Fálkinn - 09.08.1961, Blaðsíða 29

í þessu voru þau truíluð. Lin Nan
kom inn til þeirra og rétti Gladys bréf.
— Ég tók það með, ég átti leið fram
hjá hvort sem var, sagði hann vin-
gjarnlega.
Gladys reif upp umslagið, tók bréfið
úr og las það. Síðan sagði hún von-
svikin: — Kristniboðsstöðin álítur að
kráin hér eigi enga framtíð fyrir sér
eða geti gert neitt gagn. Þeir skrifa að
þeir hafi aðeins fallizt á framkvæmd-
irnar vegna frú Lawson, sem hafi verið
svo lengi í Kína og hafi haft mikla
reynslu í starfi sínu. Þeir álíta einnig
að ég hafi ekki hæfileika til að halda
starfinu áfram ein. Þeir ráðleggja mér
að loka kránni, og í þakklætisskyni
fyrir mína aðstoð bjóðast þeir til að
greiða fyrir mig fargjaldið til Eng-
lands
Hún leit vonsvikin og hrygg á Lin.
— Fyrir þá peninga gæti ég vel haft
krána opna áfram. Hvers vegna sýna
þeir mér ekki svolítið traust? Nei, það
er sama gamla sagan, ég hef ekki rétta
hæfileika. Ef Gabríel erkiengill kæmi
hingað, væri honum sagt hið sama og
honum gefinn farmiði til himna aftur.
Ég var bara venjuleg þjónustustúlka
heima í Englandi. Það er það, sem að
er.
Hún var orðin æst, og Lin gat ekki
varizt því að brosa, þegar hún hélt enn
áfram: — En ég kom hingað, þó að þeir
segðu að það væri ekki hægt. Og ég
verð hér áfram, þó að þeir segi að það
sé ekki hægt!
— Ég fer aftur til Shencheng á
morgun, sagði Lin. — Ég skal með
ánægju sjá um að þér komizt þangað,
heilu og höldnu.
— Þér getið farið héðan, sagði Gladys
ákveðin, — en ég verð kyrr.
Hann hristi höfuðið og horfði með
meðaumkun á hana. — Það er skiljan-
legt að þér séuð reiðar, sagði hann, —
en þér verðið að viðurkenna þá stað-
reynd að þér getið ekki verið hér
áfram.
— Hver segir það? sagði hún og
horfði ögrandi á hann. — Ég bið kaup-
mennina að lána mér.
— Það er vonlaust, sagði Lin alvar-
lega. — Þér getið hvergi fengið lánað,
og þér getið ekki haldið kránni opinni.
Þér eigið enga vini og enga peninga, og
þér kunnið ekki einu sinni málið al-
mennilega.
— Þér búið í afskekktu héraði, sem
verður miðdepillinn í þeirri ókyrrð,
sem yfir vofir og allir búast við. Þetta
er ekki yðar land og ekki yðar verk.
Þér eruð Evrópubúi. Þér hefðuð aldrei
átt að koma til Kína!
— Hvernig vogið þér yður að segja
þetta, sagði Gladys. — Þér eruð að
hálfu leyti Evrópumaður, Lin höfuðs-
maður.
Hann lokaði augunum um stund eins
og hann væri að berjast með sjálfum
sér. Síðan sagði hann: — Já. ég er að
hálfu leyti Evrópumaður. í yðar heimi
gæti ég aldrei átt heima að öllu leyti.
Ég valdi Kína, því að hér get ég orðið
til gagns.
— Það var einnig ástæðan fyrir því
að ég kom hingað, greip Gladys fram
í fyrir honum. — Vegna þess að mér
var ljóst. að hér gat ég gert gagn. Ég
ætla mér að vera í Kína eins lengi og
ég finn að guð óskar þess.
Lin stóð upp og hneigði sig. — Þá
ætla ég að vona að guð yðar verndi
yður. Þér munuð áreiðanlega fá þörf
fyrir það.
— Þakka, þakka yður fyrir þessi vin-
gjarnlegu orð stamaði hún.
Hann leit á hana, og það var eins og
honum yrði nú fyrst ljóst, hve mikið
vinna hennar þýddi fyrir hana.
— Ef ég væri vingjarnlegur, sagði
hann lágt, þá mundi ég notfæra mér
rétt minn til að skipa yður að fara
héðan í burtu. En þar sem ég á ekkert
við að frelsa sálir, get ég aðeins óskað
yður velgengni í framtíðinni. Ég hef
átt tal við mandaríninn um yður, og
honum fannst einnig skynsamlegast að
þér færuð í burtu. Ég get haft viss áhrif
á hann, og nú skal ég biðja hann að að-
stoða yður. ef hann getur.
Yang hafði verið niðri í þorpinu, og
þegar hann kom heim, flýtti hann sér
inn til Gladys og sagði ákafur: —
Mandaríninn segja, að Lin búinn að
biðja hann að hjálpa þér. Þess vegna
hann bjóða þér stöðu sem embættis-
maður.
— Og hvers konar embætti ætli það
sé? spurði Gladys og skildi ekki neitt
í neinu.
-— Það vera fótaeftirlitsmaður.
Gladys fór að hlæja. — Hvað í ósköp-
unum er það? spurði hún.
— Fótaeftirlitsmaður eiga ferðast um
héruðin og banna að fólk reyra saman
fætur á stúlkum.
-— Það er sannarlega verkefni, sem
ég fellst á, sagði Gladys áhugasöm. —
Og ég get tekið þig með mér, þar til
ég hef lært málið. En heldur þú að
fólkið hlýði okkur?
— Mandaríninn senda hermenn. Þá
vill fólkið hlýða.
— Og hvað fæ ég svo fyrir þetta?
Má ég hafa samband við íbúa hérað-
anna og fæ ég borgað fyrir það þar að
auki? Ef svo er, verður það mikil hjálp
eins og á stendur,
Hópur riðandi hermanna kom að
hliðinu, sem lá til þorpsins Peh-chu, og
á eftir þeim komu þau Gladys og Yang
ríðandi á múldýrum. Foringi hermann-
anna skipaði íbúum þorpsins að koma
niður á torgið, og þeir hlýddu því. En
þegar þeir sáu hina ókunnu hvítu konu,
urðu þeir hræddir og æstir. Þeir slógu
ógnandi að Gladys, og einstaka köstuðu
t.il hennar steinum og moldarkögglum,
þar til hermennirnir skipuðu þeim að
hætta
-—- Segðu þeim að þetta séu góð lög,
sagði Gladys við Yang. — Segðu kon-
unum að það séu einkum þær, sem ég
vilji tala váð. Það er glæpur að sjá hve
margar af þeim verða að hoppa og
haltrast á vansköpuðum fótunum.
Yang gerði það. en árangurinn varð
aðeins sá, að bæði konur og karlar
hrópuðu að þeim ógnandi hæðnisorð-
um.
Gladys gekk djörf á móti mannfjöld-
anum og tókst að lokum, með hjálp
hermannanna að fá þögn, svo að hún
gat spurt fólkið með aðstoð Yang:
■—- Er ekki einhver móðir hér, sem
þykir svo vænt um dóttur sína, að hún
vill leyfa mér að taka umbúðirnar af
fótum hennar?
Það varð þögn, en svo hljóp fram
ung kona ,með litla stúlku á hand-
leggnum. Hún rétti Gladys hana.
Á meðan umbúðirnar voru teknar af
stúlkunni, bað Gladys Yang að segja
við æst fólkið: — Ef guð vildi að
stúlkur hefðu svona hræðilega van-
skapaðar fætur, mundi hann láta þær
fæðast þannig.
Þrátt fyrir aðvaranir hermannanna,
spratt eiginmaður ungu konunnar allt
í einu fram á torgið og hrópaði: —
Gefið mér barnið mitt aftur!
Gladys hélt barninu fyrir framan
föður þess, svo að hann gæti séð van-
skapaðar fætur þess. Um leið og hún
rétti honum umbúðirnar, sagði hún: —
Ef fætur hennar verða reyrðar aftur,
verðið þér að gera það! Og Yang þýddi
þetta yfir í kínversku.
Maðurinn tók við barni sínu og hvarf,
og allt í einu komu fimm eða sex kon-
ur með ungar dætur sínar til Gladys
og báðu hana að leysa þær undan þess-
um hræðilegu fjötrum.
Stöðugt bættust fleiri í hópinn, og
þegar nokkrir menn reyndu að þvinga
konurnar í burtu snerust þær allar
saman gegn þeim, og þá létu þeir und-
an.
Þannig gekk það í hverju þorpinu á
fætur öðru. og þó að Gladys væri ljóst,
að án aðstoðar hermannanna, hefði
henni aldrei tekizt að ná þessum ár-
angri var hún glöð og þakklát fyrir,
hvað hún gat gert.
Jafnskjótt og hún kom aftur til
Wangcheng, gerði mandaríninn boð
eftir henni Hún flýtti sér til bústað-
ar hans og hafði hinn dygga Yang með
sér. Hún var hrædd, því að hún vissi
ekki, hvað Hsien Chang vildi henni.
FÁLKINN 29