleen forboðna lyfið til þess að geta gifst
Sonju. Líklega mundi hann tilleiðanlegur til að
borga talsvert mikið fyrir að þetta færi ekki
lengra. Því ekki að láta hann borga. Elsie sár-
vantaði peninga.
Hún snpraðist fram úr rúminu eftir þessa
tveggja tíma hvíld, sem hjúkrunarkonurnar fá
á hverjum degi. Smeygði sér í bláu kápuna yfir
hjúkrunarbúninginn og fór út. Þegar brytinn
heima hjá Max sá stúlkuna í hjúkrunarbúningn-
um varð hann mjög forviða.
, „Eruð þér viss um, að þér séuð ekki að vill-
ast?“ spurði hann hæversklega. „Það er enginn
veikur hérna.“
„Ég kem úr St. Cuthberts-sjúkrahúsinu, þar
sem herra Brentford hefur starfað,“ svaraði Elsie
með yfirlæti. „Erindið er áríðandi.“ Brytinn
fylgdi henni inn í litlu stofuna, sem Sonja og Max
höfðu svo oft.setið í. Augun tútnuðu í henni, er
hún sá allt dýra kínverska postulínið og alla
dýru dúkana, og hún afréð að hækka kröfu sína
upp í að minnsta kosti tuttugu pund. Max kom
inn í stofuna. Andlitið var fölt og honum var
órótt.
„Hvað er að, systir?“ spurði hann. „Það er von-
andi ekkert að ungfrú Harrison?“
„Nei, en systir Kathleen er aumingi ennþá,“
svaraði hún.
„Systir Kathleen? Hvað kemur það mér við?“
„Talsvert mikið, því að það voruð þér en ekki
ungfrú Harrison, sem gáfuð henni lyfið.“
„Það er lygi!“ öskraði hann. „Dirfist þér að
bera þetta upp á mig?“
„Já, ég sá það með mínum eigin augum, að
þér gáfuð henni það.“
„Nú — og hvað svo meira?“
„Mér datt í hug að ungfrú Harrison hefði gam-
an af að vita sannleikann. Hún gæti fengið stöðu
sína hjá MacDonald yfirlækni aftur, ef hún yrði
hreinsuð af gruninum, sem á hana hefur fallið.“
„Hún veit nú þegar að það var ég,“ sgði Max
sigri hrósandi. „Yður er enginn ,akkur í að fara
að segja henni það.“
Elsie Smith beit á vörina. Hún var ekki viðbúin
þessu.
„Hvers vegna hefur hún ekki minnzt á það við
yfirlækninn?“
Max roðnaði. Það var auðmýkjandi fyrir karl-