Fálkinn - 03.06.1960, Qupperneq 8

8
FALKINN
ANN SEATON fór til Englands
með Gail dóttur sína, sjö ára
gamla, eftir að hún hafði misst
manninn sinn í bílslysi í sumarferð-
inni til Ítalíu. Hún settist að í litlu
húsi á Dorsetströndinni.
En með þessu bakaði hún sér kala
tengdaforeldra sinna, því að þau
höfðu ákveðið að „auminginn hún
Ann“ næði sér í stöðu í London og
sendi Gail í heimavistarskóla.
En Ann lét ekki bifa sér. Ung
hafði hún gifzt heillandi, dutlunga-
fullum og síngjörnum manni, sem
hafði ánægju af að flakka um ver-
öldina og setjast að þar sem honum
bauð svo við að horfa. Nú vildi
hún eignast heimili, virkilegt heim-
ili, þar sem hún og Gail gætu verið
saman öllum stundum.
Þegar Gail sá skrítna litla húsið,
sem móðir hennar hafði keypt, hélt
hún dauðahaldi í hönd mömmu sinn-
ar og starði á stóru, gulu vafnings-
rósirnar, sem teygðu sig upp eftir
húsveggnum. — Mamma, eigum við
að verða hérna alltaf? spurði hún
áfjáð.
Ann vissi, að telpan var að hugsa
um öll gistihúsin og leiguíbúðirnar,
sem hún hafði verið í frá því að
hún mundi fyrst eftir sér. — Já,
væna mín, svo lengi sem þú vilt,
sagði hun hlýlega.
Húsið var hvítmálað með ryð-
rauðu þaki. Og Ann flutti þangað
gömul Seaton-húsgögn, sem verið
höfðu í geymslu á pakkhúslofti í
mörg ár. Hún var smekk-kona á lín-
ur og fagra liti, og þetta hús varð
með tímanum sannarlegt heimili —
það fyrsta, sem hún hafði nokkurn-
tíma átt.
Gail fór í skóla barna skammt
frá, og eignaðist smámsaman kunn-
ingja og var eins og blóm í eggi í
þessu nýja umhverfi.
Einn daginn fékk Ann bréf frá
Betty Blayne, gamalli skólasystur
sinni. Betty skrifaði að maðurinn
hennar, sem var blaðamaður, ætlaði
í ferðalag til Austurlanda og vildi
láta hana koma með sér. En það
var aðeins einn hængur á þessu.
Hvað átti hún að gera við dreng-
inn sinn, hann Robin, sem var á
líkum aldri og Gail? Væri hugsan-
legt, að Ann gæti skotið skjólshúsi
yfir hann í sumar?
Ann sagði, að það væri guðvel-
komið. Robin var stillilegur en ein-
arðlegur drengur, og Gail leizt mjög
vel á að fá hann fyrir félaga og
leikbróður. Ann skrifaði Betty um
hæl.
Betty kom með Robin og stóð við
nokkra daga, meðan hann væri að
venjast umhverfinu. Þau fóru með
nesti út með sjó, lágu þarna í fjör-
unni, fóru í sjó og veiddu rækjur
við klettana. Robin var hinn kátasti
þegar hann kvaddi móður sína, og
fullur af eftirvæntingu — að njóta
sumarleyfisins þarna.
— Mér þykir þetta hús svo
skemmtilegt, sagði hann við Ann. —
Hér er svo mikið sólskin — og ilm-
ur af rósum og gólfbóni.
Með hverjum sólskinsdeginum
sem leið, urðu þau dekkri á bjór-
inn. Ann snoðklippti ljósa, hrokkna
hárið á sér og gekk í sólbleikum
bómullarkjól og með ilskó á fót-
unum. Hárið á krökkunum var þvalt
af salti, og þau höfðu sem fæstar
spjarir á kroppnum. Þau voru í fjör-
unum klukkutímum saman á hverj-
um einasta degi, og stundum fóru
þau með áætlunrbílnum í næsta bæ
og fengu te í fallegum gildaskála.
Einn morguninn stóð Ann úti og
var að klippa rósir, sem hún ætlaði
að raða í koparkerið í forsalnum
þegar bíll kom akandi og nam stað-
ar við hliðið. Maður steig út, opnaði
hliðið og kom labbandi upp stíginn
í garðinum.
—- Frá Seaton? spurði hann. —
Ég heiti Justin Blayne og er mágur
Betty. Ég veit ekki, hvort hún hefur
nokkurntíma minnzt á mig við yð-
ur?
— Jú, víst hefur hún gert það,
sagði hún og rétti honum höndina.
Þér eruð skírnarvottur að Robin og
fáist við byggingastarfsemi.
— Alveg rétt. Ég er hér á næstu
grösum til að sjá um byggingu rann-
sóknarstofunnar, sem þeir ætla að
setja hérna. Betty sagði mér, að Ro-
bin væri hjá yður, og svo datt mér
í hug að koma hérna við og sjá
hann.
-— Hann hefur áreiðanlega gaman
af því, sagði hún. —- Hann og Gail
eru uppi í eplatrénu. Kannske þér
viljið kalla á þau og segja þeim að
koma niður, meðan ég fer inn og
set upp ketilinn?
Hann brosti og margar rákir komu
kringum dökkblá augun, sem voru
svo lík augunum í Robin. Þetta var
hár maður, jarphærður, með svip-
mikið andlit. Föt hans voru gömul
og slitin, og það líkaði Ann vel líka.
— Það er freistandi, að heyra
nefnt kaffi, sagði hann. — Haldið
þér að ég mætti kalla yður Ann?
Hún Betty hefur skrifað mér svo
mikið um yður.
Þegar Ann kom út á svalirnar
með kaffið, var enginn þar.
Hún heyrði rödd Robins ofan úr
gamla, kræklótta eplatrénu niðdi
á grundinni.
— Þú getur sezt á þessa, Justin
frændi, — hún er sterklegust. Við
látum eins og við séum á skipi og
siglum til Spánar!
— Ship ohoy! kallaði Ann.
Þeir klifruðu ofan úr trénu. Justin
hafið fengið mikið af smálimi í hár-
ið. Gail kom hlaupandi til Ann.
Hún horfði á gestinn með blandinni
hrifningu.
Ann hlýnaði um hjartaræturnar
þegar hún fann hve gaman Justin
hafði af því, sem börnin höfðu verið
að segja honum.
— Og þið farið með nesti út
á strönd! sagði hann. —- En hvað
þið eigið gott. Það eru mörg ár síð-
an ég hef farið í svoleiðis ferð. Hann
leit til Ann.
— Fæ ég að vera með ykkur ein-
hverntíma?
— Alveg sjálfsagt, sagði hún. —
Hvenær sem þér viljið. En ég er
hrædd um að yður þyki ekki gaman
að fara í sjó hérna, það er svo út-
grunnt ....
— Svo að kaldi sjórinn fikrar sig
upp eftir löppunum þumlung fyrir
þumlung? sagði hann og þóttist
skjálfa. — En ég geri það samt Ég
get ekki látið Robin sjá, að ég sé
kveif.
Áður en hann fór, bauð Ann hon-
um að koma í rækjuveiðakeppni
daginn eftir. Fyrstu verðlaun ein
plata af átsúkkulaði. Hún var í vafa
um, hvart hann mundi koma — það
mundu fæstir ungir menn hafa gam-
an af slíkum barnaleik. En Justin
kom.
Rækjukeppnin tókst prýðilega, og
það var Robin sem vann.
Eftir að þau höfðu drukkið te síð-
degis ók Justin þeim inn í bæinn og
þau skoðuðu lóðina, sem nýja bygg-
ingin átti að standa á. Hann lofaði
að aka þeim oftar inneftir, svo að
þau gætu fylgzt með byggingunni.
Þegar börnin áttu að fara að hátta
heyrði Ann að Gail sagði geispandi
við Robin: — Mér finnst Justin
frændi vera bezti fullorðni maður-
inn sem ég þekki, næst eftir henni
mömmu.
Eftir þetta kom Justi oft. Hann
kom oft eftir vinnutíma, til að klifra
í eplatrénu, eða til að slá blettinn
og hjálpa Ann til að reita arfa í
garðinu, sem var stór.
Á sunnudögum fóru þau í langar
ferðir og höfðu nesti með sér, eða
þau óku eitthvað í bílnum hans.
Ann féll betur og betur við Justin.
Hann var hugulsamur og hjálpsam-
ur og hafði sérstakt lag á að gleðj- ,
ast yfir litlu. Og börnin tilbáðu
hann.
Betty skrifaði, að sér þætti vænt
um að þau skyldu hafa hitt Justin.
En Ann varð dálítið hugsandi út af
niðurlagi bréfsins.
— Ég þarf að biðja þig um eitt
enn, Ann. Valerie, yngri systir mín
— hún er fulltrúi menntunarinnar
í fjölskyldunni og útlærður arkitekt
— hefur skrifað mér og spurt hvort
nokkur leið væri til þess að hún
gæti verið hjá þér nokkrar vikur
með Robin. Ég skammast mín fyrir
að gera þér þennan átroðning, en
hún er fús til að borga fyrir sig,
svo að þú gætir kannske fengið frú
Black til að hjálpa þér. Valerie
mundi vera þér mjög þakklát fyrir
þetta, og hún mundi hafa gott af
að fá að njóta hvíldar og kyrrðar
við sjóinn um tíma.
En hvernig mundi Valerie hæfa
það einfalda líf, sem þau lifðu
þarna? hugsaði Ann með sér, —
með sand í baðkerinu, máltíðir í