Fálkinn - 11.01.1961, Síða 31

og tók af sér grímuna. Það var ekkert
einkennilegt við andlitið. Alveg eins al-
vanalegt og fötin hans. — Ég heiti Har-
old Flaxer, sagði hann brosandi, og ég
myrti Beebe, konuna mína fyrir fimm
mínútum.
ÁHORFENDUR ráku upp skelfingar-
óp. Allir horfðu á manninn og Wally
flýtti sér að hljóðnemanum.
— Hr. Flaxer hefur tj áð sig fúsan til
að gefa sig fram við lögregluna, sem
er viðstödd hérna í kvöld og meðganga
glæp sinn. Hann átti sjálfur hugmynd-
ina að því að koma hingað, og við höf-
um haft samvinnu við lögregluna.. .
— Bíðið þér augnablik! sagði Flaxer.
— Ég er ekki búinn. Ég er viss um að
allir vilja heyra hvers vegna ég drap
Beebe, og hvernig. Það er auðvelt að
svara hvers vegna — hún hefur aldrei
verið skemmtileg í sambúðinni. Ég læt
það vera fyrst í stað. En svo kom sjón-
varpið ... og þá fann Beebe sjálfa sig
og sat og góndi á það dag og nótt, tóm-
um, stórum augum . . .
Wally virtist ekki líða vel.. .
— Ég vissi líka að hún mundi horfa
á sjónvarpið í kvöld. Auðvitað! Hún hef-
ur séð allar dagskrárnar yðar, hr. Ad-
ams — frá byrjun. Hún var mikill að-
dáandi yðar. Hún var vön að fara hing-
að þangað til ég bannaði henni það. Og
þá varð hún að sætta sig við að horfa á
yður heima . ..
Ég setti tímasprengju undir stólinn
hennar áður en ég fór og hún sprakk
fyrir tíu mínútum. En ég veit að hún
hefur dáið sæl, því að hún var að horfa
á yður...
HAROLD FLAXER hneigði sig og fór
út — og beint í hrammana á lögreglu-
mönnunum.
— Nú er ég tilbúinn, sagði hann.
Mike strauk hann en fann engin vopn
á honum. Og svo small í handjárnun-
um um úlfliðina á Faxer.
— Þér höfðuð þá ekki myrt neinn,
þegar þér senduð bréfið, sagði Mike ön-
ugur.
— En nú hef ég gert það, sagði Flaxer.
— Verið viss um það.
— Hvar eigið þér heima?
— 34. götu svaraði Flaxer og nefndi
húsnúmerið.
— Hafið þið gát á honum, sagði Mike
og flýtti sér út í síma. — Hefur orðið
sprenging í ykkar umdæmi . . . 34. götu?
— Stór sprenging í stóru íbúðarhúsi.
Við höfum ekki komizt þar inn ennþá,
en enginn mun hafa slasazt.
— Jú, ein kona, og hún er látin, sagði
Mike. Og svo flýtti hann sér í T4. götu.
WALLY Adams kom hlaupandi á eftir
honum. ■— Æ, bíðið þér eftir mér. Lofið
þér mér að koma með yður.
— Jæja. Þér eigið rétt á að sjá morð-
staðinn.
Fimm konur á aldrinum fjórtán til
sextíu ára sátu fyrir þeim, þegar þeir
komu ut úr dyrunum. Og lítil, dökkhærð
kona, á að gizka þrítug, rak rithanda-
kverið sitt framan í Wally.
Hann yppti öxlum og tók upp kúlu-
pennann.
— Ég hef alltaf dáðst að yður, hr.
Adams, sagði hún meðan hann var að
skrifa nafnið sitt. — Viljið þér ekki
skrifa eitthvað persónulegt. Til dæmis:
„Til Beebe frá Wally, með beztu
kveðju!“
— Til. . . hvað? spurði Mike og þreif
í handlegginn á henni, — Hvað heitið
þér meira en Beebe?
Hún varð hrædd. — Flaxer! Beebe
Flaxer!
Wally leit á Mike og Mike leit á
Wally.
Frh. af bls. 9
— Ekki?
Hann brosti elskulega og hélt síðan
áfram:
— Má ég ekki kynna mig: Jack
Fields.
Hann létti henni höndina.
— Connie Davidson, sagði hún og tók
í hönd hans. Handtak hans var þétt
og heitt. Hann sleppti hönd hennar næst-
um samstundis.
— Jæja, svo að þér eyðið sumarleyfi
á sjálfa yður, sagði hann.
— Ég kem hingað á hverju ári.
— Hvaðan eruð þér?
-— Frá New York.
— Hvaða hluta? spurði hann.
— Þér eruð máske sjálfur frá New
York? spurði hún.
— Já, svaraði hann, — frá Brooklyn.
— Ég er frá Manhattan. Og nú búizt
þér náttúrlega við, að ég fari að segja
hversdagslega brandara um Brooklyn?
Hann brosti vingjarnlega. Hún tók
eftir því, að nokkrar skemmtilegar
hrukkur mynduðust kringum augun,
þegar hann brosti. Hann var geðslegur
maður, kominn hátt á fertugsaldur,
sennilega. Augu hans voru heit og blá
og lifandi í sólbrúnu andlitinu.
— Hve lengi hafið þér verið hérna?
spurði Mike.
— Síðan sýningin hófst. Ég komst
®kki inn. Maðurinn minn er ekki heima
í kvöld, svo ég reyndi að komast hingað,
en allt var uppselt...
Wally Adams fór að hlæja. Hann vildi
ekki hlæja en gat ekki stillt sig um það
samt.
— Mér finnst þetta ekkert hlægilegt,
sagði Beebe gröm. — Ég hef svo gaman
af þættinum yðar — „Hver er maður-
inn?“
— Frú, sagði Wally og tók í öxlina
á henni. — Yður skjátlast. Þátturinn
minn heitir ekki „Hver er maðurinn?“
heldur: „Þetta er lífið!“
— Nei, ég held, að þér ættuð að láta
það vera, sagði hann kæruleyislega. —
Ég er lögfræðingur, eða öllu heldur sak-
fræðingur. Ég lifi af því að verja allt
það fólk, sem brandararnir, sem þú
minntist á, fjalla um.
— Það hlýtur að vera skemmtilegt
starf.
— Ojá, en maður verður nú samt
þreyttur á því til lengdar.
— Eruð þér hér í sambandi við starf
yðar? spurði hún.
— Nei-nei. Ég þurfti að taka mér dá-
lítið frí, sagði hann og dreypti á wiský-
glasinu sínu.
— Hvað starfið þér?
— Ég vinn á auglýsingaskrifstofu.
— Sem hvað?
— Ég bý til slagorð.
— Nei, hvað segið þér? Svona slag-
orð eins og um Pepsi Qola, til dæmis?
— Ekki einmitt það, en eitthvað í
þá áttina.
— Það er dálítið skrítið og sjaldgæft.
Skiljið þér — svona lagað glymur í eyr-
unum á manni, en maður hugsar aldrei
um það, að nokkur sitji við og semji
þetta. Ég á við, að manni finnst þetta
svo sjálfsagt. En þetta hlýtur að vera
mjög spennandi atvinna.
— Ojæja, sagði hún og brosti. — Það
verður líka þreytandi, þegar til lengdar
lætur.
Hann leit á tómt glasið hjá henni
og spurði:
—■ Viljið þér ekki fá aftur í glasið?
— Jú, takk, sagði hún.
Hann pantaði og þau sátu stundar-
korn þegjandi. Hljómsveitin kom inn í
salinn og litlu seinna sagði hann.
— Nú fáum við músik. Langar yð-
ur til að dansa?
— Ekki núna, sagði hún.
— Ég sé á yður, að þér dansið vel.
—• Ég get bjargað mér.
— Ég þori að veðja, að þér hafið
verið í tímum.
-—- Hvers vegna haldið þér það?
— Ég veit ekki. Mér bara finnst það.
— Ef ég á að segja alveg eins og
FÁLKINN 31
Stúlkan meö fallegu augun -