Fálkinn - 06.05.1960, Qupperneq 7

FALKINN
7
við henni mundi hann undir eins
vekja grun, og það þýddi að allt
mundi enda með skefingu.
Hann kipraði saman varirnar og
starði á framrétta höndina með
sprautunni. Og hásetarnir gutu
augunum til hans.
Lin tókst að brosa: — Það er
réttast að fá hana hérna í lærið,
sagði hann. ■— Upphandleggurinn
er orðinn svo viðkvæmur.
Hann tók við sprautunni, bylti
sér á hliðina og lét sem hann not-
aði sprautuna undir væðarvoðinni.
en lét innihaldið úr henni fara of-
an í hálmdýnuna.
— Þökk fyrir, umlaði hann og
rétti sprautuna frá sér aftur. Svo
hallaði hann sér aftur og lokaði
augunum. Hann var skraufþurr í
kverkunum. Þetta var mesta sálar-
þrautin, sem hann hafði orðið fyrir
á æfinni.
Nokkrum dögum síðar, er þeir
voru staddir um 40 sjómílur út af
Chibaströnd í Japan mættu þeir
ALVEG I
* hissa
i
ÞÁ VEIT MAÐUR ÞAÐ!
Hópur kanadiskra „vísinda-
manna“, sem lengi hafa starfað að
rannsóknum á mannlegum venjum,
hefur komist að þeirri niðurstöðu,
að nær allir karlmenn sem raka
sig, raki hægri kjammann fyrst.
HAGGLÖF
sendiherra Svía í London keypti
fyrir jólin númer að sænskum góð-
gerðarbazar í London. Hann fékk
stærsta vinninginn: Flugfar heim
til Svíþjóðar!
*
ROY G. JACOBSEN,
28 ára stúdent við Columbia-há-
skólann, fékk lægri einkunn en lág-
mark í fjórum greinum af fimm,
sem hann tók próf í. Nú hefur
hann stefnt háskólanum og krefst
8.065 dollara skaðabóta fyrir að
„skólinn hafi ekki kennt sér rétt.“
*
SÍAMSTVÍBURA-KÁPA
heitir plagg eitt, sem fataverzlun
í New York hefur sent á markað-
inn. Þetta er regnkápa fyrir elsk-
endur, nýgift fólk og mæður með
barn, segir í auglýsingunni. Kápan
er svo víð að tveir rúmast í henni.
A henni eru fjórar ermar og tvær
hettur, en bolurinn er „tvíbreiður“.
*
JULIO LOBO
heitir milljónamæringur á Cuba,
sem hefpr þá tómstundaiðju að
safna dóti, sem Napoleon mikli
hefur átt. Hefur hann nú komist
yfir 200 gripi. Nýlega náði hann í
tannbursta, sem Nablajón kvað
hafa notað, og þótti svo mikils vert
um gripinn að hann hélt veizlu til
heiðurs tannburstanum.
stórum haffærum pramma. Lin Hui
hallaði sér út á box-ðstokkinn og
stai’ði á átta Japana, sem komu
róandi og lögðu upp að skipinu
hans.
Hann reyndi að festa sér í minni
andlitin á þeim, en nú gekk einn
þeirra til hans og sagði: — Heyrðu,
þú þarna!
Lin Hui hafði aldi'ei séð mann-
inn áður, og hann sagði undrandi:
— Ér það ég, sem þú átt við?
Japaninn kom nær honum. —
Hvar hef ég séð þig áður? urraði
hann, tók í háiáð á Lin og kippti
hausnum á honum aftur á bak og
starði í augun á honum? — Varst
það ekki þú, sem ég hitti í Singa-
pore með ....... Hann nefndi al-
þekkt nafn úr eiturlögreglunni þar
í borginni, og það var rétt, að Lin
hafði verið samvei'kamaður þessa
manns þar.
En Lin Hui stóð kyrr og horfði
á manninn með sama furðusvipn-
um: — Hvaða náungi var það?
spurði hann.
En Japaninn sagði hi'yssingslega:
— Hann er lögreglunjósnari
Lin Hui glotti: — Heldurðu að ég
hafi verið með lögi-eglunjósnara,
segirðu það? Hann glotti áfram og
fletti upp ei'minni sinni og sýndi
allar stungurnar á handleggnum —
það kom vessasull út úr sumum
þeirra, en kringum sumar var hi'úð-
ur.
Japaninn gretti sig af viðbjóði.
— Afsakaðu, tautaði hann. —
Þetta er mér að kenna .... Svo
sneri hann frá og hjálpaði hinum-
til að bera heróínbögglana og
skammbyssukassann niður í bátinn.
„ÓPIUM KONUNGUR“
f SHANGHAI.
Viku síðar var Lin Hui í Yoko-
hama og var að blaða í myndabók-
um af kunnum eituiiyfjasmyglur-
um. Hann þekkti yfir tuttugu
þeirra — jafnaði séð þá sem skips-
menn á smyglai’askipunum eða sem
aðstoðarmenn í höfnunum, sem
hann hafði verið í á leiðinni. Þai'nn
voru upplýsingar, sem komu yfir-
völdunum að góðu gagni, en þó var
enn meira virði upplýsingarnar,
sem hann gat gefið um sölustarf-
semi kommúnistanna í öðrum lönd-
um.
— Forstöðumaður þessarar skipu
lögðu og árangursríku starfsemi,
skrifaði hann — heitir Chan Lao
San, og er forstjóri hinnar svo-
nefndu „Ópíusbanns-skrifstofu“,
sem nær til þriggja svæða kringum
Shanghai. Hann er helsti ópíums-
sali kommúnista, og þeir sem við
stai'fsemi hans eru í'iðnir kalla hann
aldrei annað en „Konung Ópíum“.
Hann hefur tvo háttsetta sam-
verkamenn í Tokíó og Kobe. Og al-
veg nýlega hafa sjö kínverskir
kommúnistar lagt fram fimm mill-
jón yen til að kaupa skip, sem á að
staifa í þjónustu hans.
— í Japan stai'far öflug kín-
versk neðanjarðarhreyfing, sem
safnar vopnum og fé á ólöglegri
eituxiyfjaverzlun. Hún græðir of
fjár á eiturverzluninni, en komm-
únistar fá að auki hundraðsgjald
af þeim, sem reka þessa verzlun
utan Kínaveldis. Eitrið frá Kína er
auðkennt vörumerkinu „Rauða
ljónið“ auk efnagerðarmerkis, sem
sýnir upprunann. Ópíumsambands-
skrifstofan hefur það hlutverk að
halda uppi sambandi milli ópíums-
ræktenda og kaupendanna eiiendis.
Skxifstofan er í sambandi við
„People’s Bank of China“, sem lán-
ar ópíuframleiðendum í’ekstui'slán.
— Heróin er framleitt á öllu
svæðinu frá Tsingtao til Tientisin
(þar sem ópíumsvalmúan „Rauða
ljónið“ er aðallega íækuð), og alla
leið suður til Kanton. Að því er
mér hefur skilist gera þeir sem reka
eiturlyfjaverzlun utan Kínaveldis
sér von um eitthvað ki’ingum 70
milljón amerískra dollara hagnað
á ári. Nálægt helmingur af þessari
upphæð rennur í vasa Kínverja —
hinn helmingui’inn fer í einkaþarfir
eða til ái'óðurs fyrir kommúnista-
stefnuna í öðrum löndum Asíu.
Skýrsla Lin Hui reyndist rétt í
öllum aðalatiiðum. Amerískir
njósnarar í Austurlöndum hafa
staðfest hana, og meir en það. Sak-
irnar, sem bornar hafa verið á
1463. Það skal hafa átt að ske
hér í landi eftirskrifaður tilbui’ður
á áðui’nefndu ári (að sumir hafa
ski’ifað), að prestur nokkur hafi
veiið í Möðrudal á Fjalli, er bróður
hafi átt í sveitum niðri, hver um-
boð hafi haft yfir jörð prestsins
honum nálægri og fært svo prestin-
um á hverju hausti afgjald af jörð-
unni. Eitt haust (sumir segja þessa
ái's hausti) eftir vana kemur hann
með þetta afgjald til bróður síns að
Möðrudal. Var prestur þá einn eft-
ir, en allt heimilisfólkið horfið
(máske í bólunni) eða dautt. Prest-
ur býður bróður sínum til kirkju
um kvöldið, og sitja þeir þar báðir
lengi áfram. Fylgir hann honum
síðan til baðstofu og skipar honum
þar sæti. Þá heyrir hann í myrkr-
inu, að fjölgar fólki í baðstofunni.
Mælti þá prestur, að það skyldi
skemrpta eftir vana. Tekur það þá
til að fi’emja dansleika og kvæðind-
isskip og er nú komumanni lítið
um þetta gaman, þar hann skelfur
og titrar af ótta og hræðslu í
bekknum. Þegar fólk þetta hafði nú
lengi eftir sinni vild dansað, þá bið-
ur prestur ljós að kveikja og hætta
þessum dansleikum. Svo var það
gjört sem hann skipar. Var ljós á
borð boi’ið og fæða fram reidd, en
hann sér þó öngvan mann. Neytir
hann með presti mjög lítils, en
drekkur þó hálfu minna. Þá var
Ijós eftir máltíð undan þeim til
hvílu borið. Vísar þá prestur hon-
um til rúms. Fann þá komumaður
af sér dregna sokka og skó. Prest-
ur fer- þá líka að hvílast. Eftir
hendur kínversku kommúnista-
stjói’ninni ei-u svo alvai’legar, að
þær verða ekki kveðnar niður með
eintómum skammaryrðum, eins og
Pegingstjórnin leggur í vana sinn.
Harry Anslinger, fulltrúi Sam-
einuðu þjóðanna — sem kommún-
istar hata af hug og hjarta — hef-
ur hvað eftir annað flett ofan af
eitui'lyfjaverzlun Kínverja í skýrsl-
um sínum. Njósnarar hans hafa
uppgötvað eiturlyfjasmyglara á
vestui’strönd Ameríku, sem stóðu í
beinu sambandi við Kina. En hvíta
eitrið heldur áfram að flæða yfir
Bandaríkin samt sem áður.
En svo lengi sem einhverjir eru
til, sem líkjast Lin Hui, verða þó
einhverjar stíflur eftir í flóðgarð-
inum gegn hvíta voðanum, sem
þessi ái'in gerspillir ýmsum æsku-
lýð Bandaríkjanna og Evrópu.
þetta koma tvær ungar og leik-
fullar stelpur að rúmi hans (hvað
honum var þó fyrst dulið) og vildu
leika sér við hann, tóku til að
kyssa hann og klappa honum. Varð
honum mjög flemt við. Síðan tóku
þær til að rífa ofan af honum föt-
in, svo nú tekur til að versna gam-
anið. Þá varð prestsbróðir svo
hræddur, að hann vissi varla, hvar
hann var, og sagði einhver veitti
sér ónæði, hann hefði hvorki frið
né ró í rúminu. Prestur hrópaði af
mesta megni, sagði þær arma-
dubbur og hrakstelpur skyldu sjá
manninn í friði og leyfa honum að
hafa hvíld og náðir. Þá heyrði hann,
að fólk háttaði í hvei'ju rúmi. Ekki
vildi honum verða svefnsamt um
nóttina, því strax sem dagaði,
pakkaði hann sig á fætur með
mesta flýti og út að kirkjudyrum,
gengur þar um gólf, þar til prestur
kemur þar til hans og segir hann
muni litlar náðir í nótt hafa haft,
þar hann sé svo árla á fótum. Hinn
kvað það satt vera, segir sér þyki
nokkuð óeiginlegt og dauflegu þar
að vera. Býður hann þá klei'ki í
byggð með sér að reisa, hvað hann
ei þekkjast vill, segir sér þyki hér
nógu skemmtilegt og gott að vera,
en hinn þakkaði guði gjöfina, að
hann slapp og komst lífs af, skildi
svo við bróður sinn og reið sinn
veg, sem hraðast hann kunni heim
til síns heimilis. Eftir það þegar
til Möðrudals var aftur vitjað, var
bæx’inn í eyði, og sást enginn mað-
ur. Þá var og klerkur líka horfinn
og hefur ekki síðan til hans spurzt.
NÆST: Eitursmyglun
á Atlantshafi.
/I/r anná/um
Setbergsannáll