Fálkinn - 06.05.1960, Page 6

6
FALKINN
HVITA EITRIÐ J.
.. ?$!
Eitursmyglarar Austurlanda
í Austur-Asíu
er ápíuwnstnygí-
unin þjáður-
böl.En Interpal
hefur unnið
gott sturf þar
súðustu tírin.
AÐ DREPA
EÐA VERÐA DREPINN.
Daginn eftir var áhöfninni til-
kynnt að skipið ætti að sigla uxn
kvöldið, og að hún gæti fengið stutt
landleyfi þangað til. Og hásetarnir
þrömmuðu í land í besta skapi.
En Lin Hui fór ekki í land. Hann
kvartaði undan magaverk og sagð-
ist vera með velgju, en gæti ekki
kastað upp.
Einn félagi hans gaf honum oln-
bogaskot: — Þú ættir ekki að vera
svona sólginn á drákoninn, kunn-
ingi.
Lin kinkaði kolli og velti sér upp
í rekkjuna og lá þar heilan klukku-
tíma án þess að hreyfa sig. Líklega
voru einhverjir yfirmenn um borð,
en þeir sátu líklega inni í „messan-
um“ eða lágu fyrir og hvíldu sig
eftir útstáelsið í landi.
Loksins læddist Lin eins og mús
fram í L-lúkuna. Hún var ekki
skálkuð, og hann var ekki nema
augnablik að lyfta einum hlemmn-
um svo, að hann gæti skotist undir
hann og komist niður í lestina. Það
var óþægilega heitt þarna, og hann
fékk velgju af þefnum, sem var þar.
Hann notaði vasaljósið og fann
brátt kassana, sem honum lék hug-
ur á að athuga. Hann færði sig nær.
Og það sem hann sá fyllti hann
andstyggð og viðbjóði, því að kass-
arnir voru áritaðir til Kyushu- og
Hirshima-deildar japanska kom-
múnistaflokksins! — Hann var að
velta því fyrir sér hvort hann ætti
að slíta einn merkiseðalinn af og
geyma hann, þegar hann heyrði að
lúkuhlemmnum var lyft aftur. Það
fór hrollur um hann. Einhver
mannvera tróð sér niður um rif-
una, með vasaljós í hendinni. Hann
var auðsjáanlega húsum kunnugri
þarna en Lin Hui, því að hann
þreifaði með fætinum eftir stálstig-
anum.
Njósnarinn beygði sig bak við
kassa og þreifaði eftir hnífnum sín-
um. Ef hann finndist þarna var að-
eins um eitt að gera: dauðann. Og
nann gæti hrósað happi ef það gengi
fljótt. Sennilegt var að hann yrði
seigdrepinn og reynt að pína hann
til sagna. En hver svo sem þessi
maður var þá hafði hann undir-
skrifað sinn dauðadóm, ef hann
kæmi bak við kassann, þangað sem
Lin Hui lá. Það var annaðhvort eða:
deyja eða verða drepinn.
Fyrir neðan stigann lét maður-
inn vasaljósið falla á stafla af eit-
urkössum, sem voru fyrir honum.
Lin Hui fannst hann þekkja vang-
ann á manninum þarna í birtunni.
Það gat verið einn af félögum hans,
en hann var ekki viss um það. Lin
gat ekki stillt sig um að brosa, þeg-
ar hann sá að maðurinn tók fram
kúbein og opnaði einn kassann. Þá
var þetta einn af eiturþrælunum,
sem fýsnin hafði kvalið til að stela
eitri — hann var að stela og ekkert
annað.
Lin beið nokkrar mínútur eftir
að þjófurinn var farinn upp aftur.
Svo fór hann sömu leið. Þetta hafði
orðið árangursrík ferð.
AMERÍSKIR
VÖRUBÍLAR.
Heimferðin til Japan gekk tíð-
indalaust. Numið staðar fyrir utan
Hiroda-eyju, fyrir utan Nagasaki
— þar kom lítill bátur að skipinu
eftir að dimmt var orðið og sótti
tíu kassa af eiturlyfjum og skamm-
byssum. Síðan var siglt norður
Japanshaf til Hokkaido; þar átti
skipið að hitta togara, sem tók við
öðrum tíu kössum. Næsti viðtak-
andi var Kóreubúi í Matsushima,
skammt frá Sendal. Hann fékk ekki
nema tvo kassa.
Síðan var haldið til Yokohama.
Þar komu menn um borð, og þeim
var afhent skírteini fyrir vörum.
Einn yfirmaðurinn glotti er hann
kom frá því að kveðja gestina, og
Lin horfði spyrjandi á hann. — Já,
þeir eru sniðugir, sagði stýrimað-
urinn. — Þegar þeir koma í land
standa þar bílar frá ameríska hern-
um til að flytja dótið í felustaðinn.
Yankáarnir mundu verða bálvond-
ir, ef þeir vissu að við höfum náð
í bílana þeirra....
Lin Hui tókst enn einu sinni að
komast í land og senda aðalstöðinni
tilkynningu. En smámsaman fóru
allar sprauturnar, sem hann fékk,
og þessi feluleikur sem hann lék,
að hafa áhrif á hann. Hann var
orðinn slappur og svefnlaus. Það
var stungið upp á að hann skyldi
taka sér hvíld — hann átti það skil-
ið eftir allar upplýsingarnar, sem
hann hafði náð í, í þessum tveim
ferðum. En Lin Hui vildi fara eina
ferð enn. — Ég er sannfærður um
að það verður síðasta ferðin mín,
sagði hann. Og það reyndist rétt —
þó ekki á þann hátt, sem hann hélt
sjálfur.
Smyglaraskipið fór frá Japan
tveim dögum síðar. í lestinni voru
500 bílabarðar, 100 kassar af öli og
SMÐARI HLUTI
100 kassar af whisky. Viku síðar
hafði skipið komið víða við á Kína-
hafi og fór svo til Sjanghai.
Legupláss hafði verið losað við
hafnarbakkann og kommúnista-
hermenn komu um borð til að sjá
umfermingu og affermingu. Yfir-
maður þeirra stóð við um stund í
skipstjóraklefanum, og Lin Hui sá,
að skifst var á ýmsum skjölum.
Skipið fór úr höfn aftur á næsta
flóði og undir eins og komið var út
í rúmsjó kallaði stýrimaðurinn
skipshöfnina á fund: — Takið þig
nú vel eftir, félagar. Það kemur
ekki ykkur við þó skipstjórinn
haldi næsta viðkomustað skipsins
leyndum. Það eina, sem ég get sagt
ykkur, er að við eigum að sækja
vörur, og flytja þær hingað til
Shanghai aftur. Áður en við kom-
um í höfn verða allir að fara undir
þiljur, og mega ekki láta sjá sig
fyrr en skipið er farið af stað aft-
ur......
Það var helzt að sjá, að skipið
færi í suður, en hvorki Lin Hiu eða
aðrir áhafnarinnar vissu hvaða
hafnar haldið var til — en þeir
vissu aðeins, að mikið var af vör-
um um borð. Þegar komið var til
Shanghai aftur var mörgum köss-
um skipað í land, en um borð voru
allir á einu máli um, að mikið eit-
urlyfjamagn hefði komið um borð
í skipið, í þessari höfn, sem engin
vissi hver var — nema yfirmenn-
irnir á skipinu.
Næsti viðkomustaðurinn var
Dairen. Þar var skilað þrjátíu
kössum af eiturlyfjum og skamm-
byssum, og síðan haldið til Vladi-
vostock. Mjög strangur vörður var
hafður um skipið í þessari rúss-
nesku höfn. Engu skipað út né inn,
en níu Japanar sem Lin Hui hélt
að hefðu verið ráðnir á skipið ný-
lega, fengu að fara af skipinu. Þeim
var ekið burt í herbíl, sem stóð á
hafnarbakkanum.
VANDAST MÁLIÐ.
Undir eins og þeir voru komnir
af skipsfjöl var látið í haf aftur.
Og nú var haldið til Japan — og
þá fyrst fór að vandast málið hjá
Lin Hui.
Annan daginn á sjónum átti hann
frívakt og lá í bælinu. Einn háset-
anna kom til hans og klappaði á
öxlina á honum. Þessi maður hafði
alltaf verið einstaklega alúðlegur
við hann: — Svolitla hressingu,
kunningi? spurði hann.
Hásetinn þóttist hissa en Lin leit
á hann. — Ekki átt þú það? Bíddu
þangað til seinna.
Hásetinn horfði forviða á hann:
— En þú átt ekki neitt!
Lin Hui reis upp við dogg og
horfði á þá, sem voru þarna í
kring: — Á ég ekkert, segirðu?
Hvað áttu við?
Hásetinn vissi ekki hvað hann
átti að segja: — Ég var að athuga
dótið þitt í gær, til að leita að
skeið. Ég sá ekkert að gagni þar.
Lin Hui svaraði, án þess að hugsa
sig um: — Jæja, ég hef þá verið
búinn með það. Ég verð að reyna
að vera án þess, úr því að svo er.
Hásetinn beygði sig nær honum.
— Nei, sagði hann, — þú þarft þess
ekki. Ég fann dálítið í lestinni, í
fyrri ferðinni.
Nú skildi Lin Hui allt: Þetta var
sami maðurinn sem hann hafði séð
stelast niður í lestina.
En áður en hann gat svarað
hvarf hásetinn og kom aftur með
fulla sprautu. Tveir aðrir hásetar
stóðu hjá og fylgdust með því sem
gerðist.
— Líttu á, og taktu nú við! sagði
hásetinn. Hann otaði sprautunni að
Lin Hui. Og ef hann neitaði að taka
I þessari kistu sem er úr kamfórutré, fann lögreglan 584 gr.
af hreinu heróíni, í einu stóra farþegaskipinu, sem ganga milli
Hongkong og San Francisco.