Fálkinn - 10.05.1961, Síða 22

UM ÁSTANDIÐ
OG FLEIRA
TVEIR IJNGIR og bráðfjörugir íslend-
ingar dvöldust við nám í Edinborg í
Skotlandi fyrir allmörgum árum.
Einhverju sinni kom til þeirra landi,
sem aðeins hafði dvalizt í hinni fram-
andi borg í nokkra daga og var þar af
leiðandi öllum hnútum ókunnugur.
Hann spurði þessa nýju kunningja
sína hvað þeir þyrftu að greiða í fæði
og húsnæði þar sem þeir bjuggu.
Við spurninguna kom prakkaraskap-
urinn upp í námsmönnunum: Þeir
skrökvuðu að honum að þeir borguðu
ekki nema 15 shillinga á viku hvor.
Hann varð að vonum undrandi yfir
þessu lága verði, því að sjálfur varð
hann að greiða 35 shillinga á viku.
Hann spurði þá hvernig í ósköpun-
um stæði á þessum einstaklega góðu
kjörum og annar þeirra svaraði hon-
um með því að trúa honum fyrir því,
að þeir ættu meira en lítið vingott við
konuna, sem þeir byggju hjá, og bættu
því við, að slíkt væri algengt í Skot-
landi.
Seinna hittust þeir allir aftur og
skýrði landinn kunningjunum frá því
að hann væri nú fluttur úr sínum
fyrri dvalarstað.
Þegar þeir spurðu um ástæðuna,
fengu þeir eftirfarandi svar:
— Henni sinnaðist við mig, gömlu
konunni!
★
EITT SINN fyrir mörgum árum varð
hlé á sjósókn í Vestmannaeyjum vegna
þess að beitulaust var orðið.
Framtakssamir menn í Eyjum tóku
sig þá til, æfðu upp leikritið „Skugga-
Svein“ eftir séra Matthías Jochums-
son og sýndu það nokkrum sinnum
meðan vertíðarfólkið var aðgerðar-
laust.
Eitt sinn í miðri sýningu, þegar
Skugga-Sveinn var að kveða í helli
sínum, — vindur Ketill skrækur sér
inn á sviðið og segir:
— Komdu! Komdu fljótt! Beitiskip-
ið er komið!
Leiksýningunni var hætt á auga-
bragði og allir jafnt leikendur sem
áhorfendur, flýttu sér til þess að taka
á móti hinu langþráða beitiskipi.
★
VIRÐULEG FRÚ í járnbrautarlest
22 FÁLKINN
heyrði að önnur kona í sama klefa bað
lestarþjón að opna gluggann. Þá snýr
hún sér að þjóninuum og segir byrst:
— Ef glugginn verður opnaður frýs
ég í hel.
Hin svaraði um hæl:
— Og ef hann verður lokaður, —
þá kafna ég.
Lestarþjónninn stóð mitt á milli
þeirra og vissi ekki í hvora löppina
hann átti að stíga. Báðum vildi hann
gera greiða en það var dálítið erfitt
um vik í þessu dæmi. Hann var vissu-
lega milli tveggja elda, og loks gafst
hann upp við að taka ákvörðun, sneri
sér að ungum manni í nágrenninu og
segir:
— Hvað mundir þú gera í sporunum
mínum?
— Opna gluggann og loka honum
síðan. Þá frysi fyrst önnur, en síðan
kafnaði hin.
★
EFTIRFARANDI SKOPSAGA mun
hafa komizt á kreik á stríðsárunum,
þegar ástandið svokallaða var í al-
gleymingi.
Saumakona, hárgreiðslumær og á-
standsstelpa komu til Sánkti-Péturs og
báðust inngöngu í sæluna.
— Hvað hefur þú nú starfað í jarð-
lífinu, heillin, sagði Sankti-Pétur og
vék máli sínu til saumakonunnar.
— Ég hef saumað kjóla á konur.
— Já, ekki er það nú neitt sérstak-
lega þóknanlegt fyrir okkur hér í
himnaríki. Konurnar klæðast pelli og
purpura til þess eins að ginna karl-
ana og draga þá á tálar.
— En hvað starfaðir þú í jarðvist
þinni, spurði hann hárgreiðsludömuna.
Hún svaraði því.
— Það er af sama toga spunnið. Þið
liðið hárið, litið og prýðið til þess að
það líti betur út í augum karlmann-
anna. Nei, ekki er það aldeilis guði
þóknanlegt.
— En hvað hafðir þú fyrir stafni,
spurði Pétur og sneri sér að ástands-
stúlkunni.
— O, ég var nú bara í ástandinu,
segir stúlkan.
— Gerðu svo vel, sagði Sankti-Pét-
ur, — varð allur að einu brosi og
hneigði sig djúpt. — Ég kem rétt strax.
„KOMIÐ þér sælir, ósköp er ég feginn
að hitta yður! sagði litli maðurinn, sem
stóð raunamæddur við póstkassann.
„Komið þér sælir!“ sagði ég og nam
staðar. „Er það ekki Simpson?“ Simp-
sonshjónin voru nýflutt í nágrennið, og
við hjónin höfðum hitt þau aðeins einu
sinni eða tvisvar.
„Jú, það er rétt!“ svaraði Simpson.
Hann virtist mjög glaður yfir því að
ég skyldi strax þekkja sig aftur. „Þér
getið víst ekki lánað mér tvö og hálft
penny?“ Ég stakk hendinni í vasann
og fór að leita. „Konan mín bað mig
nefnilega að fara með bréf í póstinn,
og ég var rétt í þessu að taka eftir því
að það er ófrímerkt."
„Þau eru það alltaf,“ sagði ég fullur
samúðar.
„Það verður að fara í kvöld — það
má til! Og ég geri ekki ráð fyrir að
nokkurt pósthús sé opið um þetta leyti,
eða hvað?“
Þar eð klukkan var að verða ellefu,
sagði ég honum að ég teldi það mjög
ólíklegt.
„Svo að mér datt í hug að ég gæti
fengið frímerki í sjálfsalanum,“ sagði
Simpson, og það leyndi sér ekki að hann
var hreykinn af klókindum sínum, „sá
er bara gallinn á, að ég hef enga smá-
peninga á mér.“
„Því miður, held ég að það sé sama
sagan hér,“ sagði ég um leið og ég var
búinn að leita í vösum mínum.
„Æ, anzi var það! sagði hann, rétt
si sona. Hann var þessi manntegund,
sem menn kalla „litla kalla“.
„Kannski einhver annar — — “ hraut
út úr mér.
„Það er enginn annar.“
Hann horfði upp eftir götunni, og ég
leit niður eftir henni. Síðan leit hann
niður eftir götunni, og ég leit upp eftir
henni. Hvorugur okkar sá nokkra sál.
„Jæja þá!“ sagði ég og gerði mig lík-
legan til að fara. En hann var svo vand-
ræðalegur á svipinn þar sem hann stóð
þarna með ófrímerkta bláa umslagið í
hendinni, að ég hafði ekki brjóst í mér
til að fara frá honum.
„Ég skal segja yður nokkuð,“ sagði
ég. „Það væri bezt að þér kæmuð með
mér heim — það er örstutt héðan —
og ég skal sjá hvort ég get ekki klórað
saman nokkra smápeninga handa yður
þar.“
„Það er afskaplega vel gert af yður!“
sagði Simpson, og drap tittlinga.
Þegar heim kom, tókst okkur loks,
eftir langa mæðu, að grafa upp þessi
langþráðu tvö og hálft penny. Ég lét
Simpson fá aurana, en hann færði lánið
inn í vasabókina sína, að sið verzlunar-
manna, og fór svo. Ég sá hann ganga
nokkur skref upp götuna, síðan hikaði
hann, og sneri svo aftur til mín.
„Heyrið þér, mér þykir mjög leiðin-
legt að ónáða yður aftur,“ sagði hann.
Ef satt skal segja, þá erum við alveg
ókunnug hér í bænum, og — ja, ég er
ekkert að draga dul á það, en ég rata
alls ekki. Þér vilduð víst ekki vera svo