Fálkinn - 03.06.1960, Side 11

FALKINN

trtrir LITLA SABAN ***
Ktærnar snéru öfugt
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
MR. Reginald Rowland var meS
öll sín plögg í bezta lagi, er
hann kom til Englands. Hann var
tónlistarmaður og sölumaður fyrir
Morton B. Smith Company, píanó-
smiðju í New York. Fyrri heims-
styrjöldin hafði staðið tvö ár og
Scotland Yard hafði tekizt að af-
hjúpa ýmis njósnarasamböndin,
sem störfuðu í Englandi. Margir
æfintýramenn höfðu góða atvinnu
af því að selja og kaupa hernaðar-
leyndarmál.
Enginn hafði illan bifur á hinum
heillandi ameríkumanni Rowland
fyrst í stað. Að vísu barst hann
mikið á og jós út peningum, en
hann hafði líka mikil viðskipti, og
hvað á einhleypur ameríkani með
nóga peninga og nægar tómstundir
að hafa fyrir stafni í jafn rólegri
stórborg og London, annað en sækja
skemmtistaðina.
Það var ekki fyrr en eftir að
hann fór að sjást með frú Lizzie
Wortheim, að njósnaralögreglan fór
að grennslast um hagi hans og at-
hafnir. Frú Wörtheim hafði áður
verið gift þýzkum manni, sem
skyndilega hvarf frá London, er lög-
reglan fór að hnýsast í hagi hans.
— í spjaldskrá Scotland Yard um
meinta njósnara, var eitt spjaldið
með nafni frú Lizzie.
Fitch fulltrúa vdr falið að grennsl-
ast eftir hinum veitula ameríkana,
en þrátt fyrir langa leit gat hann
ekkert fundið, sem benti til þess
að hann væri í þjónustu óvdnaríkis.
Að vísu skrifaði Rowland fjölda af
bréfum til firma síns og til firm-
ans Dierke í Rotterdam, en þetta
voru allt leiðinleg bréf um afslátt
á píanóum, athugasemdir um píanó
— allt um píanó.
En það var ekki þetta, sem Fitch
var að leita að. Hann hafði engan
áhuga fyrir píanóum. En svo kom
orðsending frá Rotterdam: „Hafið
gát á bréfum til Rotterdam. Dierke
& Co eru í þjónustu Þjóðverja.“
Það var matur í þessum fréttum!
Og nú voru öll bréf Rowlands til
Rotterdam send til Fitch fulitrúa
og rannsökuð þar af fróðum mönn-
um. En bréfin voru jafn leiðinleg
og áður og ekki varð séð, að þar
væru nein launungamál.
Frá fyrstu stund fannst Fitch, að
hann hefði séð svip þessa ameríku-
manns áður. Honum datt aftur og
aftur í hug nafhið ,,Breekow“ og
hann afréð að athuga þennan „skjól-
stæðing“ sinn nánar, þó að það
gæti bakað honum óþægindi.
Einn morguninn komu þrír hæg-
látir heiðursmenn inn í reykskála
gistihússins, sem Rowland bjó í.
Það voru Fitch og tveir aðstoðar-
menn. Rowlahd sat í mákindum og
reykti eftir morgunvei'ðinn.
— Okkur langaði til að tala við
yður í einrúmi, sagði Fitch.
Þeir fóru allir upp í herbergi
Rowlands. Hann þóttist móðgaður.
Tók upp vegabréf sitt og ýmis við-
skiptabréf og tók fram, að hann
væri amerískur ríkisborgari. Kaup-
sýslumaður og í löglegum erindum.
En þrátt fyrir mótmæli hans var
gerð leit á honum og herbergið
kannað ítarlega.
Lögreglan hafði ekki mikið upp
úr krafsinu. Fitch leit inn í bað-
klefann. Þar var rakhnífur, tann-
og hárbursti og lítið glas með ljós-
gulum vökva, sem Rowland sagði
að væri hárvatn.
Fitch var að gefast upp. Þetta
gat orðið óþægilegt fyrir lögregl-
una. Nú hafði Rowland fengið að
vita, að Scotland Yard hafði grun
á honum.
Fitch leit enn eánu sinni á am-
eríska passann.
Svo sagði hann: — Herra Row-
land, ég tek yður hér með höndum!
— Fyrir hvað, leyfist mér að
spyrja?
— Þetta vegabréf er falsað! Það
kemur upp um yður. Ameríski örn-
inn í innsiglinu undir vegabréfinu
er ekki réttur. Klærnar snúa öfugt!
Loksins hafði Fitch fengið ástæðu
til að stinga Rowland inn — eða
Breekow réttara sagt. Og hann
varð að játa á sig sökina. „Hár-
vatnið“ reyndist vera vökvi, sem
notaður var til að skrifa ósýnilega
skrift.
Breekow var sonur píanósmiðs í
Stettin og lék sjálfur ágætlega á
píanó. Hann hafði verið í Banda-
ríkjunum í sjö ár, en fór heim þeg-
ar stríðið skall á, og lærði njósn-
hissa
I
EILEEN heitir lítil stúlka á þriðja
árinu, sem á heima í Northfield í
Bandaríkjunum. Henni tókst fyrir
skömmu að klifra upp í 17 metra
háan sjónvarpsturn hjálparlaust.
Þegar henni hafði verið náð ofan
aftur, sagði hún hróðug: „Ég ætlaði
að reyna að klifra upp í tunglið.“
*
ÞUNGT LESMÁL. Ameríski
fuglafræðingurinn Audubon samdi
fyrir 140 árum mikið rit um amer-
íska fugla og bjó til 435 litaðar
fuglamyndir í ritið. Voru aðeins gerð
5 eintök af þessu riti, sem skiptist
í átta bindi. Þrjú eintökin af ritinu
eru týnd, en það fjórða var selt fyr-
ir nokkrum árum fyrir 22.500 doll-
ara. Fimmta eintakið, sem var í eigu
skotska lögfræðingafélagsins, var
arastarfsemi. Og sv?o var falsað
vegabréf handa honum. En það
varð honum að falli, að klærnar á
erninum sneru ekki rétt.
nýlega selt á uppboði fyrir 33.000
dollara. Kaupandinn varð að fá
hjálp til að koma ritinu út í bílinn,
því að það vó 51 kíló.
NÝ LEIKBRÚÐUTÍZKA er kom-
in á kreik í Frakklandi síðan Bir-
gitte Bardot eignaðist dótturina Ni-
cole. Eru nú komnar á markaðinn
Nicole-brúður, sem geta ekki aðeins
lokað augunum, heldur tísta þær
líka „B—B“, þegar þrýst er á mag-
ann á þeim.
*
FRÚ MINNIE GILLAND hefur
játað fyrir lögreglunni í Detroit, að
hún hafi málað með tjöru „galdra-
stafi“ á dyrnar hjá frú Mary Don-
aldson, sem er nágranni hennar.
Þetta kvaðst frú Gilland hafa gert
til þess að afstýra því, að frú Don-
aldson næði tökum á manninum
hennar, með ýmsum gjörningum.
— Þess má geta, að frú Gilland er
83 ára, maðurinn hennar 65 og frú
Donaldson 75 ára.
iíSÖÍXÍÍííÍíiaöíiCSÍXittCSÍSÍJÍSÍÍOÍÍÍiCSttílíWiCiíXÍÍXlLÍJÖttíiíÍCJÍKÍÍiílíÆOCiíÍÍSÍÍCÍttttöCKieClöíJííttíKiíJÍXiÍJÍJÖCSCSÍiCtÍíiíKJÍÍÍiíÍíttSöf

LVGILEGT KALP -
Það er mikið talað um „ger-
nýtingu“ nú á dögum, og notkun
véla, sem eigi aSeins vinni iyrir
mennina, heldur hugsi fyrir þá
líka. ISnverkamaSurinn George
Mee í Derby í Englandi er einn
þeirra, sem situr í verksmiðju,
þar sem vélamar gera mest aj
vinnunni. En hann kann ekki vel
við sig og hefur náð sér í aðra
stöðu.
George leiddust makindin.
Hannvinnur tœpan hálftíma sam-
tals á tólf tíma vöku. Og honum
leiddist. Auk þess þyngdist hann
um mörg kíló fyrstu vikurnar
og varð eins og slytti. En þegar
staðan var auglýst laus eftir
hann, sóttu 150 manns um hana.
Því að þarna voru há laun borg-
uð fyrir litla vinnu.
Hvergi er hœgt að fá jafn hátt
kaup fyrir litla vinnu eins og
á skemmtikraftamarkaðinum.
Gamanleikarinn Groucho Max
fékk nœr 6000 dollara fyrir að
segja eina línu í kvikmynd. Og
Joan Bennett fœr 3000 dollara
fyrir að sýna sig nokkrar mínút-
ur í sjónvarp með Pat O’Brien.
Þau gengu bœði fram og Pat
byrjaði: -— Það gleður mig . . .
en lengra komsi hann ekki fyrir
lófaklappinu í salnum. Joan átti
að tala eitthvað við Pat, en það
tókst ekk{ fyrir hávaðanum. Hún
brosti bara. Tvœr mínúturnar
voru búnar og leikararnir fengu
ekkert að segja.
Ameríski leikarinn Irving
Fisher var nauðalíkur Harry Tru-
man forseta. Þess vegna fékk
hann hlutverk í leikritinu: „Call
Me Madam“. Fisher átti ekki að
gera annað en sýna sig sem
snöggvast í lokin, í tœpa mínútu.
Ekkert að segja, ekkert að gera.
Sýningin gakk í hálft þriðja ár
og Fisher hafði 70.000 dollara upp
úr henni.
Johnnie Keoni fékk líka ríku-
lega borgun fyrir að ganga yfir
leiksvið. Það tók hann nákvœm-
lega 9 sekúndúr á hverju kvöldi.
Johnnie œtlaði að sýna hnífa-
dans, en leikstjórinn taldi hann
geta hóstað. í sjónvarpssýningu
átti að koma fyrir hóstandi fólk.
Það fékk tíu dollara fyrir að
hósta í þrjár minútur.
Stúlka í Stokkhólmi hefur
skemmtilega atvinnu. Hún geng-
ur um borgina og geltir fyrir ut-
an hvert hús, sem hún heldur
að hundur sé í. Það er skattstjór-
inn, sem hefur gert hana út til
að gronnzlast eftir hverjir svíkist
um að borga hundaskatt. Stúlkan
kann tuttugu tegundir af gelti,
svarandi til jafnmargra hunda-
tegunda, og venjulega er gelt á
móti inni i húsinu. Hún tilkynnir
það, og eigandinn fœr bréf.
Tólf manns i vœrðarvoðaverk-
smiðju í Connecticut hafa létta
vinnu. Þeir eiga að sofa átta tíma
á dag í rafmögnuðum ullarvoð-
um, til þess að prófa hvort þau
séu ógölluð. Þetta er bezta at-
FYRIR LITLA VINNU
of hœttulegan fyrir hina leikend-
urna og sleppti honum. En John-
nie fékk þúsund krónur á viku
fyrir að ganga yfir leiksviðið.
Ronnie Ronalde er forríkur, á
skrauthýsi og bíla, lystisnekkjur
og fleira. Þetta hefur hann grætt
á að blístra. Hann syngur nokkr-
ar vísur og hermir eftir fuglum.
Grammófónplöturnar hans renna
út og hann er í sj ónvarpi og út-
varpi í hverri viku.
Það er lika pctninga virði að
U R VIÐRI VERDLD
vinna á veturna, en kannske lak-
ari í sumarhitunum.
Hjón í Blackpool í Englandi lifa
á því að sitja við glugga í gilda-
skála og borða — með sýnilegri
ánægju. Þau vega til samans 250
kíló, og gestgjafinn segir, að þeg-
ar fólk sjái hjónin eta, fari það
að langa í mat.
Frú Irene Docherty, skozk,
elskar hunda. Hún lifir af að
labba um með feita hunda dags
daglega, til að megra þá. Hún tek-
ur ákveðið kaup um tímann. Frú
Snappe í Manchester á mörg þús-
und kóngulœr og selur kongu-
lóarvefi.
iCÍtlCXÍCSCiCSClCSClClCSClClCSCSCSCSCSClCJCÍOCSCSClCClClCÍClCKKiClCiCiCJCSCSCSClCSClCSCSCSCiCSClCÍCSCÍCSClOClClCSCSCiCiCiCSCSClClCSCiClCiClCÍCJCSCliSCSClClCiCSCSCSí
ALVEG
-K