Fálkinn - 10.05.1961, Side 30

Stjörnuhrap
í'ramh. al bls. 21.
Um leið og hann stöðvaði hreyfilinn, reyndi fjöldi fólks að
ná til bátsins og komast um borð. Báturinn hallaðist ískyggi-
lega, og á næsta augnabliki mundi honum hafa hvolft, eins
og hinum bátunum.
— Irena! kallaði hann. — Irena! En hann vissi, að hún
gat ekki heyrt til hans. Báturinn lagðist aftur út á hlið, en
þá hljóp Hugh fyrir borð og óð í land og skimaði eftir endi-
langri fjörunni, hvort hann sæi ekki Irenu. — Irena! hrópaði
hann aftur, þó að hann vissi að hún mundi ekki heyra til
hans, og að það var vonlaust að finna hana innan um allt
þetta fólk. Hann hrópaði til hægri og vinstri: — A Inglesa?
Onde esta a Inglesa? En allir gláptu á hann og enginn svar-
aði. Uppi í fjörunni var hann nærri því dottinn um ungan
múlatta, sem var að burðast við að koma fleka á flot. Múl-
atinn bölvaði og ragnaði, en stúlka með barn í fanginu heyrði
spurninguna: — Onda esta a Inglesa? og benti á stíginn upp
að húsinu.
— A Inglesa esta p’ra la, muldraði hún og hnipraði sig,
þegar maðurinn með flekann skipaði henni að þegja.
í húsinu? hugsaði Hugh með sér. Hún hlaut að hafa farið
upp í húsið.
SÍÐUSTU FORVÖÐ.
Hann hafði fengið nýja von, er hann hljóp upp stíginn og
kallaði nafn hennar í sífelfu. Þegar hann kom að húsinu, var
eldurinn farinn að sleikja handriðið á svölunum.
Væri hún þarna inni, mundi hún vera eins og mús í gildru
eftir fáeinar mínútur. Mikil flónska af henni að halda, að
þetta timburhús gægti varið hana fyrir eldinum. Hálfblind-
aður af reyk komst hann upp á svalirnar, og var rétt að
segja dottinn um hana, þar sem hún lá fyrir fótum hans,
með höndina teygða í áttina til dyranna.
Hún veinaði, þegar hann tók hana í fang sér. Hann sá að
annar öklinn var stokkbólginn, og að berir handleggirnir
voru sárir og flumbraðir. En hún var þó lifandi. Nú var
vandinn sá, hvar hann ætti að koma henni á óhultan stað.
Timburhúsin og kofarnir þarna í kring mundu verða eldin-
um að bráð þá og þegar.
Nú fann hann fyrstu regndropana á andlitinu á sér. Hann
lagði Irenu niður, fór úr jakkanum og vafði honum um hana.
Um leið og hann lyfti henni upp aftur, heyrði hann rödd
Brians fyrir aftan sig.
— Berið þér hana niður í skútann, sem ég geymi bátinn
minn í. Eldurinn kemst ekki þangað, því að þar er ekkert
nema grjót. Gangið beint niður stíginn, en farið þér varlega.
Hann er brattur og ógreiðfær.
— En þér þá? spurði Hugh, en Brian var þegar kominn
af stað aftur.
— Ég verð að hjálpa hafnarlögreglunni með fólkið þarna
niðri í fjörunni. Hann leit upp — rigningin var farin að
ágerast. — Þetta dregur úr eldinum . . . og bráðum kemur
slökkviliðið með dælur og slöngur. Og svo hljóp Brian niður
í fjöruna, en Hugh fór að staulast niður stíginn. Hann lá
niður að klettum við sjóinn og þar var skútinn, og „Sæ-
fugl“ Brians lá bundinn við klöppina, inni í skútanum. Það
var þröngt þarna inni, en þar var öruggt fyrir eldinum. Hann
lagði Irenu niður innst í skútanum, — og nú kom rigningin
eins og hellt væri úr fötu.
Bruni! hugsaði Irena með sér og reyndi að komast til með-
vitundar aftur. Ég verð að komast burt . . . bruni!
En nú fann hún ekki lengur til hitans og heyrði ekki brak-
ið í eldinum. Hins vegar heyrði hún rigninguna. Rigning!
hugsaði hún með sér hálfrugluð. Það er komin rigning! Og
þegar hún opnaði augun, var áhyggjufullt andlit Hughs það
fyrsta, sem hún sá.
— Okkur er óhætt, sagði hann þegar hann sá felmturinn
í augum hennar. — Eldurinn nær ekki til okkar hérna.
Hún rankaði að fullu við sér, þegar hún heyrði rödd hans.
Hugh og Diana . . . Coral . . . Hún hafði farið þarna út
til að aðvara Diönu . . . vara hana við Coral . . . en Diana
var ekki heima. Og svo kom bruninn. Og Hugh . . .
Hugh mundi hafa séð brunann og flýtt sér hingað til þess
að bjarga Diönu, hugsaði hún með sér. Annars hefði hann
ekki komið hingað . . annars væri hann ekki hérna.
— Hún Diana er ekki hérna, Hugh. Hún . . . fór . . . áð-
ur en þetta byrjaði, hvíslaði hún hás.
— Vertu ekki að hugsa um Diönu! sagði hann óþolinmóð-
ur. — Það varst þú, sem ég var hræddur um. Þú hefðir getað
farizt, Irena. Ég fann þig hvergi. Enginn vissi hvar þú varst
— og svo sagði Fairburn að þú hefðir farið hingað, — Röddin
hækkaði og varð ákafari: -— Hvers vegna fórstu svona, Jrena
— án þess að segja nokkurt orð?
Hún heyrði að furðan skein úr rödd hans, og reis upp á
annan olnbogann, en hann tók utan um hana og studdi hana.
Hana verkjaði í hægri öklann og hún sá að hann var bólg-
inn, en það skipti hana engu máli núna. — Ég skrifaði þér
bréf, sagði hún. — Það er. heima. Þú finnur það þegar þú
kemur heim.
— Ég hef verið heima, sagði hann. — Ég hafði áhyggjur
af þér, því að þú varst svo angurvær í morgun. Þess vegna
fór ég heim til þess að sjá hvernig þér liði — og fann bréfið
þitt. En ég botna ekkert í þessu, Irena. Ég hélt að' þetta staf-
aði af því að þú værir ástfangin af Fairburn ... en hann
segir ð þú hafir vísað sér á bug.
Hún hefði átt að sjá þetta fyrir, hugsaði hún með sér.
Hún hafði ekki hugsað til þess, að þegar hún sagði Brian
sannleikann, þá ljóstaði hún honum um leið upp við Hugh
— og spillti einu frambærilegu ástæðunni til Þess, að hún
bæði um að verða frjáls. Nú varð hún að finna aðra leið
út úr þessu.
En áður en hún komst lengra sagði hann, og horfði fast
á hana: — Fairburn sagði, að þú hefðir gert þetta vegna
þess að þú sást mig með Diönu í gær — en það getur ekki
hafa verið þess vegna? Var það, Irena? Það getur ekki verið?
— Hefur Brian sagt þér það? Þessu hafði hún ekki heldur
gert ráð fyrir. Henni hafði ekki dottið í hug, að Brian mundi
segja frá því. leyndarmáli. En úr því að hann hafði gert það,
var ekki nema um eitt að velja fyrir hana — að segja sann-
leikann. — Ég vildi ekki að þú hugsaðir til mín, Hugh. Þú
sagðist ekki geta rofið samninginn nema ég óskaði Þess —
en það er heimska — því að nú er Diana frjáls, og allt getur
komizt í fyrr horfið. Ég hef komizt upp á milli ykkar og ég
á ekki heima hérna. Þú varst ástfanginn af Diönu löngu áð-
ur en þú sást mig í fyrsta skipti. . .
— Ég var það, sagði hann rólega. — En ég er ekki ást-
fanginn af henni lengur. Hef ekki verið það lengi.
— Þú ert ekki... byrjaði hún, — en svo fann hún engin
orð. Hjartað hamaðist í brjósti hennar, og hún kafroðnaði.
— E-en í gær, stamaði hún. — Ég sá þig . . .
Hann kipraði varirnar. — Diana var uppvæg, og ég tók
utan um hana til þess að hugga hana. Það var það, sem þú
sást. Það er þýðingarlaust. Við Diana erum góðir vinir —
en ekkert meira.
Hún starði á hann og reyndi að gera sér grein fyrir hvert
hnan væri ð fara — Diana vildi ekki að þú fréttir, að hún
væri óhamingjúsöm í sambúðinni með Grant, sagði hún hægt.
— Ég lofaði henni því, að ég skyldi ekki segja þér frá því.
Hann kinkaði kolli. — Ég veit það.
— Og þegar þú sagðir að hún hefði sagt, að hún vildi ekki
giftast þér þó ða þú værir lus og liðugur, hélt ég að það hefði
verið þess vegna — vegna þess að hún hefði haft of mikinn
metnað til að viðurkenna sannleikann þegar þið töluðuð um
þetta.
Hann horfði á hana og hnyklaði brúnirnar. — Þegr við töl-
uðum um hvað?
— Um að fá hjónaskilnað. (Framh.)
30 FÁLKINN