Fálkinn - 10.05.1961, Síða 26

LITLA SAGAN
SKOTHVELLUR í
NÆTURKYRRÐINNI
Þau uröu bæði
reiö og hún
skaut friðilinn ...
Laust eftir klukkan tvö heyrði þjónn-
inn bíl aka upp hallargarðinn og nema
staðar við höllina. Eftir nálægt klukku-
tíma vaknaði hann aftur við hljóðið frá
bílnum, sem nú var að aka burt. Eig-
andi þessarar hallar, sem er skammt
frá Lyon í Frakklandi, var piparsveinn,
og var oft að heiman langt fram á nótt
þegar hann fór inn í borgina. Þess vegna
þótti þjóninum það engum tíðindum
sæta, þó hann heyrði í bílnum um miðja
nótt. Því oft komu gestir heim með
húsbónda hans.
En þegar þjóninn kom inn í svefnher-
bergi hans um morguninn, var hann
ekki lengi að sjá, að það hafði verið
kaldrifjaður morðingi, sem hafði ekið
burt í bílnum um nóttina.
Lögreglan á staðnum símaði til sér-
fræðings frá sakamálalögreglunni. Hall-
areigandinn hafði verið skotinn í höf-
uðið á stuttu færi. En í svefnherberg-
inu var allt í röð og reglu, og við ná-
kvæma rannsókn hafðist ekki annað upp
úr krafsinu en nokkur hár, sem eftir
öllu að dæma hlutu að vera kvenhár.
auk þess var hægt að sjá af förunum
eftir bílinn, að barðinn á öðru aftur-
hjólinu hafði verið gallaður.
Við yfirheyrslurnar kom það fram,
að hinn myrti, miðaldra piparsveinn,
Hilmar Foss
Löggiltur skjalþýðandi
og dómtúlkur
Hafnarstræti 11 . Sími 14824 . Rvik
HriAtjáH (juilaugAMH
hæstaréttarlögmaður.
Hafnarstræti 11. — Sími 13400.
Reykjavík.
26 FALKINN
hafði verið lífsglaður svallari. Hann var
vinsæll hjá þjónustufólki sínu, mesti
dugnaðurmaður, en fór oft að heiman
til að skemmta sér. Nú beitti lögreglan
sér fyrst og fremst að því, að finna
þessa manneskju, sem hárin væru af.
En þær voru margar konurnar, sem
hallareigandinn þekkti. Þó tókst að
finna þá réttu von bráðar.
Glæsileg kona um þrítugt var leidd
fyrir lögregluna. Hún þóttist auðsjáan-
lega móðguð yfir því að vera yfirheyrð,
en hins vegar ekki sérlega sorgbitin
þó hún hefði misst elskhuga sinn. Hún
játaði, að hún hefði oft komið heim
til hallareigndans, líka á nóttunni, en
gat sannað að hún hefði ekki komið
þangað nóttina, sem hann var myrtur.
Þessi hár voru af henni, en þau hlutu
að hafa lent þarna einhvern tíma áður.
En ýmissa hluta vegna vildi lögregl-
an nú ekki létta gruninum af þessari
konu. Hárin voru skoðuð í smásjá á
nýjan leik. Og greina mátti á þeim
tízkulit, sem vinsæll var um þær mund-
ir — sama litinn, sem var á hári kon-
unnar núna. Lögreglufulltrúinn hafði
samband við hársnyrtistofuna, sem hún
skipti við, og nú komu eftirtektarverð-
ar upplýsingar fram:
— Hún hefur ekki notað þennan lit
lengi, sagði forstöðukona snyrtistofunn-
ar. Það eru ekki nema fjórir dagar síð-
an við notuðum þennan lit fyrst á hár-
ið á henni ....
Nú horfði málið öðruvísi við. En kon-
an hélt áfram að þræta og vísaði til
fjarverusönnunarinnar, sem hún hafði
notað áður. Lögreglan þóttist hafa fulla
ástæðu til að halda, að sú sönnun væri
fölsuð, en það var ekki fyrr en hún
náði í mann, sem átti bíl með gölluð-
um barða á afturhjólinu og játaði að
hafa ekið þessari konu út í höllina morð-
nóttina, sem konan gafst upp og játaði
á sig glæpinn. Sakleysissönnunin var
fölsuð.
Heima hjá konunni fannst skamm-
byssan, sem hún hafði notað til að drepa
friðil sinn.
Og nú sagði konan grátandi frá sam-
skiptum sínum við hinn ríka kvenna-
bósa. Hún hafði orðið ástfangin af hon-
um og gat ekki þolað, að hann væri
með öðru kvenfólki. En hún þóttist hafa
fulla ástæðu til að vantreysta honum
í ástamálunum, og afbrýði hennar ágerð-
ist meir og meir. Og afbrýðin breyttist
í hatur og konan afréð að drepa elsk-
hugann til þess að fá frið í sál sína.
Hún keypti sér skammbyssu og stakk
henni í töskuna sína og varð hallareig-
andanum samferða heim. Kunningja
sinn sem átti bílinn, bað hún um að
bíða meðan hún væri með vini sínum.
Þegar inn kom lenti í rimmu, þau urðu
bæði reið og hún skaut friðilinn. Eng-
in ummerki þóttist hún hafa látið eftir
sig. Og ekki hafði hana dreymt um að
hárliturinn hennar yrði henni að falli.
Svevnbjörn Dagfinnsson, hrl.
Einar Viöar, hdl.
Málflutningsskrifstofa
Hafnarstræti 11 . Sími 19406