Fálkinn - 06.05.1960, Page 4

4
FALKINN
ia^íi Jeatt -
samkvæmisfiörildi og fátækrastoö
Á kröldin dansar hún í glitklœSum í hefðarfólks-samkvœm-
unum. En á daginn gengur hún um fátœkrahverfin og hjálpar
börnunum, sem elska hana. — Þessi manneskja er lady Jean
Vane-Tempest, systir lord Londonderry og náfrœnka drottn ingarinnar.
end. í Eastend etur fólk brauð og
smjörlíki og „fisj and chips“ úr
pappírsumbúðum. í Westend etur
fólk kavíar og drekkur kampavín.
Eastend er lírukassamaðurinn enn
á götuhorninu og lífgar upp um-
hverfið. í Westend kostar það hátt
upp í sterlingspund að heyra góða
hljómsveit.
Þegar Rudyard Kipling, hið mikla
skáld, sagði að „austur væri austur
og vestur vestur, og aldrei munu
þau mætast,“ hefði hann gjarnan
mátt hugsa til lady Jean, því að hún
er austur og vestur í sömu persónu.
Á kvöldin glitrandi fiðráldi, sem
flögrar milli samkvæmanna. Á
daginn Florence Nightingale vorra
daga og líknarengill, sem liðsinnir
fátækum. Börnin í skuggahverfun-
um elska hana.
Eftir uppreisnina í Ungverjalandi
haustið 1956 kom flóttafólkið í stór-
hópum til Wien. Þá var lady Jean
að vinna í skuggahverfunum í Lon-
don — hjálpa gamalmennum og
börnum. Hún las um hörmungar
flóttafólksins. — Ég fann að ég varð
að reyna að hjálpa, segir hún. En
eins og vant var starfaði hún í kyrr-
þei og vildi hvergi láta nafns síns
getið. Hún safnaði peningum hjá
vinum og kunningjum og keypti
meðul, mat og fatnað fyrir. Síðan
komst hún yfir gamlan vörubíl. —
Hann gekk þó, svarðaði lady Jean
þegar hún var spurð um hve gam-
all bíllinn væri. Hann hafði þó að
minnsta kosti lifað stríðsárin.
Svo ók lady Jean með hlaðinn
bílinn og öll skilríkd upp á vasann
austur Frakkland og Þýzkaland til
Wien og afhenti Rauða krossi Aust-
urríkis hinn dýrmæta farm. Anna-
bel Birley systir hennar fór með
henni. En hún lét ekki þar við sitja.
Þegar hún frétti í Wien að hundruð
Ungverja hættu sér fram hjá byssu-
kjöftum Rússa á hverri nóttu, til
þess að komast inn í Austurríki,
vildi hún reyna að hjálpa þeim.
— Ég frétti að þarna væru börn
líka, sagði hún, — og þá varð ég
auðvitað að fara austur að landa-
mærunum og hjálpa þeim til að
komast til Wien.
Hún ók að landamærunum strax
fyrsta kvöldið, beið þangað til
dimmt var orðið og laumaðist svo
austur yfir landamærin, í svörtum
buxum og svartri peysu. — Þá er
erfiðara að sjá mann í myrkrinu,
sagði hún.
Þessi mynd, sem náðist af lafði Jean
í Chelsea-klúbbnum, þótti góður
blaðamatur, og varla furða þó ýms
ar sögur yrðu út af henni.
Lafði Jean Vane-Tempest-Stuart í kjólnum, sem hún var í sem heið-
ursvörður við krýningu Elizabethar drottningar. Ekki verður betur
séð, en það sé karlmannskápa, sem hún ber á öxlunum.
Áður en hún fann nokkurt barnið
hrasaðist hún og steyptist ofan í
fjögra feta djúpan skurð og lá þar
um stund. Þá heyrði hún í bryn-
reið, sem henni fannst vera beint
yfir sér. Svo skreið hún upp úr og
læddist inn í kjarr. Þar hitti hún
fyrir konu, sem kúrði þar með 18
mánaða barn í fanginu. Barnið org-
aði mikið.
Lady Jean þreif barnið og þrýsti
því að sér til að reyna að fá það
til að hætta að gráta. Og barnið
þagnaði strax. Það var eins og það
finndi að þarna var vinur á ferð . . .
Brynreiðin með hermennina var
komin spölkorn fram hjá þeim. Þeg-
ar hún var komin í hvarf lagði hún
barnið hjá sér og stakk upp í það
súkkulaðibita, svo að það skyldi
þegja meðan hún var að hjálpa móð-
ur þess. Hún var í yfirliði, eftir sult
og þreytu á flóttanum með barnið.
En hún raknaði við og fór að tala
á ungversku, sem lady Jean skildi
ekki eitt orð í.
Hún tók barnið á handlegginn og
studdi konuna og nú hófst hættu-
ferðin að landamærunum, sem voru
3 km. undan. Oft urðu þær að fela
sig 1 kjarri og skurðum, fyrir varð-
mönnunum.
Þegar lady Jean hafði komið kon-
unni og barninu fyrir á öruggum
stað í Wien gekk hún í sjálfboða-
liðssveit kvenna, sem gekkst fyrir
að hjálpa flóttafólkinu. Þessi rauð-
hærða stúlka, alin upp við alls-
nægtir og þægindi, hlífði sér ekki.
Hún þvoði gólfið í flóttafólks-
bröggunum. Hún sótthreinsaði,
þvoði börnin og gaf þeim mat, og
hjúkraði sjúklingunum.
Hún kom ekki til London aftur
fyrr en eftir margar vikur. Þegar
vinkonur hennar, sem vissu ekki
þÓ að Bretland sé talið fyrirmynd-
arríki, er Eastend í London —
ennþá svaðþæli, hrörleg og skitin
hús með urmul af berfættum og
fölum börnum í húsasundunum.
Glæpir og uppþot eru daglegir við-
burðir í þessum hluta stærstu borg-.
ar heimsins. Þetta er staðurinn, sem
William Booth stofnandi hjálpræð-
ishersins sagði einhvern tíma að
guð hefði gleymt. Og á þessum
stað hitti ég umtöluðstu konu Eng-
lands, lady Jean.
í Eastend getur maður gert allt
sem manni dettur í hug nema
tvennt. Maður má ekki segja lög-
reglunni frá, því að það kostar
hnífsstungu. Og maður má ekki tala
niðrandi um lady Jean.
— Engin kona er vinsælli og elsk-
aðri hér um slóðir, sagði miðaldra
kona, Annie Matthews við mig. —
í okkar augum er hún ekki aðals-
kona með bláu blóði. Hún er ein af
oss.
Westend er bein andstæða East-