Fálkinn - 11.01.1961, Page 32

er, þá hafið þér rétt fyrir yður. Ég
fékk mér nokkra tíma — í mambo.
— Og cha-cha-cha?
— Nei, ég hætti, áður en það varð
landsplága.
— Nýir dansar koma á hverjum degi,
sagði hann og hló við. — Á eftir cha-
cha-cha kemur sennilega ha-ha-ha eða
ho-ho-ho. Mér finnst nú, að ef maður
getur dansað foxtrot og vals og kannski
rúmbu, þá ætti það að nægja. Hvað
finnst yður?
— Mér finnst mjög gaman að dansa.
— Já, það finnst mér líka. En ég á
við, að það er ekki hægt að hafa brenn-
andi áhuga á slíku.
— Nei.
— Hvað hafið þér hugsað yður að
vera hér lengi?
— 14 daga.
— Það var skemmtileg tilviljun.
— Þér verðið kannski líka . . . . ?
— Einmitt í 14 daga, sagði hann. —
Við ættum aldeilis að geta haft það
notalegt.
— Tja, ef til vill.
— Ég hef oft hugsað um, hvernig
það er ....
— Hvað?
— Það vitið þér vel.
— Hvað eigið þér við?
— Hvernig það er fyrir fallega stúlku
að ferðast svona ein, sagði hann.
— Það er alveg prýðilegt, sagði hún.
— Dálítið einmanalegt stundum, —
er það ekki?
— Það er alls ekki sem verst.
— Jú, fjandinn hafi það, það hlýt-
ur að vera einmanalegt, sagði hann með
þungum áherzlum.
— Það á alls ekki illa við mig, sagði
hún hægt.
— Jæja, við munum skemmta okkur
vel saman, haldið þér það ekki?
Hann lagði hönd sína yfir hennar.
Hún sat hreyfingarlaus andartak, dró
síðan höndina að sér og tók glasið sitt.
— Haldið þér, að þér getið kennt
mér að dansa mambó? spurði hann
stuttu síðar.
— Það geta allir lært.
— Ja, maður þarf þó að vera viss
á taktinum, er það ekki? Það er bara
þetta: Þegar svona margir leiknir eru
á gólfinu, þá verður maður að athlægi.
Þér skiljið hvað ég á við, er það ekki?
Hann leit til hennar og brosti eilítið
feimnislega.
Hún vissi, hvað mundi koma næst.
Hún hefði getað sagt orðin, áður en
þau komu fram á varirnar á honum.
Andartak óskaði hún þess heitt, að sér
skjátlaðist. Hún óskaði og vonaði, að
hann mundi ekki segja, það sem hún
vissi, að hann mundi segja. Hún ósk-
aði þess af öllu hjarta, að hann mundi
segja eitthvað og meina það. Þó hann
gerði það ekki nema einu sinni, þá
mundi hjarta hennar springa út eins og
blóm. Hún yrði svo óumræðilega ham-
ingjusöm, ef hún fengi að veita þó ekki
væri nema lítið brot af þeirri hlýju,
sem hana dreymdi um að fá að ausa
32 FÁLKINN
yfir þann mann, sem í raun og veru
kærði sig um hana. Þó ekki væri nema
eipu sinni.
Þá heyrði hún hann segja:
— Gætuð þér ekki hugsa yður að
taka mig í einkatíma?
Hún svaraði ekki.
— Hér er hræðilega slæmt loft, finnst
yður ekki? spurði hann.
— Jú — kannski — dálítið, sagði hún
annars hugar.
— Við gætum nú tekið glösin með
okkur upp, hélt hann áfram brosandi.
— Herbergið mitt er svalt og rúmgott.
— Ég veit ekki, sagði hún hægt.
— Það mundi gleðja mig mikið, sagði
hann ákafur. — Það verður svei mér
ekki amalegt að láta svona fallega
stúlku eins og yður kenna sér að dansa
almennilega .... ég á við: það yrði
mjög ánægjulegt, ef þér gætuð hugs-
að yður að gera það ....
— Vilduð Þér ekki gera mér þann
greiða að segja ekki fleira, sagði hún.
— Já, en ég meina þetta, það er al-
veg satt ....
— Hættið nú!
— Við gætum bara dansað dálítið,
fengið okkur eitt glas eða tvö og haft
það notalegt, sagði hann og reyndi að
sannfæra hana.
— Þegiðu, sagði hún eldsnöggt og leit
beint í augu honum, — sá þessa venju-
legu lygi í augunum og á munni hans,
en sagði síðan snöggt:
— Ég er ekki faileg.
— Jú, víst eruð þér fallegar, sagði
hann og skellihló — það veit guð, að
þér eruð fallegasta stúlkan hérna á hót-
elinu.
Hún gafst upp, leit undan og hristi
höfuðið örvæntingarfull. Síðan leit hún
á hönd hans, sem lá við hlið hennar á
á barborðinu, sá hvíta rönd á sólbrún-
um baugfingrinum og sagði:
— Eruð þér kvæntir?
— Já.
Hún kinkaði kolli án þess að segja
nokkuð.
— Gerir það nokkuð til? spurði hann.
— Nei, sagði hún, — það skiptir engu
máli, — það er ekki neitt, sem skiptir
neinu máli.
Hún reis á fætur:
—• Góða nótt, sagði hún. — Takk fyr-
ir drykkinn!
— Já, en .... sagði hann furðu lost-
inn. — Hvað með danskennsluna?
Hún svaraði ekki, en hraðaði sér á
brott.
Hún ákvað að fara strax. Það var
ekkert vit í að vera hér lengur. Hún
hafði fataskipti, fór í hvíta léreftsdragt,
setti ofan í töskurnar og stóð brátt ferð-
búin á ganginum ásamt piccolóinum,
sem beið við lyftuna til þess að hjálpa
henni með ferðatöskurnar.
Hún reyndi að herða sig upp og púðr-
aði sig í framan, meðan lyftan var á
leiðinni upp. Loks kom lyftan, piccoló-
inn tók töskurnar fjórar, dyrnar lok-
uðust. Það stóð maður í einu horni
lyftunnar. Hann horfði á hana um leið
og hún kom inn. Hann virtist vera mjög
taugaóstyrkur — geðugur, en ósköp
venjulegur maður með brún, alvörugef-
in aug'u. Hún gizkaði á, að hann væri
35 ára eða þar um bil.
— Hann virðist vera jafneinmana og
ég, hugsaði hún. Það var að sjá, sem
hann langaði til að segja eitthvað við
hana, en ekkert varð úr því. Hann opn-
aði og lokaði munninum nokkrum sinn-
um, en sennilega hefur alltaf komið
kökkur í hálsinn á honum. Lyftan var
næstum komin alla leið. Hann leit enn
til hennar og loks tókst honum að stynja
upp:
— Þér hafið falleg augu.
Hann forðaðist að sjá undrun picco-
lósins og lyftuvarðarins og hélt áfram:
— Mjög falleg augu, fallegustu augu,
sem ég hef nokkurn tíma séð.
Hún sneri sér snöggt við. Hatrið skein
úr augum hennar. Hún sagði hörkulega:
— Þegið þér! Fjandinn eigi yður!
Fjandinn eigi yður og þegið þér!
Lyftan var komin alla leið niður.
Hún hraðaði sér út, — en maðurinn
stóð og starði furðu lostinn ýmist á hana
eða mennina tvo, sem höfðu verið vitni
að öllu saman. Hann horfði á eftir henni,
sá hvar hún borgaði reikninginn sinn
við afgreiðsluborðið, sá piccolóinn bera
ferðatöskurnar að leigubíl, sem beið
fyrir utan. Hann horfði á eftir vagn-
inum, þegar hann ók af stað. Piccolóinn
kom slangrandi inn í afgreiðlusalinn og
tróð dollarsseðli í vasann.
— Skrítin þessi! sagði hann og depl-
aði augunum framan í manninn, sem
sneri baki við honum í snatri, en hélt
áfram að horfa út um gluggann, unz
vagninn hvarf úr augsýn.
Að því búnu gekk hann hægum skref-
um að blaðaturninum ....
— Hún hafði falleg augu, tautaði
hann við sjálfan sig. — Meira að segja
óvenjulega falleg augu.
Hann keypti sér blað, settist, stundi
þungan og fór að lesa. Hann sat og las
til miðnættis. Þá neyddist hann til að
fara í einmanalega herbergið sitt og
hátta ....
Ililmar Foss
Löggiltur skjalþýðandi
og dómtúlkur
Hafnarstræti 11 . Sími 14824 . Rvík
Hrtitján (juðlaucjMcH
hæstaréttarlögmaður.
Hafnarstræti 11. — Sími 13400.
Reykjavík.