Fálkinn - 11.01.1961, Side 34

Trúnaðarmál -
Frh. af bls. 15
hefi einu sinni heyrt um hjón, þar sem
maðurinn var heimatrúboðsmaður en
konan guðspekingur. Á heimilinu komu
við og saman tveir hópar, annar til
biblíulesturs og bænasamkomu, hinn til
iðkunar guðspekilegra fræða og íhugun-
ar, og voru bæði bóndinn og húsfreyj-
an samhent í því að sýna báðum full-
komna gestrisni. Þau höfðu sem sagt
komið sér saman um að vera ósam-
mála. Þannig er hægt að fara að, hver
svo sem áhugamálin eru, svo framar-
lega sem ekki er um þau áhugamál að
ræða, sem draga hjónin stöðuglega burtu
frá heimilinu. — Þá eru það kunningj-
arnir. Bréfritarinn tekur ekki fram,
hvort þessir kunningjar eru fólk upp
og ofan eða vandræðamenn af ein-
hverju tagi. Ég geng því út frá hinu
fyrra, og þá er ég smeykur um, að or-
sökin sé fullmikil yfirráðahneigð ann-
ars hjónanna eða beggja. Þegar fólk
gengur í hjónaband, hefir hvort um
sig átt einhverja kunningja, og stundum
er kunningsskapurinn aðallega byggður
á samkvæmislífi eða skemmtanalífi ein-
hleyps manns eða stúlku, og gefur þá
að skilja, að gift fólk getur ekki haldið
áfram að taka þátt í hverju sem er, ut-
an heimilisins, eins og það gerði, meðan
ekki þurfti að taka tillit til neins ann-
ars en eigin geðþótta. Það liggur í hlut-
arins eðli, að hjónin geta ekki lengur
átt samleið með ýmsum gömlum kunn-
ingjum. Hins vegar fer jafnan svo, að
eitthvað af gömlum vinum hvors fyrir
sig verður heimilisvinir, þ. e. kunningj-
ar beggja hjónanna jafnt. Getur það
verið nokkuð mikill vandi fyrir hvort
hjónanna sem er, að samlagast vina-
fólki, sem hinn aðilinn hefir átt. En ég
myndi vilja gefa hinni ungu konu það
ráð, að reyna að finna, hvað það er í
fari kunningjanna, sem maðurinn henn-
ar hefir laðazt að. Hver veit, nema
hann læri þá líka að meta hennar vini
og kunningja. Hugsanlegt er einnig, að
ósamkomulag um vinina sé ekki hin
raunverulega orsök ósamlyndisins, held-
ur öfugt. En þá er komið að því, sem
erfitt er að segja nokkuð um í slíkri
grein sem þessarri. Eins má þó spyrja:
Hefir hin unga kona gert sér far um
að rækta með sér þá ást, sem upphaf-
lega réði því, að hún gekk að eiga þenn-
an mann? Biður hún fyrir manninum
sínum? Hefir hún reynt að temja sitt
eigið skap með því að „ala sjálfa sig
upp?“ Hefir hún grennslazt eftir því,
hvort vanstilling og óánægja mannsins
stafar ekki af einhverju öðru en því,
sem að henni sjálfri snýr, þó að það
komi óneitanlega niður á henni? Getur
ekki skeð, að það sé eitthvað allt annað,
sem þarf að laga, heldur en hjónabandið
sjálft, þannig að allt verði betra, ef þau
vandamál verði leyst?
Að lokum aðeins þetta. Allur þorri
34 FÁLKINN
hjóna lifir í góðu samlyndi, eftir því sem
hægt er að ætlast til af mannlegum
verum. Sumt ungt fólk lifir sig inn í
„ástarómantík“, áður en það giftist, og
því verður alvarlega hverft við, Þegar
vandamál sambúðarinnar koma í ljós,
og heldur, að allt hljóti að vera þar með
búið. En sannleikurinn er sá, að í hjú-
skapnum verður fólk oft að ganga í
gegnum svipaða örðugleika og ungt
fólk yfirleitt, meðan það er að vaxa
upp úr barnaskapnum, ef svo má að orði
komast. Flestir vaxa upp úr örðugleik-
unum, þroskast á þeim, og vel getur svo
farið, að það, sem eitt sinn virtist ætla
að ríða heimilinu að fullu, verði síðar
skoðað sem nauðsynlegur hreinsunar-
eldur, áður en komizt varð inn í himna-
ríkið. Vonandi verður svo einnig hér. —
Sé að því stefnt, fyrst og fremst, er
dæmið rétt sett upp.
Jakob Jónsson.
Fyrirsætan -
Frh. af bls. 16
um má nota öll vopn. Það er engin
ástæða til að hugsa um siðferði og heið-
arleika. Við listamennirnir erum jú allir
bóhemar og lítum dálítið frjálslegum
augum á tilveruna, ekki satt?
Að svo mæltu setti hann myndina
á málaragrindina mína og ég stóð og
horfði heillaður á hana.
— Ég gæti aldrei málað svona vel,
stundi ég þunglega.
— Kannske ekki strax, en það kem-
ur. Ástin getur samt ekki beðið. Þér
verðið að hamra járnið, meðan það
er heitt, það er að segja, áður en mynd-
in þornar!
— Ég skil, tautaði ég. Ég vil kaupa
myndina af yður, ef ég má. Ég veit, að
þér fáið 5000 krónur fyrir svona mynd
og þar sem ég er vel stæður bóhem,
þá borga ég ekki minna.
— Það megið þér ekki gera. Ég ætl-
aðist ekki til þess og get ekki tekið
við svo miklum peningum, sagði Eras-
mus og bandaði hendinni frá sér í mót-
mælaskyni.
— Þá verðið þér að taka myndina
og fara, sagði ég vonleysislega Ég verð
þá að segja skilið við dóttur yðar og
framtíðardrauma mína.
Erasmus Lipkin þagði lengi og gekk
fram og aftur um stofuna. Loks virt-
ist hann hafa fengið hugmynd. Hann
sneri sér við og sagði:
— Fyrst þér takið þetta þannig, neyð-
ist ég til að láta undan. Ég mundi ekki
mega til Þess hugsa að hafa af yður 5000
krónur, ef ég vissi ekki að þér eruð
vel stæður og hafið efni á því. En þetta
er algjört einkamál og fer ekki lengra.
— Það gleður mig, að okkur hefur
samizt og ég þakka fyrir.
Ég tók þéttingsfast í hönd kennara
míns og borgaði honum 5000 krónurnar.
Hún klappaði saman lófunum af hrifn-
ingu, þegar hún sá myndina, Við fór-
um út að borða og sömuleiðis næstu
daga. Ég var í sjöunda himni, og auk
þess fannst mér ég aldrei hafa málað
betur.
Þá gerðist Það! Ég var staddur heima
hjá Bertel vini mínum og rak heldur
en ekki í rogastanz, þegar ég sá hjá
honum málverk af dóttur Erasmusar,
málverk, sem var nákvæmlega eins og
mitt. Þetta var ekki mín mynd, en þær
voru jafn líkar og tveir dropar vatns,
og það var auðvelt að sjá, að þær voru
báðar eftir Erasmus Lipkin.
Við Bertel boðuðum alla nemendur
málaraskólans til stríðsráðstefnu, og
kom þá í ljós, að allir áttu málverk af
dóttur Lipkins. Við vorum mjög von-
sviltnir og mjög reiðir, og flestir pen-
ingalausir eftir að hafa greitt 5000 krón-
ur hver.
Við ákváðum að gera reikningana
upp við þennan herra Lipkins. Það varð
þó ekkert af því, því að hann og fyrir-
sætan hans, sem alls ekki var dóttir
hans, voru bæði horfin úr borginni, og
engin leið að fá vitneskju um, hvert
þau hefðu farið. -—- Ég hef ekki séð
haus né sporð af þeim síðan þetta gerð-
ist ....
Tveir björguöust-
Frh. af bls. 25
anum gat ekki hvolft, og þar átti að
vera matur og föt. Þeir voru sammála
um að reyna að komast að flekanum.
En báturinn lá um stefnuna þvera, og
varð því fyrst að rétta stefnuna. Mohlin
og Thuresson reyndu að snúa marandi
bátnum með árunum, en gekk illa.
Nú heyrðu þeir skerandi neyðaróp
einhversstaðar utan úr myrkrinu. Og
um leið og þeir höfðu komið bátnum
í rétta stefnu, kom ný alda og sló hoh-
um flötum aftur, og losnuðu allir þrír
við hann. Nú var Mohlin ekki í vafa
lengur: þeir yrðu að yfirgefa bátinn.
Niðurl. í næsta bl.
« • H fl K H • (j E F U H • E> • • •
• ' • R fl ílS • V '/ L * D Fl'a M fl
• • S K u R K ■ U P P G fí. r P / N
• S K fí T T fl R • fí fí\ S E ME K T
• V o R • fí R n U. R. 1 N N * JZ K V
• / P • ÆS K fí K • N Æ<j\b US L
• SPflRKflÐiíR'M N\y S • fl_
• S fl F / |ý L * U_'o R J \u l\0 L S
• fl Ð fl N\R / S S • O R M • fl ET
•FfflSURKoSS. • fl S <S fl
• • • ff ! P U R • fl t fl K\K (/ / K
• ' ‘ ÆR S L\E K R uR\a\K fl L K
• * • F- flL F\R fl N N\K U R L fl
, * * • fl u R fl S fl r\g fl u r j • r
Lausn á verölaunakrossgátu nr. 3
Fjölmargar lausnir bárust við þriðju
verðlaunakrossgátu Fálkans. Verðlaun-
in hlýtur Hrefna Jónsdóttir, Baldurs-
götu 37, Reykjavík. Rétt ráðning birt-
ist hér að ofan.