Fálkinn - 06.05.1960, Síða 8

8
FALKINN
★
BRIDIE lét þvottaduftið renna
ómælt ofan í balann. Hún
starði viðutan út um gluggann, en
hún sá hvorki húsin né garðana
þarna í kring um sig í heldri manna
götunni í London. Hún var að
hugsa um heimahagana — hana
dreymdi heim.
Hún hrökk við er hún heyrði
glamra í stiga, sem var reistur upp
að glugganum, og eftir stutta stund
sá hún brosandi andlit á rúðunni
— það var gluggafágarinn, sem
horfði á hana jafn bláum augum og
voru í henni sjálfri. Maður með
svona augu og svona hár gat aðeins
verið úr einum stað — írlandi.
— Sælar verið þér — Rory
O’Brien heiti ég, sagði hann.
— Sælir, sagði hún og hitnaði
um hjartaræturnar þegar hún
heyrði mállýgkuna, sem hún kann-
aðist svo vel við. — Hvar er mað-
urinn, sem þvær gluggana hérna
venjulega... . ég vona að hann hafi
ekki hálsbrotnað?
— Nei. . . . því miður. Því að mér
finnst á mér, að ég mundi kunna
vel við að hreinsa gluggana hérna
í þessu hverfi.
— Nú, einmitt? svaraði hún og
fór allt í einu hjá sér.
— Hafið þér ekki hugsað yður að
segja mér hvað þér heitið? spurði
hann ertandi.
— Bridie.... Bridie O’Donell. Ég
er frá Grænadal, og vinn hérna hjá
Mason.... nema miðviku- og
föstudagskvöld og annanhvern
laugardag' og sunnudag.
— Er það öll æfisagan sem þér
getið sagt mér, sagði hann.
— Ég fægi silfurborðbúnaðinn á
mánudögum og þvæ allar stofurnar
hátt og lágt á þriðjudögum, sagði
hún.
Hann fór að nudda bletti á rúð-
unum. — Ég er eiginlega forvitn-
astur um hvað þér hafið fyrir stafni
þessi miðvikudags- og föstudags-
kvöld.
Hún leit glettnislega til hans. —
Einmitt það?
— í dag er miðvikudagur, sagði
hann hugsandi. — Ég er bundinn í
kvöld.... hvernig væri á föstu-
dagskvöldið? Undir klukkunni á
Victoria Station. Fólk er vant að
hafa stefnumót þar, er ekki svo?
Og þetta er ekki langt að fara, fyrir
yður.
— Ég lofa engu, sagði hún.
— Ég skal vera þar — klukkan
átta, sagði hann að skilnaði um leið
og hann lauk við gluggann og gekk
aftur á bak niður stigann.
Bridie fór að raula gamla ásta-
vísu að heimann. Henni fannst
London miklu skemmtilegri bær
eftir að hún sá Rory O’Brien.
Um kvöldið þegar hún smeygði
sér í smaragðgrænu úlpuna sína og
vafði treflinum með gullnu hörp-
unum ísaumuðum um hálsinn, ósk-
aði hún innilega að þetta væri
föstudagskvöld en ekki miðviku-
dagskvöld.
Hún fót' í strætisvagni frá Victor-
ia til Westminster og labbaði svo
endilangt Thames Embankment. —
Henni fannst töfrandi að horfa á
Rory O’Brien — þá væri gaman að
lifa, hugsaði hún með sér.
Þegar sólin hneig bak við hús-
þökin og fuglarnir hættu að kvaka,
sneri hún heimleiðis til Lademan
Square. Þegar hún kom að eld-
húsdyrunum fór hún að leita að
lyklinum sínum í töskunni. Allt í
einu varð henni svo einkennilega
órótt innanbrjósts. . . . henni fannst
einhver horfa á sig.
Hún leit kringum sig og nú sá
hún unga gluggafágarann, sem stóð
hljóður eins og mús uppi á kola-
geysmlunni. Hann hélt auðsjáan-
lega að enginn sæi sig. Hún varð
hrædd.
— Fyrir hverjum eruð þér að
fela yður? spurði hún hvasst.
— Ég hélt að það væri fjölskyld-
an, sem væri að koma heim. .. . og
. . . .henni mundi líklega ekki geðj-
ast að því, að ég væri að slóra
hérna í kringum og bíða eftir yður.
— Eruð þér viss um að þér hafið
ekki haft neitt illt í huga?
— Hvernig dettur yður í hug að
segja þetta?
— Fólk er ekki vant að fela sig
II . G. .J/JtfAiX:
uppi á kolaskúrum, þar sem auð-
velt er að komast inn um glugga,
nema þeir hafi eitthvað illt í huga
... . ’ sérstaklega þegar þeir vita að
húsið er mannlaust. Ég hugsa að
það hafi verið heppilegt að ég kom.
Hann hoppaði niður til hennar.
— Þú hefur kannske rétt fyrir þér
Bridie, gullið mitt. Þú hefur bjarg-
að mér frá mínum verra manni.
— Ef ég hef bjargað þér frá því
að gera einhverja flónsku, Rory
O’Brien, þá máttu vera þakklátur
mér fyrir það.
— Þakklátur er rétta orðið,
Bridie, það er áreiðanlegt. Hann
tók varlega í handlegginn á henni.
— Ég þarf stúlku eins og þig. . . .
þarfnast hennar meir en þig grun-
ar. Þú gætir hjálpað mér á rétta
braut.... það er alveg víst.
Allt í einu var kveikt á lampa í
eldhúsinu.
— Þau eru þá heima! sagði hún
ósjálfrátt.
Rory hélt enn í handlegginn á
henni. — Þú verður að lofa mér að
þetta breyti engu um það, sem við
afréðum — með föstudaginn, hvísl-
aði hann biðjandi.
— Ég skal athuga það, svaraði
hún og um leið var dyrunum lokið
upp.
Það var Mason sjálfur.
— Hvað er um að vera, Bridie?
spurði hann.
Hún hikaði. — Hann er.. er. . . .
kunningi minn.
— Jæja, einmitt það, sagði hann
hugsandi. — Ef kunningjar fylgja
yður heim væri réttara, held ég, að
bjóða þeim inn í eldhúsið, svo ég
og konan mín geti séð þá.
— Já, herra Mason.
— Ætli það sé ekki best að ég
fari, tautaði Rory. — Ég vonast
eftir þér á föstudaginn.
Hún hélt að hjónin mundi fara
að tala um Rory þegar hún kæmi
inn, en þau gerðu það ekki, líklega
helst vegna þess, að þeim hafði orð-
ið erfitt að ná í stúlku síðast, þegar
Bridie svaraði loks auglýsingunni
þeirra.
Rory O’Brien var kominn undir
klukkuna á Victorie Station þegar
Bridie kom þangað föstudags-
kvöldið.
Þau gengu meðfram Buckingham
Palace og gegnum garðinn. Bridie
settist við tjörnina og heimtaði að
þau töluðu alvarlega saman. Því að
ef hún ætti að hitta hann oftar
vildi hún vera viss um, að ekki
væri neitt athugavert við hann.
— Ég ábyrgist það — og legg
við drengskap minn, sagði hann.
Hún fékk kökk í hálsinn, því
Rory var svo trúverðugur þegar
hann sagði þetta. Rory O’Brien.
hugsaði hún með sér, hvers vegna
verður maður svona undarlegur
þegar maður er nærri þér?
Þegar þau komu aftur í Lade-
mann Square bauð hún honum inn
í eldhús og þau fengu sér matar-
bita.
Þrjár næstu vikur hitti hún hann
ekki aðeins miðvikudags- og föstu-
dagskvöld heldur líka annanhvorn
laugardag og sunnudag.
Það var einn sunnudaginn sem
þau fóru á báti upp Thames til
Runnymede og settust í grasið á
bakkanum og horfðu á bátana, sem
fóru hjá og svanina, sem syntu á
ánni.
— Þú verður að lofa mér að
borga minn part af góðgerðunum
áðan, sagði Bridie og tók upp
punds-seðil.
— Ekki til að nefna! Rory hrist.i
höfuðið og fór að leita að pening-
um í vasa sínum.
Svo kom annar svipur á hann.
— Kannske ég þiggi það samt,
sagði hann.... ég hef ekki haft nóg
með mér. Viltu lána mér seðilinn
þangað til að við sjámust næst?
Hún kinkaði kolli og hann fór að
handleika seðilinn. — Það er nærri
því synd að borga með honum, hann
er svo nýr og fallegur....
Bridie kinkað kolli. — Mér er
alltaf borgað með nýjum seðlum,
sagði hún. — Herra Mason. ...
— Fékstu þennan hjá honum?
— Já, og ég hef unnið fyrir hon-
um.
Þegar þau skildu um kvöldið,
faðmaði Rory hana að sér og kyssti
hana.
— Ég elska þig, Bridie, hvíslaði
hann. — Þú treystir mér þrátt fyrir
allt, er það ekki?
— Þrátt fyrir allt! endurtók hún
í hljóði og var sæl.