Fálkinn - 13.09.1961, Blaðsíða 24

LJÓSIN í Blen'heim höllinni blikuðu
þetta nóvemberkvöld og síðbúnir gestir
heyrðu veikan óm tónlistar gegnum gol-
una á leiðinni gegnum hallargarðinn.
Þetta var dálítið fjölskyldu. og vina-
boð, sem hertogaynjan af Marlborough
hafði efnt til þetta nóvemberkvöld; ó-
formlegt til þess að tengdadóttur henn-
ar fyndist hún geta dansað — enda þótt
hún hefði alls ekki átt að taka þátt í
gleðskap sem þessum, þar sem hún var
kominn átta mánuði á leið.
En tengdadóttirin, Jennie, var ákveð-
in í því að láta hvorki líkamlegt ástand
sitt eða aristókratíska ættingja sína
koma í veg fyrir, að hún gæti notið
ánægjustundar . . . hins vegar gerði barn-
ið það.
Náföl og óttaslegin leit hún í kring-
um sig, og hún fór úr danssalnum eins
hljóðlega og unnt var í fylgt með tveim-
ur konum, sem strax höfðu gert sér
grein fyrir hvað um var að vera, en her-
togaynjan horfði á eftir henni og var
hörkuleg á svip.
Hún studdist við einhvern allan þenn-
an langa, langa gang. Þjónustustúlka
þrýsti sér óttaslegin upp að veggnum,
er þær komu inn í bókaherbergið —
lengsta herbergi á öllu Englandi.
Jennie vissi, að hún myndi aldrei kom-
ast til herbergja sinna — þangað var
allt of langur gangur.
,,Það er enginn tími til þess,“ sagði
hún. „Við verðum að finna einhvern
stað strax!“ Hinar konurnar litu framan
í hana eitt augnablik og sáu strax, að
hún hafði rétt fyrir sér. Þær studdu hana
eins varlega og þær gátu inn í næsta
herbergi, sem tekið hafði verið frá fyrir
einhverjar þeirra aðalskvenna, sem voru
gestir hertogaynjunnar þetta kvöld.
Þjónustan flýtti sér að tína saman
loðkragana, pelsana og fjaðrahattana og
fjarlægja úr herberginu. Og því næst
öllum til skelfingar og tengdamóður
Jennie til mikillar gremju, skreiddist
þessi óþolinmóði sonur Jennie í heiminn
á svona líka hræðlega óheppilegum
tíma.
Daginn eftir var hringt kirkjuklukk-
um og bjöllum í Woodstoek-þorpinu til
þess að bjóða hann velkominn.
Jennie heyrði hljóminn inn um glugg-
ann hjá sér þar sem hún lá í rúmi sínu
og hvíldist með dálítinn hrínandi bögg-
ul í handarkrika sínum.
Nafn bans var miklu stærra en hann
sjálfur — Winston Leonard Spencer
Churchill. Og það var hann, sem reit
um móður sína þau orð, er lýsa henni
bezt:
„Móðir mín virtist mér sem ævintýra-
prinsessa: gimsteinn svo óendanlega
auðugur og dýrðlegur ... hún skein við
mér sem kvöldstjarnan."
„JENNIE — ÞAÐ ER
YNDISLEGT nafn“.
Var kvöldstjarnan ef til vill á lofti
nóttina árið 1851, er Jennie var sjálf
borin í þennan heim?
Leonard Jerome var á heimleið. Það
var seint um kvöld, stræti New York
voru kyrrlát og á göngunni blístraði
hann óperuaríu, sem hann hafði 'hlustað
á þetta kvöld.
Jenny Lind. Hann var að hugsa um
sýninguna og þessi björtu, yndislegu
augu, sem höfðu þakkað honum blóm-
vöndinn, — er hann gekk fyrir hornið á
Henry Street — og hann sá strax hve
allt húsið hans var uppljómað. Hann
tók á sprett niður götuna, upp tröpp-
urnar og inn.
„Læknir, er það konan mín?“
„Jerome — mér þykir vænt um, að
þér skylduð loksins koma! Konan yð-
ar veiktist aðeins einum eða tveimur
dögum áður en við gerðum ráð fyrir, en
allt fór vel — þér skuluð ekki trufla
frú Jerome núna ..En Leonard var
horfinn.
Hann gekk hljóðlega yfir herbergið
að rúmj eiginkonu sinnar. Clara Jerome
sneri höfðinu. Heitt tár féll á handar-
bak Leonards, er hún lagði það við kinn
sér.
„Barnið — það er ekki drengur. Mig
langaði svo mikið til þess að eignast
dreng . . .“
Hann huggaði hana með kossi og sneri
sér við, er barnfóstran kom inn, og bar
reifastranga mikinn. Hann gægðist nið-
ur í pakkann og strauk barninu um kinn-
ina með vísifingri.
Hann heyrði enn'þá fyrir sér rödd
Jenny Lind og sagði hálfhátt og eins
og utan við sig:
„Jennie, það er yndislegt nafn.“
Svo var hún alltaf kölluð Jennie og
enda þótt hún væri skírð Jeanette, virt-
ist það nafn ekki fara henni eins vel
og „Jennie“.
Árið eftir lagði Jennie litla land undir
fót og fór frá Ameríku. Jerome var út-
nefndur ræðismaður í Trieste og öll fjöl-
skyldan fór til Evrópu.
Það var yndisfagur garður í kringum
,,villuna“, sem þau settust að í, og þar
gátu Jennie litla og Clara eldri systir
hennar verið úti liðlangan daginn. Hún
lærði að tala — ítölsku og talaði næst-
um enga ensku fyrr en hún var orðin
HIÐ ÆVINTÝRALEGA LÍF MÓÐUR CHURCHILLS
24
FALKINN